Vergeten ouderen Surabaya

Vergeten ouderen Surabaya

In Surabaya, Indonesië, bestaat een onzichtbare en vergeten groep ouderen. Ze leven in diepe armoede. Niemand voelt zich verantwoordelijk.

Projectbeschrijving:
MAX Maakt Mogelijk gaat in de Indonesische miljoenenstad Surabaya op zoek naar een onzichtbare en vergeten groep ouderen. Ze wonen in diepe armoede en gaan op in de massa. Noch Nederland, noch Indonesië voelt zich verantwoordelijk. MAX Maakt Mogelijk zoekt de ouderen op en biedt hulp op maat.

Een noodkreet uit Indonesië bereikte MAX Maakt Mogelijk. Ruud en Leida Sellier, beide 72 en geboren in Indonesië, hebben dringend hulp nodig voor een groep arme ouderen in Surabaya. De ouderen om wie het gaat zijn Indische Nederlanders, ook wel Indo’s genoemd. Ze spreken Nederlands, hebben veelal een Nederlandse naam en houden van onze koningin. Maar juist om die redenen worden ze gediscrimineerd en vallen ze buiten de Indonesische maatschappij. Het gaat om zo’n 100 ouderen tussen de 65 en 95 jaar oud die verspreid over Surabaya wonen. Geen van deze ouderen heeft een pensioen. Geld voor eten, huisvesting of medicijnen is er daarom niet.

De oorsprong van deze problemen ligt in de jaren 1945-1950 toen Nederlands-Indie (later Indonesië) niet langer een kolonie van Nederland was maar een onafhankelijk staat werd. De nieuwe status van Indonesië werd door Nederland niet erkend. Er volgde een tijd van terreur en plunderingen, de zogenoemde bersiapperiode. Vele overheidsgebouwen werden in brand gestoken en officiële documenten gingen verloren, waaronder de identiteitsbewijzen van veel Indo’s.

Dit had grote gevolgen voor het leven van onder meer Winnie Masius (67 jaar). Winnie is alleen en woont in een hutje van drie bij drie meter, 1.70m hoog en zonder ramen. Omdat Winnie’s ouders indertijd niet meer konden aantonen dat ze Nederlander waren, waren ze niet welkom in Nederland. Maar in Indonesië werden ze ook niet geaccepteerd. Ze werden gediscrimineerd omdat ze Nederlands spraken en zogezegd bij de vijand (Nederland) hoorden. Met als gevolg dat Winnie nergens naar school kon, nergens mocht werken en was veroordeeld tot de bedelstraf.

Ruud en Leida Sellier zijn ook Indo en hadden indertijd meer geluk. Omdat zij hun Nederlandse paspoort nog hadden mochten zij wél naar Nederland komen. De problemen van de ouderen zijn confronterend voor ze. Ook tijdens de opnames in Indonesië worden Ruud en Leida regelmatig overmand door emoties.

Ruud en Leida hebben de ‘Stichting Help Indischen in Indonesia’ opgericht en ondersteunen nu 24 ouderen in Surabaya. Ze helpen waar ze kunnen maar de vraag om hulp is groot en hun financiële middelen zijn beperkt. Hulp is daarom van levensbelang.

Door de uiteenlopende problemen van de ouderen is ‘Hulp op maat’ het meest doeltreffend voor de ouderen. Zo blijkt dagelijkse verzorging noodzakelijk voor de 83-jarige ondervoede Herman de Pauw. Tijdens de opnames wordt pijnlijk duidelijk dat Herman ernstige evenwichtsproblemen heeft als hij op de grond valt tijdens het lopen. Voor Winnie Masius moet een nieuw huisje komen en voor anderen zijn medicijnen van groot belang.

Er is op overheidsniveau niets geregeld voor deze ouderen. Geen thuiszorg, geen medische hulp, geen voedselvoorziening, niets. De Indo’s zijn door de Nederlandse en Indonesische overheid nooit goed behandeld en hun status niet is erkend. MAX Maakt Mogelijk komt daarom nu in actie om de ouderen te helpen.

Stichting Max