Piekirans van een kleumende Indo.

Via de mail ontvangen:


Piekirans van een kleumende Indo.


Vraag je mij als tropenkind,
wat ik van deze kolere kou en sneeuw vind?
Ik haat het uit de grond van mijn hart
en ik hoop met smart,
onderwijl smekend heel intens,
dat mijn vurige wens
in deze winterse duisternis
GLobal Warming echt waar is.
Dan krijgt Holland misschien wel klapperbomen
en een strand om weg te dromen.
Hoef ik ook niet meer op vakantie.
Doch waarschijnlijk blijft het wel een UTOPIE.

'

Ik weet wel welke ik prefereer....
heb nu onderhand genoeg van al die 'mooie' winterse plaatjes

Een lange tijd geleden, gedurende mijn sojourn in Kasie Country, heb ik eens een speelfilm gezien dat iets te doen had met de dijkbraak in Walcheren, en als 't zeewater binnen kwam stromen honderden kubieke meters per seconde een liedje speelde waar een klein meisje haar moeder vroeg (beide getrapt op een zolder van een boerenhuis in een polder) hoe hoog 't water nu stond....., "hoe hoog is 't water nu Mama?" de moeder antwoorde " zes voet hoog en steigen" en dat ging zo door tot het water het huis over spoelde, en we kunnen allemaal wel indenken wat er toen gebeurde.......,
Dat is de gedachte dat binnen kwam toen ik dit gedicht las, mooi als in een droom, maar als global warming werkelijk aan de gang komt, en je kan het al zien in de lage landen zo als Bangladesh, sommige atolls in de Zuiid Pacifiek, 't dooien van de glaziers en zo voorts, wat zal er dan van Nederland overblijven als de dijken en dergelijke niet meer verhoogd kunnen worden? Beslist geen moie stranden, beslist geen palmbomen en duizenden aan 't bakkeleien om een stukje hoge grond om de pootjes droog te houden!

Ik veronderstel dat er dan nog steeds Selandia Baru is, hoog en droog, een palmboom of twee, zo waar wachten jullie dan op h`e? Selamat datang dari hiero! si K.