Leo Molenaar: 'Ik werd er snel volwassen'

'Ik werd er snel volwassen'
Redactie - 20 oktober 2010


foto links: Leo Molenaar op de atletiekbaan van Lycurgus waar hij de inspiratie opdeed voor zijn boek. foto rechts: Leo (rechts) met zijn inmiddels overleden broer Henk, als militair.

Krommenie - 'Ik heb een pantserwagen voor ons de lucht in zien gaan. Door een trekbom, een voorloper van de berm-bom zeg maar', vertelt Leo Molenaar (84). 'Van de jongens die in de auto zaten vonden we bijna niets terug.' De Krommenieër raakt zichtbaar geëmotioneerd bij het uitspreken van deze woorden. Deze en andere herinneringen aan zijn tijd in Nederlands-Indië heeft Molenaar opgeschreven in een boek. 'Voor mijn kinderen en kleinkinderen.'

Vanaf eind 1947 tot en met mei 1950 zat Leo Molenaar als dienstplichtig militair in Nederlands-Indië, ten tijde van de tweede politionele acties. In de jaren daarna was die tijd niet uit zijn gedachten. Maar een trauma heeft Molenaar er gelukkig niet aan overgehouden. Aan vrouw en kinderen vertelde hij het een en ander, maar lang niet alles, zoals uit het voorwoord van dochter Erna blijkt: 'Over de schaduwzijde van zijn verblijf als dienstplichtig militair in oorlogsgebied, vertelde hij nooit iets.'

Vastleggen

Totdat Molenaar tijdens zijn wekelijkse trimloop van Wormerveerder Siem Bruin hoorde over zijn plan om een boek over diens familie te schrijven. 'Dat was voor mij het moment om mijn herinneringen op papier te zetten. Jongens die in Indië hebben gediend, vertellen al zo weinig.' Een jaar lang schreef de sympathieke Krommenieër alles van zich, letterlijk en figuurlijk. 'Ik wilde het vastleggen voor mijn kinderen, kleinkinderen en de familie.' Dochter tikte alles over op de computer. Daarna werden de bijpassende foto's opgesnord. Resultaat een boekwerk met een harde kaft, 76 pagina's tekst geladeerd met foto's, uitgegeven in eigen beheer.

Begin twintig was Molenaar toen hij de oversteek per boot naar de andere kant van de wereld maakte. 'We zaten een maand op zee met 2000 man. Je zat op elkaars lip en zeker in het begin was bijna iedereen zeeziek. De Palmboom-divisie waar ik toebehoorde, zat onderin het schip. Kortom het was geen pleziertochtje', glimlacht Molenaar.

Onbevangen

Toen de Krommenieër aan boord ging, wist hij al dat er in Indië slachtoffers waren gevallen. 'Maar daar stond je niet bij stil verder', stelt Molenaar. 'Wat dat betreft ging ik met een onbevangen gevoel daar naar toe. Ik wist alleen dat onze opdracht was om orde en rust te brengen.' Molenaar maakte onvergetelijke dingen mee, zowel leuke als gruwelijke. 'Ik werd er snel volwassen. Ik heb mensen dingen zien doen die eigenlijk niet kunnen, maar daar raak je in verzeild.'

Ook nu heeft Molenaar niet alles verteld, bekent hij schoorvoetend. 'Sommige dingen zijn gewoon te gruwelijk', besluit de Krommenieër.

De Krommenieër