'Indiëherdenkers, in gedachten was ik bij jullie'

'Indiëherdenkers, in gedachten was ik bij jullie'

16-08-14 10:00 uur - Bron: Het Parool


Ik kon gisteren helaas niet naar de Indiëherdenking. Er moest in huize Holman geld worden verdiend.

Heel raar, die uitdrukking, maar 'in gedachten was ik bij jullie' was gisteren wel van toepassing. Met jullie bedoel ik dan de Indiëherdenkers.

Mijn dochter en mijn zuster waren er wel.

(Hoewel ik echt een goed excuus had om niet te gaan, heb ik toch last van schuldgevoel.)

Er speelde een verhaal in mijn hoofd.

Ik was een jaar of zes, zeven. Ik speelde in huis, dook in alle kasten, opende alles wat dicht was. Op een bepaald moment vond ik, in een kist met diverse troepjes, een stukje stof met allerlei tekens. Een vlaggetje, dacht ik. Ik speelde ermee.

's Avonds kwam mijn vader thuis. Hij zagt dat vlaggetje en zei: 'Hoe kom je daaraan?'

Ik vertelde het hem.

Hij liep met het vlaggetje naar mijn moeder en zei: 'Kijk eens wat Theodor heeft?'

Mijn moeder was verbaasd: 'Waar heeft ie dat nou vandaan?'

Ik kreeg het vlaggetje niet terug. Het werd weggegooid.

Jaren later - ik was al in de twintig - werd dit tijdens een verjaardag met veel familie en vrienden opgerakeld.

'Maar wat was het dan?'

Mijn vader vertelde: 'Toen we uit het kamp bevrijd waren, moest een soort militaire politie worden opgericht. Het wachten was op de Amerikanen. Die militaire politie moest de kampers in de tussentijd beschermen, en de Japanners tegen de kampers. Daarom droeg die politie een bandje met Japanse tekens. En omdat de plaatselijke bevolking, die voor de Japanners was geweest, eigenlijk kwaad was op de Nederlanders, moest worden samengewerkt met de Japanse politie die er nog was. Het was een rare tijd.'

'Ik zat niet bij die militaire politie, maar wel bij het binnenlandse bestuur, dat snel was opgericht. Nu kregen die Nederlandse agenten ook een wapen. En dat liep wel eens uit de hand. Er waren geen Amerikanen, maar wel Engelsen en die waren ook bewapend. Dus werd er geschoten.'

'Op een avond was er weer geschoten tussen dronken Engelsen en dronken Nederlanders en werd één van ons geraakt. Hij was dood. Ik heb toen dat bandje van hem afgenomen en daarna hebben we hem naar het ziekenhuis gebracht. En nu zag ik jou, jaren later, ineens met dat bandje spelen.'

(Theodor Holman)
Parool