Visaperikelen in Indonesië

Visaperikelen in Indonesië
Geplaatst door redactie op december 2, 2011
Door Esmeralda Hendrix


Ik houd van Indonesië, maar ik houd niet van de bureaucratische rompslomp die je overal in het land aantreft. De Nederlandse invloed valt niet te missen in Indonesië. Het bureaucratisch apparaat is verschrikkelijk, gruwelijk, tergend langzaam, tenzij je een flink pak geld op de tafel met mappen, papieren en stempels legt.

Een visum verlengen is – in theorie – niet zo moeilijk. Je moet de regeltjes kennen en dan zou het zonder problemen moeten lukken. In de praktijk blijkt echter dat dit anders ligt. Wanneer je in één week tijd vier verschillende immigratiekantoren bezocht hebt en vier verschillende verhalen te horen hebt gekregen, dan snap je het ook niet meer.

Voorbeeld: de materai. Ik vroeg “wat? Ik moet een batterij op het postkantoor kopen?” Geen idee, maar mijn oom zei nogmaals “ga naar het postkantoor en vraag een materai van 6000 rupiah”. Op het postkantoor snapte iedereen wat ik nodig had, behalve ik zelf. Dus ik kreeg de materai, een zegel die je op brieven moet plakken waarop je een handtekening moet zetten. Deze zegel heb je nodig voor officiële zaken zoals het verlengen van visa of het openen van een bankrekening. Met andere woorden, de staatskas wordt gespekt.

Om een lang verhaal kort te maken: voor het verlengen van een visum heb je een aktetas vol papieren, foto’s, handtekeningen, pennen en stempels nodig. En natuurlijk had ik de verkeerde kleur pen gebruikt, de verkeerde brieven en kopieën meegebracht en de verkeerde persoon de zegel laten ondertekenen. En zo werd het de zoveelste sightseeing tour door Jakarta om alle benodigde documenten te verzamelen. De enige manier om dit proces vlotjes te laten verlopen is via een bemiddelaar. Dit kostte vijfhonderdduizend rupiah (omgerekend € 41,50), die mij de bezoekjes aan immigratiekantoren en toertjes door de stad bespaarden. Het visum verkreeg ik overigens wel op legale wijze. Maar de volgende keer vlieg ik het land uit principe uit, met de Maleisische vliegmaatschappij AirAsia. Ook uit principe. Niet alleen omdat zij een betere naam heeft dan de Indonesische vliegmaatschappijen of omdat zij de goedkoopste is, maar vooral omdat zij Maleisisch is en daarmee een ‘concurrent’ van Indonesië.

Terug naar het verlengen van je visum. Je kunt een sociaal cultureel visum of een toeristenvisum alleen maandelijks verlengen. Dus neem een portie geduld mee en een vriendelijk gezicht of vlieg, zoals ik ga doen, naar Singapore of Kuala Lumpur. Of, als het geld uit je zakken puilt, breng dan een goedgevuld emmertje KFC of een fruitmand mee, gevuld met flappen. Dat schijnt de standaardmanier te zijn.



--------------------------------------------------------------------------------

Toelichting: Theoretisch gezien heb je voor het verlengen van een visum een sponsor nodig, of een invitatiebrief en een brief voor wie verantwoordelijk is voor jouw verblijf in Indonesië. Vervolgens ga je naar het immigratiekantoor in het district van je verblijfplaats en dan koop je een map (6000 rupiah) met drie blaadjes. Die blaadjes, die allemaal dezelfde gegevens vragen, vul je met zwarte (dus geen blauwe) pen in. Daar plak je een pasfoto in (3 bij 4 centimeter, met rode achtergrond) en de kopieën van het identiteitsbewijs van degene die zich borg stelt voor je verblijf. Degene die verantwoordelijk is voor jouw verblijf ondertekent de materai (dus niet de visum-aanvrager).


De Aziatische Tijger