Platform wil onderste steen boven inzake Indische Kwestie

Platform wil onderste steen boven inzake Indische Kwestie

Door Redactie Hilversum - 24-6-2014, 12:01 (Update 24-6-2014, 12:01)

DEN HAAG - Het Indisch Platform is een WOB-procedure gestart om inzage te krijgen in alle stukken van ambtenaren die geleid hebben tot 'een leugenachtig advies', vertelt Ton te Meij. ,,Jarenlang zijn diverse bewindspersonen vals voorgelicht door ambtenaren rond een eventuele vergoeding voor slachtoffers van de Japanners in de Tweede Wereldoorlog. Dat moet voor eens en voor altijd duidelijk worden''.

Te Meij werkt sinds 2008 op vrijwillige basis als lobbyist/delegatielid voor het Indisch Platform, waarbij zo'n 24 Indische organisaties zijn aangesloten. Ook is hij betrokken bij een van de deelnemende organisaties, Stichting Vervolgingsslachtoffers Jappenkampen. Te Meij: ,,Ik ben zelf geen belanghebbende, maar wat die mensen is aangedaan is puur schandalig. Het waren ambtenaren, mensen die in dienst waren van Nederland (Nederlands Indische Overheid) en die tijdens de Japanse bezetting in een kamp zijn gestopt. Daar hebben ze afschuwelijke dingen meegemaakt. Ook de Indo-Europeanen die buiten de kampen verbleven, hebben een beroerde tijd gehad. Ook daarna was het een afschuwelijke tijd voor hen, omdat ze in een burgeroorlog terecht kwamen. Voor die periode hebben zij nooit enige vorm van schadevergoeding gehad. Van alle geallieerden is Nederland het enige land dat geen compensatie heeft betaald aan de mensen die onder de bezetting van de Japanners hebben geleden. De Nederlandse mensen die in de oorlog in Europa slachtoffer geworden zijn van oorlogshandelingen, hebben die wel gehad. De Nederlanders, die uit Nederlands-Indië terugkwamen, werden hier uiterst kil ontvangen. Daarvoor hebben ze zo'n tien jaar geleden een klein bedrag ontvangen, voor die beroerde aankomst. Maar dat was een schijntje en zeker geen formele schadevergoeding. Het gaat zelfs nu nog niet om smartengeld, maar om datgene wat deze mensen rechtmatig gezien toekomt.''

Te braaf
De Indische kwestie draait om uitbetaling van achterstallige salarissen en schadevergoeding aan oud-Indische ambtenaren en militairen die in de Tweede Wereldoorlog in Japanse gevangenkampen waren geïnterneerd. Volgens het Indisch platform is de Nederlandse regering na afloop van de oorlog in gebreke gebleven. De ambtenaren en militairen die in dienst waren van de Nederlands-Indische regering hadden nog tweeënveertig maanden salaris te goed, maar het geld is nooit overgemaakt.
Op de vraag waarom het probleem na zeventig jaar nog speelt, zegt Te Meij: ,,De mensen die uit Indië kwamen zijn te lief geweest, te braaf, te ondergeschikt. Ze vormden geen eenheid. Uiteindelijk kwam in 1991 het Indisch Platform er, een officieel overleg- en gespreksorgaan met de Nederlandse overheid. Het heeft heel lang geduurd totdat er een goede dialoog op gang kwam met de regering. Men was eigenlijk niet welkom in Den Haag. Maar nu lijkt er zicht op een oplossing. De huidige staatssecretaris, Martin van Rijn, is de eerste die het Indisch Platform gelijk geeft in de rechtmatigheid van de claim en die aan een oplossing wil werken. Het cynische is wel dat de regering nu eigenlijk geen geld heeft voor deze schadevergoedingen. In de tijd van Lubbers, de man die de keizer van Japan zo welwillend ontving met voorbijzien van de slachtoffers van de Japanners, was er meer geld. Nu is er al een voorstel gedaan door het Indisch Platform om het bedrag niet in één keer uit te keren, maar om het als een soort pensioenregeling over vijftien jaar uit te smeren. Maar of dat doorgaat, is nog niet duidelijk.''

Jan de Jong, voorzitter van de Stichting Vervolgingsslachtoffers Jappenkampen, snapt ook niet waarom de Nederlandse regering nooit over de brug is gekomen. Hij is zelf wel een belanghebbende: als kind zat hij ruim drie jaar in diverse kampen. ,,Er zijn in 2005 twee wetenschappelijke studies verschenen door het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD). Het ene rapport gaat over de 'backpay', betaling van achterstallige salarissen en het andere gaat over de vergoedingen van de geleden schade. Mensen kwamen gedwongen en berooid uit Indië terug. Ze moesten daar alles achter laten. Daarvoor zijn ze nooit gecompenseerd. Het gaat inmiddels om een enorm bedrag. Maar dat niet alleen, het gaat ook om erkenning en excuses. Het een kan echter niet zonder het andere. En het mag duidelijk zijn, dat ze ons met excuses ook niet met een schijntje kunnen afschepen.''

Gevoel
,,De huidige staatssecretaris heeft gevoel voor de Indische Kwestie. Maar als hij niet met een oplossing komt, sta ik niet in voor wat er gaat gebeuren. De Indische gemeenschap heeft zich heel lang ingehouden, maar als de staatssecretaris met een negatief bericht komt, barst de bom.''

Leidsch Dagblad

Jan de Jong vecht desnoods tot zijn dood voor rechtsherstel

Door Redactie Hilversum - 24-6-2014, 11:56 (Update 24-6-2014, 11:56)

HILVERSUM - Nederlanders die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië geïnterneerd zaten, hebben nooit achterstallig loon en schadevergoeding gehad. Wordt het niet eens tijd dat dit gebeurt?

Hilversum - De Hilversummer Jan de Jong heeft als kind de verschrikkingen van de Japanse overheersing meegemaakt. De 82-jarige oud-jachtvlieger leerde als tienjarig jongentje in de kampen een keiharde les: probeer zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Hij zag mensen voor zijn ogen gemarteld worden, maar kon niet ingrijpen. Ver weg van zijn vader, moeder, broertjes en zusjes was er maar één doel: zo goed en kwaad als het gaat overleven. En dat lukte, ondanks zeven keer malaria tertiana en drie keer bacillaire dysenterie.
Aan de eerste jaren op de Indische archipel bewaart De Jong wél gelukkige herinneringen. ,,Later spraken we thuis als gezin alleen maar over die periode. Over wat er in de kampen was gebeurd, werd gezwegen.'' Maar zijn kampverleden heeft een rode draad door zijn leven geweven. Soms heeft hij nog last van de jaren, waarin hij alles moest opkroppen. Het maakte een binnenvetter van hem. Af en toe lukt het niet om alles binnen te houden en komt de woede eruit. Een fenomeen dat je bij meer kampslachtoffers ziet.
Zijn zoon vroeg 'm zijn memoires te schrijven, maar de echte gesprekken over de oorlog zijn tegenwoordig met de kleinkinderen. ,,Als ik weleens wat over de oorlog zei, reageerde mijn dochter vaak: 'Nee, pa, niet weer over Indië'. Met de kleinkinderen is het anders. Die durven vragen te stellen.''
De Jong vertrok pas in zijn kinderjaren naar voormalig Nederlands-Indië. ,,Mijn vader was architect en leraar. Hij gaf les aan een technische school in Batavia. Ik kom uit een gezin met zeven kinderen. Het mag althans fysiek een wonder heten, maar we hebben allemaal de kampen overleefd. Ik heb eerst met mijn moeder en broers en zusjes in een kamp gezeten. Maar op een gegeven moment werd dat kamp een mannenkamp. Ik was al tien jaar en daarom moest ik er blijven, de rest werd op transport gesteld naar een ander kamp. Ik zie ze nog, ma en de broers en zusjes, met hun barang (bagage) op de vrachtwagen klimmen, op het grote plein onder de mooie bomen. Zwaaiend en huilend. Ma zei nog: 'Flink zijn jongen en vooral braaf. Ik weet, dat je dat heel goed kunt. Ik reken op je!' Ik beet nog eens op mijn lippen en heb me zelden zo alleen, eenzaam en verlaten gevoeld. Maar ik maakte toen ook een belangrijke levensbeslissing: ze zullen me nooit kapot krijgen. Ik zal en moet dit overleven. Ik zal ze laten zien wie er uiteindelijk gaat winnen! Dat is altijd in mijn ziel gebeiteld gebleven. Mijn leven lang werd mijn adagio: vergeten door hard te werken. De laatste tien jaar van mijn leven ben ik bezig met het rechtsherstel. Tot het geregeld is, of tot ik mijn laatste ademtocht uitblaas, zal ik daarmee bezig zijn. Want wat gebeurd is, is zo verschrikkelijk onrechtvaardig! Dit kan Nederland niet zomaar toestaan.''

Gooi- en Eemlander

OVER DE PUBLICATIE IN HET NOORD-HOLLANDS DAGBLAD OVER DE INDISCHE KWESTIE.

De redactie van het NHD staat uitgebreid stil bij het leed tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indie en de Indische Kwestie op aangeven van het Indisch Platform. Spijtig genoeg bepaalt het Indisch Platform dat het alleen om de backpay en schadevergoeding gaat, terwijl de realiteit is dat de Indische Kwestie maar liefst tien claims omvat op basis van het boek 'Opgevangen in andijvielucht'. 'Als er nu niets gebeurt, barst binnenkort de bom", luidt de kop van het artikel. Ik ben uitermate benieuwd hoe het IP als een door de overheid gesubsidieerde organisatie die door coöptatie tot stand is gekomen, de kwesties van nooit uitbetaalde backpay en schadevergoeding aanhangig gaat maken.

Ter verduidelijking een citaat uit 'Opgevangen in andijvielucht', pagina 377: "Wat de backpay betreft, op grond van rechterlijke uitspraken stelde de Hoge Raad in 1956 en 1958 in cassatie vast dat de Staat der Nederlanden hiervoor niet financieel verantwoordelijk kan worden gesteld, omdat de juridische verplichtingen op dit punt met de soevereiniteitsoverdracht zijn overgegaan op de Indonesische Staat. Met andere woorden: president Soekarno zou verantwoordelijk zijn voor het uitbetalen van de achterstallige salarissen van de militairen van de voormalige kolonisator van Indonesie". Het Indisch Platform mag dus de gang naar het Europese Hof voor de Rechten van de Mens maken.


Facebook Opgevangen in andijvielucht, 24-06-2014