Oom Armen Joseph, vandaag alweer 2 jaar geleden, dat hij het aardse verruilde.
Te laat in mijn leven kwamen we elkaar tegen...en ook nog door toevalligheid. Maar ja, beter laat dan nooit.
Hij stuurde me een aantal brieven en één ervan is ingelijst: een groter compliment kan ik nooit meer krijgen.
Ik mis hem elke dag. Samen spekten we dagelijks de KPN rekening, want we lulden over alles wat met Surabaya en Indië te maken had en tussendoor spekte hij me met informatie over de oude Armenen en ik verblijdde hem met hoe Indonesia tegenwoordig in elkaar zat. We haalden dagelijks de tijd die we verloren hadden met een sneltrein vaart in.
Mijn overopa noemde hij een straatarme kerkrat in de hoop mij uit mijn tent te lokken en dan lachte ie als ik zei dat mijn overopa weliswaar misschien een arme kerkrat was maar wel met 4 schepen tegelijk in Semarang aan kwam volgeladen met handel van de Zijden Route en dan zei ie: "jaja, zo kan ie wel weer" en vertelde hij over de streken van overopa, die hij weer had gehoord van zijn oma.
Overopa gaf de Resident van Semarang een lift en de Resident zat in de koets op een bank (welke een verborgen kist bevatte) en omdat de Resident in de koets zat, mocht het gezelschap ongecontroleerd Semarang's grenzen passeren enSemarang binnenkomen... en de Resident vermoedde van geen kant dat hij op een bank zat waaronder enkele tientallen kilo's opium in lagen en overopa presenteerde de Resident als blijk van waardering een vette dikke sigaar... was één van zijn verhalen.
Het waren 3 dagen en 2 jaar geleden, dat we afscheid namen via de telefoon:
"Neef, ik wil niet meer. Ik ga naar tante Roos toe."
"Nee oom Armen, u gaat niet. Ik waarschuw de buurman dat hij de dokter moet laten komen."
"De dokter komt dadelijk neef. Ik ga nu even slapen." waren zijn laatste woorden..... Hij vond al spoedig zijn eeuwige vrede en rust en tante Roos ontving hem blij terug.
Hij liet een schat aan informatie achter, ten dele ergens in een Nederlands archief opgeborgen, circa 30 cm dik aan papier en het ligt te verstoffen; het was een deel van zijn 30-jarig levenswerk. Alles inzake het Armeens gebeuren wat Dhr Visker in bezit had, was afkomstig van oom Armen.
Het grootste deel van zijn informatie, dat thuis bij hem lag, is spoorloos verdwenen. 2 Kasten boordevol met boeken en informatie, een schrijfbureau afgeladen met aantekeningen, dozen vol. Niemand kan me vertellen wat er mee gebeurd is en diegenen die er verantwoordelijk voor zijn, zwijgen in alle talen....... zelfs in het Armeens zwijgen zij. Zij zijn weg en blijven weg. Waarschijnlijk back to the roots?
En dat stoffige deel in het archief? Ach, dat ligt daar nog ter inzage en voor zover ik weet is er slechts nog één persoon geweest, die eraan gedacht heeft om het te bekijken, maar het waarschijnlijk maar toch heeft nagelaten.
Er is wat over oom Armen en het oude Indisch Armeens gebeuren door derden geschreven, maar zoooooo verschrikkelijk oppervlakkig, zoooo leeg zonder hart en ziel. Ongedetailleerd, geen diepe inhoud.
Jammer, want een echte geinteresseerde kan heel wat over oud Indië eruit halen, mits dat hart op de goede plaats zit. En dat is toch de bedoeling van
"iets opschrijven ter leering ende vermaeck van de nazaten?"
Ik snap het van geen kant, want de term "Armiers" schijnt op één of andere manier een aversie op te wekken in dat Indisch gebeuren. Men moest 's weten hoeveel Armeens bloed zich heeft vermengd met Indisch alsmede Nederlands bloed. Men moest 's weten in welke mate de Armeniërs invloed hebben uitgeoefend in dat oude Indië.
Verder heeft iemand anders het ook nog gewaagd om iets over die oude Armenen in Indië te schrijven en als de hemel kon vloeken, dan zouden er enorme donderwolken los barsten, want er staat heel wat shit en nonsens in dat artikel.
Oom Armen en tante Roos, jullie zijn niet vergeten en zullen (in elk geval door mij) sowieso nooit vergeten worden, as long as I live/ selama ku hidup.
20 juli 1921 Batavia - 7 juli 2013 Den Haag.
di 7 jul 2015 - 5:53
