Kerst in Indonesische tropen

Kerst in Indonesische tropen

19 dec 2013

Mevrouw Wicky Mulder-Keller werd geboren in Indonesië, in het kleine plaatsje Pekalongan, dichtbij Semarang op midden Java. Ze is nu 91 jaar oud, maar weet nog alles van kerst in Indonesië.



Mevrouw Wicky Mulder-Keller vierde kerst in de tropen van Indonesië

Haar vader was eerst zeeman bij de Koninklijke Pakketvaart Maatschappij, maar werkte later op een suikerplantage. “Mijn latere echtgenoot en ik hebben in het toenmalige Nederlands-Indië samen op de HBS gezeten. Op mijn zeventiende jaar brak daar de oorlog uit. Ik werd in een Jappenkamp gevangen gezet en mijn latere echtgenoot werd als krijgsgevangene naar Japan gestuurd. We hebben het beiden gelukkig overleefd.

We trouwden daar en hebben drie kinderen gekregen. In 1950 werden we door Soekarno weggejaagd en voeren we met de Johan van Oldenbarnevelt naar huis. Na onze thuiskomst werden we eerst in Hilversum opgevangen, en vier jaar later kregen we een woning aan de Tromplaan in de wijk de Tinnegieter in Harderwijk. Ja, ik ben dus een echte Harderwieker!
Hier kwamen we terecht in een buurt met veel Indische gezinnen. We woonden er met heel veel plezier.”

Kerst

Als ze over kerst vertelt weet ze nog precies hoe dat was. “Op onze suikerplantage vierden we ook kerstfeest. Eerst gingen we op Eerste kerstdag naar de kerk. Het was een heel klein christelijk kerkje, bestaande uit bamboe en riet. De pastoor kwam vanuit de stad om de dienst te leiden. Na de dienst gingen we met z’n allen naar het strand. We namen allerlei lekkere hapjes mee die onze kokkin had gemaakt. ‘s Avonds kwam er gebraden gans op tafel. Ja, in Nederland was dat vaak kalkoen, maar die hadden we daar niet, wel veel ganzen. De gans werd gevuld met gehakt en vruchtjes en daarna gebraden. Het smaakte overigens heerlijk.
In huis stond geen echte kerstboom, die waren er ook niet. Mijn vader verzamelde eerst wat takken met loof dat in de verte op naalden leek. Deze werden vervolgens versierd met zelfgemaakte ballen en allerlei speeltjes.

Hier in Harderwijk hebben we vaak kerst met onze drie kinderen en kleinkinderen gevierd.
Mijn man is helaas in 1989 overleden.”

de Weekkrant

....In 1950 werden we door Soekarno weggejaagd....
Dat woord "weggejaagd"..... Er WAS een keuze aangeboden: Blijven en de condities/gevolgen van het blijven aanvaarden of weggaan. Zo simpel was het. (Maar blijven op eigen condities was er dus niet bij)..... Is vlgs mij iets heel anders DAN weggejaagd worden.

....voeren we met de Johan van Oldenbarnevelt naar huis ..... Huis = dus Nederland. .... M.a.w.: Indonesia (voormalig  Ned.Indië) was dus slechts een "tempat Kerja" waar men i.v.m. de oorlog slechts op een verkeerd tijdstip en verkeerde plaats was.


...Mijn vader verzamelde eerst wat takken met loof dat in de verte op naalden leek...... Dus dat was de standaard pohon Cemara en waarvan het loof dus ECHT (??) NIET in de VERTE op naalden leek. ??? Zie foto onder.

De Cemara:



Al sudah laat maar.... gelet op de leeftijd.

Misschien bedoelde met "weggejaagd" wel de eigen keuze: "weggegaan" of "weggevlucht".... 
Men hoefde helemaal niet weg, de suikerfabriek mocht men gewoon blijven runnen, of er werken, ook elk andere beroep bleef mogelijk.
Ja het Nederlands Indische gezag was veranderd in het Indonesische gezag, alsje die erkende kon men gewoon blijven.
Pas na sinterklaas 1957 werden de mensen, die geen WNI waren geworden gesommeerd ("weggejaagd"?) weg te gaan. Dat was in 1950 (nog) niet aan de orde.


DK