Bronnen: zie deel 1.
De Nationalistische Beweging van Indonesia begin jaren 1900 - Deel 7 en waar we nu langzamerhand zijn aangeland bij de Meeslepende Bariton.Een fragment uit: "Buiten het Gareel" - 1940 van Soewarsih Djojopoespito.
"Ik zie hem nog, zoals hij daar stond voor die duizenden mensen, op het podium. Als hij verscheen, klapte een ieder, dan rukte hij zijn muts van het hoofd, gooide hem op de lessenaar en dan begon hij, met zijn linkerhand in de zij en met de rechterhand accentuerend, verklarend, versterkend de woorden die een bizondere betekenis en glans kregen, omdat hij ze uitsprak ........ En je zag Karno's ogen oplichten, in weemoed tot glanzende ballen worden en dan weer opflikkeren van verontwaardiging, van haat tegen het onrecht aangedaan ...... En het was stil, muisstil, totdat hij klaar was en het de fundamenten van het bouwvallig gebouw trilden van het applaus...."
Meer weten wie Soewarsih Djojopoespito is, m.i. één der grootste Indonesische schrijfsters en pupil van Eddy du Perron en getrouwd met Soegondo Djojopoespito, die een nationalist van het eerste uur was. Zie link: http://www.dbnl.org/tekst/_jaa003197901_01/_jaa003197901_01_0005.php
Studenten in Nederland.Honderden Indonesiers volgden een opleiding in Nederland aan een hogeschool of een universiteit en sommigen hadden zich aangesloten bij de
Perhimpoenan Indonesia (Indonesische Vereniging.)
Mohammad Hatta, die economie in Rotterdam studeerde, werd in 1926 voorzitter van deze vereniging. Hij was in 1902 in Bukittinggi (toen Fort de Kock) geboren en de streek van de Minangkabau was naast Java de belangrijkste voedingsbron van het nationalisme.
Hij was een gedreven goed ontwikkelde jongeman, die met grote gedrevenheid zijn politieke idealen probeerde te verwezenlijken en zijn doel was
Indonesia Merdeka.De studenten in Nederland stonden ver van de opkomende strijd in Indonesia af en zij hadden één ideaal:
alle inheemsen van Indonesia behoren tot één volk, ongeacht afkomst en religie.Alleen als zij samenwerkten, zou het ideaal bereikt worden.
Op 9 juni 1927 vond de herbegrafenis plaats van J.B. van Heutsz - de pacificator van Aceh was één der grootste Nederlandse koloniale helden - die 2 jaren eerder te Montreux was gestorven en in een lange stoet vanaf de Dam naar zijn laatste rustplaats gevoerd. De trottoirs zagen zwart van het publiek en het was een eerwaardig betoon aan een groot generaal.
Op diezelfde dag studeerde Raden Soepomo af. Hij was lid van de Perhimpoenan Indonesia en ging later de geschiedenis in als ontwerper van de Indonesische grondwet. Maar op 9 juni 1927 eerden zijn vrienden hem met een speciaal vlagvertoon, met de afbeelding van een buffelkop op een roodwitte vlag.
De kranten spraken de volgende dag van schande van de nationalistische daad, en dat dit juist op de dag van de herbegrafenis van Van Heutsz moest gebeuren, werd als een onbeschofte provocerende daad gezien en eender reageerde de pers in Indië.
Voor een kort moment kregen de studenten aandacht, maar dat leverde meteen het feit op, dat deze Perhimpoenan Indonesia met wantrouwende blikken meer in de gaten werd gehouden.
In september 1927 werd Hatta wegens opruiende artikelen in het clubblad, gearresteerd en in maart 1928 werd hij door de gerechterlijke macht vrijgesproken.
Studenten in Indonesia en een nieuwe generatie van nationalisten.Een der belangrijkste figuren uit deze lichting was de Meeslepende Bariton zoals genoemd in de roman hierboven, namelijk de in 1901 geboren Soekarno.
(Zijn biografie is alom te vinden en ik ga daar niet verder over uitwijden.)
In 1916 volgde hij de HBS te Surabaya en ging in de kost bij Tjokroaminoto, de voorzitter van de Sarekat Islam en ontmoette daar alle kopstukken van het nationalisme. In 1925 studeerde hij af aan de ITB (Technische Hogeschool van Bandung) als bouwkundig ingenieur.
Soekarno werd de belichaming van de eenheidsgedachte en in zijn opvatting hoorden alle politieke stromingen samen te werken. Want ondanks alle verschillen was er slechts één doel: Vrijheid van Indonesia.
Hij was een begenadigd spreker en kon als geen ander de zaal bespelen met zijn redevoeringen.
In 1927 richtte hij de PNI op (Partai Nasional Indonesia) en had in 1929 circa 10.000 leden en verder bracht hij de overige nationalistische bewegingen in een federatie bijeen.
Één Vaderland, één taal (Bahasa Indonesia), één volk.Einde van dit (misschien in de ogen van sommige lezers) wat summiere artikel over het nationalisme.
Maar er is reeds zovéééél over geschreven tot in de kleinste details aan toe door zovéééél geleerden, deskundigen, specialisten en dies meer.
Met een beetje googlekunst is er genoeg te vinden om de nieuwsgierigheid/kennis te bevredigen/stillen.Ik heb slechts getracht een kort tijdsbeeld te schetsen over deze periode (de beginjaren 1900 en nog wat) die veel heeft betekend voor de toekomst van Indonesia en die van Nederland.
De jaren erna en de opkomst van een nieuwe jonge generatie nationalisten en de langzame en moeilijke weg voor Indonesia naar haar uiteindelijke vrijheid en zelfstandigheid, beschouw ik persoonlijk als een geheel apart chapiter in de historie. Om daar iets over neer te zetten, waag ik me niet aan, want dan ben ik nog wel een aantal maanden ermee bezig, zoveel stof is erover bekend. (En reeds gepubliceerd).
Adios muchachos, salam manis en tot volgende keer. En alvast bedankt voor de aanstormende aanvullingen en eventuele correcties.
ma 22 feb 2010 - 15:56
