Herdenkingen 14 en 15 augustus 2013

Indië-herdenking op begraafplaats in Geldrop

Geplaatst donderdag 15 augustus 2013 - 17:05 |


Op begraafplaats 't Zand in Geldrop wordt vanavond de jaarlijkse herdenking gehouden voor de slachtoffers in voormalig Nederlands-Indië tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De bijeenkomst begint om 18.30 uur en burgemeester Donders zal dan een krans leggen bij de gedenksteen voor de oorlogsslachtoffers.

In Eindhoven kwamen de veteranen vandaag bij elkaar voor een lezing in het Veteranen Inloophuis 'De Treffer'. Volgens voorzitter Huub Vleeshouwers is het niet nodig om in Eindhoven ook een herdenking te houden op 15 augustus, want de Eindhovense bevrijding op 18 september wordt al groots gehouden.


Studio040

• "Heel erg emotioneel om deze herdenking mee te maken"
  

donderdag 15 augustus 2013, 17:32 | Duur: 02:16

video. In Den Haag is voor de 25ste keer de Japanse capitulatie herdacht. Hoe voelt het om met drie generaties aanwezig te zijn bij deze herdenking?

NOS.

• Boudewijn de Groot: indrukwekkend hoe kinderen zich inleven
  

donderdag 15 augustus 2013, 17:24 | Duur: 01:27

Video. In Den Haag is voor de 25ste keer de Japanse capitulatie herdacht. Onder anderen premier Rutte legde een krans bij het Indisch Monument. Ook zanger Boudewijn de Groot was aanwezig.

NOS

Voordracht Babiche Keuls bij het Indisch Monument
Door Historiek
donderdag 15 augustus 2013



‘Het gesproken woord geldt’

Ik ben Babiche Keuls, een meisje van 17 jaar en heb altijd in een veilige omgeving school kunnen volgen. School, voor iedereen in Nederland een normale zaak. Het is zelfs zo normaal dat veel kinderen zeuren over huiswerk dat te veel is, een leraar die te streng is en over te lange dagen op school. Om eerlijk te zijn ben ik zelf zo’n kind.

Nu probeer ik mij voor te stellen hoe het is om in een oorlog niet naar school te kunnen. Niet te kunnen zeuren over te veel, te lang en te streng en om achterstanden op te lopen die niet meer in te halen zijn .

Nou heb ik een leuke opa. Hij heet Rob Keuls en is in 1928 geboren in Batavia. Met Opa kan je lachen, vooral als we met de hele familie aan tafel zitten en hij over zijn jeugd in Lawang, in Indië vertelt. De jongens Keuls – opa, zijn tweelingbroer en zijn oudste broer – gingen voor de oorlog In de weekenden met hun ouders de bergen in. Ze hadden een heerlijke jeugd. De ouders spraken vaak overhun toekomst, ze moesten later studeren in Holland. Dokter worden , professor… of ingenieur. Maar eerst moesten ze in Indië de HBS afmaken.

Toen brak de oorlog uit. Op 8 maart 1942 was de overgave aan Japan. De vader werd per schip getransporteerd naar het eiland Seram. Dat klonk erg ernstig, maar opa wist het verhaal van zijn vader heel smeuiig te vertellen, spannend was het allemaal! Opa’s moeder ging naar het Lampersarikamp bij Semarang en opa en zijn tweelingbroer werden op transport gesteld naar het kamp Muntilan in Midden-Java. Daar deed opa niet moeilijk over, hoewel dat toch heel erg moet zijn, afscheid nemen van je moeder als je maar 14 jaar bent . De oudste broer was een rebel, hij had een revolver gepikt en werd gesnapt en overgebracht naar het strafkamp Ngawi. Dat wist Opa ook weer spannend te vertellen..!

De jongens hoorden niets meer van hun ouders. tot 22 augustus 1945, de dag dat ze allemaal bevrijd werden uit hun kampen. Toen pas hoorden ze dat hun gezin geluk had gehad. Ze hadden verschrikkelijke dingen meegemaakt, maar ze leefden .

Maar ik zei al: ik heb een leuke opa. HIj vertelt nooit over de verschrikkelijke dingen die hij in het kamp heeft meegemaakt, hij legt liever de nadruk op de spannende gebeurtenissen. De echte verhalen kreeg ik pas kort geleden te horen. Mondjesmaat , want opa blijft met zijn 85 jaar een vrolijke jongen. Als je hem moet geloven had hij daar in het Jappenkamp een leuke tijd gehad.
Maar toen ik bleef doorvragen, werd er door opa een ander laatje opengetrokken. Ja, die oudste broer van opa, was pas 16 jaar toen hij die revolver pikte. Hij werd afgevoerd naar de Lowokwaroe gevangenis . Daar werd hij door de Kempei Tai gemarteld en overgebracht naar het kamp Ngawi, waar de Jap hem voor straf aan zijn benen op hing.
Nou ja en de vader van opa…. die moest met 1000 man vliegvelden aanleggen. De helft verhongerde, kreeg dysenterie, ging dood …. Ook niet direct een verhaal om samen aan tafel om te lachen.

Tja, en dan waren ze wel bevrijd op 22 augustus 1945, maar een na week brak de Bersiapperiode aan en werd de familie werd voor de tweede keer uit elkaar gerukt. Opa en zijn twee broers verdwenen in het kamp TAWANGARGO , waar ze het heel slecht hadden, honger, luizen, vervuiling, ziekte. Veertien maanden bleven de jongens in dat kamp. Pas op 6 oktober 1946 mochten ze TAWANGARGO verlaten. Met de trein werden ze naar Jakarta vervoerd. Daar werden ze ontluisd, ze kregen voor het eerst na al die jaren goed te eten en ze mochten zich douchen… Tenslotte kregen ze van het Rode Kruis eindelijk het bericht waarop ze zo lang gewacht hadden: OUDERS BEIDEN IN LEVEN. OUDERS BEVINDEN ZICH IN SURABAYA IN HET ORANJE HOTEL.
De volgende morgen werden ze door hun ouders in de armen gesloten..

Een maand later vertrokken de jongens naar Nederland waar ze eind december 1946 aankwamen. Ruim vier jaar hadden ze geen school gehad. Hoe haal je zo’n achterstand in, als je ook nog eens in een berekoude winter terecht komt. De jongens, 18 en 20 jaar oud, gingen naar de overbruggings HBS en moesten in 2 jaar tijd de hele HBS stof in zich opnemen, want hun eindexamen was een gewoon examen. Daarom kregen ze bijna tien uur per dag -ook zaterdag- les. En huiswerk maakten ze tot midden in de nacht.

Ik probeer me dat voor te stellen. Mijn opa, met zijn leuke verhalen over de oorlog, heeft dus een vroeger gehad dat niet te vergelijken is met de schooltijd die ik heb. Een uur les, een uur vrij omdat een leraar ziek is, wat huiswerk, maar nooit zoveel dat je niet uit kunt gaan. En als we naar ons gevoel ‘te veel’ huiswerk hebben, of als we ons moeten inspannen voor een proefwerkweek, dan zeuren we wat af. Te veel, te lang, te moe, te dit en te dat. En als we onze repetities verknallen, dan worden we op huiswerkcursus of bijles gezet. Niks in twee jaar tijd je hele school afmaken!

Ik probeer me het voor te stellen…. die kampen met al die jonge jongens en meisjes. Niks te leren. Geen boeken, geen school. Afhankelijk zijn van iemand in het kamp die je nog wat bij kan brengen. En meestal is zo iemand er niet. Bij opa was er tenminste niemand. Hij heeft gewoon vier jaar geen les gehad.

Natuurlijk geldt dit voor alle kinderen in oorlogsgebieden. In Syrië, in Egypte, in Afganistan, in Libië, in al die gebieden waar op een verschrikkelijke manier oorlog wordt gevoerd. Het is vluchten voor geweld, voor honger, voor verkrachting. Wie denkt er dan nog aan onderwijs?


~ Babiche Keuls
Leerling vrijzinnig christelijk lyceum, uitgesproken op 15 augustus 2013 bij het Indisch Monument in Den Haag


Historiek.net

....die kampen met al die jonge jongens en meisjes. Niks te leren. Geen boeken, geen school. ....

En vooral: Niks te vreten en toch overleven.....

Per persoon: 100 gram rijst per dag, zo het voorradig was !!!!

'Inzet in oorlog verdient respect'

Geplaatst op vrijdag 16 augustus 2013 10:36



Hardenberg - De mooie verhalen, maar ook gruwelijke ervaringen van zijn vader tijdens zijn verblijf in Nederlands Indië hebben een grote, blijvende indruk gemaakt op burgemeester Snijders. Hij zei dit donderdag tijdens een stemmige Indiëherdenking.


'Gelukkig keerde hij terug en kon hij zijn verhalen delen. Vele anderen niet,' vertelde Peter Snijders in het bijzijn van zo'n honderd belangstellenden, die de herdenking bezochten.

Snijders deed bij die gelegenheid een oproep aan de huidige generatie om de verhalen, die bij de Nederlandse geschiedenis horen door te vertellen. Hij bracht met name ook het gebrek aan warme aandacht voor de terugkomers uit Indië in herinnering. 'Nederland was na de oorlog een land in opbouw. De veteranen werden helemaal op zichzelf teruggeworpen. Gelukkig is de aandacht voor de veteranen in de loop der jaren veranderd. 'Inzet in een oorlogssituatie verdient respect en waardering,' betoogde Snijders. 'De generatie die het heeft meegemaakt verdwijnt langzamerhand, maar dat mag niet betekenen dat de aandacht daarvoor minder wordt. Niet weer..nooit weer,' aldus Snijders.


De burgemeester was voor het eerst bij de Indië-herdenking. Dat gold niet voor mevrouw Hoving-Keyzer (voormalig dierenarts in Hardenberg). Zij sprak tijdens de herdenking namens de kampslachtoffers en stelde net als Snijders dat zij het als een plicht ziet om de gebeurtenissen door te vertellen...opdat wij niet vergeten.
De herdenking bij het Indiëmonument werd voor de zestiende keer gehouden. Voorafgaand aan de herdenking werd een minuut stilte gehouden in verband met het overlijden van prins Friso. Tijdens de plechtigheid werden met name de zes Hardenbergse mannen herdacht, die in het voormalig Nederlands-Indië het leven lieten. Namens adoptieschool de Kastanjehof las Christiaan Brunink een gedicht voor. KNA zorgde voor de muzikale begeleiding. Na de verschillende toespraken volgde een krans- en bloemlegging namens onder meer het gemeentebestuur en nabestaanden van de gevallenen. Het bestuur van de Stichting Indiëmonument Hardenberg liet weten terug te kijken op een waardige herdenking.


hardenberg.nu

Nou, dan kan de burgemeester uit hoofde van zijn functie EN.... uit hoofde wat hetgeen zijn pa heeft meegemaakt, toch een beetje gaan lobbyen in Den Haag voor bijvoorbeeld de Back Pay kwestie????

Verhalen hebben we genoeg en die kunnen we allemaal wel doorvertellen, lijkt me. Maar een beetje hulp van politieke "sterke" krachten zou heel welkom zijn....

Ach ja, Utopia speelt weer parten in mijn otak, want het blijft één grote smerige fruttelprut daar in dat Den Haag zaaltje.... Méér dan één jaar geleden alweer, dat er een vergadering werd gehouden tot diep in de nacht, waar een paar trouwe Indo's op de tribunes mochten plaats nemen, over die Back Pay en ik meen dat de SP zich er mee bezighield..... Nooit weer wat gehoord toch???

Over niet al te lange uurtjes na vandaag 17 aug 2013 (Hari Merdeka voor Indonesia), zal het gekakel en gefladder over de augustus herdenkingsdagen in de kurungan ayam dat Nederland heet, weer verstomd raken en gaat alles weer de verdomlade in van die diepe donkere kelderkast en gaat Nederland weer over tot de orde van de dag vol met slap ge OH en andere nonsens en wachten we met zijn allen totdat .... enzovoorts... Zo is het toch?

Zou het toch waar zijn: Old soldiers never die, they just fade away....

Maarrre, ééns zijn die soldiers toch verdwenen uit zicht?? En als dat moment is aangekomen, dan komt de grote Sleutelbewaarder en die pleurt definitief een groot hangslot op die kelderkast en daarna komen de bouwvakkers en die bouwen een grote dikke muur rondom die kelderkast en voor we het weten weet niemand meer wat een Indo echt is, als enkel dan datgene wat door media en ongeletterden in de algemene prietpraatpot ooit werd gedenderd of de lucht in geslingerd.( Wie waren toch die Indo's alweer? Oh ja, dat waren die Indonesiërs en/of Indiërs die ooit op blote kakken rondliepen en in bomen sliepen en toen ineens naar Nederland mochten en hun ogen uitkeken over sneeuw en televisies toch.)

En dan leren mijn kleinkinderen hun lesjes in de geschiedkundige boekjes op school het hoofdstuk "Kolonie Nederlands Indië bestaande uit een halve bladzijde bullshit, net als dat wij destijds hebben geleerd op school uit de Geschiedenis lessen "Wie was Jan P. Coen?" ... Enkele zinnen slechts toch.

Neen, geef mij dan maar liever die Knuffel Hollander van T-Mobile uit dat reclame spotje met ansjovis en een pizza. Moesten wij eens doen, toen we de loopplank afliepen en op de Nederlandse kade stapten... Alhoewel we wel aan het knuffelen waren, maar dan wel met zijn tienen op een zolderkamertje omdat we het stervenskoud hadden...

Dag dag Knuffeltjes van me, ik ga verder met herdenken.... in mijn hart, elke dag, elke minuut, as long as I live.

Henry R. C. schreef:

... Nooit weer wat gehoord toch???

...en dat noemen we nou politiek: zeggen wat de gewone burger van hen verwachten dat ze zeggen, emotioneel worden, geschokt zijn.... en even later zijn ze alles weer vergeten.
Dan gaan ze weer over tot de orde van de dag.

Herdenking Rumah Kita

De Veluwepost 16 aug 2013
Door: Peter Van Herpen

WAGENINGEN - De bewoners van het Indisch/Moluks ouderencentrum Rumah Kita kwamen donderdag samen om te herdenken dat op 15 augustus 1945 oorlogsbezetter Japan capituleerde. “Dat was een belangrijke gebeurtenis,’’ benadrukte regiomanager Marco Petzoldt van Rumah Kita.


Er worden bloemen gelegd bij het monument. Foto: Peter van Herpen


Marco Petzoldt was verheugd dat weer veel mensen naar Rumah Kita waren gekomen voor de herdenkingsceremonie. Voorafgaand was de vlag in de tuin halfstok gehesen om het gemeenschappelijke gevoel van rouw en verdriet te symboliseren.

Wageningen - Geestelijk verzorgster Emmy Kwakkel hield een overdenking. “We herdenken samen, maar ieder heeft eigen herinneringen aan die tijd,’’ zei ze. “Daarin bent u lange tijd alleen geweest. In de Indische gemeenschap is veel verzwegen. Gelukkig is er nu meer aandacht voor verhalen en herinneringen. Dat is goed, want ze zijn de moeite waard om gehoord te worden.’’
Namens de gemeente Wageningen sprak burgemeester Geert van Rumund. “Het blijft goed om nog steeds bij deze gebeurtenis stil te staan,’’ zei hij. “Vrijheid is nog steeds niet vanzelfsprekend. Als ‘Stad der Bevrijding’ heeft Wageningen de vrijheid hoog in het vaandel staan. Wageningen en de mensen uit Indië hebben reeds lang een belangrijke verbinding met elkaar. We zijn trots dat het huis van Rumah Kita in Wageningen een plek heeft gekregen.’’
Gastspreekster Karin Ottenhoff is geboren op Java en was een jong kind toen Japan in 1942 Nederlands Indië bezette. Met haar familie sloeg ze op de vlucht. Ze vertelde over haar belevenissen uit die tijd van Japanse bezetting. Haar verhaal riep bij de talrijk aanwezige bewoners van Rumah Kita veel emotionele herinneringen op. “Wat die mevrouw vertelde, is waar,’’ zegt een bewoonster. “Zo ging het toen echt.’’
Bij het monument in de tuin blies een trompettist de Taptoe en werd het Wilhelmus gezongen. Daarna legden onder meer de burgemeester en Organisatie Indisch 3.0 een krans bij het monument. In een defilé konden daarna bewoners een krans of bloemen leggen.


dé Weekkrant

Toespraak bij herdenking capitulatie van Japan

Biltsche Courant - 15 aug 2013

Burgemeester Gerritsen. Foto: archief Biltsche Courant

BILTHOVEN - Vandaag vond voor Jagtlust de herdenking van de capitulatie van Japan plaats. Hieronder vindt u de toespraak van de burgemeester van De Bilt, de heer A.J. Gerritsen.


‘‘Wij zijn hier vanmiddag bijeen om de capitulatie van Japan, vandaag 68 jaar geleden, met elkaar te herdenken. Om met elkaar stil te staan bij een verleden dat voor tallozen geen verleden is, maar dat ook na zoveel jaren nog steeds het leven van elke dag bepaalt. Al 18 jaar gebeurt dat hier in Bilthoven op deze plek bij het gemeentelijke oorlogsmonument. Dit is een goede plek om deze herdenking te houden, want dit monument staat niet alleen op Nederlandse grond, maar ook op Indische grond: onder het monument is in 2010 aarde uit het Ereveld Kalibanteng op Java aangebracht en daarmee is deze plaats ook gewijd aan de herdenking van miljoenen levens die verloren gingen in de strijd tegen en de onderdrukking door de Japanse bezetter van Nederlands-Indië.


Wij herdenken vandaag soldaten, zeelieden en burgers die het leven verloren bij de verdediging van Indië tegen de aanval van Japan. Wij herdenken mannen, vrouwen, jongens en meisjes die door terreur, uithongering en misbruik en mishandeling omkwamen in gevangenkampen en bij dodelijke dwangarbeid. Wij herdenken moedige mannen en vrouwen die verzet pleegden tegen de Japanse bezetter en daarvoor de prijs van hun leven betaalden. Wij herdenken óók degenen die de bezetting overleefden, getekend door wat hen was aangedaan, maar geen bevrijding vonden omdat het einde van de oorlog het begin van een nieuwe oorlog inluidde. Een strijd die hen uiteindelijk verdreef uit het land waarin ze opgroeiden, het land van hun vader en hun moeder. En wij herdenken de duizenden Nederlandse soldaten, jonge jongens vaak, die sneuvelden in de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië, in de jaren waarin de band tussen Nederland en Nederlands-Indië op een moeizame en gewelddadige manier onttakeld werd. Vandaag komen levende herinneringen samen die het doen en laten van nog steeds vele duizenden Nederlanders bepalen. Herinneringen die niet alleen diegenen raken die de bezetting van Indië, ouder of jonger, zelf hebben meegemaakt. Het zijn herinneringen die ook diepe sporen trekken in latere generaties.


15 augustus is ontegenzeggelijk een feestdag omdat deze dag het definitieve einde van de Tweede Wereldoorlog markeert, maar we mogen nooit buiten beschouwing laten dat deze dag ook een dag van verdriet is voor heel veel direct betrokkenen en hun nabestaanden. Wat deze mensen moesten meemaken, hoe miljoenen het leven is ontnomen, op welke onbeschrijfelijke manier mensen zijn onderdrukt en hoe degenen die dat alles overleefden daarna, vaak met geweld, van huis en haard zijn verdreven: het stemt niet tot blijdschap, laat staan tot een feestdag. Diegenen onder u die dat betreft wens ik troost toe op een dag als vandaag. Voor ons allemaal hoop ik dat deze herdenking ons bepaalt bij de lering die we uit dit donkere verleden moeten trekken.


Het met geweld vertrappen van de menselijke waardigheid, het kwaadaardig aanbrengen van onderscheid tussen mensen vanwege hun afkomst of hun geaardheid, het boos onderdrukken van afwijkende meningen of levensopvattingen en het beroven van leven en goed van complete volken omdat zij anders geloven of anders zijn, zijn op 15 augustus 1945 niet van de aardbodem verdwenen. En de getuigen, die het toen hebben zien gebeuren en die ons in het heden kunnen waarschuwen, worden elk jaar minder in getal. Juist daarom moeten hun herinneringen, hoe pijnlijk ook, levend gehouden worden. De peilloos verdrietige herinneringen van velen van u, moeten voor ons een spiegel, een leerboek zijn. Het geweld dat Nederlanders en Nederlandse onderdanen in Indië is aangedaan en de oorsprong van het kwaad dat daaraan ten grondslag lag, moeten ons elke dag inspireren tot verzet tegen onrecht, tegen ongelijkwaardigheid, tegen onvrijheid. En ik weet het wel: het zakt zo gauw weer weg als vandaag weer achter de rug is. Maar deze opdracht ligt er elke dag. En het is niet alleen een opdracht aan wereldleiders en politici. Het is een opdracht aan ons allemaal: in onze buurt, in ons dorp of onze stad en in het land waarin we wonen. En als we aan die opdracht niet voldoen, dan zullen (hoe ongelofelijk het ook mag klinken) generaties die nu misschien nog niet eens geboren zijn, alles, werkelijk alles, opnieuw beleven wat wij vandaag gedenken.


Daardoor biedt deze bijeenkomst niet alleen een treurige blik op gemis en verdriet, maar nog meer een vooruitzicht op wat we moeten doen om herhaling te voorkomen. Met die dubbele betekenis wens ik u een goede herdenking toe.’’

dé Weekkrant

‘Herinnering moet je koesteren, hoe zwaar ook’


“Herinnering moet je koesteren, hoe zwaar dat ook valt.” Burgemeester Jan van Zanen zei dat woensdagavond tijdens de herdenking van de gevallenen in het voormalige Nederlands Indië. Daar sloot prof.dr. Ruud Lapré, auteur van het boek ‘Terra Incognita’ over de voormalige Nederlandse kolonie bij aan. “Gedenken is willen leren van het verleden. Met de wil niet te vallen in het falen van vroeger”, betoogde Lapré.

Van Zanen heeft in zekere zin contact met het verleden in Indië via zijn schoonfamilie. Uit het dagboek van wijlen zijn schoonmoeder citeerde hij over de gruwelijkheden in de Japanse kampen. De jaarlijkse ceremonie in bij het Indiëmonument in het Broersepark werd muzikaal opgeluisterd door de kapel van de Koninklijke luchtmacht en onder meer bijgewoond door de commissaris van de Koning in Noord-Holland, Johan Remkes, burgemeester Vonk van Aalsmeer en loco burgemeesters van Uithoorn en Ouder-Amstel.


Willem van Lith van de Bond van Wapenbroeders zei dat vrede in ieder mens zelf begint. Volgens hem hebben de gevallenen voor de vrede aan de hedendaagse generatie in feite de opdracht meegegeven die te zoeken. “Wij moeten waakzaam zijn en voor zover het in onze macht ligt ons vrij houden van deze ellende”, zei hij met een verwijzing naar de ontberingen van toen.

Lapré schreef zijn boek op basis van brieven die hij van zijn vader kreeg. Een halve eeuw nadat die oorlog en kampen had overleefd, in tegenstelling tot diens vader. “Ook mijn vader kon er niet over praten”, zei Lapré, een ervaring die hij deelt met veel kinderen van ouders die in kampen hebben gezeten en de verschrikkingen daarvan meemaakten, bleek uit de diverse toespraken. “De nachtmerries is mijn vader nooit kwijt geraakt. Wegstoppen van leed is van alle tijden. Herdenken slaat een brug.”

Aan het begin van de bijeenkomst herdacht voorzitter Clement Bouwens van de organiserende Stichting Herdenking Gevallenen en Slachtoffers in Nederlands-Indië zijn voorganger, die vorig jaar nog sprak, maar inmiddels is overleden. “Door haar naam hier te noemen, wil ik haar ook vandaag laten aansluiten bij onze herdenking. Ik vind het dan ook fijn dat haar man Amman, haar zoon Isa en andere familieleden hier vanavond bij ons zijn. Ik wens jullie vanaf hier veel sterkte. Moge zij – samen met haar moeder die eerder dit jaar overleed – rusten in vrede.”


amstelveen.blog.nl

Stilstaan bij capitulatie Japan

vr 16 aug 2013, 10:28



Herdenken in de synagoge

WEESP - In Weesp is donderdagavond voor het eerst de capitulatie van Japan in 1945 herdacht. In de synagoge werd een Indië-herdenking gehouden.

Frida Bodisco hield een voorwoord en Shelly Lapré voerde het dansritueel Voorouders op. De avond werd goed bezocht. Op 15 augustus 1945 capituleerde Japan en kwam de Tweede Wereldoorlog ten einde.

De Indië-herdenking is georganiseerd door kunstenaar Eric Hage. Die heeft de afgelopen weken ook de expositie Herinnerdingen in de synagoge gehouden. Vanaf vrijdag zijn in het gebouw 1000 gevouwen papieren kraanvogels te zien die het hele weekend blijven liggen.


weespernieuws.nl


============
 ook een Lapré

Herdenken capitulatie Japan zonder Bruls wekt irritatie
Geplaatst op:19 augustus 2013 Laatste update: 19 augustus, 09:07

NIJMEGEN - Ook bij de 8e herdenking in Nijmegen van de capitulatie van Japan op 15 augustus 1945 was dit jaar de Nijmeegse burgemeester Bruls afwezig.


En dat schiet bij Zwaan de Vries, van wie de ouders de oorlog in Nederlands-Indië meemaakten, in het verkeerde keelgat. "Ik vind het beschamend. Het leed is lang niet erkend. Nu is er sinds 8 jaar eindelijk een herdenking in Nijmegen, alleen dan is de burgemeester er nooit."

Een voorlichter van de gemeente laat weten dat Bruls op vakantie was. Nijmegen werd 14 augustus vertegenwoordigd door loco-burgemeester Henk Beerten. De voorlichter: "Traditioneel gaat de burgemeester na de Vierdaagsefeesten op vakantie."

De Vries heeft daar geen boodschap aan. "Je vindt iets belangrijk, of je vindt iets niet belangrijk."

Wim Marijnissen van de organiserende stichting PION (Platform Indische Organisaties Nijmegen e.o.) heeft begrip voor beide standpunten. "Ik snap dat de burgemeester de Vierdaagsefeesten hogere prioriteit geeft en ook op vakantie wil. Dat neemt niet weg dat ik het jammer vind. Ik begrijp de teleurstelling van De Vries."

© De Gelderlander 2013, op dit artikel rust copyright.

Ik zie steeds meer hoe belangrijk het is dat je tegen de wereld een dikke middelvinger durft op te steken


16-08-13 13:50 uur - Bron: Het Parool


column

Je weet weer, door alles wat je hoort en ziet, hoe je over goed en kwaad moet denken.

Gisteren was ik bij de Indiëherdenking in Den Haag. Herdenken gaat tegenwoordig in thema's en het thema was: de Japanse bezetting gezien door kinderogen. Hoe ervaar je 'het kamp' als je twaalf, dertien jaar oud bent?

Als je aan iemand op straat zou vragen: hoeveel kampen denk je dat er in Nederlands-Indië zijn geweest, denk ik dat niemand het goede antwoord weet.

Ik ook niet.

Langs de Birmaspoorweg waaraan mijn vader werkte, waren zo veel kampen... Ik weet niet eens in welke hij wel of niet heeft gezeten.

Hoe moet het zijn geweest als je twaalf, dertien jaar oud bent?

Ik interviewde Tineke van Ommen -Douwes en Piet Bikker daarover. Ze hadden zulke prachtige verhalen te vertellen, dat ik dacht: elke bijzin die ze uitspreken, is een roman.

Ik vroeg: 'Zeg eens eerlijk, hoe kijk je terug op je jeugd?'

Het was een gemene vraag.

Wat zeg je als je voor een zaal vol oorlogsslachtoffers staat? Dat je een fijne jeugd had? Of zeg je dat het zwaar was? Was het fijn dat je jaren geen onderwijs kreeg en eigenlijk niet wist wat er precies aan de hand was? Wat besef je eigenlijk en wat niet?

Ik begreep weer waarom herdenken zo belangrijk is.

Wat herdenken is, wist ik nooit precies. Waar denk je aan als je herdenkt? Geen idee. Ik vermoed nu dat het goed is om op gezette tijden herinneringen aan een oorlog op te halen. Je praat over die oorlog, over het kamp, over wat daar gebeurde, en al die verhalen voorzien je van een moraal. Dit mocht ik wel, en dat mocht ik niet.

Wat ik nu ben - stukjesschrijver - komt voor een groot gedeelte door de verhalen van mijn ouders.

Daarom vind ik herdenken belangrijk: je weet weer, door alles wat je hoort en ziet, hoe je over goed en kwaad moet denken. Je oordeelt en durft te oordelen.

Maar ik geef toe: het geeft je ook een zekere arrogantie. Ik laat me niets zeggen, ik erken geen autoriteit, niemand staat ooit nog boven mij, men bewijst zich maar via zijn gedrag, ik geloof niet meer in idealen en idealisme. Ik geloof in vrijheid!

Naarmate ik ouder word, zie ik steeds meer hoe belangrijk het is dat je tegen de wereld een dikke middelvinger durft op te steken..

(Door: Theodor Holman)

De Vierdaagse van Nijmegen is altijd in de week rond de 14e juli.....
en die feesten = tijdens de 4daagse
Hoe lang moet meneer de burgemeester met vakantie?

http://www.arjati.nl/nieuws/stil-staan-bij-15-augustus#more-2448

Herdenking Breda Huize Raffy. Sprekers o.a. Walter Kessels, Charlene Vodegel en anderen.

merci Henri.....  ik was in Breda

I see...