Koning(in) voor een dag

Michel Maas

Koning(in) voor een dag

26-6-2011 13:04


Kroonprinses van FakFak

Nog nooit in mijn leven heb ik oog in oog gestaan met 196 koningen en sultans. Tot dit weekeinde, als precies zoveel vorsten in Bandung bij elkaar komen. Zij zijn allemaal in het volste ornaat dat ze hebben. Niemand wil onderdoen voor de anderen.

Koning Kaibobo van Ceram heeft zijn bolhoed op, Gunter de Zouse van Nusanwe loopt in het uniform van een Zeventiende-eeuwse Portugese edelman, de sultan van Indrapura heeft zijn vrouw gouden oorbellen aangedaan, en Robert Koroh, koning van Amarsari (25 kilometer van Kupang) heeft zijn hoed met veren op gezet.
De Sultans van Yogya en Cirebon zijn er natuurlijk ook, in al hun macht en aanzien. Zij zijn de laatste sultans die nog echt belangrijk zijn. Zij komen in auto’s die niet onderdoen voor die van vice-president Boediono, die de bijeenkomst komt openen.

Veel namen zijn lang en onuitspreekbaar. Je vraagt je af of ze zelf weten hoe ze heten: Putri Raja Al Alam Ugar pik-pik Sekar Hj.DR Rastuty Rumagesan uit Fakfak, met het vogeltje op haar hoofd,
of Dr.Shri I Gusti Ngurah Arya Wedakarna Mahendratta Wedasteraputra Suyasa III , de koning van een stuk van Bali, met de kleine gouden staf met de kop van een draak.

Of koning Samu Samu VI, wiens koninkrijk reikt zover als een man op een dag kan kanoën _ wat vroeger heel ver was, als je zo groot en zo sterk was als zijn voorvaderen, zegt de tengere, maar vechtlustige koning (‘ik doe aan pencak silat’)


Koning Paul

Maar Koning Paul steelt de show. Iedereen wil met hem op de foto. Zijn naam is alleen maar Paul, meer niet. Zijn land is Papua. Heel Papua? Nee, alleen waar hij woont, zegt hij bescheiden. Zijn feestkledij was de witte verf die zijn naakte lijf versiert, en het rieten rokje om zijn middel.

Hij heeft geen goud, en geen juwelen. Hij heeft geen scepter om te zwaaien, hij heeft alleen een klein stukje aarde in Papua, en zijn mensen, over wie hij waakt. Dat is hem genoeg, dat zie je zo. Hij is tevreden met hoe de wereld is, en Bandung neemt hij op de koop toe. Hij geniet van de aandacht en poseert met wie dat maar wil, van portier tot sultan.

De meeste koningen hebben niet veel meer dan Paul, al zal je dat aan hun fantastische kleding niet aflezen. Zij hebben nog een restje respect van de lokale bevolking, een al dan niet vervallen paleis, en geldnood. Want de tijd dat zij tien procent kregen van alles wat hun land opbracht, die is voorbij. Nu moeten zij werken voor hun geld, of teren op het geld dat hun kinderen ze sturen uit de stad.

Zij zijn vergeten. Na de Revolutie was in het moderne Indonesië geen plaats meer voor ze. Zij zijn zelfs uit de geschiedenisboeken geschrapt. Eeuwenlange stambomen hebben hun betekenis verloren.

In Bandung proberen zij een beetje daarvan terug te krijgen. Zij zijn de laatste bewakers van tradities die dreigen uit te sterven. Zij willen hun paleizen terug, een beetje geld, een beetje respect. Zij willen uitgenodigd worden als het stadsbestuur een feestje geeft. Zij willen vooraan zitten bij Idul Fitri. Zij willen niet verdwijnen.

Dat vice-president Boediono er is geeft ze een beetje moed. En dat minister van Cultuur en Toerisme, Jero Wacik, een urenlange toespraak houdt over de waarde van culturen, nog meer.

Misschien is het valse hoop, maar dit weekeinde, in Bandung, hebben zij zich in ieder geval weer even koning mogen voelen.

Weblogs.NOS