Liever alleen dan met de tijd mee

Liever alleen dan met de tijd mee

  17 oktober 2014|
  tekst Sofie Kerklaan|
 

De Indonesische Louise voelt zich sinds de dood van haar Nederlandse man steeds vaker alleen. Haar moeilijke relatie met moderne communicatiemiddelen houdt dit alleen maar in stand.

Opgetogen zit Louise (72) op een bankje op Leiden Centraal station waar ze al tien minuten op een vriendin wacht. Om half elf zou zij haar ontmoeten om boodschappen te doen, maar omdat Louise geen mobiele telefoon heeft, weet zij niet zeker of de afspraak wel doorgaat.

“Mobiele telefoons, computers, van beide word ik zenuwachtig. Ik zou ze graag gebruiken, maar ik begrijp ze niet.” Thuis heeft Louise wel een vaste telefoon die ze zo nu en dan gebruikt. Die is niet zo ingewikkeld. Maar als zij met haar kinderen in Jakarta wil praten, moet dit via Skype en dit kan alleen op de computer van een vriendin die haar daarbij moet helpen.

Louise komt oorspronkelijk uit Jakarta en haar kinderen wonen nog steeds in deze stad. Op haar achttiende kreeg zij met haar toenmalige man haar eerste kind. Drie kinderen volgden. Maar van samen opvoeden was weinig sprake. “Mijn ex-man dacht alleen maar aan zichzelf, hij deed wat hij zelf leuk vond. Terwijl ik elke dag keihard werkte om de kinderen genoeg te eten te kunnen geven, zat hij zonder enig besef in een café.”

Ongeduldig kijkt Louise door de stationshal in de hoop haar vriendin in de menigte te zien. Maar dit is niet het geval. Louise vervolgt haar verhaal en vertelt dat ze na vele moeilijke jaren in Indonesië een Nederlandse reiziger ontmoette op wie ze verliefd werd en met wie ze uiteindelijk mee naar Nederland ging.

“Mijn leven veranderde totaal. Ik vertrok niet alleen naar een land dat ik niet kende, ik merkte ook voor het eerst hoe het was om van een man te houden.” Louise hertrouwde en voelde zich in tijden weer gelukkig. “In tegenstelling tot mijn ex-man stelde mijn Nederlandse man zich juist erg in dienst van anderen. Als het goed met anderen ging, dan ging het ook goed met hem.”

Haar kinderen zijn het inmiddels gewend dat hun moeder in Nederland woont. Ze hebben zelf kinderen gekregen en het lukt hen voor zichzelf en hun kinderen te zorgen. Louise gaat dat tegenwoordig iets minder goed af. Onlangs is haar man overleden aan een hartstilstand. Van het ene op het andere moment was Louise alleen. “Thuis wacht er niemand meer op mij. Daardoor voel ik mij wel eens alleen.”

Naast dat ze de liefde van haar man mist, zijn het ook praktische zaken die ze nu zelf moet oplossen. “De koelkast is al twee weken kapot en nog steeds niet gerepareerd. “Er is nu niemand in huis die me daarmee helpt. Dat vind ik moeilijk.”

Om de eenzaamheid tegen te gaan, spreekt Louise maar al te graag af met haar vriendin. Dan kletsen ze, maken ze een wandeling en doen ze boodschappen in en om Leiden. Maar na ruim een half uur is er nog steeds geen spoor van Louises vriendin. “Misschien vond ze het weer niet goed genoeg om erop uit te trekken. Of ze is druk met haar kleinkinderen.”
Lichtelijk teleurgesteld staat Louise op en loopt ze in de richting van haar huis om dan maar televisie te gaan kijken.

VersPers

Haar naam is Marie.... Marie wie? Ach Nir, maak niets uit, zeg maar gewoon Marie, is haar antwoord. Ik weet 100% zeker, dat ze geen Marie heet en toch noem ik haar Marie

Marie is ver in de tachtig, zomer en winter draagt ze een gebreide wollen muts en een dikke wat eens vuurrood was en nu bruinrode jas, een dikke of grijze of zwarte maillot en dichte afgetrapte schoenen.
Marie heeft altijd een payong bij zich.

Elke dag zodra de winkels open gaan, is Marie ook al op straat te vinden.
Ik kan haar zien lopen op het winkelplein als ik naar buiten koekeloer.

Marie kent iedereen en iedereen kent Marie, ook al verstaat bijna niemand haar, want ze brabbelt één of ander mengelmoesje van alle talen ter wereld zou ik haast zeggen. Javaans, Chinees, Nederlands en nog wat andere klanken.

Als ergens een bingo bijeenkomst is, is Marie van de partij, waar dan ook.

Marie stapt ook nooit in een hopper. Marie pakt de bus, klaar.

Marie was ook ooit in het verre verleden geboren in dat tropenland en volgde haar man naar kikkerland en hier wacht Marie haar dagen buitenshuis nu af, weer of geen weer.

Zou thuis haar herinneren aan haar vroegere gelukkige dagen? Zou Marie kinderen hebben? Ik weet het niet, want ik zie Marie altijd alleen met haar boodschappen tas, die altijd leeg is, ook al komt ze net van de AH.

Dag .... even wachten en dan vraagt ze: Hoe heet je ook alweer?

Ik zeg dan Dag Marie terug, want ze wil geen mevrouw genoemd worden en ik noem mijn naam en heel blij lacht ze terug en vraagt hoe het met die en die gaat, waar ze mee associeert. Namen onthoudt Marie niet meer, maar wel diegenen die erbij hangen.

En zo zal Nederland wel vaker van deze dames hebben toch?

Ooit om één of andere reden hier naar toe getrokken.