Kettinggesprek: 'Ik heb veel rondgezworven'

Kettinggesprek: 'Ik heb veel rondgezworven'

REGIO | 14 juni 2012 | Door de dichtbijredactie, Conny Vos (Witte Weekblad)



Zodra de 85-jarige Joop Wolderling in zijn stoel zit, begint hij te vertellen. Foto: Jaap Maars


UITHOORN. Vanuit een ijzeren geheugen vertelt hij accuraat en met grote precisie over alle gebeurtenissen uit zijn leven, van zijn geboorte op 29 maart 1927 in Soerabaja tot aan zijn toekomstige vertrek uit de Churchillflat. Vorige kandidaat Greet Niederländer vraagt of haar overbuurman wat wil vertellen over zijn werkzame leven.

''In 1912 werd mijn vader uitgezonden naar Nederlands-Indië. Daar ontmoette hij mijn moeder. Zij was verpleegster. Zeventien maanden later zijn ze getrouwd. Ze kregen zes kinderen, waarvan ik de vierde was. Op 11 maart 1946 ben ik naar Nederland gekomen. Ik heb MTS gedaan. Ik ben begonnen als tekenaar bij Hoogovens op de afdeling nieuwbouw. Daar heb ik zes jaar gewerkt, toen moest ik in militaire dienst. Ik wilde buiten dienst blijven. Om dat voor elkaar te krijgen moest ik in het buitenland gaan werken. Ik werd aangenomen bij de Rubber Cultuur Maatschappij Amsterdam. Het duurde erg lang voordat ik mijn visum kreeg, dus ik moest me melden. Twee weken later mocht ik mijn pakkie alweer uittrekken en in november 1953 vloog ik naar Indonesië. Daar heb ik vier jaar gewoond en gewerkt bij twee palmolieondernemingen. In 1957 moesten wij van Soekarno het land uit. Toen ben ik weer bij Hoogovens gaan weken, bij de afdeling organisatie. Wij woonden toen in Beverwijk waar mijn tweede dochter is geboren. In 1962 vroeg ik aan mijn vrouw of ze weer terug wilde naar de tropen. Mijn vrouw zei: Mijn koffer staat al gepakt. Ik heb vier jaar als bedrijfsleider gewerkt bij Bruynzeel in Paramaribo. Dat was een interessante tijd. Maar mijn oudste dochter moest naar het middelbare onderwijs en dat was van niet zulke goede kwaliteit, dus zijn we teruggekeerd naar Nederland."


Bent u toen bij Fokker gaan werken?

''In oktober 1966 ben ik bij Fokker in dienst gekomen op Schiphol-Oost, op de afdeling organisatie. We moesten 's ochtends in klokken en 's avonds weer uitklokken. Ik vond het vreemd dat personeelszaken moest controleren of iemand op tijd is. De groepschef geeft leiding aan een paar mensen. Hij bepaalt of een taak goed uitgevoerd wordt. Door mij is die controle toen afgeschaft. Huisvesting was een probleem. Ik sliep bij mijn moeder in Den Haag. Op vrijdagavond na mijn werk ging ik met de trein naar mijn gezin in Geleen. Mijn vrouw en kinderen woonden bij mijn oudste zus. Een jaar later kregen we via Fokker een woning in Amstelveen. Mijn echtgenote werd aangesteld om Engelse les te geven op een school in Amstelveen. We hebben daar vier jaar gewoond. Toen heb ik een huis gekocht in de Anton Coolenlaan in Uithoorn."

lees verder
dichtbij.nl

Joop Wolderling schrijft:

Citaat :

We moesten 's ochtends in klokken en 's avonds weer uitklokken. Ik vond het vreemd dat personeelszaken moest controleren of iemand op tijd is. De groepschef geeft leiding aan een paar mensen. Hij bepaalt of een taak goed uitgevoerd wordt. Door mij is die controle toen afgeschaft.

Dat komt mij bekend voor.
Begin 70-er jaren kwam ik bij een bedrijf en een paar jaar later wilde men dat iedereen ging "klokken".
Natuurlijk was ik daar fel tegen, ik had in begin 60-er jaren als student bij de Hoogovens gewerkt als "los arbeider".
Je kwam aan met je fietsje en het eerste wat ik en eigenlijk iedereen deed: "inklokken".
Dan in op je gemakje je fiets stallen in de beveiligde stalling, daarna naar de kleedkamer, je werkkleding aan trekken, een praatje maken met de anderen, daarna je werkkaart ophalen. Daar stond op waar je die dag moest werken. Nu is het hoogoventerrein erg groot dus reden er pendelbussen, en laat ik nou steeds die bus elke dag net missen, dus wachten op de volgende ronde.
Na het werk werd je weer netjes met een bus (daar natuurlijk weer opletten dat je toevallig net te laat bij de halte stond) teruggebracht naar de in/uitgang waar de kleedkamers waren.
Enfin pas als ik weer op mijn fiets zat "uitklokken".
Zo maakte ik elke dag overuren, die in die tijd extra betaald werden, dat extra geld kon ik als studentje natuurlijk goed gebruiken, maar iedereen deed dit.
Mijn effectieve werkuren waren veel minder, dan de werkuren op de klok kaart.

Op mijn werk (begin 70-er jaren) gebruikte ik dezelfde soort argumenten als Joop Wolderling.
Met als extra: mijn hoogoven oplichterij. Verder bazuinde ik rond dat klokken een soort motie van wantrouwen voor de chefs was etc.
Ik weigerde pertinent te klokken en alras namen mijn collega's mijn gedrag over, binnen één week klokte niemand van onze afdeling (Laboratorium) en het werkte besmettelijk voor andere afdelingen.
Het sterke argument was dat de chef eigenlijk nauwelijks meer inhoud had (ik overdreef toen enorm), dus ook mijn chef stond achter mijn actie.
Uiteindelijk werd het dus afgeschaft...

DK

DK toch... Had ik nu helemaal NIET achter jou gezocht.....
Notabene jij, een betrouwbare filatelist hahaha.

Beste bro Henri,
Dat ik filatelist ben wil nog niet zeggen dat ik altijd even braaf ben geweest?
Ik ben ook maar een gewone jongen die toen zijn brood moest verdienen en het liefst op een leuke manier.
Nou met pensioen, dus geen zorgen meer over mijn werk of baas.
Hooguit wat zorgen over mijn pensioen en zo.
Of over de kinderen of kleinkinderen of mijn vrouw....

Nou je het zegt:
Ik moet hoog nodig mijn Indonesische postzegel website weer een keertje bij werken.....

Groetjes, Bro Henri, alles okay?


DK

@DK: ... Ik moet hoog nodig mijn Indonesische postzegel website weer een keertje bij werken.....


Ik heb het anders opgelost: De grote brandkast waar alles in staat op slot gedaan....en de spinnen hun werk laten doen met het spinrag..... Geen droog brood in te verdienen tegenwoordig. Handel ligt al een paar jaar op zijn gat

Denk dat ik het zooitje te koop aanbied. Heb daarbij ook nog Nederlands postfris liggen, nog te gebruiken als briefpost tegenwaarde voor de eurowaarden.(Tegenwaarde halve toeristenklasse Boeing 747 richting Indonesia). Wie biedt? Anders dender ik het heel prakkie in het postzegel museum neer, vlak naast de Blauwe Mauritius, kaartje erbij: Zoek het maar uit.

Beste Bro Henri,
Je schrijft over de filatelie:

Citaat :

Geen droog brood in te verdienen tegenwoordig. Handel ligt al een paar jaar op zijn gat

Nou tot op zekere zin, heb je volkomen gelijk!
Maar juist het gebied wat ik verzamel: Pajak Indonesia, gaat het verhaal juist niet op!
Vooral in Indonesië.
Daar heb ik mijn meeste contacten liggen. Daar is het een "booming business" De prijzen rijzen daar echt de pan uit.
Nou moet ik er eerlijk bij zeggen, dat mijn website hierover de enige op internet is en er helemaal geen catalogus van bestaat.
De echte liefhebbers gebruiken (naar men zegt) mijn site als een soort (on) complete catalogus!
Ik heb gelukkig veel postzegel vrienden in Indonesië, nu is er een internationale postzegel tentoonstelling gaande in Jakarta, ik heb al veel uitnodigingen gehad om te komen (verblijf en alle kosten betalen de vrienden, alleen niet het vliegticket, maar dat is geen probleem: ik mag van de dokters niet in een vliegtuig, dus kan ik helaas niet komen om mijn vrienden te ontmoeten, zelfs de oud-directeur van het ministerie van financiën nodigde mij uit - terwijl hij niet eens wist dat ik niet mag vliegen !!!).

Triest voor mij, en ook triest voor mijn Indonesische vrienden, maar helaas!)



DK

dat is zéker dikke pech voor jou DK, dat je daar niet naar toe kunt



maar wel heel leuk dat men jou waardeert en erkent als grootheid op dit gebied

Dank je wel, lieve WU. voor het compliment.

DK

Dat is dan erg jammer en triest voor jou Duinkonijn....wie weet dat miosschien hier in Nederland of in omringende landen

zo'n tentoonstelling komt?? Hopende voor jou dan kan je er wel heen gaan, toch? Maar of je Indonesische vrienden

richting Europa kunnen komen dat weet ik natuurlijk niet.....

Dank je wel, Maggyjalan,

Hopelijk komt er een keer in Europa zo'n wereldtentoonstelling, maar dat weet in nog niet.....
Veel Indonesische vrienden zijn niet zo rijk dat ze hierheen kunnen komen, hoewel ik verschillende vrienden wel heb uitgenodigd...
Wie weet, komt er een dag, dat ik zo'n mail correspondentie vriend toch kans ziet om hierheen te komen, dan kan ik met de auto naar allerlei bezienswaardigheden gaan, ik ben al met pensioen, dus hoef ik geen snipperdag te vragen: ik heb elke dag een vakantiedag!
Heerlijk toch?

DK