Ingezonden brief column
INGEZONDEN | ‘Nederlands-Indië wiedergutmachung blijf uit’
FRANEKER/LEEUWARDEN – L.P. Reawaruw uit Leeuwarden stuurde ons een ingezonden brief over de Nederlands-Indië herdenking. In de brief wordt de herdenking “een grote show genoemd, die opgevoerd gaat worden, gebaseerd op grove leugens.” Hier onder de tekst.
Want een hoofdstuk wordt steeds vergeten binnen de herdenking, en dat is het leed van het Molukse volk ten tijde van de bezetting door Japan. Maar ook daarna. We krijgen alleen verhalen voorgeschoteld van Indische Nederlanders, de Ambonezen worden gewoonweg doodgezwegen.
Want er zijn genoeg verhalen van Molukkers die werden onthoofd omdat ze niet over de driekleur wilden lopen. Of weigerden op de foto van Wilhelmina te spugen, daarna kreupel werden geslagen met stokken of zelfs gedood. Wilhelmina smeekte de Ambonezen het koningshuis trouw te blijven, en dat deden ze ook.
Ik wil niets afdoen van het leed wat andere bevolkingsgroepen hebben moeten ondergaan, laten we dit wel duidelijk gesteld hebben. Hoeveel jonge Ambonezen hebben hun leven gegeven voor de bevrijding in de KNIL?
Maar zolang het hoofdstuk van de “Ambonezen” niet meegeteld wordt, blijft het een grote poppenkast! Ik ben deze week op bezoek geweest bij een Molukse oom, hij diende ook in het KNIL. Hij maakte een actieve oorlogstijd mee van zes jaar in het KNIL. Is zelfs onderscheiden met een Ereteken voor Orde en Vrede, afgeven door de Nederlandse Staat.
Zoals eerder gemeld ben ik actief op zoek naar de laatste Molukkers die nog leven zijn, en gediend hebben in de krijgsmacht. Want hen is veel onrecht aangedaan. Ik wil hun zaak aankaarten binnenkort bij een paar ministers, aangezien er binnen enkele maanden een formele bijeenkomst zal zijn in Den Haag. Dus ken je nog een van de laatste KNIL mensen?
Ik moest van hem horen dat hij twee maal een verzoek heeft gedaan voor een soort militaire pensioenregeling. Tot twee maal toe is dit afgewezen! Hoe is dit te verkroppen, wetende dat hij in de jaren vijftig van de vorige eeuw dienstbevel heeft gekregen. Om voor een half jaar naar Nederland met zijn gezin te komen. Iedereen werd na aangekomen te zijn in Nederland ontslagen. En werden weggestopt in een andere erfenis van de Tweede Wereldoorlog, de oude concentratiekampen waar de joden moesten wachten om vervoerd te worden naar de vernietigingskampen.
Ik moest denken hoe traumatisch dit moest zijn, er is nu veel aandacht voor veteranen die met PTSS zitten. Maar hoe moet het zijn, om daarnaast ook nog van je roots ontworteld te worden. Moet je dan niet een driedubbele trauma hebben opgelopen? De half jaar verblijf is nu bijna vijfenzestig jaar geworden, de oorlog is nog niet tot einde gekomen, binnen de Molukse samenleving. Dat wij onze ouders niet kunnen zien lijden, was ook een van de grootste redenen van de Molukse acties van de vorige eeuw.
Maar het waren geen acties, het waren reacties! Het waren reacties op heel veel onrecht, mogelijk niet goed te praten. Maar wel begrijpbaar wanneer men de achtergrond en feiten weet. Ook weer een hoofdstuk die weggemoffeld wordt binnen alle herdenkingen met betrekking op de Tweede Wereldoorlog. Want de gemiddelde Nederlander denkt dat de concentratiekampen in Nederland ophielden te bestaan na het jaar 1945. Niets is minder waar!
Kortom, er is nog veel werk te verzetten om het een volwaardige herdenking van te maken, zodat alle oorlogswonden geheeld kunnen worden voor de “Ambonezen” of te wel Molukkers. Iets wat heel snel moet opgelost worden is het feit dat er KNIL militairen zijn van Molukse afkomst die nog strijden voor hun rechten. Zoals recht op een of andere militaire pensioen en andere voorzieningen die zij verdienen als oorlogshelden en veteranen.
Voordat iedereen gaat schreeuwen we hebben recht op excuus? Maar daar voor erkenning, en dan wel erkenning van Nederlandse zijde. Een goed begin zou zijn een soort militaire pensioen, en of wiedergutmachung!
L.P. Reawaruw
Leeuwarden
Artikel geplaatst door Jitze Hooghiemstra op 20-08-15 12:47.
Franeker Courant
do 20 aug 2015 - 15:39