'Opgroeien in een Japans interneringskamp' - Museum Bronbeek, vanaf febr. 2016

Opgroeien in een Japans interneringskamp
Door Redactie Historiek · 4 december 2015

Bij Museum Bronbeek in Arnhem is vanaf februari een tentoonstelling te zien over het leven van kinderen in de Japanse interneringskampen in Nederlands-Indië in 1942-1945. De tentoonstelling is samengesteld naar aanleiding van de verschijning van het boek Dromen van vrijheid van Truus Huizenga en Lieke van Duin.

Nederlands-Indië werd tussen 1942 en 1945 bezet door Japan. Veel (Indo-) Europese mannen werden krijgsgevangen gemaakt, hun vrouwen en kinderen opgesloten in kampen. Truus Huizenga zat van haar negende tot en met elfde jaar gevangen in drie Japanse interneringskampen. Het boek Dromen van Vrijheid is gebaseerd op haar jeugdherinneringen. De tentoonstelling Dromen van vrijheid. Kind zijn in een kamp geeft een beeld van het leven tijdens de internering door kinderogen.

De expositie is samengesteld door Museum Bronbeek en het Indisch Herinneringscentrum. Er worden voorwerpen getoond uit de collectie van Museum Bronbeek, aangevuld met persoonlijke spullen van Truus: knuffels, poppen, spelletjes, receptenboeken, geïmproviseerde kleding, tekeningen, dagboeken en geborduurd textiel. De objecten van Truus waren eerder te zien in het Museon.

De tentoonstelling loopt van 5 februari tot en met mei 2016.


Historiek

Opgroeien in een Japans interneringskamp 1942-1945....


Ja? En toen? Was men toen vrij na 1945????

Na 1945 geen Republikeinse kampen?

In de Japanse kampen was men "enigszins" nog beschermd door de Japanse soldaten....

In de republikeinse kampen waren er ook nog Japanse soldaten die de wacht hielden, alleen hadden ze geen geweren om de "hotelgangers" te beschermen.....

Ik ken er ééntje die pas op sinterklaasdag 5 dec 1948 de poort door ging richting vrijheid....


BRONBEEK toch....als je iets organiseert, doe het dan ook goed. Doe niet alsof na 1945 het kampleven ineens halelujah was.....Maar geef en organiseer een compleet beeld. Geloof me nu maar BRONBEEK, in die Republikeinse kampen hadden de kindertjes geen poppetjes en dergelijke om mee te spelen... Het enige wat ze hadden om mee te spelen waren steentjes en bergjes grond en een houten kistje om op te zitten en een wit email bordje waar de schilfers je om de oren vlogen en die je angstvallig vasthield en was er geen zelfgemaakte kleding om te borduren...Slechts een kussensloop omgetoverd tot een hansopje.....

VRIJDAG 5 FEBRUARI 2016, 19:15
Bronbeek vertelt het verhaal van kinderen in Jappenkampen


ARNHEM - Een kinderknuffel gemaakt uit de rode baan van de Nederlandse vlag, spelletjes, geïmproviseerde kleding. Voorwerpen die herinneren aan de Jappenkampen in Indië. De tentoonstelling 'Dromen van vrijheid. Kind zijn in een kamp' is te zien in Museum Bronbeek in Arnhem

Simpele alledaagse dingen die de stille getuige zijn van die 'andere' bezetting van Nederland. De Japanse bezetting van Indië. Mannen werden krijgsgevangen gemaakt, hun vrouwen en kinderen opgesloten in kampen.

Kleine volwassenen
Hans Bohlken, nu 80 jaar, zat als kind in de interneringskampen Ambarawa en Banjoebiroe. Toen de Japanners Indië binnenvielen was hij 7 jaar. In augustus 1944 kwam hij met zijn moeder en broertjes in een vrouwenkamp terecht. Zijn oudere broer werd een half jaar later overgeplaatst naar een mannenkamp.

Omdat zijn moeder vaak ziek was kwam de zorg voor zijn broertjes op zijn schouders terecht. 'Een grote verantwoordelijkheid, je moest altijd alert zijn want in het kamp waren er genoeg vrouwen die op het eten van ons kinderen uit waren.'

Knuffelbeertjes
Voor zijn tiende verjaardag maakte Hans' moeder knuffelbeertjes van de rode baan van de Nederlandse vlag. Van de vijf oorspronkelijke beertjes zijn er twee op Bronbeek te zien.



Bovendien maakte zijn moeder een  'ABC/boekje' over de dingen die in het kamp gebeurden Dierbare herinneringen die hij nooit heeft kunnen weggooien. De expositie in Bronbeek beschouwt hij dan ook als een eerbetoon aan zijn moeder.

Geen trauma's
Volgens Bohlken heeft zijn moeder er voor gezorgd dat hij geen kampsyndroom heeft opgelopen. ´Moeder heeft ons heel goed door de Indische jaren gebracht, ik heb nooit een trauma gehad. De tijd na de Tweede Wereldoorlog was veel gevaarlijker voor ons dan de kampen. Maar ook daar heeft zij ons goed doorheen geloodst. Een bijzondere vrouw die dat op een bijzondere manier heeft gedaan.´

Hij heeft nooit het gevoel gehad dat zijn jeugd hem ontnomen is, wel dat hij een andere jeugd heeft gehad. Dat merkte hij na terugkeer in Nederland, het gebrek aan onderwijs in de oorlogsjaren brak hem op. Met hangen en wurgen maakt hij de lagere school af.

Maar in de eerste klas van de hbs is het gedaan, het gebrek aan ondergrond breekt op. Hij gaat aan het werk, laat zich scholen tot leraar heilgymnastiek en masseur. Met hulp van een oude leraar van zijn hbs brengt hij het uiteindelijk tot fysiotherapeut.

Video bij Omroep Gelderland