Setia wil het liefst in Jakarta blijven

Setia wil het liefst in Jakarta blijven
16-08-2010 09:28 | Van onze correspondent


JAKARTA – De christelijke studenten van Setia bidden al twee jaar om betere tijden. In juli 2008 verjoegen moslim­radicalen en buurtbewoners de theologische hogeschool van hun campus in Oost-Jakarta. Anno 2010 lijkt vooral interne strijd de nieuwe grote vijand voor de grootste theologische hogeschool van Indonesië.

Na een nachtmerrie van twee jaar lijkt eindelijk de rust teruggekeerd voor de Indonesische theologische school Sekolah Tinggi Teologi Injili Arastamar in Jakarta. De pakweg 1000 studenten zijn verdeeld over drie 
locaties in het uitgestrekte Jakarta. Het is voor docenten geen gemakkelijke opgave om les te geven. Studentenleider Alexander Demu is echter redelijk tevreden met de situatie. „De veiligheid is teruggekeerd.”

Setia is veruit de grootste theologische hogeschool in Indonesië. Jonge christelijke studenten uit alle delen van de archipel worden hier klaargestoomd om predikant, docent of verpleegkundige te worden.

Op 25 juli 2008 haalde Setia de voorpagina van kranten in Jakarta. Withete moslimradicalen en opgehitste buurtbewoners belegerden de campus van Setia in Oost-Jakarta. Terwijl stenen door de lucht vlogen, maakte de volksbuurt duidelijk dat de christelijke hogeschool moest vertrekken. Onder politiebegeleiding moesten de meer dan 900 studenten in veiligheid worden gebracht.

Voor hen brak een uiterst onzekere tijd aan. Eerst verbleven honderden studenten maandenlang in tentenkampen op een padvindersterrein. Daarna kwamen ze in een smerig, voormalig burgemeesters­gebouw in West-Jakarta terecht, dat echter op de nominatie stond om gesloopt te worden. In oktober vorig jaar gingen wanhopige Setiastudenten op de vuist met zwaarbewapende stadswachten.

Alexander Demu ging na de rellen dagenlang in hongerstaking. Het overleg tussen Setia en het provinciebestuur leek opnieuw vast te lopen. „De eigenaar van de Indonesische televisiezender SCTV heeft ons toen een voormalige afkickkliniek voor drugsverslaafden in Kalideresaan in West-Jakarta in bruikleen gegeven.” De buurtbewoners gingen uiteindelijk akkoord met de komst van de studenten, op één voorwaarde: alleen studentes waren welkom. „Veel bewoners hadden op televisie de twee demonstraties gezien waarbij jongens van Setia slaags raakten met de politie.”

In een ander gebouw in West-Jakarta studeren 400 jongens. Verder verblijven in Oost-Jakarta nog eens honderden studenten in barakken die bestemd zijn voor transmigranten. Hier 
bevindt zich de verpleegkun­digenopleiding van Setia.

„Momenteel zoeken we naar een geschikt stuk grond om een nieuwe start te maken. We hebben geld van sponsors beschikbaar plus de opbrengst van de grondverkoop van de oude campus. Maar het grote probleem blijft de toestemming van buurbewoners”, zucht Alexander.

Imams in West-Jakarta waren bang voor ”kristenisasi”: Setia zou moslims willen bekeren tot het christendom. Alexander: „We hebben vervolgens buurthoofden, wijkhoofden, het districtshoofd en de lokale politiecommandant ontmoet. Belangrijk was dat we de lokale religieuze leiders thuis hebben opgezocht. We namen uit respect fruitmanden mee en legden uit dat we allemaal Indonesische broeders van elkaar zijn in dit land. Zo wonnen we geleidelijk hun vertrouwen. Ik heb zelfs een goede relatie opgebouwd met een leider van het islamitisch verdedigingsfront FPI. We bellen en sms’en regelmatig met elkaar.”

Aanvankelijk was er grote solidariteit binnen de christelijke gemeenschap van Jakarta als het ging over Setia. Maar interne spanningen binnen Setia en de weinig succesvolle onderhandelingen met het provinciebestuur leidden tot toenemende kritiek op de christelijke hogeschool.

De grootse plannen van de stichter, die nu een nieuwe hogeschool met meer dan 3000 studenten wil realiseren, roepen steeds meer vragen op. „In Jakarta is zoiets gewoon gevaarlijk”, zegt de docent theologie die de onderhandelingen met het provinciebestuur moest leiden. „En het bestuur van Setia verloopt werkt volstrekt ondemocratisch.” De docent vreest dat de compromisloze en autoritaire houding van de stichter een gevaar kan vormen voor het lot van de studenten.

Critici vragen zich af of het niet beter is om een grote theologieschool te bouwen in Kalimantan of Sulawesi in plaats van in het politiek roerige Jakarta. Maar voor docent Julius Bilo is dat nauwelijks een optie. „Jakarta is het centrum van Indonesië, ook qua onderwijs. Studenten willen in Jakarta studeren. Daarom willen we als hogeschool ook hier zitten. De mogelijkheid om de school naar Kalimantan of Toraja in Sulawesi te verplaatsen is voor ons echt de allerlaatste optie. We bidden dat we in Jakarta een geschikte locatie vinden.”

Ook kerken in Indonesië hebben het moeilijk. De laatste tijd hebben steeds meer aanvallen op kerken plaats. Gisteren namen honderden Indonesiërs deel aan een gebedswake. Ze hebben president Susilo Bambang Yudhoyono gevraagd een einde te maken aan de aanvallen van de moslims. Sinds begin dit jaar zijn al 28 kerken doelwit van aanvallen geweest. In 2008 waren er dat 17, vorig jaar 18.

Ref.Dagblad

De Bijbel bestuderen op een fabrieksterrein

01-06-2012 22:12 | Albert-Jan Regterschot


KAMPEN – Op een afgelegen fabrieksterrein buiten de Indonesische hoofdstad Jakarta gebeuren wonderen. Na een aanval door moslimradicalen in 2008, maakt de christelijke theologieopleiding Setia hier een doorstart. „We hebben drie jaar in tenten gewoond, als vreemdelingen in eigen land.”


Nee, de docenten Edward Hanock (Oude Testament) en Naftali Arung (praktische theologie) vinden het niet overdreven om van een wonder te spreken. Eind juli 2008 verjaagden moslimradicalen de ruim duizend studenten en docenten van de Setiacampus in de Indonesische hoofdstad. Woedende betogers sloegen alles in en om het terrein van de theologieopleiding kort en klein. Terugkeer naar de school zat er niet in.


Sinds vorig jaar heeft Setia een nieuwe vestigingsplaats. De tenten, waarin drie jaar lang provisorisch onderwijs werd gegeven, konden verruild worden voor een verlaten fabrieksterrein net buiten Jakarta.

Hanock en Arung, die kort daarna naar Nederland vertrokken om te studeren, denken liever niet terug aan de gebeurtenissen van 2008. Hanock: „Het is nog steeds een trauma.”

Het duo rondt deze zomer een vierjarige studie af aan de Theologische Universiteit Kampen van de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt (GKV). Dat is mogelijk dankzij samenwerking van zendingsdeputaten van dit kerkverband en zendingsorganisatie De Verre Naasten met Setia. Na het vertrek van Hanock en Arung zullen opnieuw twee Indonesische docenten naar Kampen komen voor studie. Morgen wordt er bovendien in veel GKV-gemeenten gecollecteerd voor Setia. Met de opbrengst van de inzameling moeten een internaat en collegezalen worden ingericht.

Onmisbaar

De hulp vanuit Nederland is onmisbaar, zegt Arung. „Setia moet het nu niet alleen doen met slechte huisvesting. Ook op het punt van onderwijs is meer diepgang mogelijk. Setia bestaat nu 25 jaar en is gegroeid tot een opleiding met bijna duizend studenten.” Arung ziet het als een „uitdaging” om iets te doen aan het gebrek aan kennis in veel kerken in Indonesië.


Het terrein waar Setia vorig jaar neerstreek, kwam ondanks allerlei tegenwerking in handen van de christelijke opleiding. „Diverse andere locaties vielen af, doordat op het laatste moment allerlei bezwaren werden geuit, vaak van officiële zijde”, zegt Hanock.

De nieuwe vestigingsplaats van Setia is „redelijk veilig” te noemen, aldus Hanock. Arung: „Er woont bijna niemand in de omgeving. Maar moslimextremisten weten ons te vinden. De aankoop is echter volledig legaal, volgens alle vereiste procedures verlopen. De juridische status van deze locatie is steviger dan op de vorige vestigingsplaats. Maar in een land als Indonesië weet je dat nooit zeker.”

Setia trekt studenten vanuit de hele archipel. Sommigen kunnen tijdens hun studieperiode maar enkele keren terug naar huis. De bouw van een internaat is dan ook noodzakelijk, legt Hanock uit. „Op het terrein staat een oude loods. We willen proberen die om te bouwen voor de huisvesting van studenten.” Daarnaast is de bouw van nieuwe collegezalen noodzakelijk en is er dringend behoefte aan sanitaire voorzieningen. „Of er genoeg geld voor binnenkomt? Dat weten we niet. We hebben vooraf geen streefbedrag genoemd. Aan alles is gebrek, iedere bijdrage is welkom.”

Voorgangers

De docenten hopen eenmaal terug in Indonesië een bijdrage te leveren aan versterking van de kwaliteit van onderwijs bij Setia. „Met de kennis die we in Nederland hebben opgedaan, kunnen we met studenten dieper ingaan op wat de Bijbel leert. En de voorgangers op hun beurt kunnen die informatie weer overdragen in de gemeenten die ze gaan dienen.”


Hanock en Arung hopen als supervisors ook jongere docenten te gaan begeleiden en bijscholen. Arung verdiepte zich voor zijn afstudeerscriptie bovendien in de kerkplantingsactiviteiten van de aan de Setia verbonden kerken. Hij vertelt met enige schroom hoe hij erachter kwam dat die nog niet op papier stond. „De vraag: doen we de goede dingen en doen we die dingen goed, is niet eerder gesteld. De motieven zijn wel goed. Setia leidt voorgangers op die naar het platteland gaan met maar één boodschap: dat er redding is door het verzoeningswerk van Christus.”

Behalve de wens dat de campus geschikt wordt gemaakt voor de studenten, hopen de mannen dat er geld overblijft voor uitbreiding van de bibliotheek. „Ook aan goede boeken is een groot tekort”, aldus Hanock.

Niet dat dan alle zorgen van de baan zijn, geeft hij na enig doorvragen toe. Zelf heeft hij al zeven jaar geen eigen woning voor zijn gezin. „Het is alles in de hand van God. Hij kan ook daarvoor zorgen.”

www.helpsetiaonderdak.nl

Ref.Dagblad