Vandaag een cicak-broche gekocht als cadeau voor een vriendin. Heel even gingen mijn gedachten naar een "grote" cicak (varaan) in Makassar (v/h Ujung Pandang). Ik was toevallig in die stad voor een week. Op de tv zag ik een reportage van een vrouw, die naar haar bewering 2 varanen had gebaard. Een bleef bij haar en de andere was in de rivier, bij de monding aan de zee.
Uit nieuwsgierigheid wou ik het toch zien. Nou ja, je weet niet wat je te zien kreeg. Met een taxi er heen gegaan. Ik vertelde de chauffeur te wachten, omdat ik die "beroemde" varaan wou zien. Maar die vent wou ook zien. Hij had het in de krant gelezen. De huizen aan de monding van de rivier naar de zee waren op palen gebouwd. Een stel kinderen wezen ons de weg. Bij een klein hutje op palen hielden ze stil en wezen dat het hier moest zijn. Dus ik naar binnen gevolgd door een Nederlander (die ook mee wou).
Halverwege de gammele trap bleef ik verschrikt stil. De bewuste varaan (een soort biawak) stond mij in de deuropening op de wachten met haar "moeder", de vrouw die haar zou hebben gebaard.
"Kom, maar binnen, nodigde de vrouw ons". Ja, dacht ik naar die gespleten tong kijkende.
Wij gingen zitten op de matjes en die varaan voor ons. Ik vroeg haar, waar de andere was. Ze vertelde dat die in de rivier verbleef en alleen naar huis kwam als ze ziek was. Ik zei die kennis dat ik weg wou. Ik vond het wat beangstigend met die varaan vlak naast mij, alhoewel de vrouw mij verzekerde dat ze niets deed en trouwens ook geen tanden had. Die kennis vroeg mij die vrouw te vragen of hij een foto mocht maken. Dat mocht.
Draag je kind dan even, zei ik. Zij droeg het zoals men een kind droeg, maar het kopje was over haar schouder, dus keek naar achter. Ik vroeg of het "kindje"even naar de lens wou kijken. Ja hoor, het draaide zijn kopje naar de lens. Zij vertelde dat zij net van de gemeente een identiteitskaart (KTP = Kartu Tanda Penduduk) had gekregen voor haar kind (de varaan). Had maar niets geantwoord.
Het "kind" bracht ons weer netjes naar de deur als afscheid. Ik gaf haar moeder geld om eten te kopen voor haar "kind". Die at alleen rijst en gekookte eieren. Nou ja, ik groette beleefd en vloog bijna die wankele trap naar beneden, voordat de vrouw beweerde dat haar "kind" ook van kluiven houd en aan mijn been begon.
Later terug in Holland zag ik een artikel er over in de Telegraaf. Zeker had die journalist ook een bezoekje daar gebracht.
Ik blijf maar beter bij mijn broche van een cicak.
Uit: memoires van Aurora
do 4 jun 2009 - 14:21
je komt de vreemdste dingen tegen, in Indonesië...