Molukse belijdenis is groot feest

Molukse belijdenis is groot feest


Juarth (re) en zijn broer Kje-Gwan (midden) knielen met een van de andere belijdeniscatechisanten voor de predikant. Trouw

Teilen met gele rijst en sotosoep, bakken met atjar en saté, manshoge koelkasten vol lekkers, tientallen gehuurde tafels en honderden stoelen, een tentenbouwer en een vloerenlegger komen er aan te pas. Een belijdenis in de Molukse gemeenschap in Nederland is een groot feest.


Julia Leihitu (59) is druk deze vrijdagochtend. Haar mobiel rinkelt onophoudelijk. Of ze wel genoeg schalen en bestek heeft, of dat haar zus nog iets moet meebrengen. Of het goed gekomen is met de pakken voor haar zoons, of ze nog een mooie broek hebben kunnen vinden bij de witte bloezen en zwarte jasjes die oma naar Molukse traditie voor hen heeft gemaakt. Hoeveel gaspitten er precies zijn. Julia staat iedereen te woord - kort maar vriendelijk. Buiten staat een vrachtwagen met vloerdelen voor de tent die ze gaan bouwen om alle gasten zondag te kunnen herbergen.

Nee, zenuwachtig is ze niet, lacht ze. ,,Het is niet het eerste feestje dat ik geef. Het draaiboek ligt al sinds januari klaar. Het is een kwestie van afvinken en doorgaan.’’ Ondertussen drentelt het kleinkind van drie op wie ze past in de rondte en schuift een nicht, de hoofdkokkin, aan op de bank.

Doen de zonen van Leihitu belijdenis? O, daar gaan we naar toe. Zo gaat dat in de Molukse gemeenschap in Nederland, zegt Julia. Van heinde en verre verwacht ze mensen. ,,Ik kom van het Molukse eiland Haruku, mijn man van het eiland Saparua. Als onze zonen belijdenis doen, komen zowel mensen van mijn eiland als van het zijne. Dan heb je zo vijfhonderd man bij elkaar. Familie en vrienden zijn heel belangrijk voor Molukkers.’’

De Molukse wijk in Leerdam ligt aan de westkant van het stadje in de Betuwe. Tussen de fantasieloze jaren-vijftighuizen hangt de exotische lucht van atjar tjampoer, gebakken rijst en smoor.

Juarth Leihitu (25) en zijn broer Kje-Gwan (22) doen zondag belijdenis. ,,Bijna alle Molukse jongeren van mijn leeftijd doen dat’’, vertelt hij. ,,Ik doe het om mijn geloof te versterken. Je laat ermee zien dat je ook in religieus opzicht volwassen bent. Je geeft aan dat je groot genoeg bent om de relatie met de Schepper te onderhouden.’’

De familie Leihitu is protestant. ,,De Molukse variant’’, zegt Julia. ,,Wat het verschil is met Nederlands protestantisme, weet ik niet. Bepaalde liederen zijn hetzelfde, verder heb ik me er nooit in verdiept.’’

De Leihitu’s leven met het geloof in de hand. ,,Bij veel dingen die we doen, komt gebed kijken. We bidden voor en na het eten, maar we zenden ook een gedachte naar de Schepper voordat we de deur uitgaan, als we weer thuiskomen, als we gaan slapen en weer wakker worden - schietgebedjes zou je het kunnen noemen. We vragen vaak de zegen van de Schepper. In je hart voel je dan dat je wordt gesteund. Wij hebben onze kinderen geleerd met de Schepper te praten: Leg Hem gewoon je vragen voor, je krijgt altijd antwoord. Niets van wat je bereikt in je leven is alleen je eigen verdienste; zonder de Heer gaat het niet.’’

Juarth ziet dat ook zo. ,,Met afstuderen, met voetbal: ik vraag Hem om kracht. Mijn broer ook, weet ik.’’

De eerste generatie Molukkers waren trouwe kerkgangers, zegt Julia. ,,Ik ben van de tweede generatie, ik merk dat ik er losser mee omga. Ik ga als ik denk dat dat nodig is. God wordt niet boos als ik niet iedere zondag in de kerk zit. Zolang je relatie met de Schepper maar goed is.’’

Het schema voor zondag kennen ze uit hun hoofd. De dienst begint om half tien maar om negen uur willen ze al in de kerk zitten. Om acht uur ‘s ochtends zit het huis al vol, zegt Julia. ,,Dan gaan we in gebed. We vragen zegen en leiding. Vervolgens zorgen we dat de ouderen in alle rust naar de kerk kunnen lopen.’’

Maar voordat het zondag is, staat er nog een hoop te gebeuren. Zaterdag is het kookdag. ,,Allerlei mensen hebben al aangeboden te helpen met groenten en vlees snijden. Dat is bij ons vanzelfsprekend.’’

Julia loopt naar het gebouw van het Molukse cultureel centrum Benang Radja, regenboog, waar het feest wordt gehouden. Het is om de hoek, helemaal aan de rand van het stadje. Een stukje Molukken in een oer-Hollands decor van weilanden vol boterbloemen en koeien.

Binnen is het al druk. Julia’s man en een paar neven hebben de familietafel, waaraan tweehonderd mensen kunnen zitten, neergezet. Nu klappen ze de gehuurde tafels uit voor vrienden en kennissen. De keuken van het centrum ziet eruit als die van een professioneel restaurant. Stapels schalen, kratten bestek, pannen, borden en soepkommen, een doos met afwasmiddel, toiletverfrisser, theedoeken, vaatdoekjes - alles staat klaar voor de grote dag. ,,Eigenlijk hoef ik niets meer te doen’’, zegt Julia. ,,Alles wordt me uit handen genomen - heerlijk. Alleen bidden om mooi weer - dat ga ik nog doen.’’


Trouw 2009, op dit artikel rust copyright.