wonen in Jakarta: 'Niet naar school door een overstroming'

Niet naar school door een overstroming

Het huis waar hij woont, staat in een streng beveiligde buurt. Hij kan niet op de fiets naar school: dat is te gevaarlijk. Richard Mak (14) woont in Jakarta.


Waar woon je nu?
„Ik woon in Kelapa Gading, in het noorden van Jakarta. Mijn ouders, drie broers en ik wonen in een klein huis. Het is eigenlijk niet zo veel anders dan in Nederland wonen, alleen kan ik niet even op de fiets stappen om naar de winkel te gaan. Er gebeuren te veel ongelukken: de wegen zijn heel slecht en ook rijden er wel eens busjes die voor de grap doen alsof ze je willen overrijden.

Het complex waar wij wonen is omheind. Het is een soort kooi, want het is te gevaarlijk om eruit te gaan. Er lopen wel eens mensen die het op buitenlanders hebben voorzien”

Richard

Waarom woon je in Jakarta? „Mijn vader werkt hier als een leraar op een theologische school. Ik heb meer dan de helft van mijn leven in Indonesië gewoond, eerst op Papoea en nu in Jakarta.”

Leuk: „Ik vind de school erg leuk. Ik kan er nieuwe dingen uitproberen. Zo ben ik begonnen met tuba spelen in de schoolband. Dat zou ik waarschijnlijk niet gedaan hebben in Nederland. Ook hebben we vakken als schaken en koken. Verder voetballen we op school, biljarten we, tennissen we, enzovoorts.”

teamsport op school

Taal: „Ik ken genoeg Indonesisch om iets te kopen of de weg te vragen. Maar ik spreek het bijna nooit; in ieder geval zo weinig dat ik geen blunders kan maken. Op mijn school, Jakarta International School, moet ik Engels spreken. Dat kan ik bijna vloeiend. Alleen, soms vraag ik op school per ongeluk iets in het Nederlands. Daar moeten mijn vrienden nogal om lachen.”

de hele familie

Thuis: „Toen ik in Indonesië kwam hield ik nog contact met Nederlandse vrienden. Nu bijna niet meer. De enige mensen met wie ik nog wel eens MSN zijn mijn neefjes en nichtjes.”

Bijzonder: „We hebben hier elk jaar in februari met overstromingen te maken, dus kunnen we een tijd niet naar school. In 2007 zat ik in de schoolbus toen we ineens niet verder konden vanwege het water. De jaren daarna zijn wij op tijd gewaarschuwd.”

Ik mis: „Ik heb nooit echt heimwee gehad, want ik vind het leuk om hier te wonen. Ik vind het wel jammer dat ik mijn Nederlandse familie niet zo veel zie. En ik mis de lekkere dingen die ik hier niet kan krijgen. Rookworst bijvoorbeeld. En kaas. Dat laatste is hier nogal vies.”

Emigreren: „Ik zou absoluut niet voor altijd hier willen blijven wonen! Ik vind Nederland veel leuker. En hier is het zo bevuild dat het waarschijnlijk niet uitmaakt of je wel of niet rookt, de uitlaatgassen zijn al erg genoeg.”

Yord

Geplaatst: 6 mrt 2009 14:03 - Gewijzigd: 6 mrt 2009 14:03

COLUMN RICHARD: File in de tropen
Het stinkt, het is irritant, je wordt er gek van en je kunt het in Jakarta niet ontlopen: de file. Overal staat het verkeer vast, in de kleinste kampongs en op de grootste snelwegen, en het is hier de hele dag lang spitsuur. Als ik om zes uur nog maar nauwelijks wakker ben staat er voor ons huis al een gigantische file, en als ik moe van school terugkom, is er nog steeds een file.

Ik begrijp zelf niet hoe ik talloze reizen van het zuiden van Jakarta naar het noorden heb overleefd toen we nog niet in de buurt van de NJIS (mijn school in Noord-Jakarta) woonden. Kwart over zes werd ik opgehaald met de schoolbus, en vaak was ik pas tegen halfvijf ’s middags terug. Dan had ik ook nog eens een paar van de irritantste kinderen van school in de bus die op mij leunden om mijn gameboyspel te bekijken, die deden wie het hardst kon schreeuwen en ’s morgens vroeg brood met gepekelde kool aten. Als er verkopers met kroepoek en drinken op de snelweg stonden, wist ik alweer hoe laat het was: file.

Nu wonen we dichter bij school, maar vijf minuten te laat van huis gaan betekent nog steeds dat je een uur te laat aan kunt komen. Sommige mensen raken gefrustreerd als ze in Nederland een kwartier in de file staan, hier heb je niet anders. Je moet in Jakarta geduld leren hebben, anders ben je binnen de kortste tijd gek! Overal zie je mensen rondlopen met kapjes voor hun mond en zelfs met gasmaskers want er is gewoon te veel smog. Op een heldere ochtend zie je in de verte een heel enkele keer de bergen van Bogor, maar de uitlaatgassen zorgen ervoor dat die al snel verdwijnen. Long story short, ik wil terug naar Nederland!

Richard woont in Jakarta. In de maanden maart en april schrijft hij om de week in een column over zijn ervaringen in de Indonesische hoofdstad.

Yord

Geplaatst:20 mrt 2009 14:35 - Gewijzigd: 20 mrt 2009 14:35

COLUMN RICHARD: Oorlog in mijn hoofd

Ik ga hier in Jakarta naar een international school, dus het grootste deel van de dag praat, leer en denk ik in het Engels. Volgens mijn ouders ben ik inmiddels behoorlijk aan het verengelsen. Het zou wel eens kunnen dat ze gelijk hebben. Terwijl ik met dit stukje bezig ben, ga ik soms automatically over in English, which makes it very difficult om te schrijven.

Mijn broers hebben hetzelfde probleem. Als we thuis zijn, weten we soms niet eens meer wat we praten. Dat zorgt voor heel grappige gesprekken. „Hey mom, hoe gaat-ie? Ik wil... um... hoe heet het nou? Um... ach, forget it.” „Stop it! I’m going crazy! Stop nou! Please?” „Dad, kun je mijn report card signen?”

Sommige woorden die ons heel Nederlands in de oren klinken, blijken ineens niet te kloppen. Correcteren bijvoorbeeld: een mix tussen correcting en corrigeren. In de winkel hebben we het over „in de lijn staan”, in plaats van „in de rij staan.”

Er was een tijd dat ik ook goed Indonesisch sprak. De eerste jaren van mijn leven. We woonden toen in Papua, en volgens mijn ouders kon ik toen vloeiend Indonesisch praten. Maar toen we teruggingen naar Nederland ben ik dat binnen een paar maanden helemaal vergeten. Inmiddels, na zes jaar in Jakarta gewoond te hebben, kan ik me weer aardig redden, maar ik laat het aan niemand horen. Als ik tegen mijn Indonesische vrienden Indonesisch praat, beginnen ze hard te lachen.

Bij ons op school kun je kiezen uit drie talen: Chinees, Indonesisch en Frans. Ik heb Frans gekozen, met het gevolg dat ik Frans en Indonesisch nu helemaal door elkaar haal. Wat ook gebeurt, is dat ik het Nederlandse woord voor iets vergeet en me alleen het Engelse woord herinner, of andersom. Ik heb soms het gevoel dat al die talen in mijn hoofd oorlog voeren. Ik snap niet hoe jullie dat in Nederland doen, with all those languages...

Richard woont in Jakarta. In de maanden maart en april schrijft hij om de week in een column over zijn ervaringen in de Indonesische hoofdstad.

Yord

Geplaatst: 6 apr 2009 13:50 - Gewijzigd: 6 apr 2009 13:50

COLUMN RICHARD: Waar is mijn broek?!

„Oh nee", kreunt mijn moeder. „Nu weet ik waar mijn zwarte broek is!" Mijn moeder heeft een speciale zwarte broek voor als ze gevangenen bezoekt, ze moet er dan een beetje netjes uit zien.

Afgelopen zaterdag kwam er een mailtje van de kerk waarin stond dat wij zoveel mogelijk kleren moesten meenemen voor de slachtoffers van een ramp. Een week geleden is namelijk een dam in West-Jakarta doorgebroken en er zijn minstens 95 (op dit moment) doden gevallen door de overstroming, en 100 mensen en kinderen vermist. Dus wij hebben allemaal onze kasten doorzocht op kleren die niet meer pasten, maar mijn moeder is iets te rigoureus te werk gegaan en heeft een paar dingen per ongeluk weggedaan, waaronder haar gevangenisbroek. Voortaan moet ze in een spijkerbroek naar de gevangenis. Maar daar staat tegenover dat er iemand in West-Jakarta nu een hele mooie zwarte broek heeft.

Kinderen hebben ouders, broers en zussen verloren, maar intussen zitten de volwassenen te ruziën over wiens schuld het was. De gouverneur zegt dat er niet genoeg onderhoud is gepleegd, sommigen zeggen dat het de schuld van de arme mensen was die hun huis illegaal bij de dam hebben gebouwd, en anderen zeggen dat het gewoon was omdat de dam al 75 jaar oud was; het was nog gebouwd door de Nederlanders.

Yord

Ik denk zelf dat het onzin is dat het de schuld van de slachtoffers is want zij hadden geen andere plaats om hun huis te bouwen. Niemand heeft er trouwens ooit iets van gezegd tot nu toe. De gouverneur heeft waarschijnlijk gelijk, want de dammen zijn niet genoeg onderhouden, maar het is uiteindelijk zijn schuld dat er niets is gedaan. Er was ook al geklaagd over een gat waar water uit kwam, maar niemand luisterde. Tot het te laat was. Ik vind eigenlijk dat de volwassenen moeten ophouden met ruziën en er echt iets aan doen. Uiteindelijk heeft iedereen wel iets fout gedaan...

Geplaatst:17 apr 2009 10:10 - Gewijzigd: 17 apr 2009 10:10

COLUMN RICHARD: Arm en rijk

In Jakarta zijn scholen niet gesubsidieerd. Daardoor kunnen veel arme Indonesiërs hun kinderen niet naar school sturen. Voor gewone scholen betaal je 200 euro per jaar, maar dat is goedkoop vergeleken met de grote internationale scholen, zoals de Jakarta International School (JIS) en de British International School (BIS), die minstens 18.000 euro per kind kosten.

Ik ga niet naar zo’n grote internationale school, maar naar een kleine school met maar 300 kinderen. De school gaat tot de vierde klas. Ik zit met zeventien kinderen in de derde klas. Er is dus een redelijke kans dat het volgende jaar mijn laatste op de North Jakarta International School (NJIS) wordt.

Ook al zit ik op een gewone school, in mijn klas zitten wel heel rijke kinderen. Hun familie is rijk genoeg om in Singapore een huis te hebben en vliegtickets te kopen om heen en weer te vliegen naar Indonesië wanneer ze maar willen. En sommige kinderen hebben bijvoorbeeld twee mobieltjes, een iPhone en een blackberry.

’s Ochtends worden ze gebracht in een supernieuwe BMW, en ’s middags worden ze opgehaald in een prachtige Mercedes. Veel van hen laten hun middageten bezorgen door hun ”nanny”.

De enige reden waarom deze kinderen naar de NJIS gaan, is omdat zij niet naar de JIS of de BIS mogen. Dat zijn scholen die liever buitenlanders accepteren; daar zijn die scholen voor.

Ikzelf vind dat allemaal ontzettende onzin. De internationale scholen zijn veel te groot. Daar komt nog eens bij dat ze onbetaalbaar zijn! Nee, geef mij maar een klein schooltje waar iedereen elkaar kent.



Richard woont in Jakarta. In de maanden maart en april schrijft hij om de week in een column over zijn ervaringen in de Indonesische hoofdstad.

Yord

Geplaatst: 1 mei 2009 20:16 - Gewijzigd: 1 mei 2009 20:16

COLUMN RICHARD: Wit

Ik woon net onder de evenaar, dus het is ontzettend zonnig hier. „Leuk”, zul je zeggen, „dan kun je lekker gaan zonnen en bruin worden.” Niet echt; als ik te lang in de zon lig, krijg ik geen mooie bruine huid, maar word ik zo rood als een tomaat. Na een dag in een waterpark kom ik helemaal roodverbrand terug, en heb ik er nog dagen last van. De zon is hier niet je grootste vriend.

Als de zon in Nederland schijnt gaat iedereen naar buiten. Hier gaat iedereen op zoek naar schaduw. Bruin worden is niet in. Er is hier zelfs ”whitening cream”, een crème die ervoor zorgt dat je blanker wordt.

Ikzelf zit zo weinig in de zon dat sommige mensen vragen of ik wel echt in Indonesië woon. Ik ben dus nogal blank, met als gevolg dat ik overal aangestaard word. Ook word ik vaak „bule” genoemd: albino. Toen ik net op de internationale school waar ik nu op zit kwam, werd ik soms wel eens gepest en uitgesloten omdat ik blank ben...

Probleem: maandag ga ik naar de ”Thousand Islands” (eigenlijk zijn het maar rond de honderd eilandjes). Voor schoolkamp gaat mijn klas naar een eilandje met wat huisjes, en daar gaan we van alles doen; op een onbewoond eiland slapen, andere eilanden bezoeken, snorkelen. Allemaal in de stralende zon. Ik kan me van top tot teen bedekken, maar dan is het te warm. Zonnebrand helpt niet lang genoeg, en er zijn altijd wel plaatsen die je vergeet. Dat wordt zweten geblazen!

Gelukkig kan ik in zee springen met een zwemshirt, of anders ga ik onder een palmboom zitten. Voor de meiden in mijn klas is het veel erger; zij verbranden niet, maar ze worden bruin. En daar zijn ze helemaal niet blij mee.



Richard woont in Jakarta. Van maart tot en met mei schrijft hij om de week in een column over zijn ervaringen in die stad.


Yord

Geplaatst:15 mei 2009 16:10 - Gewijzigd: 15 mei 2009 16:10

COLUMN RICHARD: Onbewoond eiland

Op mijn school, de NJIS, ga je vanaf groep 8 ieder jaar op schoolkamp. Groep 8 gaat naar Jogjakarta, de eerste klas gaat naar Bali, andere klassen gaan naar Sumatra of naar Kalimantan Barat. Ik ging dit jaar naar Pulau Macan, een klein eilandje ten noorden van Jakarta.

Het eilandje was zo klein dat je in tien minuten rond was, maar we hebben ons niet verveeld. We hebben van alles gedaan, van ”bananaboating” (dan zit je op een banaanvormige boot, getrokken door een speedboat die een paar keer op hoge snelheid omvalt) en snorkelen (waarbij ik wel vier keer gestoken ben door een zee-egel) tot slapen op een onbewoond eiland.

Het laatste was niet zo’n succes. Op zwemafstand van Pulau Macan ligt een eilandje dat nog kleiner is, zonder huisjes en zonder wc’s of badkamers. Daar gingen wij dus kamperen. Wc-gaten graven, kampvuren maken.

Niet dat het zwaar was, overnachten op een onbewoond eiland: we namen matrassen mee! We hadden alleen geen rekening gehouden met het water. Dat kroop langzaam hoger en hoger.

We moesten tenten verplaatsen. Heel veel jongens en meisjes wilden terug. Uiteindelijk zijn we midden in de nacht terug­gegaan. De volgende ochtend bleek het een soort ‘test’ te zijn: de leiding wilde kijken hoe we zouden reageren als het water opkwam. Sommigen van de groep zijn dus niet geslaagd voor die test!

Uiteindelijk was dit een van de leukste schoolkampen die ik heb meegemaakt omdat we zo ontzettend veel konden en mochten doen. Als je nog eens naar Indonesië kunt, ga dan naar Pulau Macan!

Yord

COLUMN RICHARD: Terug naar Nederland

Ja! Eindelijk zomervakantie, en dat betekent terug naar Nederland voor ongeveer zes weken. Heerlijk, eindelijk weer familie en vrienden zien. En natuurlijk frikandellen en rookworst eten. Ik kijk er altijd naar uit: een paar weken van kou (of tenminste minder warmte), computerspellen kopen (hier zijn ze gekopieerd en werken ze vaak niet), verschillende plaatsen en musea bezoeken en natuurlijk leuke familiebijeenkomsten.

Voordat ik naar Nederland ga, spaar ik al mijn geld op. Dat doe ik omdat spullen in Nederland van veel betere kwaliteit zijn dan in Indonesië, het land van kopieën en namaakspullen. Je kunt hier Armanishirts ko-pen voor 10 euro en Nikes voor 5 euro. Dat klopt dus niet, en dat merk je dan ook wel aan de kwaliteit. De spullen in Nederland zijn wel duurder maar ze slijten niet binnen een maand!

Een van de dingen waar ik ook heel erg naar uitkijk, is kaas. Kaas vind ik heerlijk, maar hier is het ranzig. Je hebt hier wel bolletjes Edammer kaas maar die zijn superduur! Omdat de hele familie (behalve mijn vader) kaas lekker vindt, nemen we er altijd een heleboel van mee uit Nederland. En niet alleen kaas. Ook rookworsten, vruchten­hagel, chocovlokken, appelstroop, muisjes, kwarktaartmix, drop en nog veel meer. Als we al het eten bij elkaar wegen, is het vaak minstens 30 kilo.

Ja, voor mij is Nederland een feest! Het lijkt misschien vreemd dat ik het land zo geweldig vind, maar als je ver weg bent, weet je pas wat je mist.

Richard woont in Jakarta. Dit is zijn laatste column. Van maart tot en met mei schreef hij over zijn ervaringen in die stad. Magneet is op zoek naar een nieuwe columnist. Ken jij of ben jij een jongere die in het buitenland woont, werkt of studeert? Stuur voor 6 juni een mail naar magneet@refdag.nl.

Yord