In de Volkskrant van maandag 8 maart 2010, staat een interview met Ranomi Kromowidjojo, zwemster
door Robèrt Misset.
Een interessant stuk over haar zwemcarrière tot nu toe, haar éne doel: olympisch kampioen worden, en haar probleem met de zogeheten whereabouts ("Ik had gemeld dat ik thuis zat, terwijl ik aan het trainen was. Die fout kan iedereen maken") waardoor zij de Spelen zou kunnen vergeten.
Een lang verhaal, en voor ons forum een kort stukje eruit gelicht:
Ze was een eigenzinnig kind. Toen Ranomi op haar 3de een zwempakje kreeg, dacht ze ook te kunnen drijven. Ze sprong het bad in en zonk meteen naar de bodem. "Ik kan het me niet herinneren, maar mijn moeder dacht dat ik na die traumatische ervaring nooit meer zou zwemmen. Integendeel, ik wilde opnieuw het water in. Die drang om altijd het beste uit mezelf te halen, zat er al vroeg in."
Zwemt Kromowidjojo in gedachten ook voor Suriname, het land van haar vader?"Die achternaam roept natuurlijk vragen op. Ze kunnen hem ook nergens goed uitspreken. Ik laat het meestal bij Ranomi. Maar een Hollands meisje dat Kromowidjojo heet, dan denken ze in Suriname wel: hé die is van ons.
Ik ben Nederlands opgevoed, maar ik ken de Javaanse samenleving en de tradities waarin mijn vader opgroeide. Een deel van de familie woont in Suriname. Ik houd van aardappels en rijst, ik ben een kind van twee culturen. Ik heb een bepaald gevoel voor Suriname, maar ik kan niet zeggen dat het mijn tweede vaderland is. Ik ben er ook pas één keer geweest."
Toch is Antony Nesty een voorbeeld voor haar: "Met zijn gouden medaille in Seoul heeft hij Suriname op de kaart gezet. Ik heb hem voor het eerst ontmoet bij de WK in 2007. Nesty wist wie ik was, dat vond ik wel bijzonder. Ik zou het leuk vinden om samen met hem iets te doen voor het zwemmen in Suriname."