Jacko en heel veel Jantjes

Jacko en heel veel Jantjes
september 10, 2009


Jacko en heel veel Jantjes op Ambon

De afgelopen dagen was ik uitgenodigd door de Protestantse Molukse Kerk om hun 74-jarige bestaan te vieren.

Ik was nog geen vijf minuten in de kerk of de dominee had mijn naam al geroepen. “Ook Jantje is verkiesbaar.” Ik keek verbaasd naar mijn Molukse vrienden, die in lachen uitbarstten.

Het bleek om een andere Jantje te gaan. Het stikt op Ambon van de Jantjes, Pietjes en Jopies. Allemaal grote, donkergebruinde kerels met een rustige stem. Maar met armen als staalkabels en handen als kolenschoppen.

De tragiek van Ambon is nog steeds zichtbaar. Dichtbij het vliegveld wonen de moslims, op de heuvels van de stad Ambon de christenen. “Ik kan ze nog steeds niet vertrouwen,” zeggen veel Ambonezen over hun stadsgenoten van een ander geloof.

Het trauma van het religieus geweld zit diep bij de Ambonezen. Naar schatting kwamen zeker tienduizend mensen om in een van de bloedigste hoofdstukken van de Indonesische geschiedenis.

Alle Ambonezen zijn het over een ding eens: Nooit meer het geweld. Toch durft niemand met zekerheid te zeggen dat het bloedbad zich nooit meer zal herhalen. “En als het weer gebeurt, zullen er heel veel moslims sterven,” zwoer een aardige 27-jarige chauffeur van mijn vrienden glimlachend.

Ik voelde koude rillingen. De Molukse kerk met vijfhonderd van zijn meest prominente inwoners begon de verjaardagsceremonie met een “In Memoriam.” Een Ambonees melancholisch liedje klonk terwijl enorme kerels in grote batiks hun tranen niet konden bedwingen. Maar toen was het afgelopen met het verdriet. Een pikzwart jongetje in een krijtwit pak rende op het podium. Hij gaf de beste performance ooit. Het elfjarige kereltje kende geen enkele verlegenheid. Hij sprong van het podium af en swingde naar de voorste rij. Daar zaten de machthebbers van Ambon: de gouverneur, burgemeester en commandanten van politie en leger.

Intussen was het publiek niet meer stil te krijgen. De hele twent swingde de pan uit. Plotseling greep het jongetje zijn voet, haalde die omhoog en maakte precies dezelfde danspas als Michael Jackson. De elfjarige entertainer eindigde zijn Thrillerdans met de moonwalk vlak voor de neus van de imposante gouverneur Karel Albert Ralahalu. “Het jongetje heette Daud, maar heeft de bijnaam ‘Jacko,’ schreeuwde de presentator enthousiast.

We zullen nog veel horen de komende jaren van de kleine Daud.

Lepeltak