Voor altijd verbonden met RMS-ideaal

Voor altijd verbonden met RMS-ideaal
woensdag 27 april 2011 03:02

TIEL - Molukkers uit heel Nederland kwamen afgelopen maandag in Apeldoorn bij elkaar om te herdenken dat 25 april 1950, exact 61 jaar geleden, de Republiek der Zuid-Molukken werd uitgeroepen. In deze serie over Molukse Tielenaren (het is zestig jaar geleden dat de Molukse KNIL-soldaten met hun gezinnen naar Nederland reisden) is de proclamatie van Republik Maluku Selatan (RMS) nog niet aan de orde gekomen. Vic Latumahina (58) voelt zich voor altijd verbonden met het vrijheidsideaal, dat veel aan kracht heeft ingeboet, maar nog sterk in de harten leeft van hen die opgroeiden met het idee van een eigen staat.

door Erik de Bruin

Vic Latumahina poseert naast een portret van zijn overleden vader, die voorop loopt tijdens een demonstratie op het Malieveld.

Vic kreeg dit net als zijn vier broers en drie zussen met de paplepel ingegoten. ''Dat kwam door mijn vader. We werden meegezogen in zijn idealisme. Ik ben zelf ook een fanatiek RMS'er geweest.'' Hij lacht. ''Niet meer, hoor. Muziek kreeg op een gegeven moment de overhand. Het ideaal om voorgoed terug te gaan is verdwenen doordat veel mensen van de eerste generatie niet meer in leven zijn. Toch voel ik het nog steeds. Het is als een navelstreng die nooit is doorgeknipt.'' Vic heeft veel eerbied voor zijn vader en andere vroegere KNIL-soldaten die met faire middelen opkwamen voor wat hen ooit door de Nederlandse regering is beloofd. ''Ik kan me herinneren dat als mijn vader in de tuin zat dat hij uren voor zich uit kon kijken. Zonder dat hij iets zei wist ik precies wat hij voelde en waar hij over nadacht. Hij voelde zich ontheemd en dat voelde ik ook.'' Zo erg dat hij met drie Molukse vrienden uit Tiel in het geheim plannen beraamde om de aandacht te trekken van nationale en internationale media. Op 9 december 1970 reisden ze naar Den Haag om een statement te maken. ''We hebben een week lang een hongerstaking gehouden op het Binnenhof. Onze ouders wisten van niets en dachten dat we gewoon naar school waren gegaan. Mijn moeder wist pas dat ik Den Haag was toen ze 's avonds naar het NTS-journaal keek.''

Welzijnswerker
Hij vervolgt: ''Het was een vreedzame actie waarmee we tegenwicht wilden bieden aan de eenzijdige berichtgeving in de media. De Molukse zaak was in een kwaad daglicht komen staan doordat het Indisch Consulaat in Wassenaar werd bezet. In die tijd leefde het vrijheidsideaal nog sterk in Tiel. Met name onder Molukse jongeren. Tijdens het Fruitcorso liepen we ook met spandoeken rond.''
''Wat mijn vader zei toen de hongerstaking voorbij was? Niets eigenlijk. Hij heeft het nooit afgekeurd. Mijn vader was geen prater. Toentertijd was het meer zien, voelen, meemaken. Ik had hem heel hoog staan. Hoe meer ik erover nadenk kom ik tot de conclusie dat de rode draad in mijn leven wordt gevormd door hem. Ik ben nu dertig jaar welzijnswerker en dat was hij in feite ook. Bewoners van de Molukse wijk klopten met allerlei hulpvragen bij hem aan. Wij als opstandige jongeren waren wel eens betrokken bij vechtpartijen in de stad. De politie kwam dan altijd naar mijn vader toe. Hij werd gezien als een natuurlijke leider.''

'Naar huis'
De familie Latumahina woonde vanaf de bouw van de Molukse wijk in de Diderik Vijghstraat. ''Op nummer 37. Ik woon nu zelf op nummer 23. Na dertien jaar in Noord, Passewaaij en in de stad te hebben gewoond was het tijd terug te keren. Ik wilde weer naar huis. Zo voelt het ook echt. De wijk voelt nog steeds als een warme deken.''


StadTiel.nl