Helemaal alleen in Indonesië

Helemaal alleen in Indonesië
Geplaatst door redactie Aziatische Tijger op maart 10, 2012


Door Ed Caffin

Reizend door het noorden van de Molukken en Sulawesi, minder toeristische delen van Indonesië, zijn we regelmatig de enige toerist in het dorp, hotel of op een hagelwit zandstrand met palmbomen. Voor veel reizigers is dat het summum: je ergens een pionier voelen, terwijl alles eigenlijk al ontdekt is. “We waren er helemaal alleen, we hoorden dat er al een half jaar geen westerling was geweest.” Als het onderwerp beste reisverhalen langskomt in een of ander backpackers café scoor je daar zeker punten mee.

Voor ons voelt het na een aantal maanden in het drukke en toeristische Bali, waar we tussen de rijstvelden en andere toeristen woonden, vooral vreemd. Dat komt met name omdat het reizen in deze gebieden als bijeffect heeft dat je overal wordt nageroepen en er regelmatig foto’s van je worden gemaakt. We zijn blijkbaar ineens een bezienswaardigheid en aan die status kunnen we maar moeilijk wennen.

Dat westerlingen in deze delen van Indonesië een heuse verschijning zijn valt te verklaren als je kijkt naar de verdeling toeristen over de Indonesische eilanden. Van de ruim 7 miljoen buitenlandse toeristen die in 2011 naar Indonesië gingen, kwam bijna de helft (2,8 miljoen) niet verder dan het kleine Bali. Van de rest gaan de meesten naar Jakarta en Java of naar Sumatra. Slechts kleine plukjes toeristen gaan verder, richting de oostelijke delen van Indonesië, maar ontlopen elkaar daar gemakkelijk.

In de Molukken en bepaalde delen van Sulawesi kom je er in ieder geval weinig tegen. En dat merk je aan de reacties van mensen. Degenen die ons hier aanspreken en op de foto willen zijn zonder uitzondering aardig en positief, dat wel, maar een anoniem etentje zit er -hoe absurd het ook klinkt- niet in. Soms neemt het wel hele extreme vormen aan. Op het strand voor ons hotel bijvoorbeeld wilde een grote groep vrienden – met kinderen op schoot – een voor een uitgebreid met ons op de foto.

Ook worden we geregeld zonder te vragen gefotografeerd. Onze beeltenis prijkt intussen als screensaver op tientallen mobiele telefoons, vrees ik. En niet perse in de meest interessante poses: als we de weg vragen, de brommer op slot zetten of een bord nasi goreng eten. Als ik aan een man van mijn leeftijd vraag waarom hij eigenlijk een foto wil, zegt hij simpelweg dat hij het een leuke herinnering vindt, een foto van een “bule”. “Het komt hier niet vaak voor dat je een exemplaar in het wild tegen het lijf loopt, en dan moet je hem schieten”, zegt hij er nog net niet bij.

We zijn gewillige slachtoffers. Ook ons zoontje van 2. Met zijn donkere kleur en lichte haren, is hij een soort allemans knuffelbeer geworden. Na een stuk of 10 uitgebreide foto-shoots is hij er inmiddels al zeer bedreven in. Zodra iemand naast hem knielt, hem bij zijn schouders pakt en de wang tegen de zijne drukt gaat hij stil staan en verschijnt er een heuse fotoglimlach op zijn gezicht.

Minpuntje wellicht: hij weet inmiddels niet beter dan dat hij blijkbaar erg interessant is om te fotograferen. Hij zou er bijna van naast zijn kleine Croqs gaan lopen. Straks in Bali wordt het allemaal weer doodnormaal. Na weken vol fotoshoots mijden we de laatste dagen het drukkere strand voor ons hotel maar even en gaan we naar “ons” prachtige en verlaten witte strand met palmbomen, een lange hobbelige weg verderop. Daar zijn we helemaal alleen en kunnen we tenminste anoniem zwemmen en zonnen…

www.edcaffin.nl