‘Wij gingen naar Indië om te helpen, niet om te vechten’

‘Wij gingen naar Indië om te helpen, niet om te vechten’
Soest Nu
03 aug 2011
Door: Anneke Iseger

SOEST/BILTHOVEN - In Soest en De Bilt wordt, evenals voorgaande jaren, op 15 augustus de Japanse capitulatie herdacht. Eén van de weinige mensen die nog herinneringen heeft aan die tijd is Wilma Goossens-Kortenhorst (1922) uit Bilthoven. Zij behoorde vanuit Nederland tot de eerste rekruten van het Vrouwenkorps van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger.




De trouwfoto van Wilma en Gust Goossens, genomen op 7 maart 1945 in Londen.

Mevrouw Goossens woonde in Rosmalen, toen zij in 1942 haar man Gust leerde kennen. “Het was liefde op het eerste gezicht. Gust was geboren en getogen in Batavia, maar werd op zijn dertiende voor zijn studie naar Nederland gestuurd. Nadat zuidelijk Nederland in 1944 was bevrijd, meldde hij zich aan als oorlogsvrijwilliger: ze hadden mensen nodig om Nederlands-Indië te bevrijden. Hij vroeg of ik meeging. Ik wilde graag, maar mijn vader verbood het mij. Toen heb ik een briefje op de keukentafel gelegd en ben ik weggelopen! Ik kon via het Militair Gezag regelen dat ik voor het Departement van Koloniën met het Vrouwenkorps-KNIL meekon, eerst naar Londen. Daar zijn we op 7 maart 1945 voor de Engelse wet getrouwd. Hij kreeg een functie bij de Intelligence Service.’’
De ‘VK-sters’ kregen in Engeland een strenge militaire training. Ze zouden worden ingezet om degenen die nog onder de Japanse bezetting leefden, te bevrijden en te verzorgen. Op 5 mei 1945 werden ze ingescheept voor vertrek naar Australië. Van de 65 VK-sters waren er twintig getrouwd. Er waren ook echtenoten aan boord, onder wie de man van mevrouw Goossens. “Na zes weken kwamen we in Australië aan, waar we in Brisbane ondermeer Maleis leerden cursussen kregen in hoe we de mensen uit kampen moesten opvangen.
Ondertussen maakte mijn man voor de Geheime Dienst luchtfoto’s boven Batavia. Op 15 augustus viel de atoombom en was Japan verslagen. De chaos in Indië was groot: alle Europese gezinnen waren door de Jappen uit elkaar gehaald en verspreid over de archipel. Doordat een groep Indonesiërs tegen ons was opgestookt, werd ons werk voor het Kantoor Displaced Persons extra moeilijk. In Brisbane gingen we elke avond naar het vliegveld, waar we de evacués uit de kampen moesten opvangen die er het ergst aan toe waren.”
Eind december vertrok mevrouw Goossens naar Batavia. “Ik bezocht de kampen om de namen en het laatste woonadres op lijsten in te vullen, om zo te proberen de gezinnen weer bij elkaar te brengen. Het werk was verschrikkelijk, maar ook erg dankbaar. Ik heb in het Vrouwenkorps gewerkt totdat ik zwanger werd. Om die reden ging ik eind 1947 terug naar Nederland. In het nieuwe jaar liep het contract van mijn man af. Toen onze zoon eind januari geboren werd, was hij gelukkig thuis!’’
In totaal kreeg het echtpaar Goossens drie zonen en vijf kleinkinderen. Haar man overleed vijf jaar geleden. Met haar ouders is het overigens weer goed gekomen. ‘’Ik ga jaarlijks naar de herdenking in Bilthoven. Wij mogen de mensen niet vergeten die door de Jappen zijn vermoord en vreselijke honger hebben geleden. Ik vind het een schande dat de regering alle Indische mensen die berooid en ziek in Nederland aankwamen, zo slecht heeft opgevangen. Tegen ons werd zelfs gezegd, dat wij moordenaars waren! Die miskenning vond ik afschuwelijk. We gingen er niet heen om te vechten, maar om te helpen. Degenen met wie ik toen heb samengewerkt, zijn vrienden voor het leven gebleven. Samen hebben we iets heel bijzonders meegemaakt.’’

deWeekkrant