Spekkoek en herinneringen op veteranenmiddag in Capelle

Spekkoek en herinneringen op veteranenmiddag in Capelle

27 jun 2014
Door: Loes Verton

Aan keurig gedekte tafeltjes met taart en Indische spekkoek zitten veelal de Oud-Indiëgangers te luisteren naar de speech van burgemeester Koen. Koen had zo vertelde hij, veteranen gesproken en het viel hem op dat de herinneringen zo verschillend zijn: “Er zijn er bij die zeggen dat had ik nooit willen missen maar er zijn er ook bij die kunnen er nu nog niet van slapen. Hoe het ook is voor u, het is altijd goed om dit te blijven herdenken. Dank u wel dat u dat voor ons land heeft gedaan. Dank u wel dat u dat voor ons volk heeft gedaan.”


Frans van Stokkum (88) is één van de genodigde veteranen. Elk jaar is hij bij de Capelse veteranendag. Tot nu toe met zijn vrouw met wie hij 61 jaar getrouwd is. Maar dat gaat niet meer, nu is hij samen met zijn jongste dochter naar de high tea in de raadszaal van het gemeentehuis in Capelle gekomen.

Als dienstplichtig militair van de mariniersbrigade moest Van Stokkum in 1948 naar Indië: “Daar zaten Nederlanders en Indonesiers die werden vermoord en die gingen we beschermen. Toen we terugkwamen was de idee daarover helemaal omgedraaid en riepen ze hier dat wij de moordenaars waren. Daar ben ik wel heel boos om geweest want dat hadden we niet verdiend. We kregen een onderscheiding, die heb ik meteen in de vuilnisbak gegooid.”

Verder vertelt hij vrolijke anekdotes. Over een knappe Indische dame achter een hek: “Ach daar maakte ik wel eens een praatje mee. Zij aan de ene kant van het hek en ik aan de andere kant. Toen er een matroos naar haar toe kwam, zei ze wacht even ik ben zo terug. Later begreep ik dat het een prostituee was”, lacht de krasse veteraan. “Ja ik was zo groen als gras, wist ik veel. Ik ben niet meer teruggegaan.”

Van Stokkum denkt niet veel meer terug aan die tijd: “Nee er is intussen zoveel gebeurd, het is zo lang geleden, maar waar ik nog wel last van heb is dat ik schrik van harde geluiden. Bang ben ik niet, nooit geweest ook.”

Aan een ander tafeltje zitten oude strijdmakkers, veel praten kunnen ze niet want het strijkje van de marinierskapel speelt veel te hard. De verslaggeefster houden ze even aan: “Heb je genoeg geschreven, wil de veteraan weten. Hij wil nog wel wat kwijt: “Ik was de eerste dag m’n maat al kwijt. En terug van de begrafenis waren er weer drie omgekomen”, zegt hij. “Ja, ik ben teruggegaan, wel drie keer, op vakantie.”

IJssel- en Lekstreek/dé Weekkrant