n Indo in Canada - 22

Aflevering #22
15 mrt 2009, 22:10


Het was net voor het midden van de jaren 70 dat ik voor de bibliotheek van North York, zou gaan werken.
Daarvoor kwam ik bij de technische dienst. Het was helemaal aan t noord-westen van de stad. Terwijl ik bijna helemaal aan t midden oosten van de stad, in Don MIls, woonde.

Dit was net voordat mijn eerste huwelijk op het einde zou belanden. Ik had n heel aangenaam gesprek met t hoofd van de personeels zaken en werd aangenomen, omdat ik veel ervaring had met data entry en omdat ik DE meest secuurste en snelste typiste was die men ooit daar n test voor had laten doen.

Ik moest die test, 6 keren overdoen en ik vond dat zooo raar. Ik had dat nog nooit van mijn leven meegemaakt dat ik het zoveel keren moest herhalen. Op n gegeven moment ging het hoofd van Personeels zaken zelfs achter mij op en neer lopen en dicteerde me n brief.

Toen we eindelijk samen spraken, vroeg hij, of ik wel wist hoe snel en hoe accuraat ik typte? Ik zei, oooh, ik denk zo iets van 90 aanslagen per minuut en zonder fouten? Mevrouw zei hij tegen me, U typt 120 aanslagen per minuut foutloos.

nou ik was daar wel verbaasd over en dacht terug aan al dat getyp dat ik voor Mr. Brown had gedaan. Nou dacht ik, goed zo, dus ik krijg die data entry job, zonder moeite. Wat dus ook gebeurde.

Waar ik niet op gerekend had, was dat men het bij de technische dienst voor onmogelijk hield en ik kreeg daar aangekomen, geen data entry positie, maar n gewone typiste positie.

Na korte tijd, was t dus echt wel duidelijk dat ik heel wat sneller typte en dat ik vooral foutloos typte. Nou, er was nl n praktijk, dat dit dus niet kon en men had geen voorzorgs maatregelen, WAT te doen met iemand zoals ik. Die dus echt dat kon, wat ik zei dat ik kon op mijn solicitatie formulier.

Dit feit gaf veel jaloezie te weeg. IK, wist toen nog niet, dat dit OOK te maken had, met de regelementen en overeenkomsten van CUPE, de union van de bibliotheek.

Alles moest volgens bepaalde regels lopen en dit is ook wel iets echt Canadees. Bij de Amerikaan, zou dit helemaal anders gelopen hebben, DAT weet ik, omdat ik voor Amerikanen, gevestigd in Toronto, had gewerkt.

Enfin, uiteindelijk deed men mij bij de data entry girls en ook daar bleek ik meer accuraat te zijn en natuurlijk sneller.

Ondertussen, hield ik mijn oren goed open en kwam ik ook tot de ontdekking dat ik binnen t eerste jaar, niet mocht soliciteren op openingen van posities in andere delen van het bibliotheek systeem in North York.

Maar ik hield me er niet aan. Er waren altijd, pamphletten, op de bulletin boards, waar posities in andere delen van de bibliotheek hun opkomende openingen plaatsten en omdat t n Unized werk gelegenheid was. Moest men de mensen die in de bibliotheken werken, eerste keuze geven.

Op n dag zag ik er eentje, die niet zooo ver van waar ik woonde, was gelegen. Alhoewel ik er nooit was geweest, besloot ik erop af te gaan en ik stuurde dus n formulier met die aanvraag erin. En ik sloot er mijn resume bij. Dus men hoefde niet meer te zoeken in de personeels documenten.

Ik kon goede referencies geven, en gelukkig voor mij, kon ik op veel vallen. Ik werd dus ook gelijk aangenomen. En ik kon dus nog voordat de winter begon, dicht bij huis gaan werken. Wat ook nog iets zou wezen, dat binnen minder dan n jaar, me goed van pas zou komen.

Ik zou nl niet weten, op dat moment van solicitatie, naar de Don Mills branch, dat het n hele wijze stap van me zou wezen. Want nog voordat ik jaar bij de bieb werkte, kwam ik op straat te staan. Tenminste dat was voor n korte tijd en toen kon ik mijn eigen leven gaan leiden, als gescheiden levende vrouw en moeder van 2 kleine zonen.

Ik zou al heel gauw eigenlijk in dat nieuwe jaar van 1976, in aanmerking komen, met t feit dat er n hogere hand, voor mij zorgde en dingen mogelijk maakte, die in DIE bepaalde jaren, voor andere vrouwen, in dezelfde situatie als ik toen kwam te staan, er niet bestonden en niet mogelijk waren.

Het was de midden jaren 70. De tijd van de hippies en de comunes, waar al die jongelui, samen woonden en samen leefden en samen sex hadden en weet ik nog meer wat. Allemaal dingen waar ik niets van af wist, tot jaren erna. Het was ook de tijd, dat ik voor t eerst van mijn leven, geheel alleen voor alles dat zich in mijn leven zou voordoen, zou komen te staan.

Ik zou toen ontdekken, HOE beschermd ik altijd geleefd had en opgevoed was in NL. Dat al die tijd, van mijn jonge jaren, ondanks dat ik korte tijd de broodwinster was in t gezin van mijn moeder, ondanks n mishandelende ega en iemand die zelfs zijn liefjes thuis bracht en voor mij en de kinderen, tot voorbeeld hield, niet klaar stond om in n vreemd land en voor t eerst van mijn leven als n volwassen vrouw te leven.

Ik was n kind in n vreemde maatschappij, die daarboven op ook nog de verantwoordig had, om 2 jonge kinderen voor hun leven klaar te maken.

NU, terugkijkende naar die tijd, denk ik vaak, HOE raar dat allemaal gegaan was. Dat ik nog tot op de dag van vandaag, nooit iemand had tegengekomen, die hetzelfde of bijna hetzelfde als ik zou meemaken, heb ontmoet.

In de vorige banen, kreeg ik op t einde van de week of om de twee weken, n zakje met mijn salaris erin. NU, echter, moest ik n bankrekening openen en t MOEST in mijn eigen naam staan. Ondanks dat ik getrouwd, was de eis van de werkgever, de bibliotheek dus, dat ik n bankrekening op eigen naam had. Daar zou men dus, mijn salaris in deponeren.

DIT feit alleen? zou mij en mijn kindern, n inkomsten waarborgen, die ik in begin 1976, gelijk nodig zou hebben. HIER begon de onzichtbare hand van boven, me al te helpen. Nog voordat ik er erg in zou hebben.

Zo op n dag in January 1976, werd ik buitengesloten door mijn man. Het was DE koudste dag in de winter geschiedenis in Toronto. Ik liep toen, naar t politie bureau. 33rd Division, niet ver van de bibliotheek. Maar men deed geen klap voor mij.

Vanwege het gedrag en karakter van mijn man, had ik dus geen eigen vrienden en kennissen, geen dak boven mijn hoofd. Ik had niets, maar dan ook niets op zak. Ik droeg alleen maar n vestje en sloffen.

Ondertussen had ik al anderhalf uur gelopen, van dat punt waar ik op straat gezet was geworden door mijn man. Met name uit de auto gegooid. En toen ik na anderhalf uur, helemaal verkleumd bij dat politie bureau om hulp vroeg, ging de deur daar ook dicht voor me.

Ik zat vooral met t feit, dat ik mijn kinderen had beloofd, dat als de tijd zou komen, dat ik eruit zou gegooid worden? dat ik dan alles in mijn macht zou doen, om hun ook in veiligheid te brengen en weg te halen van hun vader.

Alles was dicht die dacht, want het was n zondag en in die tijd, waren de winkels nog niet open op de zondagen, vanwege de wetten hier anders zijn dan in de VS. Dus er stond niets anders op, dat ik ergens iemand moest zien te vinden, die me tijdeijk onderdak kon geven. en misschien als ik geluk had, ook nog wat te eten, todat ik mijn salaris kreeg.....

Er bestond in die tijd, nog helemaal niets om vrouwen, die zoals ik door mishandelende mannen, mishandeld werden, te helpen.

Politie, rechters, artsen, tandartsen, psychiaters en psychologen en de sociale diensten, gingen van het principe uit, dat als je door je man in mekaar werd geslagen? Dat je er dan naar gemaakt had. Het was nog n land en provincie en stad, en n mensen cultuur, waar de vrouw, geen macht had, haar kinderen nooit meer zou zien, bij n scheiding, want de man had alle rechten en kreeg ook de voogdijschap van de kinderen.

Terwijl ik daar in de kou liep, en dacht van: oh jaa er is n park niet ver bij mijn huis vandaan. Ik kan daar in de bosjes de nacht wel doorbrengen. Ik kan me dan met die dooie takken en bladeren bedekken tegen de kou. HOE naive kan n mens zijn?!

Ik was echt helemaal zonder gevoel. Alles leek om me heen en over me heen te gaan en ik wist heg noch steg. Ik dacht alleen maar van: wat ik mogelijk kon doen, dat ik mijn baan niet mocht verliezen, dat ik mijn kinderen niet tot schaamte moest maken. EN, dat ik mijn kinderen had beloofd, hun bij hun mishandelende vader weg te halen!

En terwijl ik zo liep, naar Brookbanks Park, kwam opeens de gedachte in me op, dat die Suranaamse dame, met wie ik bevriend was, me misschien wel n kopje thee wilde aanbieden en misschien, wist zij wel iets, waar ik kon aankloppen. Dan kon ik daarheen proberen te lopen.

Ondertussen, werd het wel al donker. En ik liep dus weer zo lang in de kou, met mijn vestje aan en op die sloffen! goh, als ik er NU aan terug denk, dat die sloffen niet van mijn voeten af waren gevallen, is NOG n wonder! EN dat ik geen longontsteking heb opgelopen ook nog!

Enfin, ik was nu wat kouder geworden natuurlijk en het had gesneeuwd en zo. Dus t duurde 2 uren, vanuit t politiebureau, totdat ik bij mijn vriendin was aangekomen.

Die arme Margaret! Ze wist gewoon niet, wat er op haar dak gevallen kwam! Ze nam me op, toen ik voor haar flatje verscheen, trok me naar binnen, duwde me op n stoel en maakte DE grootste beker sterke thee voor me.

Wah, beroerd hoor, want zo gauw ik ging zitten, begon ik helemaal te bibberen en klappertanden. En ik kon zelfs die beker met thee niet vasthouden.

Ze voerde me lepeltjes gewijs, met die warme thee. Ze wikkelde me in n deken en stak warme sokken aan mijn voeten. Het duurde n hele hele lange tijd, voordat ik stopte met dat bibberen en klappertanden. En toen werd ik opeens heeel misselijk en kon nog die thee verder niet opdrinken.

En zo bleef ik op die stoel zitten. Bibberen en klappertanden. Het eten dat ze kookte, maakte mijn maag helemaaal van streek en ik rende naar de toilet. Waar ik droog mijn maag leegmaakte.

Margaret, ondertussen, vlak achter me aan. En ik werd door haar schoon gemaakt en weer op die stoel van haar neergezet, met n nieuwe beker thee.

Toen ik eindelijk kon praten, waren mijn eerste woorden, die van exkuses te maken, dat ik zo maar bij haar kwam binnenvallen. Ongeduldig, zwaaide ze met haar handen. Zei: laat dat nou maar, en WAT is er eigenlijk gebeurd.

Ik vertelde mijn verhaal en ze werd hoe langer hoe kwader op de man die ik NU dus wel degelijk had verlaten. Want ik was wel van een ding heel zeker, dat ik nooit meer terug zou gaan naar die man. DE reden waarvoor ik naar Canada was gekomen, stond NU voor me en ik ging bewust dat pad op.

Ik vroeg ook gelijk, of ze n adres wist of iemand van de sociale zorg wist, waar ik voor hulp kon aankloppen. Maar helaas dat bestond vroeger nog niet. Vooral voor mij niet, die engels sprak met n dik Indisch accent.

Enfin, zij besliste dat ik bij haar moest blijven overnachten en dat het eerste dat ik in de ochtend, moest doen, was mijn kinderen van school weghalen en naar haar flatje moest brengen. Dan moest ik naar n advocaat gaan en dan naar de Legal Aid, die me dan verder kon helpen, op financieel gebied, om van die man van me af te komen.

Zo gingen we die nacht in. Met moeite kon ik eten in me houden. Ik had geen eetlust en ik dronk liters thee.

In de ochtend, belde ik de school op en liep ernaar toe. DAt was n half uur lopen. Ik moest dus eerst wachten, totdat de school begonnen was en ik moest me er zeker van maken dat mijn man, de kinderen, inderdaad naar school had gestuurd.

Dus ik moest vroeger opstaan. Ik was al de deur uit, voordat mijn vriendin was opgestaan. Want ik wist dat ik erg ver moest lopen. Daar ging ik weer, met mijn vestje aan en op die nu gelukkig al droog geworden sloffen!

Toen ik bij de school aankwam, was daar de kinder politie en ik verscheen voor t hoofd van de school.

Na n kort gesprek, waar ik bij-uitlegde, hoe ons leven thuis was en dat ik mijn kinderen had beloofd, dat ik hun van school zou halen, zodoende hun veiligheid vast te stellen, leerde ik opeens weer met die boven natuurlijke hand, kennis maken.

Want de politie, na n telefoontje naar t hoofdkantoor van hun, kreeg de opdracht, dat mijn kinderen en ik, naar t flatje van mijn vriendin mochten en dat ik s avonds hun weer mocht bellen, om de kleren van de kinderen en van mij, van het huis, waar ik met mijn exman had geleefd, op te halen.

Ondertussen, waren mijn sloffen nu naar de haaien! Op weg naar t flatje van mijn vriendin, begon mijn oudste zoon, uit de hoek te klappen en de politiemannen te vertellen, hoe hun vader hun had opgestookt tegen mij. Maar dat de kinderen wel degelijk wisten, dat mammie helemaal niet zo was, als hun vader mij voordeed te zijn en dat ze bang waren, dat als ze naar hun vader terug gebracht werden, dat ze dan afgerammeld zouden worden door hem, want dat had hij hun wel goed bijgebracht. En als DAT zou gebeuren, zei mijn oudste zoon, zouden hij en zijn broertje weglopen en zou hij ervoor zorgen, dat ik hun wel zou kunnen vinden, maar de politie en hun vader niet.

n kind van 11 jaar en dan al zo te denken, dacht ik. hm, je weet maar nooit wat er in n mens zijn/haar hoofd omgaat!

s avonds liep ik weer n uur naar dat huis waar ik had gewoond en belde bij de buren aan. Maar die man wilde mij niet helpen, door zijn telefoon beschikbaar te stellen aan mij, om de politie te bellen, om de kleren van de kinderen en mezelf op te halen uit dat huis van ons.

Tot mijn geluk, kwam net zijn vrouw aanrijden en zij vroeg waarom ik bij hun aanbelde. Waarop ik haar mijn verhaal vertelde. Ze ging tegelijk tegen haar man tekeer, omdat zij wist, hoe het was voor n mishandelende vrouw en ging over zijn hoofd heen en liet me de politie bellen. Ik mocht zelfs binnen bij hun blijven wachten.

De politiet kwam niet alleen mat een wagen aan, maar met 3 totaal. Zelfs ik wist eigenlijk niet, waarom er 3 kwamen en hoe en zo. Ze belden aan en mijn man had geen keuze, of hij moest ons binnenlaten en de politie kwam mee met ons naar binnen.

Ze bevalen mijn man, om mij zakken te geven en n koffer, zodat ik de kleren en t speelgoed van de kinderen kon inpakken. En zo gingen ik weg van dat huis.

DIT was natuurlijk n situatie, waarover mijn man niet had nagedacht. Maar ik wist dat ik nog niet van hem af was en dat er nog meer te regelen was, voordat ik zover zou zijn, om van hem veilig te kunnen scheiden. Ik wist dat ik waarschijnelijk heeel lang last van hem zou hebben ook nog. Iets dat wel tot zekere mate, bewaarheid is geworden.

wordt vervolgd