Verborgen Stem
Mevrouw KeizerOp 17 januari wordt de slotaflevering van De Verborgen Stem gevierd in de Domkerk, met een cd-presentatie en concert. Mevrouw Meidty Keizer doet mee met haar zangkoor De Indische Huiskamer.
Hoe heeft De Verborgen Stem u gevonden?“Anderhalf jaar geleden ben ik als vrijwilliger een project gestart voor Indische senioren, die vaak een in een isolement zitten,” vertelt Meidty Keizer (1939). “We worden vaak niet als echte Nederlanders beschouwd, meer als een soort weeskinderen, en veel mensen voelen zich niet geaccepteerd. Ik heb altijd veel vrijwilligerswerk gedaan bij de cliëntenraad van de sociale dienst en ben raadslid geweest. Ik nodig allerlei instanties uit om voorlichting te komen geven, dan kunnen die mensen op hun dooie gemak hun vragen stellen.”
“Enige maanden geleden kreeg ik een bericht van Annemarie de Jong van De Verborgen Stem. Ze vroeg of ik uit die groep Indische Nederlanders een koor wilde samenstellen. Dus dat heb ik aan de dames en heren voorgelegd. De meeste zeiden: ‘Maar we kunnen helemaal niet zingen!’ ‘Kan ik ook niet,’ riep ik. ‘Dus we staan allemaal even gelijk!’ Zo is het begonnen, we zijn nu met z’n negenen. Sommigen hebben al in een koor of bandje gezeten dus voor hen is het gemakkelijk. De rest was nog wat onwennig. Een huiskamer in een buurtflat aan de Apollodreef gebruiken we als een soort oefenruimte. Zo kwamen we op de naam van ons koor: De Indische Huiskamer.”
U zegt dat Indische Nederlanders nooit helemaal zijn geaccepteerd? Hoe merkt u dat?Mevrouw Keizer: “Aan een hele hoop dingen. Ik ben in 1939 geboren in Batavia - Jakarta noemen ze dat nu. Toen wij hier kwamen in de jaren vijftig was het heel moeilijk. In Batavia hebben we in een kamp gezeten. Na een zeereis van een maand kwamen we aan in Amsterdam en werden weer naar een kamp gestuurd, bij Teugen. Dat was eerst een Duits concentratiekamp geweest. Na een paar maanden werden we weer overgebracht naar houten barakken in de Noordoostpolder. Je gaat van het ene kamp, naar een ander kamp, en je komt wéér in een kamp. We eindigden in een noodgebouw in Zwolle. Mijn man kreeg toen werk in Utrecht, zo zijn we hier beland.”
“In de jaren vijftig was hier veel discriminatie. Toen heb ik echt voor mijn huid moeten vechten. Ik ben hier als kind grootgebracht, je hoort hier thuis, en toch waren we de zondebok. Maar goed – daar zijn we goed doorheen gekomen. Veel mensen weten nu vaak niet eens meer wat een ‘Indische Nederlander’ is. Men denkt dat je uit India komt. Ik heb zelfs in mijn eigen vriendenkring alles moeten vertellen over mijn afkomst omdat ze er niets over wisten. Het is een vergeten geschiedenis. Onze groep is trouwens ook benaderd door Theater STUT om over onze ervaringen een toneelstuk te maken.”
Wat wordt er gezongen in De Indische Huiskamer?Mevrouw Keizer: “We zingen liedjes in het Indonesisch, maar ook oude Nederlandse liedjes – zoals Sofietje, Indonesia en Aan de waterkant. Dat zijn liedjes die vaak op verjaardagen en feesten werden gezongen door de Indische Nederlanders die elkaar hier opzochten. Veel Nederlanders zijn die oude liedjes inmiddels weer vergeten. Dat is wel treurig. Wij weten meer over de Nederlandse geschiedenis dan de gemiddelde Nederlanders. Merkwaardig hoe dat gaat.”
Hoe was de samenwerking met de andere zangers?“Die is heel leuk. In november hebben we samen met die andere drie koren - de Griekse Zanggroep, Baha’i koor Qudrat en De Stem des Volks – gerepeteerd. Uit al de verschillende liedjes een nieuwe compositie gemaakt door de heer Raj Mohan, de dirigent. 17 januari komt iedereen weer bij elkaar voor een gezamenlijk concert en de cd presentatie. Het wordt heel mooi, zoiets heb je nog nooit meegemaakt. Het voelt erg bijzonder: onze groep, het koor en de mensen van de organisatie betekenen op een gegeven moment zó veel voor je. Het lijkt op een wel een soort familie. Van de andere koren ken je natuurlijk wel een paar mensen van gezicht, en daar praat ik mee als ik ze tegenkom. Maar sommige mensen houden zich toch wat afzijdig. Dat is zonde. Ik zeg altijd: ‘jongens, gewoon praten, alles vragen, vraag elkaar het hemd van het lijf. Want alleen zo leer je van elkaar.’”
Daniël Bertina / Domein voor Kunstkritiek
www.domeinvoorkunstkritiek.nl
Kunst in mijn buurt
ma 4 jan 2010 - 13:39
