Zeilen langs Molukken

vr 26 jul 2013, 11:05

Zeilen langs Molukken
door Thijs Heslenfeld

Een zeiltrip langs de afgelegen Molukken brengt je naar een Indonesië dat maar weinig mensen kennen. Een ware ontdekkingsreis langs afgelegen eilandjes, met dolfijnen aan stuurboord en walvissen aan bakboord.

Goedemorgen Thijs, wil je al koffie?’ Ik strek me eens goed, wrijf mijn ogen uit en kijk om mij heen. Ik lig op het dek van een mooie houten schoener, we varen op de Bandazee, de zon gaat bijna op, het is aangenaam koel en in de verte zie ik een tropisch eilandje aan de horizon verschijnen. Het belooft weer een prachtige dag te worden.

Onze reis begon een dag of 5 geleden in Timika, op Papoea (voorheen Irian Jaya). Het kostte me twee volle dagen om er te komen. Maar vanaf het moment dat ik aan boord van de schoener Katharina stapte, was die vermoeiende start direct vergeten. De Katharina puft rustig over de spiegelgladde zee; de gasten onthaasten hier heel snel. We hebben 12 dagen om Flores te bereiken en doen het rustig aan; de grootste stukken varen we ’s nachts op de motor.


Dorpsbewoners

Na een dag en een nacht varen krijgen we het eerste eiland in zicht: Aru. We wandelen er door dorpjes waar de tijd honderd jaar stil lijkt te hebben gestaan. Een eenvoudig leven zonder plastic, 3G of elektriciteit. Onze komst betekent hier een mega-attractie, want toeristen zien ze hier vrijwel nooit. Kinderen zwermen om ons heen. De openingszin is telkens dezelfde: ’Hey mister, my name is’. Maar dan stokt het; die naam kómt helemaal niet. Het Engelse onderwijs is voor verbetering vatbaar, zullen we maar zeggen.

De dorpsbewoners laten graag zien hoe hun leven eruitziet. Een menu van sagopalm en vis; rijst is een luxe die slechts weinigen zich kunnen permitteren.

Ergens aan de rand van het dorp doet een vrouw de was; in hurkzit bij een klein stroompje. Haar dochtertje van hooguit 2 zit er tevreden naast, spettert een beetje met het water, leunt wat tegen haar moeder. Ik zit er 10 minuten bij en geniet van de zeldzame rust en vredigheid van dit tafereel. Niemand heeft haast, niemand moet iets, het gaat allemaal zoals het gaat en dat voelt fantastisch. Tijd heeft hier eigenlijk nauwelijks betekenis.


Wereldnieuws

En dat blijkt besmettelijk. Want ook aan boord van de Katharina beginnen de gasten hun belangstelling voor de tijd te verliezen. De eerste dag tel ik nog 6 mensen met een horloge, de tweede dag nog 3 en daarna nog maar 1. Welke dag is het ook alweer, hoe lang zijn we al onderweg?

De meesten zijn het helemaal kwijt. Onze mobieltjes doen het bijna nooit meer, 3G al helemaal niet. Het wereldnieuws gaat volledig aan ons voorbij. Slechts een enkeling houdt serieus bij waar we ons precies bevinden; de meesten nemen het allemaal gewoon zoals het komt.

Deze reis door een afgelegen 8uithoek van Indonesië trekt een 8divers gezelschap. We hebben een Australische smid (met grote cowboyhoed) aan boord, een Zwitserse diplomate en een Amerikaanse reisschrijfster. En natuurlijk ook een vrouw van in de vijftig die naarstig op zoek is naar de zin van het leven.

Elke dag zit ze een uur in lotushouding op het bovendek, en ze leest boeken over het Tibetaanse boeddhisme en de kracht van zen. Maar als er een koektrommel op tafel komt, is ze er als de kippen bij. En als er een bootje wordt uitgezet om ons naar het zoveelste Robinson Crusoë-eilandje te transporteren, staat ze steevast vooraan…

Lees verder in de Telegraaf