"Een hapje Holland"

Een hapje Holland
dinsdag 9 maart 2010 16:22 door Michel Maas
Ik was domweg vergeten hoe Heinz Sandwichspread smaakte.



Dat krijg je, als je langer in het buitenland woont: dat je nostalgisch wordt over voedsel. Je eet een fricandel speciaal omdat hij er is, je grijpt naar een rauwe haring omdat je anders de kans nooit krijg.

Niet omdat je het lekker vindt. Smaak speelt geen enkele rol. Je eet omdat het Nederlands is. Je neemt een hap uit je ‘roots’ en terwijl de mayonaise aan je verhemelte plakt en jij je vertwijfeld afvraagt waarom je deze smeerboel zo nodig moest eten glijd je terug naar een regenachtige zaterdagavond onder het afdak van een friettent waar je je volstopt omdat je niks beters te doen hebt.

Je kon eten wat je wilde. Je kwam toch geen gram aan. En dansen.

En dan sta je hier, een leven later, te zweten in Jakarta.

Je ziet een potje Heinz Sandwichspread en denkt: hee, Heinz Sandwichtspread! Er komt een vage smaak op in je mond, iets van vroeger, een Nederlandse ontbijttafel, bruin brood en broodverwenners. En een klok.

Je verstopt het potje tussen de rest van de boodschappen. ‘Wat is dat?’ Och niks. Soort mayonaise. Uit Nederland.

O.

Je bent er speciaal voor naar de Kem Chicks gereden, de supermarkt die alles heeft wat al die Indonesische supermarkten niet hebben. Poolse worst, Belgisch bier, Franse wijn (illegaal, onder de toonbank), ruccola, virgin oil, paté, rosbief, en Hollandse kaas die echt uit Holland komt en niet uit Australië. Dat kost goud, maar een keer per maand mag het.

Toch?

Ja schat. Betaal jij met je kaartje?

Ik check altijd wel de datum. De verkoop gaat niet altijd even snel, hier. Maar mijn Heinz Sandwichspread heeft nog een heel jaar te gaan.

Als ik het potje openmaak gaat er een kleine alarmbel, maar die hoor ik niet. Ik denk alleen maar ‘Heinz Sandwichspread’ en begin te smeren. Ik zie dat de mayonaise niet echt meer mayonaizig is, maar een beetje korrelig, een beetje raar.

Ah joh, zeg ik. Het smaakt prima. En het staat op het potje: ‘2011’!!!

Maar ook na dit ontbijt komt ooit de avond. En dan de nacht. En die gaat maar niet over. Elke minuut duurt anderhalf uur en elk anderhalf uur ga ik drie keer dood.

Waarom doen mijn handen pijn? Wat is er met mijn rug? Ik zweet als een natte spons, maar het is koud! Zet die airco uit...

Huh? Wat?

Kan niet slapen...

O.

In mijn buik strekt Heinz zich languit uit, en trekt dan heel abrupt zijn knieën op. Hij doet een dubbele Sandwichspread en schopt tegen mijn nieren. Hij smeert de wanden van mijn darmen in met zijn mayonaise, bespikkeld met die kleine stukjes wortel..

Ik ga leeglopen. Aan twee kanten tegelijk. Meer zal ik er niet over zeggen.

Voedselvergiftiging. Vijf dagen lang. Voor zeven euro.

Daar is niets nostalgisch aan. En het ergste is: het was niet eens lekker!

Maar ik weet ten minste weer hoe het smaakte. Toen. En herinner me weer precies waarom ik het nooit at.

Volkskrant