Insigne voor beëindigen treinkaping De Punt

ma 04 jun 2012, 17:55 |
Insigne voor beëindigen treinkaping De Punt

DEN HAAG - Er komt een insigne voor de militairen die in 1977 een einde hebben gemaakt aan de treinkaping bij De Punt of hebben meegeholpen met het beëindigen van de gijzeling van een school in Bovensmilde. Beide waren het werk van Molukkers.

Minister Hans Hillen (Defensie) heeft dat maandag aan de Tweede Kamer gemeld in een notitie over het veteranenbeleid. Het Nederlands Instituut voor Militaire Historie zal advies uitbrengen over wie in aanmerking komt voor het insigne.

Negen Zuid-Molukkers kaapten op 23 mei 1977 een trein bij De Punt. Tegelijkertijd vielen vier anderen een basisschool in Bovensmilde binnen en gijzelden meer dan 100 kinderen en enkele leerkrachten. De gijzelingen hielden Nederland bijna 3 weken in hun greep. De treinkaping werd beëindigd door een actie met mariniers. Twee gijzelaars en zes kapers verloren daarbij het leven. De gijzelnemers in de school gaven zich uiteindelijk over.

De acties waren erop gericht om Nederland te dwingen een onafhankelijke republiek der Zuid-Molukken te erkennen. Ook eisten de kapers vrijlating van 21 Zuid-Molukse gevangenen die vastzaten wegens een treinkaping in 1975 bij het Drentse dorpje Wijster.

Veertig reizigers, de machinist en de conducteur mochten direct de trein verlaten. De overige inzittenden werden 20 dagen lang vastgehouden. Op 11 juni, 20 dagen na het begin van de kaping, werd met een militaire operatie, waarbij straaljagers werden ingezet, een einde gemaakt aan de treinkaping.

Telegraaf

Het wordt dus weer vanuit het Nederlandse standpunt bekeken.

Wat de Molukkers daar gedaan hebben verdiend absoluut niet de schoonheidsprijs, maar er is nog geen enkele regering geweest die begreep waarom deze Molukkers tot deze wanhoopsdaad kwamen:
Door de fouten van alle regeringen vanaf het moment dat de Nederlandse regering de Molukkers naar Nederland haalden en de militaire direct ontsloegen en alle eerder gedane beloften aan hun regerings-laars lapten.

DK

'Insigne voor militairen haalt oude wonden open'

Gepubliceerd:
06 juni 2012, 12:31 uur

Laatste wijziging:
06 juni 2012, 15:40 uur

Audio: Emus Saija van Brink Baru over de insigne


BOVENSMILDE - Een insigne voor militairen die in 1977 een einde maakten aan de treinkaping bij de Punt en de schoolgijzeling in Bovensmilde haalt veel oude wonden open. Zowel bij Molukkers, als bij de slachtoffers. Dat zegt Emus Saija van Brink Baru namens de Molukkers.


Op 23 mei 1977 kaapten Molukkers een personentrein bij De Punt. Tegelijkertijd gijzelden Molukkers in Bovensmilde ruim 100 schoolkinderen en hun onderwijzers. De gijzelingen hielden Nederland bijna 3 weken in hun greep.


Actie met mariniers

De treinkaping werd beëindigd door een actie met mariniers. Twee gijzelaars en zes kapers verloren daarbij het leven. De gijzelnemers in de school gaven zich uiteindelijk over. De acties waren erop gericht om Nederland te dwingen een onafhankelijke Republiek der Zuid-Molukken te erkennen.


Weigering

Minister Hillen van Defensie maakte bekend dat de militairen die een einde maakten aan de treinkaping en de gijzeling een insigne krijgen. Oud-commandant Kees Kommer die in 1977 de beschieting van de trein leidde gaat de onderscheiding weigeren. Hij vindt dat je geen medaille verdient voor het doden van mensen. Bovendien moet de Nederlandse overheid excusen maken voor de fouten met de Molukkers in de jaren '50 zegt Kommer.

RTV Drenthe

In De Telegraaf van 6 juni stond een ingezonden brief van J. Gravenstijn, kolonel der mariniers b.d.
Hij uit ook kritiek op de insigne. Hij memoreert dat het de mariniers waren die het moesten "uitvoeren".
Hij schrijft letterlijk:

Maar wat mij het meest stoort is dat de Molukkers terroristen worden genoemd in plaats van wanhopige verzetsstrijders.

Samen met Oud-commandant Kees Kommer toch 2 hoge mariniers die anders denken dan de minister.

DK

Molukkers boos over onderscheiding BBE voor ontzetting treinkaping 1977!



VLISSINGEN – Ook de Molukse gemeenschap in Zeeland heeft met verbijstering kennis genomen van het besluit van de minister van Defensie Hillen om 35 jaar na dato de Bijzonder Bijstandseenheid (BBE) die direct betrokken waren bij de ontzetting van de gekaapte trein bij de Punt en de lagere school in Bovensmilde in 1977, nog eens extra te onderscheiden. Hiermee gaat dit demissionaire kabinet volledig voorbij aan de gevoelens van verlies bij de Molukse gemeenschap van de 6 jonge Molukkers. Daarnaast lieten bij de actie van de BBE ook 2 van de treinpassagiers het leven.

Deze gevoelens van verlies werden in die tijd breed gedragen onder de Molukse bevolking, of men met deze gewelddadige actie eens was of niet. Nederland was getuige van de eensgezindheid onder de Molukse gemeenschap blijkens de enorme opkomst bij de begrafenis van de 6 Molukse jongeren, ter illustratie van de pijn die onder de Molukse gemeenschap heerste op dat moment.

Voor de Molukse gemeenschap wordt het heroïsch onderscheiden van de betrokken militairen ervaren als een trap na, aangezien het een specifieke onderscheiding betreft voor de betrokken BBE-ers bij deze actie. Anderen, ook niet-militairen, die soortgelijke acties hebben gevoerd in vredestijd komen blijkbaar niet in aanmerking voor een dergelijke onderscheiding. Deze specifieke onderscheiding is een inadequate maatregel voortvloeiend uit de toezegging van minister Hillen aan senator Kappen en de Eerste Kamer gaf waar gevraagd werd om een regeling voor veteranen die betrokken waren bij conflicten in vredestijd.

Had de Nederlandse regering, en Defensie in het bijzonder, bij de komst van de eerste generatie in 1951 zich al van zijn slechtste kant laten zien door de Molukse militairen massaal te ontslaan uit het Nederlands leger. Met deze actie van demissionair minister Hillen komen ook nu weer gevoelens van onbegrip en boosheid naar boven. Het geeft blijk van een slecht geheugen over de eigen geschiedenis en wederom het negeren van de gevoelens die onder haar eigen Molukse burgers leeft, zelfs 61 jaar na onze komst in Nederland. Minister Hillen begaat hierbij een ongelofelijke blunder, door de woorden van minister-president Den Uyl bij de beëindiging van de treinkaping in 1977 onvoldoende in acht te nemen, namelijk dat hij de gewelddadige beëindiging ervoer als een nederlaag.

De oproep van burgemeester Molkenboer van Leerdam in januari van dit jaar voor een excuus van de overheid aan de Molukse gemeenschap over onder andere het ontvangst in 1951, en daaropvolgend massaontslag lijkt dan ook vooral nodig te zijn om het historisch besef bij bestuurders over dit deel van de geschiedenis en kennis over haar Molukse gemeenschap te bevorderen.



zeeland.blog.nl

Lintjes mariniers

Moet een marinier die mij bijna heeft doodgeschoten een lintje krijgen? Ik lag al op de grond voordat ik besefte dat de door Molukkers gekaapte trein in De Punt massaal beschoten werd in de vroege ochtend van 11 juni 1977. Kort daarna hoorde ik iemand in het voorste halletje roepen: “Hier zijn ze allemaal kapot”. Constateerde hij dat of had deze marinier er zelf aan meegeholpen. Na twintig jaar is bekend geworden dat tenminste één van de mariniers een kaper heeft beschoten terwijl ze al duidelijk gewond was en zich niet meer kon verzetten. In een oorlogssituatie zou men dat een oorlogsmisdaad noemen. De aanval op de trein in De Punt was trouwens in de Nederlandse geschiedenis de eerste militaire actie tegen eigen burgers.
Ook na twintig jaar heb ik vernomen dat de mariniers nog een Molukker misten en komt het volgende voorval in een heel ander daglicht te staan. Een marinier kwam schichtig turend door het treinstel aangelopen over de leuningen en nam mij onder schot. Mijn mede passagiers schreeuwden: “Dat is geen Molukker”. Hij had mij kennelijk met mijn grote bos krullend haar voor een Molukker aangezien.
Bij de aanval zijn 6 Molukkers en 2 Nederlanders om het leven gekomen. Allemaal door toedoen van de militairen. Moeten juist deze militairen van de minister van defensie Hans Hillen een lintje krijgen, terwijl de politieman die ons dagelijks het eten kwam brengen nooit een lintje heeft gehad. Of wil de minister (CDA) zijn partijgenoot Van Agt en toenmalig minister van Justitie achteraf verantwoordelijk maken voor het excessieve gedrag van de militairen tijdens de aanval.
Mariniers wees eindelijk eens moedig en weiger dit lintje! En doe dan meteen een appèl op de regering de mensenrechtenschendingen in Indonesië aan te klagen.

George Flapper, gegijzelde in de trein in De Punt van 23 mei tot 11 juni 1977
Groningen, 8 juni 2012

Regering eert doodschieten Molukse treinkapers

Redactie | 09 jun, 2012 |




VIDEO – Het toekennen van insignes aan de militairen die betrokken waren bij het einde van de treinkaping in De Punt in 1977 valt bij veel partijen verkeerd. De leider van de actie van destijds weigert de onderscheiding. De Molukse gemeenschap is zeer verontwaardigd. Minister Hillen kondigde deze week aan dat er een onderscheiding komt voor getoonde moed. Kees Kommer, leider van de mariniers in 1977, zegt dat hij het ethisch onjuist vindt om insignes te geven aan mariniers die opdracht kregen “om burgers dood te schieten”. Hij vindt het ook vreemd dat de eenheden van Defensie worden onderscheiden en niet de schutters van de rijkspolitie die betrokken waren bij de bevrijding van de school in Bovensmilde. Tegelijk met de trein in De Punt werd in Bovensmilde een school bezet.



De Molukse regering in ballingschap reageert met afgrijzen. President John Wattilete zegt dat de eretekens een klap in het gezicht zijn van de Molukse gemeenschap. “Wonden helen langzaam en dit doet geen goed.” Ook na 35 jaar zijn de Molukkers van mening dat de inzet van het geweld “buitensporig, onnodig en zelfs misdadig” was, zo staat te lezen op de internetsite van de RMS. Velen denken dat de bevrijdingsactie een doelgerichte executie was. Het insigne wordt daarom ongepast en schandalig genoemd. Van de gegijzelden heeft George Flapper grote bezwaren tegen de onderscheiding. “Moet een marinier die mij bijna heeft doodgeschoten een lintje krijgen?”, zo vraagt hij zich af. Hij stelt dat de militairen bleven schieten, ook toen al duidelijk was dat de kapers zich niet meer konden verzetten. De vorige Commandant der Strijdkrachten, Dick Berlijn, was als straaljagerpiloot betrokken bij de beëindiging van de treinkaping. Hij betreurt het dat er wel een insigne komt voor Nederlandse militairen, terwijl het Molukse verdriet niet wordt erkend.

“De kaping was een wanhoopsdaad van jongeren, niet goed te praten. De Molukse gemeenschap ziet dat ook in. Maar nu na 35 jaar alleen de Nederlandse militairen een insigne geven en niet het Molukse verdriet erkennen is heel ongelukkig en eenzijdig. Nederland heeft nog altijd niet ronduit erkend dat de Molukkers na 1949 slecht zijn ontvangen en dat de gemaakte beloften voor een terugkeer niet zijn waargemaakt. Die pijn zit er bij de Molukkers nog steeds.” Molukkers die hadden gediend in het Koninklijk Nederlands-Indische Leger (KNIL) riepen in 1950 een onafhankelijke republiek uit op de Zuid-Molukken (RMS). Na een paar maanden werden de Zuid-Molukken door Indonesië veroverd. Door de uitspraak van een Nederlandse rechtbank moest de Nederlandse regering de KNIL-militairen die niet in het Indonesische leger wilden dienen, naar Nederland halen. Het was de bedoeling dat het tijdelijk zou zijn, maar aan de voorwaarden voor terugkeer werd nooit voldaan.

Nederland dwong de Molukkers uiteindelijk zich te vestigen in woonwijken in Nederland. Ontevreden en gefrustreerde Molukse jongeren kaapten in december 1975 bij het Drentse Wijster een trein. Die actie, waarbij drie passagiers werden doodgeschoten, eindigde na bemiddeling. Op 23 mei 1977 kaapten Molukse jongeren opnieuw een trein in Drenthe, bij het gehucht De Punt, en ze bezetten een lagere school in Bovensmilde. De kinderen in de school werden na vijf dagen vrijgelaten. Pas op 11 juni gaven de gijzelnemers in de school zich over en kwamen de leerkrachten vrij. Op die dag, ‘s ochtends vroeg, werd ook de gijzeling bij De Punt beëindigd. Zes van de negen Molukse gijzelnemers en twee treinpassagiers kwamen om toen de trein door militairen met kogels werd doorzeefd.


(met NOS reportage)


camilleri.nl

Van Kappen (VVD): deze vergeten militairen verdienen ook erkenning


zaterdag 9 juni 2012, 14:11
Audio
Duur: 06:53


Het toekennen van insignes aan de militairen die betrokken waren bij het einde van de treinkaping in De Punt in 1977 valt bij veel partijen verkeerd. Frank van Kappen, Eerste Kamerlid voor de VVD en oud-militair drong aan op de erkenning.


NOS

za 09 jun 2012, 13:30 | 418 reacties |

Leider mariniers De Punt weigert insigne

Den Haag - De leider van de mariniers die in 1977 de treinkaping door Molukse jongeren bij De Punt beëindigden, weigert het insigne voor getoonde moed dat minister Hillen (Defensie) hen wil geven.

Kees Kommer noemt het tegenover de NOS ethisch fout om onderscheidingen te geven aan mariniers die opdracht kregen „om burgers dood te schieten”. Bovendien vindt hij het vreemd dat de schutters van de politie, die tegelijkertijd de gijzeling in een lagere school in Bovensmilde beëindigden, niets krijgen.

Er is meer kritiek op de insignes. Oud-Commandant der Strijdkrachten Dick Berlijn, zelf als Starfighterpiloot betrokken bij het beëindigen van de kaping, noemt het ongelukkig, omdat het verdriet van de Molukkers wordt genegeerd.

'Schandalig'

De Molukse regering in ballingschap noemt de decoratie op haar website „ongepast en schandalig”, omdat er destijds volgens haar buitensporig veel geweld is gebruikt. „Ook na 35 jaar zijn we van mening dat de inzet van het geweld buitensporig, onnodig en zelfs misdadig was. Velen, ook niet-Molukkers, zijn van mening dat de bevrijdingsactie een doelgerichte executie was.”

Een woordvoerder van Defensie liet zaterdag weten dat de onderscheiding „niet tegen een bevolkingsgroep is, maar voor moedig optreden van militairen die een terroristische actie beëindigden”. Ook voor de beëindiging van de gijzeling bij een school in Bovensmilde krijgen militairen een insigne.

Basisschool

Negen Zuid-Molukkers kaapten op 23 mei 1977 een trein bij De Punt in Drenthe. Tegelijkertijd vielen vier anderen een basisschool in Bovensmilde binnen en gijzelden meer dan 100 kinderen en enkele leerkrachten. De gijzelingen hielden Nederland bijna 3 weken in hun greep. De treinkaping werd beëindigd door een actie met mariniers. Twee gijzelaars en zes kapers verloren daarbij het leven. De gijzelnemers in de school gaven zich uiteindelijk over.

De acties waren erop gericht om Nederland te dwingen een onafhankelijke republiek der Zuid-Molukken te erkennen. Ook eisten de kapers vrijlating van 21 Zuid-Molukse gevangenen die vastzaten wegens een treinkaping in 1975 bij het Drentse dorpje Wijster.

Telegraaf

Na beëindigen Molukse kapingen mariniers al geridderd

Zondag 10 juni 2012 | Melissa Valk |

Voormalig militairen decoreren met een insigne voor het gewelddadig beëindigen van de Molukse kapingen is misplaatst. Niet alleen vanwege de doden die vielen, of omdat je kunt betogen dat de oorzaak van de kapingen voor een deel bij de Nederlandse regering te vinden is. Maar ook omdat er in 1977 al mariniers gedecoreerd zijn tot ridder in de orde van Oranje-Nassau.

Op 11 juni 1977 werd de treinkaping bij de Punt tot een gewelddadig einde gebracht door de Bijzondere Bijstands Eenheid (BBE) van de mariniers. Zesendertig scherpschutters doorzeefden de gekaapte trein op vier plaatsen met 15.000 kogels. Hierbij kwamen zes gijzelnemers en twee gijzelaars om het leven. De gijzelnemers streden voor een vrije en onafhankelijke Republiek van de Zuid Molukken. Minister van Defensie Hillen wil de betrokken mariniers voor hun actie destijds belonen met een insigne.
Ikzelf plaats hierbij vraagtekens. Als mens heb ik respect voor diegenen die strijden voor de vrijheid van burgers als er sprake is van een gewelddadige en levensbedreigende situatie. Maar wanneer dat geweld met dodelijk geweld beantwoord wordt, vraag ik bij af of een beloning op zijn plaats is. Bovendien is de timing van de aanvraag voor het insigne, 35 jaar later, uiterst opmerkelijk. Juist op een moment dat de erkenning van de Molukse gemeenschap in Nederland in het geding is. Niet vanwege mislukte politieke aspiraties van toen, maar om de zorgelijke positie van de gemeenschap en zijn historisch erfgoed nu.

Het insigne in het licht van excuses

Twee belangrijke hoofdstukken in de geschiedenis van de Molukse gemeenschap in Nederland vormen de aankomst in Nederland in de jaren ’50 en de kapingen in de jaren ‘70. Beide kun je plaatsen in een oorzaak-gevolg constructie. Voor de valse start van de Molukse gemeenschap die bij aankomst in Nederland werd gemaakt, vroegen onder andere Jolande Sap en Emile Roemer eerder dit jaar nog om excuses van de regering.
Laat nou juist die valse start mede de oorzaak zijn voor de gijzelingsacties in de jaren ‘70. Een hele gemeenschap van 12.500 man ontnomen van een sociale status. Mannen onderweg naar Nederland ontslagen uit het leger, gezinnen jarenlang levend in voormalige doorgangskampen voor Joden, en na de overgang in woonwijken gedoemd tot het bestaan van een fabrieksarbeider. Dat terwijl de families de droom hadden voor een eigen onafhankelijke republiek. Een droom waarmee Nederland speelde, in die zin dat het onvoldoende opkwam voor die gemeenschap die alles opofferde voor het koninkrijk. De gemeenschap die in 1975 met lede ogen toekeek naar de onafhankelijkheid van Suriname, en het moest doen met de woorden van Juliana dat een ieder recht heeft op een onafhankelijke staat. Tegelijkertijd beseffende dat deze voor Molukkers in Nederland niet weggelegd was. Met enige rede zou je kunnen beargumenteren dat de Molukse gemeenschap structureel door Nederland werd gekaapt.
Wat voor psychologisch effect moet dat gehad hebben op de Molukse jongeren die destijds opgroeiden? Het antwoord hierop weten we. Een kleine groep koos voor de weg van het geweld, en de gijzelingsacties. Een keuze die ik niet goed wil praten. Wel vraag ik mij af waarom een insigne wenselijk is voor een hardhandig dodelijk ingrijpen waarbij een oorzaak toch ook bij de regering van destijds te vinden is? En waarom een actie belonen, die ook betreurd werd door een politiek kopstuk en tijdens de kapingen een hoofdrolspeler als den Uyl? Die zelfs zei: ,,Het blijft een executie van mensen -...in overtreding, maar het is een executie.''

Een executie

Ik bedenk mij dat 15.000 schoten op vier compartimenten in een trein ook niet anders dan een executie kan zijn. Was het nodig om met zoveel geweld de kaping tot een einde te brengen? Iedere politicus van die tijd zal aangeven van wel. Toch blijft bij mij dat vreemde onderbuikgevoel, zeker als het gaat om het uitdelen van insignes.
Gelukkig wordt dat onderbuikgevoel nog eens bevestigd door toenmalig commandant Kommer die aangeeft het insigne niet te willen ontvangen. Hij vindt het "ethisch onjuist" een lintje te krijgen voor het doden van mensen. Ook oud-commandant der strijdkrachten Dick Berlijn vindt het lintje een verkeerd signaal.
Wat mij nog het meeste bevreemd is dat er destijds al erkenning is geweest voor betrokken mariniers in de vorm van een decoratie. In 1977 werden door minister van Justitie Van Agt drie mariniers benoemd tot ridder in de orde van Oranje-Nassau*. Je kunt dat een symbolisch gebaar noemen naar de rest van de betrokkenen. Er werd verder geen ruchtbaarheid gegeven aan de onderscheidingen. Misschien zijn we ons hier daarom vandaag de dag niet van bewust.

Het faillisement van de Molukse gemeenschap

Ik begin mij de laatste maanden ook steeds drukker te maken over wat je toch wel 'het faillissement van de Molukse gemeenschap in Nederland' kunt noemen. Die excuses waar Sap en Roemer voor pleiten, lijken mijlenver. Een constructief beleid ten aanzien van de gemeenschap blijkt eveneens ver te zoeken. Het Moluks Museum moet sluiten zonder enig ingrijpen, niet eens een Kamervraag. Subsidies voor instellingen die zich inzetten voor de Molukse gemeenschap worden stopgezet, en een demissionair minister pleit ervoor dat betrokkenen een insigne krijgen voor het gewelddadig ingrijpen tijdens de gijzelingsacties in 1977. Vanuit de overheid wordt op geen enkele wijze verantwoordelijkheid genomen.
Vorig jaar nog ‘vierden’ Molukkers hun 60-jarige aanwezigheid in Nederland. Op 4 mei 2011 werd namens de Molukse gemeenschap een krans gelegd op de Dam. Maar nog meer staat op 11 juni, de dag waarop de gijzelingen werden beëindigd, een deel van de Molukse gemeenschap stil bij de pijnlijke geschiedenis van zijn bestaan in Nederland.



* P.Bootsma, De Molukse Acties: treinkapingen en gijzelingen 1970-1978, Amsterdam: Boom 2000, p. 348. De auteur geeft eveneens aan dat het toekennen van de orde is bevestigd door Kanselarij der Nederlandse Orden.



Bron: Wereldjournalisten

Oud-gegijzelde De Punt boos over lintje voor mariniers

11-06-2012 12:04 | gewijzigd 11-06-2012 12:38 | Binnenlandredactie |


GRONINGEN – „Moet een marinier die mij bijna heeft doodgeschoten een lintje krijgen?” George Flapper, gegijzelde in de trein bij De Punt in 1977, vindt het onbegrijpelijk dat de militairen die de Molukse kaping beëindigden nu een onderscheiding krijgen.



Minister Hillen (Defensie) maakte zaterdag bekend dat de mariniers die 35 jaar geleden een einde maakten aan de Molukse kaping een insigne voor getoonde moed krijgen.

Negen Zuid-Molukkers kaapten op 23 mei 1977 een trein bij De Punt in Drenthe. Tegelijkertijd vielen vier anderen een basisschool in Bovensmilde binnen en gijzelden meer dan honderd kinderen en enkele leerkrachten. De treinkaping werd beëindigd door een actie van mariniers.

De actie staat onuitwisbaar in het geheugen van Flapper (64) gegrift. „Ik lag al op de grond voordat ik besefte dat de door Molukkers gekaapte trein in De Punt massaal werd beschoten in de vroege ochtend van 11 juni 1977. Kort daarna hoorde ik iemand in het voorste halletje roepen: „Hier zijn ze allemaal kapot.” Constateerde hij dat of had deze marinier er zelf aan meegeholpen?” zegt Flapper.

De oud-gegijzelde wijst erop dat twintig jaar later bekend werd dat ten minste één van de mariniers een kaper heeft beschoten terwijl ze al duidelijk gewond was en zich niet meer kon verzetten. „In een oorlogssituatie zou je dat een oorlogsmisdaad noemen.”


Bij de aanval kwam zes Molukkers en twee Nederlanders om het leven. Flapper: „Allemaal door toedoen van de militairen. Moeten juist deze militairen een lintje krijgen, terwijl de politieman die ons dagelijks het eten kwam brengen nooit een lintje heeft gekregen? Mariniers, wees moedig en weiger dit lintje!”


---------
Lees in Digibron een interview met George Flapper uit 2002.


refdag.nl

VVD-senator: Molukse afwijzing insigne voor mariniers onterecht

Door Lidy Nicolasen


Amsterdam. ‘Het tijdstip is ongelukkig’, erkent VVD-senator Frank van Kappen over de uitreiking van lintjes aan de militairen die in 1977 met geweld een einde maakten aan de treinkaping in De Punt in 1977. Op het ministerie van Defensie wijzen ze elke relatie tussen ‘het lintje’ en de herdenking van de treinkaping van de hand.

Op initiatief van de PvdA, SP, D66 en GroenLinks besloot de Tweede Kamer een paar jaar terug zelf een Veteranenwet te maken. De wet zou vooral de nazorg moeten regelen voor deelnemers aan internationale vredesmissies, naast waardering en erkenning voor het zware werk. De veteranen waren toe aan eenduidige regelingen. Het bestaande oerwoud had al te vaak geleid tot frustratie en pijnlijke situaties. De initiatiefwet lag eind vorig jaar bij de Eerste Kamer en die verzocht de minister de veteranenstatus te verruimen.

Ook militairen die worden ingezet bij gevaarlijke binnenlandse acties zouden een beroep op de status moeten kunnen doen. Van Kappen doelde in zijn motie met name op de ex-mariniers van de Bijzondere Bijstandseenheid, die een einde hadden gemaakt aan de treinkaping in 1977 door Molukkers.

Minister Hillen wilde geen verruiming van de status, maar hij kwam de Kamer tegemoet met een draaginsigne voor deze groep. Ze zouden ook een beroep kunnen doen op nazorg. Hillen lichtte zijn besluit toe in de veteranennota, die in mei bij de Tweede Kamer lag. De nota rept niet over Molukse ex-militairen noch over de roep om excuus, die inmiddels ook door enkele politieke partijen wordt gesteund. Van Kappen, generaal-majoor der mariniers b.d., stoort het dat er een direct verband wordt gelegd tussen ‘het lintje’ voor de ene militair en het uitblijven van erkenning voor de Molukse militair. ‘Het is een heel andere discussie. Het is een feit dat onze dekolonisatie niet vlekkeloos is verlopen. Mijn vader was een KNIL-militair die in krijgsgevangenschap moest werken aan de Birma-spoorlijn, en hij heeft nooit een cent schadevergoeding gehad. Het is een feit dat de Molukkers 300 jaar Nederland hebben gediend en daarna een uiterst kille ontvangst hebben gehad. Maar daarover gaat het nu niet.’

Wie de actie van toen wil bekritiseren, moet bij de politiek zijn, vindt hij. Het kabinet-Den Uyl gaf opdracht de mariniers in te schakelen, omdat de politie met lege handen stond. ‘Het was een lastige klus die professioneel werd uitgevoerd. Je kunt eindeloos debatteren of er te veel geweld is gebruikt. Als het buitensporig is geweest, was er wel iemand vervolgd en dat is nooit gebeurd.’


Volkskrant, 12-06-2012

door Hans Feddema
Antropoloog, vredesactivist, publicist
11 juni 2012


Voor een nederlaag geef je geen lintje

Het is terecht dat oud-commandant Kees Kommer het lintje weigert voor het einde maken aan de gijzelingsactie van Zuid-Molukse strijders bij De Punt

De mariniers die in 1977 en einde maakte aan de gijzelingsactie van Zuid-Molukse strijders bij De Punt, krijgen nu, 35 jaar later toch een onderscheiding. Oud-commandant Kees Kommer van de mariniers weigert het lintje. Hij vindt dat hij geen medaille verdient voor 'het doden van mensen'.

Het is een terechte weigering. Ook de vorige commandant der strijdkrachten Dick Berlijn voelde dit goed aan en nam zaterdag afstand van de besluit van minister Hillen (defensie) om de mariniers de decoratie te geven.

Eind mei 1977 zat ik met 50 vredesactivisten in een school in De Punt, bekend als de groep 'Plaatsvervanging Gegijzelden. We wisten dat er druk was vanuit de samenleving om militair in te grijpen, maar dat enkele kabinetsleden nog naar uitwegen zochten om de kaping zonder geweld en bloedvergieten te beëindigen. Er was een zekere communicatie tussen de overheid en de kapers. Er waren in elk geval via derden gesprekken gaande met de kapers, ook tussen hen en de gegijzelden in de trein met wie de verhouding goed was. Als 'Plaatsvervangende Gegijzelden' boden wij ons aan om de plaats in te nemen van de mensen die toevallig in de trein zaten bij de gijzeling. Zo zou er genoeg tijd vrijkomen om te onderhandelen en in elk geval zou het humanitaire argument van de moeilijke positie van de 'toevallig gegijzelden' niet langer een doorslaggevende rol spelen. Maar de toenmalige minister Dries van Agt bleef, anders dan minister Harry van Doorn en premier Joop de Uyl, voor een snel militair ingrijpen en won daarin uiteindelijk het bescheid in het kabinet.

Bij het militair ingrijpen kwamen acht mensen om, waarvan zes kapers. De huidige president van de RMS-regering in ballingschap noemde het gebruik van grof geweld om de kaping te beëindigen 'onnodig en zelfs misdadig'. Hij neemt het Hillen kwalijk dat de mariniers nu toch een decoratie krijgen en dat de minister slechts een paar dagen voor de herdenking door de Molukse gemeenschap van dit drama met dit nieuws naar buiten kwam.

Toen de operatie destijds was geslecht sprak Den Uyl het volk toe met de gedenkwaardige woorden. "Het is een nederlaag." Het is opmerkelijk dat VVD-senator Fred Kappen, die in de senaat een meerderheid kreeg voor zijn voorstel om de militairen te eren, zich deze woorden niet meer herinnert. De mariniers waren de uitvoerders, bij wijze van spreken de 'beulen' van het zogenoemde tegengeweld. Natuurlijk kunnen die hun werk, zoals van Koppen zegt, 'professioneel' best goed hebben gedaan, maar de politiek gaf de opdracht en daarin werd gesproken van een nederlaag. Het lijkt niet gepast een onderscheiding te geven voor een nederlaag, dus ook niet aan de 'uitvoerders' daarvan.

Vreemd dat ook demissionair-minister Hans Hillen van Defensie zich dat niet realiseerde toen hij zijn omstreden besluit nam. Los van het feit dat dit alles onkies is in de richting van de Molukse gemeenschap. De betrokken mariniers kregen destijds geen lintje waardoor zij nu ook geen recht hebben op de Bijzondere Bijstandseenheid (BBE). In plaats dat Hillen van deze absurde regeling afstapt, geeft hij de mariniers nu toch maar een lintje. Kappen zegt sympathie te hebben voor de Molukse zaak, maar dat het lintje buiten die zaak omgaat. Pijnlijk blijft echter wel dat hun verdriet nooit is erkend, dan kun je nu niet zomaar achteraf lintjes gaan uitdelen. Kan het besluit niet alsnog worden teruggedraaid, waarbij de betrokkenen een lintje voor iets anders in hun beroepsactiviteiten krijgen?


joop.nl

En ook nog 2 artikelen in Trouw:


Geef militairen geen lintje voor de 'nederlaag' bij De Punt door Hans Feddema | in juni 1977 betrokken bij de groep 'Plaatsvervanging gegijzelden' − 12/06/12, 18:10

Hoezo geen kwaad woord over de echte daders? door Elma Drayer − 14/06/12, 10:23

'Beste mevrouw Hennis, noch Molukkers, noch militairen willen dit draaginsigne'
13/06/13, 14:19

© anp.

Er komt toch een specifiek insigne voor mariniers die betrokken waren bij beëindiging van de kaping bij De Punt in 1977. 'Er is er niet veel inlevingsgevoel voor nodig om u voor te stellen hoe dit bericht in de Molukse gemeenschap is ontvangen', schrijft Sylvia Pessireron in een open brief aan minister Hennis-Plasschaert.

Citaat :

De Molukkers willen niet dat er een zichtbare onderscheiding wordt uitgereikt voor de dood van zes jongeren die zich hadden ingezet voor hun volk en vaderland. En de militairen die betrokken waren bij de aanval op de gekaapte trein, hebben er niet om gevraagd; zij willen slechts de veteranenstatus

Geachte mevrouw Hennis,

Het blijft moeilijk om als Molukker op enigerlei wijze zaken te doen met vertegenwoordigers van de Nederlandse overheid. Telkens weer laat de overheid zien dat zij nauwelijks in staat is een goede verstandhouding met haar Molukse burgers te onderhouden. Bij uw aantreden dacht ik dat aan die houding definitief een einde was komen: nieuwe bezems vegen immers schoon. Tot mijn afschuw heb ik geconstateerd dat u niet afwijkt van de reeds in 1951 ingezette lijn.

Misschien ontbreekt het u aan kennis omtrent Molukkers in Nederland omdat achtereenvolgende ministers van Onderwijs het onnodig vonden om de historie van Molukkers in Nederland op te nemen in de geschiedenisboeken van het middelbaar onderwijs. Een lelijk gebrek, dat u nu opbreekt. Want anders had u geweten dat bepaalde data voor Molukkers een bijzondere lading hebben. Om het u makkelijk te maken noem ik de belangrijkste. Wij staan niet alleen stil bij de onafhankelijkheidsdag van de Republik Maluku Selatan (25 april), de executie van de belangrijke voorman mr. dr. Chris Soumokil (12 april) en de souvereiniteitsoverdracht aan Indonesië (27 december), maar wij herdenken jaarlijks ook de dood van zes Molukse jongeren ten gevolge van de aanval op de trein bij De Punt (11 juni).

Op 11 juni vorig jaar liet uw voorganger Hillen weten dat de mariniers die betrokken waren geweest bij de beëindiging van de gijzelingen in 1977 een specifiek draaginsigne zouden krijgen. Er is niet veel inlevingsgevoel nodig om u voor te stellen hoe dit bericht in de Molukse gemeenschap is ontvangen. Om de gemoederen te bedaren heeft minister Hillen een (naar zijn eigen zeggen constructief) gesprek gehad met vertegenwoordigers van de Molukse gemeenschap. Hij beloofde een algemeen insigne, bestemd voor alle militairen die binnen de grenzen van het Koninkrijk operaties hadden uitgevoerd en zou overleg houden over de criteria voor de toekenning van de onderscheiding.

Vlak voor 11 juni van dit jaar liet u via de kranten weten dat Hillens belofte bij het oud papier ligt. Er komt namelijk wel een specifiek draaginsigne. Opnieuw is er niet veel inlevingsgevoel voor nodig om u voor te stellen hoe dit bericht in de Molukse gemeenschap is ontvangen.

Beste mevrouw Hennis, dat specieke draaginsigne wil niemand! De militairen noch de Molukkers. De Molukkers willen niet dat er een zichtbare onderscheiding wordt uitgereikt voor de dood van zes jongeren die zich hadden ingezet voor hun volk en vaderland. En de militairen die betrokken waren bij de aanval op de gekaapte trein, hebben er niet om gevraagd; zij willen slechts de veteranenstatus.

Normaal is die alleen bestemd voor mensen die buiten Nederland aan militaire operaties hebben bijgedragen, maar daar kunt u wat aan doen. Geef de militairen wat ze willen, dan is de kou uit de lucht.
Rest alleen nog dat onderzoeksrapport waarin wordt gesproken over liquidatie door de mariniers bij de beëindiging van de kaping bij De Punt. Maar daar hoeft u uw hoofd niet over te breken. Het viel onder de toenmalig minister van Justitie en was een 'politionele actie'. Het kan geen kwaad om uw collega alvast in te fluisteren dat hij zich wél even inleest in de geschiedenis van Molukkers in Nederland.

<sup>Sylvia Pessireron is de auteur van De Verzwegen Soldaat.

Volkskrant</sup>

De totok politici zijn altijd lomp en dom en ongevoelig geweest en nu nog steeds.
Geen respect voor gevoeligheden van anderen.
Zullen ze het ooit leren?
Ik vrees van niet, gezien de historie...........


DK

ma 27 jan 2014, 18:31

Geen draaginsigne voor militairen De Punt


DEN HAAG - De circa 1500 militairen die betrokken waren bij het beëindigen van de Molukse treinkaping bij De Punt en de gijzeling van de basisschool in Bovensmilde in 1977 krijgen geen draaginsigne, maar de veteranenstatus. Dat liet minister Jeanine Hennis-Plasschaert van Defensie maandag weten tijdens een debat in de Tweede Kamer.

Volgens de bewindsvrouw wordt het besluit zowel gesteund door de Molukse gemeenschap als de militairen. Ze hoop met het besluit een einde te maken aan een discussie over een „gevoelig onderwerp” en „recht te doen” aan zowel de de militairen als de Molukse gemeenschap.

Toen in 2012 naar buiten kwam dat werd overwogen de militairen de draaginsigne te geven, leidde dat tot veel commotie in de Molukse gemeenschap. De Molukse regering in ballingschap noemde het „ongepast en schandalig”, omdat er tijdens de bevrijdingsacties volgens haar buitensporig veel geweld is gebruikt. Ook in militaire kring was er kritiek. De voormalige Commandant der Strijdkrachten, Dick Berlijn, zei te betreuren als de insigne er zou komen.

Volgens Hennis zijn er „verschillende signalen afgegeven die niet goed zijn geland”. Hierdoor zijn er volgens haar „misverstanden” ontstaan. Het ging om de „erkenning en de waardering” van de betrokken militairen, maar op het laatst leek het alleen maar te gaan om het „muntje en het doosje”.

Telegraaf