Oud-Indiëgangers: 'Niet iedereen haalt de negentig of honderd'

Oud-Indiëgangers: 'Niet iedereen haalt de negentig of honderd'

Auteur: Jan van Zuilen | donderdag 19 januari 2012 | 12:00



Oud-Indiëgangers op de nieuwjaarsbijeenkomst van de Vomi in de kantine van de Graaf Engelbertkazerne in Roosendaal. Inmiddels zijn het allemaal mannen van een eindje of ver in de tachtig. foto's Robert van den Berge/het fotoburo

ROOSENDAAL - De afdeling Noord-Brabant West van de Vereniging van Oud-Indiëgangers (Vomi) hield gisteren haar nieuwjaarsbijeenkomst in de commandokazerne in Roosendaal.

Oud-Indiëgangers; Goh, hoe lang is het al weer niet geleden dat Nederland soldaten naar voormalig Nederlands-Indië stuurde om - laten we het bij deze gelegenheid maar zo noemen - daar de rust te herstellen. Dat was van 1946 tot begin 1950, al meer dan zestig jaar geleden.

De meeste jongens van toen zijn, als ze nog leven, oude mannen. Van een eindje tot ver boven de tachtig. Geen wonder dat hun aantal uitdunt en dat voorzitter Willem van Kempen de nieuwjaarsbijeenkomst opent met een opsomming van 'hen die ons het afgelopen jaar zijn ontvallen', waarna hij de aanwezigen 'voor zover u daar toe in staat bent' vraagt op te staan om een minuut stilte in acht te nemen. Van Kempen is zelf geen Oud-Indiëganger. Hij is door de Vomi gevraagd afdelingsvoorzitter te worden omdat het gros van de leden daar te oud voor is.

Piet Welten (85) uit Oudenbosch is nu nog de enige echte Oud- Indiëganger in het bestuur. Hij krijgt na Van Kempen het woord en hij moet melding maken van alweer het eerste sterfgeval in het net begonnen nieuwe jaar: Frans van Aart uit Wouwse Plantage. "Vorige week hebben we hem begraven. Gelukkig waren we met een grote afvaardiging om Frans de laatste eer te bewijzen. De familie was zeer onder de indruk van ons optreden. Laten we daar vooral mee door blijven gaan en laten we zolang we het nog kunnen met zoveel mogelijk mensen naar de uitvaarten van onze mensen gaan."

Nee, gaat Piet door, "het is geen plezierig onderwerp, maar we weten allemaal dat we zelf ook een keer aan de beurt komen en dat niet iedereen de negentig of honderd haalt." Piet doet ook verslag van zijn bezoek in het ziekenhuis aan een andere strijdmakker: Toon uit Roosendaal. "Met Toon gaat helemaal niet goed. Ik vrees dat we hem spoedig af zullen moeten geven. Ik vraag jullie allemaal om mee te leven met hem en zijn vrouw in de moeilijke dagen die ze tegemoet gaan."

De aanwezigen - dat zijn er zo'n 85 - knikken instemmend. Dat heeft Piet mooi gezegd. Al te lang willen ze er echter niet bij stil staan. "Moet ook niet. Het moet op de eerste plaats een gezellig samenzijn worden", zegt Piet even later bij een kop koffie.

De Oudenbosschenaar diende 3,5 jaar als verbindingsman in Nederlands Indië. Hij moet wel eens lachen als hij nu een tv-uitzending ziet over de missie in Afghanistan. "Nu zijn ze maximaal een half jaar van huis, hebben mobiele telefoon en internet en kunnen skypen of hoe dat ook heet, met hun moeder. Ik heb mijn moeders stem 3,5 jaar niet gehoord en een brief van thuis was zeven tot acht weken onderweg."

Maar hij moppert niet. "Vergeleken bij de infanteristen had ik als verbindingsman vakantie."

Piet zegt dat omdat Jan Dekkers uit Halsteren (85) erbij is komen staan. Jan was infanterist. Over wat hij meegemaakt heeft, praat hij alleen met de jongens van zijn eigen compagnie. "Wat we niet kwijt willen, krijg je er bij ons ook nooit uit." Jan is alleen gekomen, zijn vrouw gaat zelden mee naar bijeenkomsten van de Vomi. "'Jullie doen toch niks anders dan patrouille lopen' zegt ze. Daar bedoelt ze mee dat wij alleen maar herinneringen ophalen."

De nieuwjaarsbijeenkomst is een van de elf bijeenkomsten die de Vomi jaarlijks houdt. Alleen in juli is er geen bijeenkomst. De afdeling West-Brabant-Noord van de Vomi telt nog zo'n driehonderd leden waaronder zo'n zestig Oud-Nieuw-Guineagangers, die tegenwoordig ook lid van de Vomi kunnen worden. John Ruijgh uit Made is er één. Zijn vrouw Ans vergezelt hem trouw naar de bijeenkomsten. "Omdat ik hem daar op zie bloeien. Wat die mannen onder elkaar hebben, daar komt niemand tussen."

De vrouwen krijgen hun eigen band. Dat zie je vooral bij de weduwen van de oud-Indiëgangers. De meeste vrouwen blijven na het overlijden van hun man trouw komen. Ze hebben via hun echtgenoten veel met elkaar gemeen. En dus veel te bepraten.

BNdeStem