Een tijger op de stoep…

Een tijger op de stoep…


Door: Paul Burgers » Meer blogs van Paul Burgers
Gepubliceerd: 2 januari 2015 14:58
Update: 2 januari 2015 15:24

We zijn nu, samen met onze eerste partners (klanten), bijna 5 jaar onderweg met onze CO2-compensatieprojecten. De agrobomen dragen hun eerste vruchten, en een mooi bosachtig geheel ontstaat. De inkomens van de lokale boeren zijn dankzij de bomen al ruim boven het wettelijk minimumloon, mooier hadden we het ons niet kunnen voorstellen.

Dit opzich is al een droom die uitkomt. Daarnaast staat ook het idee van ecosysteem herstel op de agenda, maar dat was vooralsnog moeilijk aan te tonen. Totdat er steeds meer sporen van herten, wilde zwijnen en andere beesten in onze CO2 afvangende agroforestry sites te zien waren. Ook het grote aantal vogels dat we nu horen fluiten en roofvogels die boven onze sites rondjes draaien zijn duidelijke aanwijzingen dat onze projecten in staat zijn een grote biodiversiteit te huisvesten.



Een onverwacht hoogtepunt
Afgelopen november tijdens mijn verblijf in Sumatra kreeg dit een onverwacht hoogtepunt. Meestal verblijf ik 1-2 dagen in een pondok. Een houten hut die door de boeren co-operatie zelf is gemaakt van de compensatie-gelden (zie foto). Die staat midden tussen "onze" bomen met een prachtig uitzicht over het meer van Singkarak. Daarbij zie je ook nog de prachtige silhouetten van 5 vulkanen aan de horizon. Dat er geen douche is (wel een stroompje) en ook geen toilet (graaf maar een gat met een hak), mis je niet echt in deze omgeving. De mannen van de coöperatie (zo’n 12-15) komen hier graag, weg van dorpsroddels en hun vrouwen. Hoewel dat laatste geheel wederzijds is.

Eten en drinken met mate
Gezellige boel, beetje kaarten, bomen onderhouden/oogsten, koken en vooral eten, met veel humor… Ook deze keer weer even twee dagen met de mannen op de berg geweest. Jammer, dat we in het pikkedonker (acht uur ’s avonds) en in de stromende regen tegen de berg op moesten. Na meer dan een uur glijden over de natte klei zijn we toch boven aangekomen. Daar zijn we meteen aangeschoven voor het avondeten (we hadden nog wat eten meegenomen uit een lokaal eettentje; rendang, mijn favoriet). Uit ervaring weet ik dat ik niet graag ’s nachts naar buiten ga om mijn behoefte te doen. Dit betekent dus niet te veel eten en drinken. Zeker nu er zoveel beesten rondlopen. Het is me gelukt en dit bleek een erg goede strategie.



Muisstil in de pondok
Met 15 mannen naast elkaar kom je niet echt aan slapen toe. Daarbij helpt het feit dat ik op een hardhouten vloer moest liggen ook niet echt mee (dom, matje vergeten). Na twee uur had mijn lijf al genoeg van die planken. Hierdoor kon ik wel alles goed bestuderen. Snurkers, komen en gaan van mannen die wel buiten gingen plassen… Hier kwam een einde aan toen het rond een uur of 2 ’s nachts opeens muisstil was in de pondok. Ik dacht nog: Goh, het kan dus wel. Net toen ik dat dacht schudde de pondok. Aardbevinkje?, dacht ik even, maar er kwam wat zacht gegrom achteraan. De honden die mee waren, maakten een erg ongebruikelijk jankend geluid, dat ik niet eerder gehoord had. Opeens schreeuwde niemand meer naar de honden dat ze stil moesten zijn (wat sowieso niet echt handig is als je probeert te slapen). Plotseling werden de honden ook helemaal stil, de pondok schudde weer heen en weer, en het zachte gegrom bleef ook hoorbaar. Het was duidelijk dat er iets onder ons over de vlonder liep. Dat ging zo een tijdje door. Na ongeveer 20 minuten hield het op.

Zeldzaam
De volgende ochtend toch maar even gevraagd of niemand dat gehoord of gemerkt had vannacht. Ja hoor, ze hadden het allemaal gehoord en gemerkt. "Oh", zei ik, "dat was dan zeker een flink wild zwijn of zo?'' Ze barstten allemaal in lachen uit. Het was geen wild zwijn, … een TIJGER. "Dia suka main di sini" oftewel, die komt hier graag spelen. Hij schijnt de laatste tijd geregeld langs te komen. Hij schuurt dan met zijn lijf lekker tegen de palen van de pondok. Even krabben, dat was de reden waarom de hut zo schudde. Was ik toch even blij dat ik er ’s nachts niet uit hoefde! Aan de andere kant was het ook zonde dat ik hem niet gezien heb. Het is niet alleen heel speciaal om dit uiterst zeldzame dier überhaupt nog te kunnen zien, het is ook absoluut mijn favoriete dier uit de dierenwereld.

Droom verwezenlijkt
Een mogelijke volgende keer (?) weet ik niet of ik toch stiekem zou kunnen gluren. Hun wijsheid is dat de tijger nu nog niet begrijpt waar we precies liggen. Vandaar de absolute stilte. Maar als hij dat eenmaal weet… Het zou zo onbeschrijflijk mooi zijn. Dat een Sumatraanse tijger onze agroforestry sites als een veilige schuilplaats ziet is de verwezenlijking van een waanzinnige droom over wat co2 compensatie via rehabilitatie van gedegradeerde landbouwgrond kan bewerkstelligen. Die tijger trekt nu de aandacht van enkele donoren die in onze aanpak hopelijk een optie zien om zo ook tijgers te kunnen beschermen. Wij zijn er klaar voor.

De Ondernemer