Bronnen: zie deel 1.
Breuk:
Ondanks het feit, dat vele nationalistische bewegingen het bijna eendere doel hadden en zij veelvuldig samenwerkten, bleef er onderling een verschil, hoofdzakelijk gevormd door ethnische achtergronden, sociale en religieuze achtergronden en veelvuldig ook eigenbelang en de gebruikte methoden om hun doel te bereiken.
Het leidde zelfs in de jaren 1920 en volgend wel eens tot openlijke conflicten tussen de Sarekat Islam en de PKI.
De PKI bekritiseerden (Karl Marx volgend) de religieuze inslag van de Sarekat Islam en beide beschouwden elkaar als concurrenten, aangezien beide erop uit waren om "zoveel mogelijk zieltjes" te winnen en elkaars leiders lagen elkaar niet.
Over en weer werd er met modder gesmeerd en Tjokroaminoto werd beschuldigd van graaien uit de partijkas en andere PKI leiders zouden in de kampung achter verkeerde kippetjes aanlopen en in 1921 werd de breuk tussen beide compleet tijdens een partijcongres van de Sarekat islam.
De Sarekat verloor leden wegens vermeend wantrouwen bij incidenten zoals Toli Toli en de voortdurende strijd met de PKI en de PKI zelf ondervond steeds meer hinder van de regering, stakingen werden onderbroken, vergaderingen gestoord, belangrijke leiders werden in het gevang gezet of verbannen en onervaren jongeren werden gedwongen om leiding te geven en in 1925 ging de partij ondergronds, want door het beleid van GG Fock kreeg zij weinig ruimte.
PKI'strijd in 1926:
Op 26 november 1926 deden enkele jonge communisten een poging tot opstand, alhoewel de ouderen hen probeerden tegen te houden.
Indië was nog niet rijp voor een revolutie.
Tevergeefs, in Batavia en Bantam brandde een hevige strijd los maar de communisten hadden geen schijn van kans, want de spionnen hadden hun werk al gedaan en de opstand werd vrij eenvoudig in bedwang gehouden. Dat gold evenzo voor een tweede poging in 1927 op Sumatra.
Vele Nederlandse inwoners schrokken hiervan en de pers eiste harde maatregelen: 13.000 personen - "verdacht" van communistische activiteiten - werden opgepakt en een nieuw strafkamp te Nieuw Guinea DIGOEL Tanah Merah vierde daarmee zijn geboorte.
Vaak waren de "verdachten" slechts nieuw aangeworven leden, die totaal geen benul hadden wat de PKI eigenlijk inhield. (Dit zou jaren later weer gebeuren !!!)
Circa 1.300 verdachten werden naar dit moerassige ongezonde oord geinterneerd en nog vele nationalisten zouden hen onvrijwillig volgen.
In 1927 kwam aan het communisme in Indië een einde en de overige nationalisten hielden zich voor een poosje rustig en uitten slechts wat kritiek op de arrestaties.
Woensdag 17 november 1926 uit Bijvoegsel van de Locomotief:
- Aanval op Glodok gevangenis, doch deze werd gepareerd door de wacht.
- Behalve splinternieuwe Brownings werden ook speren buitgemaakt op de rebellen.
- De mandoer van het telefoonkantoor van Batavia was 30 jaren reeds in dienst en wist van de aanval, maar zweeg, omdat hij anders van verraad zou worden beschuldigd en geliquideerd.
- Het "geboefte" wist zich 4 uren lang staande te houden in het telefoonkantoor Batavia en het gebouw werd pas tegen half vijf in den morgen ontzet.
- Het is vrijwel zeker aan het slechte schieten van deze bandieten te danken, dat er niet nog meer slachtoffers gevallen waren.
De PKI incidenten waren een domper op het beleid van de nieuwe GG A.C.D. de Graeff - sept 1926, die het vertrouwen van de nationalisten had willen terugwinnen, doch zich nu genoodzaakt zag om tegen een ieder streng op te treden en bovendien waren de conservatieve Nederlanders ver weg in de meerderheid. Geen enkele concessie aan de nationalisten werd nu nog gedaan.
De polarisatie in de samenleving bleek weer eens in 1927, toen zogenaamd tevoorschijn kwam dat de "inlandsche meerderheid" in de Volksraad aan de orde was.
De Graeff stelde namelijk een wetswijziging voor inzake een uitbreiding van het aantal inheemsen in de Volksraad tot 25, een aantal niet meer maar evenveel als de Nederlandse leden.
L.J.A. Trip, directeur van de Javasche bank, organiseerde een handtekeningactie tegen het voorstel en wist 20.000 handtekeningen te verzamelen.
Als antwoord schreef een Indonesische krant dat het 3.500.000 handtekeningen zou verzamelen en bovendien nog een 50.000.000 "Cakar ayam" (hanepoten van ongeletterden e.d.) indien nodig en voor eens trokken de nationalisten aan het langste eind.
In december 1927 werd het wetsvoorstel door de Volksraad met ruime meerderheid aangenomen; alle inheemse raadsleden stemden voor en ook een paar progressieve Nederlandse leden.
Deel 7 volgt.
ma 22 feb 2010 - 13:41