Zout, de “Ziel” van Amed - Bali Indonesië

Zout, de “Ziel” van Amed - Bali Indonesië
fantesmik was er (tot 23 februari 2009) Gepost op 23 februari 2009

Zonder de half uitgeholde boomstammen van de kokospalmen waarin het zout droogt op het strand van Amed, zal deze streek in het noordoosten van Bali, een groot deel van haar “charme” verliezen… ook wel haar “ziel” te noemen. Belangrijker nog, zeezout is een onmisbare extra bron van inkomsten voor de armste families van dit dorp.

Het produceren van zout is zwaar werk en deze traditionele manier van zoutwinning is niet veel veranderd sinds het verstrijken der jaren. Wanneer het weer droog en zonnig genoeg is kun je de zoutwerkers, zowel mannen als vrouwen, aantreffen op het strand. Hier werken zij vele uren per dag, veelal bezig met het transporteren van zware containers met water vanuit de zee naar de “zoutvelden”. Er zijn natuurlijk meer stappen nodig voordat het zoute water uiteindelijk in de uitgeholde boomstammen wordt gegoten. Het water verdampt uiteindelijk onder de hete zon en er blijven grove, grijsachtige zoutkristallen over. Zout van een superieure kwaliteit!

Ongeraffineerd zout is niet alleen het beste zout voor wat betreft de smaak, het is ook het meest gezonde zout. Het geeft een subtiele smaak aan hiermee bereid voedsel, maar het kan tevens gebruikt worden als een relaxerend badzout. Wat te denken van zoutwater-zwembaden die, al naar gelang hun grootte, toch enkele duizenden kilos zout per jaar kunnen “consumeren”. Amed schijnt de enige plek in Bali te zijn waar men géén jodium aan het zout toevoegt…

Er zijn weinig bronnen van inkomsten voorhanden in Amed, zout kopen is dus een goede manier om de locale bevolking te ondersteunen. Een kleine serieuze noot hierbij: wanneer kinderen het zout verkopen tijdens schooltijd is er iets niet in de haak! Probeer, wanneer mogelijk, de kinderen hierop aan te spreken. Vaak is het niet hun schuld; zij worden door hun ouders het strand opgestuurd om geld te verdienen terwijl zij eigenlijk in de schoolbanken behoren te zitten. Geld voor school is vaak een probleem in dit gebied omdat niet alles gratis is. De kinderen hebben schriftjes waarin toeristen teksten voor ze hebben geschreven in allerlei talen om de kinderen te “helpen” het zout te verkopen. Zelf heb ik hier niets mee, maar meningen verschillen. Onze keuze was, nu ongeveer anderhalf jaar geleden, een klein fonds op te zetten om kinderen te ondersteunen met het betalen van de zogenaamde werkboeken die benodigd zijn voor de SMP (Junior High School). Een héél erg klein project weliswaar, maar je moet ergens beginnen. Geïnteresseerden verwijs ik graag naar de betreffende weblog: http://boekenprojectculik.blogspot.com of ga er naar toe via de link op onze blog: http://fantesmik.blogspot.com
Tot slot: Amed dreigt haar ziel te verliezen omdat het toerisme oprukt. Veelal worden niet beter wetende mensen van hun grond verdreven, voor een véél te laag bedrag, opdat er maar bungalows op het strand kunnen worden gebouwd. Let wel: Amed kent effectief maar een drie maanden durend toeristenseizoen en de resterende periode staat de meeste accommodatie hier leeg! Waarvoor zou je Amed bezoeken als het al haar charme heeft verloren? Je kunt dan beter een ticket naar Marmaris boeken… veel goedkoper en er is ook zon en zee.

Zonder echt cynisch te worden, het is een punt van aandacht. Ik heb zelf met de locale mensen veel contact gehad en de “ziel” van Amed staat op het punt te verdwijnen. Er zijn gesprekken geweest om een deel van het strand in te richten als een soort museum waar men het zoutwinningsproces kan bewonderen tegen een kleine donatie. Dit zou voor de bevolking niet alleen het behouden van hun tradities betekenen, maar ook een betere bron van inkomsten.

Laten we hopen dat men tot bezinning komt… en wanneer dit niet het geval mocht zijn dan adviseer ik geïnteresseerden om zo snel mogelijk Amed te bezoeken om nog een glimp van deze traditie te kunnen opvangen.

Hopelijk spreken de foto’s bij dit verhaal voor zich… Ik wil hierbij ook mijn dank uitspreken aan Albert Sammer van het Amed Café welke zijn foto’s voor dit verhaal beschikbaar heeft gesteld. De bewerking ervan is van mijn hand… op zijn fantesmiks, zal ik maar zeggen.

Bedankt voor jullie aandacht,

Mike



Columbus Magazine