Overleven op een internationale school

Overleven op een internationale school

01-10-2012 10:18 | gewijzigd 01-10-2012 10:22 | Corien Oranje | 0

Het thema van de Kinderboekenweek, die woensdag van start gaat –”Hallo wereld!”– laat kinderen over landsgrenzen heenkijken. Kinderboekenauteur Corien Oranje woonde jarenlang in Indonesië. Haar vier zonen bezochten daar een internationale school. Over andere gewoonten gesproken...

Oververmoeid, stelt de Indonesische dokter. „Daarom duurt het zo lang voor hij over dat virus heen is. Hij moet veel sporten, en” –hij kijkt naar mijn zoons magere postuur– „veel eten. Calorierijk voedsel. Honing en melk.” „Ik word misselijk”, kreunt Justin.

Elf jaar, en dan al oververmoeid. Niet zo gek, als je ziet hoeveel huiswerk hij krijgt. Deze week moeten de 5th-graders naast hun dagelijkse huiswerk –reading, writing, math en art– ook een zaal van het Metropolitan Museum of Art namaken. Justin heeft Nederlandse schilders uit de zeventiende eeuw gekozen en van een houten wijnkistje met een tussenschot maken we (ik laat dit oververmoeide kind niet alleen tobben) twee prachtige museumzalen met vloerbedekking, deurtjes, een alarmbel en Nederlandse schilderijen. In de hoek staat een echt beeld: een engel uit de kerststal.

Maandagmorgen neemt hij zijn museum trots mee naar school. ’s Middags komt hij terneergeslagen thuis. Met zijn museum. „Je mocht niet copyen van internet. Je moet alles zelf maken. En iedereen riep: Oooo, you have been plagiarizing!”

Dat is nog het ergste. Dat ze dat zeiden. „Wat hebben de anderen dan gemaakt?” vraag ik knarsetandend.

„Alleen Nartan was nog maar klaar. Hij had de Greek and Roman empire gedaan. Hij had statues gemaakt van naakte mensen.” Slimme Nartan. „Oké,” zeg ik. „Wij gaan de Egyptische oudheid doen.”

We hebben nog twee dagen. En in die twee dagen maken we mummies van tissue en ijzerdraad, omwikkeld met gaas. We maken muurschilderingen en kleitabletten met echte hiëroglyfen. We maken een sarcofaag, een sfinx en een vijver met echt water, net als in het Metropolitan Museum. We maken een museum waar ze in New York een voorbeeld aan kunnen nemen. En als wij geen A als cijfer krijgen, worden we hééél boos.

Het is best leuk om een paar jaar in Jakarta te wonen, maar zo’n internationale school valt niet mee, in het begin. De dagen beginnen vroeg. Om halfzes staan we op, want de lessen beginnen om halfacht, en het kost nogal wat tijd om je door het verkeer heen te worstelen.

Gelukkig hoeft er over kleren niet nagedacht te worden: op de North Jakarta International School draag je een uniform. Een kakikleurige korte broek en een Oxford blue overhemd.

Dan snel ontbijten. De avond ervoor heb ik de broodbakjes al gevuld met koude macaroni of nasi goreng. In het begin namen de jongens brood mee, maar ze waren de enigen. Hun klasgenoten krijgen nasi met tahoe en groente mee naar school, of hun chauffeurs brengen in de pauze pizza of McDonald’s.


Bij de ingang van de school staat een bord: „Kindermeisjes mogen niet voorbij het hek komen.” De kindermeisjes in hun lichtblauwe of roze uniform zitten klaar met bakjes eten, die ze straks over het hek afgeven aan de kleuters. Als het bord er niet zou staan, zouden ze de kinderen voeren. Het is hier heel gewoon om een meisje van achttien met een lepel rijst achter een vijfjarige aan te zien rennen.

Ik heb geen idee hoeveel huiswerk een leerling van groep zes hier in Nederland krijgt, maar op de internationale school in Jakarta is dat een flinke hoeveelheid. Tijdens de anderhalf uur durende rit naar huis zijn mijn zoons hard aan het werk en thuis gaan ze meteen verder. Als een van mijn zoons per ongeluk de achterkant van zijn huiswerkblad niet gemaakt heeft, krijgt hij een oops slip: een gele kaart. Twee oepskaarten in tien weken? Dan mag je niet meedoen met de pizza party die de juf organiseert voor de brave kinderen. Wat betekent dat kinderen met ADHD dus een jaar lang geen enkele pizza party meemaken.

Op het gevaar af het gezag van de juf te ondermijnen ontvang ik mijn getraumatiseerde kind met een zelfgemaakte ”naughty kid award” (onderscheiding voor ondeugende kinderen, red.), een wereldbolpuntenslijper, en ’s avonds gaan we met z’n allen eten bij fastfoodketen Wendy’s. „Heel goed”, zeggen we tegen hem. „Heel goed dat je een oepskaart gehaald hebt. Dat brave gedoe altijd. We zijn trots op je.”


--------------------------------------------------------------------------------


Uitgekookte Hollandse krenterigheid

Een heel jaar lang zijn alle leerlingen hetzelfde. Ze komen uit Australië, Amerika, India, Korea, Taiwan, Rusland, Nederland, China en Indonesië, maar ze dragen hetzelfde uniform, spreken dezelfde taal, en zitten in dezelfde sportteams. Eén dag in het jaar is dat anders. Op de Dag van de Verenigde Naties vertegenwoordigt elk kind zijn eigen land. De Koreaanse kinderen dragen kleurige, wijde jurken en broeken en bijzondere hoofddeksels, de Indonesiërs hebben hun beste batik uit de kast gehaald en de Chinese meisjes lopen in nauwsluitende rode jurkjes met schuine sluiting. Mijn zoons vallen enigszins uit de toon in hun verwassen oranje voetbalkleren, maar het is de enige Nederlandse klederdracht die we hebben.

’s Avonds is er een feest. Er zijn optredens uit verschillende landen. Mijn oudste zoon mocht géén liedje zingen. Een heleboel andere kinderen zijn op onverklaarbare wijze wel door de audities gekomen.

De volgende ochtend gaat het feest verder met een groot buffet in de gymzaal. De moeders moeten eten meebrengen. Eten uit hun eigen land. Voor 250 kinderen. Ik heb een Edammer kaasje en negen rollen mentos gekocht, wat me een heel ruimhartige bijdrage leek, maar wat uitgekookte, Hollandse krenterigheid blijkt te zijn. De Indonesische moeders hebben voor een complete rijsttafel gezorgd, inclusief duizend satéstokjes. De tafel van de Indiase moeders (smaakvol versierd met zijden sjaaltjes en brandende kaarsjes) staat vol gefrituurde bladerdeeghapjes. De Amerikaanse juf heeft gezorgd voor hotdogs, en de Koreaanse moeders hebben behalve kip, pasta en rijstrolletjes ook een enorme schaal gepekelde kool bij zich.

De kinderen willen wel van de kaas proeven, en vooral de kaasschaaf heeft hun interesse. Ze hebben geen idee hoe die werkt, en gebruiken hem als een schep om de kaas mee op hun bordje te leggen. Erg handig, vinden ze, en sommigen van hen komen nog een keer terug. Niet voor de kaas, natuurlijk. „Can I have more candy, please?”

RD.nl