Een oude lieve Indo tante van mij werd in de oorlog door de jap verplicht om op het kleine stukje grond dat ze had groenten te verbouwen die niet voor haar mochten zijn, maar als voedsel voor de japanners.
Ze kreeg zaadjes en er werd op toegezien dat mijn tante die netjes op de juiste manier ging zaaien.
Maar mijn tante wilde dat helemaal niet: werken voor de bezetter!
Dus midden in de nacht: keteltjes water opzetten en ze wist precies waar de zaadjes lagen: kokend water er overheen.
Vreemd genoeg kwam er niets op........
Volgens mijn tante: jullie hebben mij geen goede groentezaadjes geleverd en deze grond deugt niet: kijk maar: niks groeit.
Dat kon ze enige tijd volhouden, totdat de Jappen argwaan kregen. Dus 24 uur bewaking: ze dachten dat mijn tante de zaadjes verwijderde.
Dan maar een nieuwe techniek dacht mijn tante: ze liet de zaadje ontkiemen, maar zei steeds: deze grond is niet geschikt voor jullie groenten. Ik weet uit ervaring dat hier geen groente wil groeien. (dat was natuurlijk niet waar, want mijn tante verbouwde vóór de oorlog altijd groenten voor eigen gebruik op dezelfde grond).
Even verderop stonden de pisangbomen weelderig te groeien en te bloeien en vrucht te dragen.
Na enige dagen verdween de 24 uurs bewaking, toen de plantjes waren opgekomen.
Dus deed mijn tante het zelfde spelletje: Midden in de nacht de keteltjes water koken........
Je kan het resultaat raden: de plantjes gingen dood.
Dat herhaalde zich enige keren en mijn tante bleef volhouden. Ze kreeg nieuwe zaadjes:
Ik heb toch gezegd: op deze grond wil geen groente groeien, ik weet dat ik woon hier al zo lang.
weer 24 uurs bewaking, toch wist mijn tante op de zwakke momenten van de bewaking toch weer met haar keteltjes heet water te planten te besproeien.
Ze zei tegen de jappen: kijk ik verzorg ze heel goed, voel maar de grond is hier niet uitgedroogd. Ze gaf de plantjes ook gewoon water uit de put als ze onder toezicht van de jappen was.
Ze zei wederom: hier kan geen groenten groeien, de grond is te slecht.
Uiteindelijk heeft mijn oude tante het gewonnen: Ja, zeiden de jappen, u heeft gelijk, dit is heel slechte grond.
Een soort van verzet tegen de bezetter.
En dan lees ik elders dat er zo weinig verzet was tegen de bezetters, maar dit voorbeeld is toch een vorm van "stil" verzet?
Zonder geweld kreeg mijn tante toch haar zin: ze werd vrijgesteld van de verplichting om groenten voor de jappen te verbouwen.....
Voor de kenners van Batavia:
Mijn tante woonde op Tanah Abang Timur, dus in het centrum van Batavia, maar wel in een piepklein huurhuisje van de kerk. De "tuin" was ook van die kerk, maar mijn tante mocht dat kleine stukje grond voor eigen doeleinden gebruiken.
DK
do 19 jan 2012 - 1:30