Bali - even de rekeningen betalen

dinsdag 6 maart 2012
Bali - even de rekeningen betalen
Categorie: Wonen

De eerste jaren in Bali brachten me soms tot wanhoop. De bijzondere cultuur van traagheid in kantoren, waar efficiëntie en klantenservice een nooit gehoord concept is, frustreerde me te tot op het punt van schreeuwen. Het niet begrijpen van nutteloze procedures bij banken en betaling centra van nutsbedrijven bracht me tot machteloze woede.

Nu niet meer. Na ruim vier jaar op Bali heb ik dezelfde instelling als bij bijna alle bureaucraten overal op het eiland. Niets stoort me nu nog. Als ik een uur wacht voor ze mijn nummer roepen zodat ik een rekening kan betalen, dan kijk ik rustig naar alle ambtenaren als ze het kantoor uitlopen voor de lunch, dat is prima. Als het 12:30 uur is en ik loop een kantoor in - aangegeven als zijnde open tot 14:00 - en een persoon is bezig het kantoor te sluiten, het zij zo. Zelfs als die persoon, op mijn vraag waarom ze zo vroeg sluiten, minzaam zegt: "Er waren geen klanten, dus we sluiten," blijf ik rustig en zeg! "Maar ik ben klant" dan krijg ik als antwoord: "Maar u bent te laat, want we zijn nu gesloten," Ik heb net mijn lot aanvaard, onlogisch als het is. Het is veel makkelijker voor het zenuwstelsel om het onvermijdelijke te aanvaarden dan woedend te worden, want dit is Bali, en het maken van gedoe helpt toch niet.

Dus daar ga ik weer, een waterrekening betalen bij het ene kantoor, en elektra-meter krediet kopen bij een ander. Mijn elektriciteitsmeter is een moderne versie. Als hij leeg is, koop ik krediet, toets de code in die ik heb gekregen en bingo - ik heb weer elektra, in ieder geval op die dagen waar PLN (staats energie bedrijf) gepland heeft het te leveren. Ik heb nog krediet over - de waarde van een dag elektra - dus ik moet vandaag betalen of het risico te lopen donker te gaan vanavond. De water betaling gaat zoals verwacht, wat betekent dat het de gebruikelijke georganiseerde chaos is. De regel is, je loopt binnen, prikt je oude factuur op een low-tech spijker apparaat dat op de toonbank staat en wacht tot iemand je factuur verwijdert voor de verwerking. Het kantoor is een beetje onderbezet vandaag, dus de twee aan de balie zijn zo druk als mieren op een picknick. En 15 klanten wachten geduldig. Zes andere ambtenaren liggen op de loer in de achtergrond, afwisselend rokend, tijdschriften lezend of het updaten van hun Facebook-profielen. De stapel papieren op de spijker groeit gestaag, maar niemand doet nog iets, de mijne is de derde van onderen, dus ik maak me niet al te veel zorgen.

Dan, in het midden van de drukte, loopt een van de twee "werkende" ambtenaren weg om te roken. Oh, nee. Maar alles is in orde, een vervanger komt slechts vijf minuten later en pakt de spijker. Maar dan, uiteraard nieuw op deze baan en aangenomen zonder IQ-test pakt hij de bovenste rekening van de spijker! Mijn rekening verblijft ergens in de buurt van de bodem. Geen van de andere wachtenden merkt het, ze zijn te druk bezig met roken of sms'sen. Gelukkig, de andere, die zich bewust is van het Reverse Sequencing Principe van spijkers corrigeert hem en slechts 40 minuten na aankomst kan ik betalen. Ik ben een gelukkig mens.

De volgende stop is het elektriciteits kantoor, waar de chaos in vergelijking met het water kantoor nog groter is. Er staan ongeveer 50 klanten te wachten, en slechts drie medewerkers op kantoor. Een zit aan zijn bureau, sporadisch te tikken op het toetsenbord van zijn computer. De ander zit aan een bureau met de vermelding "Telefoon betalingen." Niet een van de 50 klanten wil zijn telefoonrekening betalen, dus deze kerel zit daar als een standbeeld, ik heb hem niet eens met zijn ogen zien knipperen, voor mij zou hij dood kunnen zijn. De derde behandelt al het werk. Het systeem hier is vergelijkbaar met het water kantoor, met uitzondering dat klanten hun papieren in een plastic bakje laten vallen en dan geduldig wachten.
Maar deze keer gaat mijn kaart boven op een stapel van ongeveer 50 facturen. Mijn hart zinkt in mijn schoenen. Na een half uur gaat de zich vervelende computerman weg voor een vroege lunch. De telefoon betalingen man zit nog steeds als versteend. Misschien is de rigor mortis al ingetreden. De elektriciteit betalingen man is zo overladen met "normale" facturen die hij niet eens een blik werpt op de groeiende stapel rekeningen in het bakje. Na een uur, als er nog eens 30 rekeningen zijn bijgekomen blijkt de computer man voorgoed verdwenen te zijn en de telefoon man heeft zich nog niet verplaatst of geknipperd met zijn ogen. Mijn nieuw verworven persona is rustig en ontspannen, maar ik heb uiteindelijk besloten om mijn kaart te halen uit de diepte van de stapel en het kantoor te verlaten. Normaal zou ik gloeien van woede, nu lijkt de situatie volkomen normaal.

Op weg naar huis vind ik, een beetje verborgen, een warung die elektriciteit betalingen accepteert. Ten minste tot mij is verteld dat, helaas, ze mijn betaling niet kunnen verwerken. Dit komt omdat de ontvanger van mijn betaling, PLN, zojuist gekozen heeft om voor dit specifieke gebied, op deze tijd, een van haar routerende black-outs uit te voeren. De ironie van het geheel ontsnapt niet aan mij, maar ik blijf onverstoorbaar. De volgende dag, met nog slecht 2.000 rupiah op mijn meter, ga ik terug om te proberen om mijn rekening te betalen. Het kantoor is geopend op zaterdag tot 11 uur, kom ik om 10.30 uur en ik ben de enige klant daar. De enkele medewerker in dienst is klaar om te sluiten, "omdat er geen klanten zijn." Het kost twee minuten om mijn rekening te betalen. Ik laad mijn meter net voordat hij volkomen leeg is.

Dus alles is goed, alles is op tijd betaald, dus waar maak ik me druk om. Het heeft geen enkele zin om boos te worden over de kleine dingen van het leven in Bali. Natuurlijk, na 20 minuten thuis te zijn heeft mijn huis geen stroom meer in een van de routerende black-outs van PLN Bali, maar hé, dat is normaal.

kminnen.blogspot