Nederlands-Indië is mijn verhaal
Door: Bert van Willigenburg
Geplaatst op: 5 december 2014 · Geplaatst in: Weekendverhalen
In het verhaal van 27 juni jl. deed Stichting Tileng de volgende oproep; “Heeft u een verhaal dat verband houdt met het werk van Stichting Tileng en u wilt het kwijt op onze site, laat het ons weten via info@tileng.nl”.
Ja, ik heb een verhaal over hoe ik, vanuit mijn belangstelling voor de geschiedenis van Nederlands-Indië, tot Stichting Tileng ben gekomen.
Door vragen aan mijn schoonvader (Pa Tielman) en mijn pleegvader (Nootje Mansveld), en te vertellen over Nederlands-Indië, kwam al snel de interesse bij mij boven over Indië.
Het verre paradijs, dat kon ik mij wel voorstellen, maar nooit echt over gelezen. Wel iets op school, ik weet nog wel dat de Borobudur veel indruk heeft achtergelaten in de geschiedenislessen. Ja, ik vroeg al in 1963 aan deze personen: Hoe was het daar in Indië en wat deden jullie dan, behalve dan altijd lekker Indisch eten?
Door mijn pleegvader/vriend Nootje Mansveld werd ik naar Goes gebracht, waar zijn moeder woonde en zijn zussen, en al direct voelde ik mij thuis bij deze lieve mensen. Ik ben er verschillende keren geweest en het was altijd een feestje om daar te zijn.
Natuurlijk heb ik daar leren Indisch eten. Alle gerechten werden opgediend op een bord en zoek maar een plaatsje op de bank of op een stoel en ga maar lekker makan (eten).
Makan, zeker bij de familie Tielman in Loosdrecht, want daar kom ik vandaan. De vader (broer Tielman) van mijn vriendin Inge (later mijn vrouw) had een Warong Keliling, ofwel een rijdende winkel met alle Indische ingrediënten en gerechten, en daarbij ben ik vaak mee geweest naar de Indische buurten in het Gooi.
Je gaat steeds meer lezen over Nederlands-Indië, ook omdat familie van mij in Indonesië is geweest na 1945. Het waren twee ooms van mij die moesten dienen. Bandung was het sleutelwoord om hun verhalen te horen en de Tangkoeban Prahoe, want daar stond ome Wout in uniform. Dat maakte indruk.
Lees verder bij Tileng.nl