Het wordt tijd dat de slavernij in Azië wordt afgeschaft!

'Het wordt tijd dat de slavernij in Azië wordt afgeschaft!'
02-05-2016 Door: Wilma van der Maten


De Internationale dag van de arbeid - gisteren - is niet meer dan een zoethoudertje in Azië, waar miljarden mensen zwaar worden onderbetaald. Multinationals, maar ook gewone huishoudens verdienen over de ruggen van hun personeel. Het wordt tijd dat de slavernij in dit werelddeel wordt afgeschaft, vindt Wilma van der Maten.

De hitte trotserend trokken in Jakarta miljoenen arbeiders de straat op. Ze ‘vierden’, zo schreven de media, de dag van de arbeid. Maar wat valt er eigenlijk te vieren? Dat ze in  een steeds duurdere stad naar verhouding steeds minder verdienen. De 100 euro die een beveiligingsbeambte in een luxe shoppingmall aan salaris krijgt, en waar zijn gezin de hele maand van moet rondkomen, geeft een verveelde hogere middenklasse in nog geen uur aan onnodige kleren en make-up uit.

En wat te denken van die tien miljoen huishoudhulpen, de pembantu’s, die helemaal niet van hun ‘tuans en nonja’s, mijnheer en mevrouw, de straat op mochten. Het is de vrije zondag van het gezin. Moeten zij dan zelf het ontbijt maken en de keukenvloer schrobben?

Het parlement weigert er een wet van te maken, bang dat ze in het weekeinde zelf moeten koken en afwassen
Ik had verschillende discussies met de voormalige directeur van de Internationale Arbeidsorganisatie ILO in Jakarta. De man deed echt zijn best de arbeidspositie van deze huishoudslaven te verbeteren. Hij kreeg de voormalige president van Indonesië zover het internationale verdrag voor huishoudhulpen te ondertekenen waarin hun rechten, zoals salaris en werkuren, worden geregeld. Het parlement weigert er een wet van te maken, bang dat ze inderdaad in het weekeinde zelf moeten koken en afwassen. Op het eind werd deze ILO-directeur als een lastpost beschouwd en dreigde het ministerie van Arbeidszaken zijn werkvergunning niet meer te verlengen.

'Het is zo heerlijk hier'
Buitenlanders doen net zo goed aan deze uitbuiting mee. ‘Het is zo heerlijk hier’, scheppen ze op naar hun familie. ‘We hoeven niets meer te doen. We hebben een kok, twee schoonmakers, een tuinman, een chauffeur, een zwembadman, kindermeisjes.’ Vaak worden die door de multinationals betaald, net zoals de huur, electriciteit en wijnrekening. Wat verdienen deze mensen? Ook nog geen 100 euro voor zeven dagen per week en meer dan 12 uur werken op een dag. Hun maaltijden bestaan uit de restjes van de dag.

Lees verder bij One World