Beesies mee naar Indonesië

Beesies mee naar Indonesië

24 juni 2010 | Saskia van Kuik |



Den Helder – Zaterdag 3 juli vertrekt Marlies Baart naar Indonesië voor ontwikkelingswerk. Voor de kinderen van het dorp wil ze graag de inmiddels bekende beesies meenemen. “De kinderen daar zien dat echt als speelgoed”, aldus Marlies.

Het COP project (Community Outreach Program) bestaat inmiddels elf jaar. Vanuit Nederland vertrekken zestien studenten naar Kediri in Oost Java. De lokale bevolking leeft daar onder slechte omstandigheden en de studenten willen zich inzetten om er een veiliger en betere plaats van te maken om te wonen. Marlies Baart (22 jaar) uit Den Helder is een van de studenten uit Nederland. Andere landen die aan het project meedoen zijn Japan, Korea, Hong Kong en Indonesië zelf.

In totaal staan zes dorpen op de lijst die dit jaar geholpen gaan worden met onderwijs, het opknappen van openbare plaatsen, het aanleggen van waterwegen en het oplossen van afvalproblemen. “We hebben al een impressie gekregen van het gebied waar we naar toe gaan. Ik was het meest onder de indruk van een afvalverbrandingsoven, door Nederlanders bedacht en getekend en door Japanners gebouwd”, vertelt Marlies. Ze hoopt zelf een bijdrage te leveren door Engelse les te geven aan kinderen. “Maar er zijn ook wel speelplekken ingericht met zelfgemaakte toestellen in voorgaande jaren. Het lijkt mij enorm leuk om ook zoiets te realiseren, iets waar kinderen nog jaren plezier van kunnen hebben.”

Beesies
Vanuit de organisatie was gevraagd iets leuks mee te nemen voor kinderen. “Ik heb bedacht dat het leuk is om pennen mee te nemen en een Beesie. Pennen zijn een luxe voor de kinderen die normaal met potlood schrijven. Zo’n Beesie is voor de kinderen daar echt speelgoed. Het is voor mij praktisch, want het is licht, er kunnen er veel mee in de koffer en het is oranje, dus echt iets uit Nederland. Andere kleuren mag ook, die ruilen we dan zelf om voor de oranje kleur”, lacht Marlies vriendelijk.

Zelf zoveel Beesies sparen is in een korte tijd onmogelijk. Marlies doet dan ook een dringende oproep aan iedereen om zoveel mogelijk Beesies in te leveren. Dat kan tot en met vrijdag 2 juli (16.00 uur) bij de VVV kantoren en bij IceWorld aan de balie. Marlies mailen mag ook, zodat een afspraak kan worden gemaakt om de Beesies op te halen of te brengen. Marlies is per e-mail bereikbaar via: marlies_nadine@hotmail.com. “Teveel zal het nooit zijn, want ook in de andere dorpen kunnen de Beesies worden uitgedeeld”, aldus Marlies.

Diverse dorpen
Alle studenten komen 4 juli bij elkaar in Soerabaya, voor de officiële ontvangst en ceremonie op de Petra Universiteit. Daarna vertrekken ze naar Kediri. “We hebben eens per week een dag dat we in Kediri elkaar ontmoeten. Dat is het laatste stukje bewoonde wereld, zeg maar. Daar kunnen we ervaringen uitwisselen, naar het internetcafé en eventueel bellen met het thuisfront. Van daaruit vertrekken we naar de verschillende dorpen.”

“Dit jaar is gekozen voor dorpen die wat hoger in de bergen gelegen zijn, dus daar is geen bereik. We krijgen van de organisatie flesjes drinkwater en toiletpapier mee, het vervoer erheen is verzorgd en we leven bij gastgezinnen. Zelf ga ik samen met Randel Wagner naar MBoso. Geen idee waar dat ligt, want het was op geen enkele kaart te vinden. We weten dus alleen dat het ergens in de bergen van Oost Java ligt.” Vier weken lang verblijft ze bij de mensen in MBoso. In augustus komt Marlies weer terug naar Den Helder.

Den Helder Actueel

....Daarna vertrekken ze naar Kediri. “We hebben eens per week een dag dat we in Kediri elkaar ontmoeten. Dat is het laatste stukje bewoonde wereld, zeg maar....

Of deze woorden zelf bedacht zijn door de reporter of dat deze woorden enkel en alleen door de reporter genoteerd zijn en dat ze afkomstig zijn van de studente, maakt niets uit. Maar dat is natuurlijk je reinste waanzin en kolder om te beweren dat Kediri het laatste stukje bewoonde wereld is of omvat.

Ik raad de studente en/of de journalist aan om 's heel goed de historie en aardrijkskunde en Kediri en omstreken te (her)-ontdekken en te bestuderen.
Kediri: Grootste sigaretten fabriek van Zuid Oost Azie en werkgelegenheid voor 1000-den.
Kediri: Grootste textielfabriek van ZOA en biedt werkgelegenheid aan 1000-den en ik zou me maar niet gaan verdiepen in "hoeveel stukjes textiel" men in Europa draagt, welke hun basis hadden in de textielfabriek van Kediri.
Kediri: Eens het grootste rijk uit de historie van Indonesia en volop tempels (candi"s) te bezichtigen en om stil bij te staan en aan de historie van Indonesia en Kediri e.o. te denken.
Kediri: Een van de grootste land/akker/cultuur gebieden van Indonesia.
Kediri: In de Ned. Indische tijd één der voorzieners van o.a. koffie en thee en daarmede dus ook geld/kapitaal markt spaarder voor de regering in Nederland destijds, via het culturele belastingstelsel.
Kediri: Binding met de de eerste Indonesische President namelijk Bung Karno. (In samenhang met Blitar.) (Geboorteplaats en mausoleum)


En dan ook nog Beesies verzamelen en oh zo leuk toch voor die arme kindertjes daar.

Die studentjes zijn zo goed op weg om wat te doen aan de watervoorziening, milieu, environment enzovoorts en daar steek ik mijn duimp voor op maar dan komen ze met beesies op de proppen voor de kindertjes. Oranje beesies nog wel. Nou mejuffrouwtje, die arme kindertjes weten zich zelf heus wel te vermaken als het op spelen aankomt. De buikjes die gevuld moeten worden, dáár komt het op aan.

Mijn hemel, hoe verzinnen ze het. !!! Verzamel GELD in en koop daar ETEN voor die arme kindertjes. Koop rijst daar en olie en suiker voor de ouders van de kindertjes. Daar hebben die kindertjes wat aan. Of koop van dat verzamelde geld vitamientjes en geneesmiddelen.

Een goede raad voor die studentjes: Laat ze voortaan vooral eerst kontakt opnemen met mensen, die bekend zijn in dat soort contreien en die van wanten weten als het aankomt op: Wat zal ik meenemen voor die kindertjes? Waar kan ik de kindertjes mee helpen?

Nou succes meid met je overnachtingen in Mboso en je poepdoos (gat in de grond) waar je lekker op kan jongkok en je dinges afspoelen met de air cebok (Huh wa's dat? Nooit van gehoord) en de jangkrik en de nyamuk en de ulat en de kadal en de tikus en de semut en alles wat je maar kan vinden in een arme desa.

335 Beesies mee op reis
Geschreven door Saskia van Kuik Stadsnieuws 3 juli 2010 |

Den Helder – De inzamelactie ‘Beesies mee naar Indonesië’ is succesvol verlopen. In totaal gaan 335 van de oranje gekleurde beesies mee in de koffer van Marlies Baart. Genoeg om heel wat kinderen in MBoso en omstreken blij te maken.

Twee weken geleden vertelde Marlies Baart dat zij voor ontwikkelingswerk naar Indonesië gaat. Samen met nog 16 studenten onder het COP (Community Outreach Program) wil zij zich inzetten voor de lokale bevolking in Indonesië die in kleine dorpen wonen onder slechte omstandigheden. Voor de kinderen uit de dorpen wilde zij pennen en Beesies meenemen, omdat dit voor deze kinderen al luxe is. “De kinderen schrijven daar nog met potlood en de Beesies zijn leuk om erbij te doen. Het is iets dat makkelijk mee kan in de koffer”, vertelde Marlies toen.

Zij deed een oproep op Den Helder Actueel om met name de oranje Beesies in te leveren bij de diverse VVV kantoren in Den Helder en Julianadorp. “Er zijn heel wat Beesies ingeleverd bij de VVV, maar de grootste donatie kwam van mijn nichtje uit Heerhugowaard die bij de Albert Heijn werkt en met een hele zak aan kwam zetten. Ook andere vrienden en familieleden hebben druk gespaard. Ik ben er echt dankbaar voor”, aldus Marlies.

Oorspronkelijk had Marlies gehoopt ten minste 60 Beesies mee naar Indonesië te kunnen nemen. “Er zijn ongeveer 60 kinderen in MBoso, maar als ik er meer heb, kan ik die uitdelen aan kinderen in andere dorpen. Het zijn er nooit teveel”, liet Marlies weten. 335 van de oranje friemelaars zijn in ieder geval ruim voldoende. Marlies vertrekt vandaag (3 juli) dan ook tevreden naar Kediri. Hiervandaan vertrekken de studenten naar dorpen in de omgeving, waaronder MBoso, waar het spoedig oranje gekleurd zal zijn van de Beesies.

Den Helder Actueel

Tegenstrijdige berichtgevingen van de pers?

In artikel van Den Helder actueel stond:
.....maar de grootste donatie kwam van mijn nichtje uit Heerhugowaard die bij de Albert Heijn werkt en met een hele zak aan kwam zetten.....


In het AD van heden zaterdag 3 juli staat een berichtje, dat Appie Heijn graag alle verstrekte beessies terug wil hebben, omdat ze het zonde vinden als die dingetjes in de vullisbak verdwijnen. En ze willen er dan voor een volgende actie of zoiets weer gebruik van maken.

Het zal wel.

Vrijwilligerswerk in Indonesië een heel avontuur
Geschreven door Saskia van Kuik | 10 augustus 2010

Den Helder – Vijf weken geleden vertrok Marlies Baart naar Indonesië, een koffer vol Beesies, goede moed en het voornemen om de mensen in MBoso te helpen. Het werd een avontuur vol emotie, mooie projecten en warme gastvrijheid.

“Het eerste dat opviel bij onze aankomst was de warmte, het was echt heel warm”, vertelt Marlies, die sinds enkele dagen weer thuis in Den Helder is. Tijdens de eerste dagen in Indonesië verbleven alle studenten uit vijf verschillende landen en van zeven universiteiten in Surabaya. “De openingsceremonie werd gegeven op de Petra Universiteit. Alle universiteiten hadden prachtige dingen ingestudeerd, veelal dansen, het zag er echt gelikt uit. Indonesische studenten hadden een traditionele dans ingestudeerd die langzaam overging in hip hop dansen. En toen kwamen wij Hollanders met koekhappen, touwtje springen en de polonaise. We hadden niet verwacht dat de anderen zo professioneel zouden zijn en we schaamden ons echt wel een beetje. Vanaf die dag noemden ze ons de ‘Crazy Dutch’.”

Na drie dagen ging de reis door naar Kediri, van waaruit de studenten verdeeld werden over diverse dorpen. “Een slechte start voor ons, want we werden ziek. Ik had een fikse griep die door de warmte erg heftig was en belandde een halve dag in het ziekenhuis. Het Nederlandse meisje dat samen met mij mee naar het dorp zou gaan, kreeg echt een tropische ziekte en moest vier dagen in het ziekenhuis blijven. Ik ben die dagen bij haar gebleven, zodat we pas een week later dan de anderen naar het dorp vertrokken. De bedden waren hard en om de twee uur kwamen ze met een hele groep langs om temperatuur en bloeddruk te meten. Wel zagen ze ons als hele belangrijke mensen, omdat we blank waren.”

MBoso
De overige studenten waren al volop bezig met het project eer Marlies en haar medereizigster in MBoso aankwamen. “De toiletfaciliteiten waren heel slecht in het dorp. We hebben drie toiletgebouwen neergezet, van het graven van de septictank tot het metselen van de muren en het vlechten van bamboeramen. Het was voor het eerst dat ik een muurtje metselde en ik ben er hartstikke trots op”, vertelt Marlies lachend. Het watertekort in het dorp werd ook aan gewerkt. “We mochten maar eens in de twee dagen douchen, Mandi noemen ze dat, want een echte douche was het niet natuurlijk. Een grote watertank waar je met een klein bakje water uitschepte en over jezelf heen gooide en dat was heel erg koud.”

het toiletgebouw werk aan de Rocky road

De watertank werd uitgebreid met een tweede gemetselde tank, bedekt met een laagje cement en platen er op om het af te dekken, die met een verbinding aan de eerste tank werd gekoppeld. “De regering heeft beloofd ervoor te zorgen de watertoevoer naar de huizen te verbeteren.” Tot slot werd er letterlijk aan de weg getimmerd. “We zaten in een bergdorp waar slechts een weg naar toeliep, van hooguit drie tot vier meter breed. Hele stukken weg bestond slechts uit zand, zodat bij regen niemand het dorp in- of uit kon. We hebben grote tegels gekocht en het is ons gelukt om op een dag alle mannelijke bewoners mee te krijgen om de weg daarmee te bedekken. Wel ligt de weg vol keien, daar is niks aan te doen. De weg heet niet voor niets de Rocky road. Bij de splitsing hebben we nog een wegwijzer richting MBoso gemetseld, want de vorige houten wegwijzers waren gestolen of vernield.”


Beesies
Marlies heeft zelf de meeste tijd en energie gestoken in lesgeven. “Het waren 28 kinderen, want de baby van negen maanden oud hebben we niet meegerekend, minder dan ik verwacht had. Ik heb voornamelijk Engels en dansles gegeven. De kinderen waren tussen de vier en zestien jaar. De beesies die ik meegenomen had waren een succes, die werden echt als een soort knuffel gezien. Zelfs de moeders verdrongen zich bij het uitdelen om er een te bemachtigen.” De dorpelingen waren heel gastvrij. “Onze gastmoeder, Ibu, vroeg maar steeds of we wilden eten, dat is hun manier om goed voor je te zorgen. Het eten bestond veelal uit rijst, tofu en noedels. Groente was schaars en als we eens in de week een stukje kip kregen waren we al heel blij. Als we op zondag naar Kediri gingen, kochten we in de supermarkt vooral appels, koekjes en cola. Ik heb daar zelfs Verkade speculaasjes kunnen krijgen.”

“Het was altijd fijn om alle medestudenten in Kediri te ontmoeten, te horen hoe en waar de anderen mee bezig waren en zo hoorde je ook de verschillen. In mijn dorp was bijvoorbeeld geen school en een ander dorp had er twee. En het was fijn om gewoon lekker Nederlands te praten. De mensen in MBoso spraken nauwelijks Engels, maar Javaans en dat was lastig communiceren.” De manier van leven in het dorp kenmerkte zich vooral door de manier waarop met tijd werd omgegaan. “Alles kan altijd morgen nog. Wanneer je met iemand om elf uur afspreekt ben je al heel blij wanneer ze er om half twaalf al zijn, meestal wordt dat veel later. Ik was dan ook meestal zelf ook mijn tijdsbesef kwijt als het om een dag of een datum ging.”

Marlies hoopt ooit nog eens terug te keren naar het dorp. “Ik wil graag over een paar jaar kijken hoe de kinderen zijn gegroeid, maar het blijft een hele onderneming om daar te komen. Alleen het vinden van een auto en een chauffeur die de Rocky road kan en wil bereiden valt al niet mee, we hadden er deze keer maar een of twee die dat konden.”

Den Helder Actueel

En dat was dus het prachtige relaas van onze blanke studente - die om de andere dag een beetje stonk (kepet) vanwege een gebrekkige watertoevoer naar de kamar mandi achter de gedek - maar door haar blankheid toch wel belangrijk was.

(Ik mis wel het relaas van de kamar kecil jammer genoeg. Was reuze benieuwd ernaar. Natte doekjes meegenomen van Appie Heijn?)

Maar, gelukkig dank zij haar belangrijkheid, heeft zij toch een potje kunnen breken bij de regering en die heeft dus beloofd om de toevoer van water te verbeteren.


Sweet dreams en Amien.