n Indo in Canada - 16

aflevering #16
10 nov, 17:30


Wanneer men hier n flat huurt, is dat altijd van n prive maatschappij. Er zijn dan huurovereenkomsten die jij en je verhuurder moeten ondertekenen. Maar men kijkt ook hoe je ervoor staat met je werk en hoe je er voorstaat met je krediet. Als je geen goede krediet record hebt, dan kan je bij die grote maatschappijen geen flat huren.

Je kunt het dan prive proberen, bij mensen die hun kelders, als flatjes verhuren, voor n extra inkomen. Die hebben dan echt hun kelders zo omgebouwd dat het n aparte flat is geworden. Vaak zelfs met n aparte ingang. Deze mensen hebben niet altijd de financieen en de contacten om na te gaan, hoe n prospective huurder er voor staat, met zijn/haar financiele verplichtingen. Ook kan de huur minder zijn dan in flatgebouwen.

Ons huurcontract was ten einde en we namen n nieuw huurcontract aan, bij n ander flatgebouw, van n andere huurder bij n andere verhuur maatschappij. Dit heet subletting.

"To let", in t engels betekend: "Te Huur". En subletting betekend onderverhuren in de betekenis dat jij weg moet uit je flat en als jij je huur contract breekt, krijg je n boete of t kan zijn dat jij de rest van de huur voor de maanden dat je er niet meer kunt wonen, moet betalen. Dus het uit verhuren aan n nieuwe huurder, spaart jou geld maar ook je toekomstige huurder. Want waneer het contract ten einde loopt, dan krijgt jij als subletter, n verhoging die lager is, dan waneer t n heel nieuw huurcontract is.

Echter deze keer keken we in de krant en we vonden een die niet zo heel ver bij waar we woonden, vandaan was. We waren er getuige van, toen deze 2 nieuwe gebouwen werden gebouwd.

Deze flat was ook n subcontract. Mensen zitten vast aan n bepaalde tijd, van huren van hun flat. Maar om de een of andere reden, moeten ze er weg gaan. Bijvoorbeeld dat kan komen, omdat men bv aan t andere einde v/d stad werk heeft gevonden of wordt overgeplaatst, of n paartje gaat uit mekaar of de 2 dametjes of heren die n flat hebben gehuurd, gaan trouwen. Het gebeurd hier vaak, dat 2 vriend(innen) of collegas samen n flat huren. Dus dan moeten ze van dat huurcontract afkomen.

Voor de nieuwe huurder is t voordeel, dat waneer het contract met de eigenlijke verhuurder, dus in ons geval de maatschappij die hier in t engels, n landlord heet, ten einde is. Dat men dan n goedkopere verhoging in huur krijgt. Omdat men in n oud verhuurcontract daar kwam wonen. Ondertussen heb je dan n goede credit opgebouwd met de huisbaas en dan krijg je dus n betere huur aangeboden, dan waneer n flat leeg is gekomen, aan t einde van n oud huurcontract en jij bent dan spiksplinter nieuw als huurder voor de eigenaar van zo'n flat.

Deze flat had voor die tijd, hele nieuwe amenities en dat betekend dus: n zwembad in de kelder van een v/d gebouwen. n Sauna kamer, n sportshal en ga zo maar door. Daar kunnen de bewoners dan van alles gebruik maken. Soms tegen betaling en soms niet. In ons geval was dat we niets hoefden te betalen. Dus we gingen van dat zwembad gebruik maken. En van de saunakamer. Dat was iets waarover ik dus als kind in boeken had gelezen, dat mensen in Scandinavie en Finland dat deden. Vond het best leuk. Alleen moest ik eraan wennen, dat sommige mensen daar poedelnaak zaten. Dus ik ging altijd met de kinderen erheen, als er niemand was. Want als er 4 in zo'n hokje zaten, dan kwam niemand er meer in. Er waren geloof ik 4 van die hokjes daar.

Toen ik voor t eerst in dat zwembad dook, ondervond ik de rare manier van zwembaden bouwen hier. Ten eerste zijn ze niet zo diep als die in NL en dus als je t niet weet, kan jij je als nieuwe en onbekend in die zwembaden, zo goed verongelukken dat je dan n parapledig wordt. DAT was bijna met mij gebeurd. De zwembad oppasser, zag te laat hoe ik op de in NL door mij op school geleerd, dook en inderdaad, ik kreeg echt de schrik van mijn leven. En zo begon ik te begrijpen dat de manier waarop men hier in zwembaden in t water dook, meer n buik landing was dan n duik.

Men kent hier dus alleen maar zo'n gammele duikplank niet ver boven t water en dat men hier geen waterbrandwonden oploopt, met die buiklandingen, is nog n raadsel!

Toen we hier in deze nieuwe flat woonden, genoten we ook van de hoogte van t gebouw, want we woonden 17 hoog. Prachtig uitzicht man en nou ja, je voelde je gelijk echt als n vogel hoog in de lucht. Eigenlijk dus 15 hoog, maar ja er bestaat geen 13de verdieping en de begane grond wordt al als verdieping nr 1 genoemd.

Achter ons had je n heel laag gebouw en aan een kant van ons gebouw, liep de van noord naar zuid, of van zuid naar noord: Don Valley Parkway. Die daar beneden in de stad Toronto, overging op n andere highway die langs t meer van Ontario gaat en die brengt je naar n highway die helemaal naar Niagara Falls, Ontario en de grens tussen de VS en Canada brengt.

In t noorden heb je n andere highway, die de Don Valleyparkway dus ook verbindt. Die had in de tijd dat ik hier kwam, n andere naam en werd eerder bij de naam genoemd dan het nummer die alle highways in Canada ook hebben.

Tegenwoordig heet die highway the 401 (four Oh One) maar de naam is: The MacDonald Cartier Freeway, ook wel the Transcontinental Canadian Highway die helemaal van t oosten in t land naar t westen gaat.

MacDonald en Cartier waren eens bewindslieden in het begin van de Canadese geschiedenis.

Door de plaatsing van onze hoge flat, was t gewoon onmogelijk om de ramen en deuren open te zetten, Het lawaai was gewoon ongelovelijk luid.

Dat lage flatgebouw, dat achter ons lag, heeft op n keer, mij enorme interesse bezorgdt.

Er was daar n schietpartijd tussen n man en de politie. Wah, net als in wild west movies. Dus tis te begrijpen dat ik dit alles heel veilig vanwege de hoogte waarop we woonden, ging staan bekijken.

Wat ik in de movies zag gebeuren, zag ik daar in werkelijkheid gebeuren en ik kan echt zeggen, dat waneer t echtheid is, dat t eigenlijk heel wat meer n mens aan t denken zet! Want n prettig gezicht is t niet. Dagen erna, spraken we er allemaal over. Het was in de plaatselijk en Nationale kranten en t was op de radio en tv. Allerlei soorten mensen werden ge interviewd en het viel me op, dat de Canadees onder dit alles heel laconiek en rustig bleef. Je kan aan hun echt niet zien, als ze van streek zijn. Ik was toen nog nieuw in dit land en dacht bij mezelf toen ik dit op tv zag: oooooh, dit moet zijn wat men noemt: de Engelse flegmatiek! wist ik veel.

Toen hadden we dus al n auto en hadden t binnenland al vele keren onderzocht met allerlei tripjes. Zo kwamen we ook de verkoop van cottages tegen.

In DIE tijd, was n cottage niets meer dan n zomerhuisje. Maar er was n groep mensen die de pensioen gerechtigde leeftijd hadden en die begonnen die cottages van hun, van binnen van isolatie te voorzien, zodat men er t hele jaar door kon blijven leven.

Men verkoos dat over t leven in de stad. Hun huizen in de stad verkochten ze dan en konden dan van t geld dat die huizen in de steden opbrachten, rentenieren.

Mijn man maakte op t werk bij IBM, kennis met Canadesen die aan n meer, ongeveer n uur rijden ten noorden van Toronto, in cottages gewoon,woonden. Dat is Lake Simcoe. Dus wij erheen, op hun uitnodiging ingaande. In die tijd waren cottages ook echt tijdelijke behuizing, alleen maar gericht op weekenden en de vacanties en waren dus van hout gebouwd. Vooral de cottages van de Scandinaviers, Oostenrijkers, Zwitsers en Duitsers, waren ware schoonheden. Je kan echt zien dat het bouwen van houten huizen in hun cultuur zit! Zo mooi en prachtig, niet te beschrijven zijn die cottages van hun. Typisch naar huizenin hun cultuur ook inplaats van die kleine zomerhuisjes van de doorsnee canadees. Als je er binnenkwam, dan keek je echt je ogen uit! en hun verwarmings systeem, was echt iets anders en uniek! veel voordeliger en op de economy gericht ook nog.

We maakten toe kennis met die kleine cottages waarin men woonde. We ontmoetten n Oostenrijker en n Duitser die er met hun jonge gezinnen woonden.

Het was n heel ander leven. Men heeft er niets anders te doen, dan samen met mekaar veel te drinken. DAT, vond ik natuurlijk niets. Alhoewel t landelijke leven aan die meren me goed aantrok, wilde ik liever meer afgelegen wonen.

Hoe meer we naar t noorden en centraal noorden van Ontario reden, hoe meer verschillende cottage omgevingen we tegen kwamen.

NU, waneer ik daar in t centraal noorden kom, dan rijd ik er met wat vertederde weemoed rond. Toen waren het allemaal nieuwe omgevingen, nu zijn het kleine dorpjes geworden. Jonge en oudere mensen wonen er nu.

Sommige bos omgevingen werden er opengemaakt door de Ontariose regering om dit weekend cottage leven voor meerderen mogelijk te maken.

We leerden dat er verschillende manieren waren, waarop je grond en of met of zonder cottage erop, kon krijgen.

Een was n cottage met land kopen via n ondernemer. Dat betekende dan dat je de wildernis niet hoefde te openen en dus was er voor jou en je vrouw en kinderen niet dat je er in tentjes wekenlang en vooral meer, maandenlang op de weekenden heen moest om het landgoed van struiken en bomen te ontdoen.

OFfff, nog erger, dat je het moeras moest opvullen met aarde en omgekapte bomen. Het beroerde daar in t binnenland van Ontario isss, dat er zoveel rotte muskieten zijn. Blackflies en deerflies, dat zijn hertenvliegen. Die rotbeesten, bijten n driehoekje uit je huid en voor je t in de gaten hebt, bloed je als n rund! Vooral mijn oudste zoon had er nog t meeste last van, vanwege zijn blonde haar. Tot nu, moet hij niets van de binnenlanden hebben. Want echt die muskieten en andere insecten hebben t echt op hem gebeten.

Ook deze ega van me en vooral zijn moeder, mensekinderen, het is gewoon niet te geloven hoe die die rot insecten aantrekken.

We leerden bv dat je echt voor n bepaalde tijd, moest gaan koken buiten, want anders kon je t wel vergeten. Zo kwamen die rotbeesten op je af. We kochten van die onhandige hoedjes met netten eraan. Om in ieder geval onze gezichten en nekken tegen die rotbeesten te beschermen. Ze beten zelfs helemaal door je kleding heen. We leerden ook dat de kleuren blauw of elke kleur waar er n heleboel blauwe verf mee gemoeit raakte, ook die beesten aantrokken. Geel was nog De beste kleur om te dragen, want dat trok hun niet zo aan, je kon ze ook gemakkelijker zien en doodmeppen. Alleen, als je eentje doodgemept had, dan kwamen er wel 10 anderen voor in de plaats.

In de jaren 90 begon men met n goedje uit te komen, die nu door paniekerige individuelen helemaal weg gewerkt zijn van de verkoop. Dat goedje heet Deet. Het is HET beste wat tegen die rotmuggen en insecten het beste werkt. Ik kan altijd nog wel wat hier en daar vinden en dan koop ik dat, vooral om de hond ermee in te smeren. Ze komt ook altijd heel gewillig naar me toe, als ik haar dat flesje laat zien. Want ze weet dat dat het enige is dat haar beschermt van aanvallen van die insecten.

Ook leer je dat je waneer je zwemt in de meren in t binnenland. Beter onder water kunt blijven met je schouders, dan komen ze ook niet op je af.

Je kon natuurlijk ook n kant en klaar cottage kopen, van mensen die n grotere cottage wilden hebben of naar de steden gingen verhuizen.

Dan kon je ook land kopen van de federale of provinciale regering via n auction. Waar dus dat on-ontgonnen land verkocht wordt. Soms kreeg je n huurcontract for 99 jaar en andere keren kon je het land zo uit en uit bezitten zonder voorwaarden.

Mijn eerste man en ik waren eens naar zo'n auction voor federaal land geweest. Nou ik vond dat leuk om mee te maken, maar we leerden er ook, dat als jij bv n bedrag van $1500.00 in gedachten had? Dat je dat wel heel gauw kon vergeten. Want land was en is nog steeds echt iets dat heel gegadigd wordt door de Canadees, dus de prijzen schieten als gekken omhoog. Wat weer betekende, dat je zo'n bedrag, als jij de gelukkige was, nadat t hamertje neer gekomen was, prompt daar contant moest betalen. Offf, je kon t met n geregistreerd money order betalen. Dat is n moneyorder door de bank gegarandeert. Dus door jou ook al vooruit uit je bankrekening gehaald. We leerden toen, dat er n heleboel mensen rondliepen met n heleboel poen op zak!

Dan is er nog n andere manier om aan n huis te komen. Alhoewel ik die goevernement kranten en uitgaven met interesse las, kreeg ik inwendig echt wel n rare smaak en onbehaaglijk gevoel over me.

Dit zijn mensen die de jaarlijkse grondbelasting van hun huizen om een of andere reden niet hebben kunnen bekostingen. Dat achterstallig wezen met t betalen van je grond belasting, hangt af, aan wie je die belasting verschuldigt ben. Aan de Federale of Provinciale regering. Bij de Federale, mag je 5 jaar aan een stuk achterstallig wezen. Maar bij de Provinciale alleen maar 3 jaar. Betaal je het niet, dan gaan ze je huis onder je uit verkopen.

Ik dacht altijd weer aan de vrouwen, de moeders en de kinderen en vooral, wat hier van groot belang is, de schaamte en schande dat zo iets in zo'n gemeenschap met zich meebrengt. Instinctief, wist ik ook, dat jij als koper van zo'n huis, er zelfs bij de gemeente waarin je kwam te wonen en leven, met de nek zou worden aangekeken, want je kreeg toch je woning ten nare kostte van n ander. Wij zijn dus nooit hierop af gegaan.

On dag, hadden mijn eerste man en ik weer rondgereden en men raadde ons aan, op onze vragen die we stelden, om de volgende dag terug te komen. Het was nu al donker aan t worden en we gingen in n bylay langs de kant v/d weg, ons eten maken en toen naar n motelletje zoeken, waar we dus de nacht doorbrachten.

Het was zooo leuk. Onze kinderen sliepen, toen we n goed en goedkoop of redelijk geprijst landelijk motelletje langs die rijskweg vonden. Dus toen we de kamer introkken, droeg mijn man de jongste naar binnen en ik maakte de oudste wakker. Terwijl we zo bezig waren met onze kleren te atoeren en de kinderen voor de nacht klaar te maken, vroeg de oudste aan ons: is dit nu ons cottageje? gaan we hier nu wonen? We moesten er allebei om glimlachen. Vonden die opmerking van hem echt leuk. Dus de kinderen waren er wel degelijk van bewust dat wij naar n huis aan t zoeken waren voor ons gezin, om er te wonen.

Het feit dat t uiteindelijk niet gebeurde, zou me n aantal jaren later, goed te pas komen. Want, hadden we in t binnenland gezeten, dan was t nooit mogelijk geweest voor mij, om van mijn mishandelende man af te komen en meteen mijn kinderen onder mijn bescherming van zijn mishandel te krijgen.

De hogere onzichtbare machten, wisten al wat er n klein aantal jaren voor mij en de kinderen op ons bord zou komen.

De mentaliteit in t binnenland is tot op heden eigenlijk nog meer achter dan die van de steden. Nog heel wat meer echt Victoriaans van tijdperk. Families die er n paar honderd jaar wonen en aan mekaar nu dicht geparenteerd zijn. Daar ik al n emigrante was, kon ik daar zeer zeker, niet op hulp rekenen en was er nergens voor mij, om naar toe te vluchten of n onderdak te vinden.

Wij vonden uiteindelijk na 3 jaar n huis in Don Mills, dat was op Three Valleys Drive en daar zouden we n aantal niet alleen vervelende ervaringen opdoen, maar daar zou ik de Canadees echt komen minachten en gaan wantrouwen!

Er was bij mijn moeder thuis in Valkenburg en Limburg heel wat geklets blijkbaar over t feit dat wij na 3 jaren in Canada, al geld genoeg hadden, om n huis te kopen. Men geloofde mijn moeder en broer niet. OOK zelfs niet toen ik fotoos stuurde van hoe t huis eruit zag, van binnen, toen mijn man het had opgeknapt en van de tuin voor en achter.

Ik kwam er toen ook achter dat de meeste Indische Nederlanders pas na 5 jaar n eigen huis hier zich zouden kunnen veroorloven. Iets waarin ik me nooit had ge intereseerd, wat anderen deden. Noch HOE men dat deed. Het was toch mijn zaak niet? Verder, lieip ik in die tijd, zelfs nog steeds rond met dat gevoel van onwaarlijkheid. Dat ik met vacantie hier was en enfin, alles was nog heel vreemd.

We hadden eerst n aanbetaling van $500 canadese dollars gemaakt. Er was in n omgeving 2 stories hoge woningen gebouwd, waar de drie verdiepingen die er boven mekaar gebouwd zouden worden, n ieder uit 2 verdiepingen werden gebouwd. Men zei ook, dat als jij je als aanstaande koper terug trok, dan was jij je aanbetaling kwijt.

Mijn man kwam op t idee, om iets te doen, dat men eigenlijk niet aanraad. Men maakte ons ook wijs, dat je er zelfs geen lening voor kon krijgen.

Wij vroegen n lening aan bij de Dutch Credit Union om meubels te kopen. Maar in werkelijkheid was dat, om die aanbetaling voor dat flatgedeelte te kopen. Erna vonden we het huis op Three Valleys drive en we wisten dat we heel waarschijnlijk ons geld niet terug konden krijgen, van die andere woning. Inwendig begon ik toen al last te krijgen van anxiety. "WAT" dacht ik, "als de credit union erachter komt dat we gelogen hebben?" Ik zag me dood beschaamd voor alle Hollanders en Indos in en rondom Toronto. Ik begon toen mijn donkere dagen en nachten nog meer te beleven, dan ik al last van had.

Ik ging toen met die verkoper daar van dat flatgebouw, two storie woning, redeneren. Men was niet gewend dat n emigrant, voor zichzelf wist op te komen. Maar men was door mijn manier van hun tegemoet te treden. door met hun op n heel redelijke manier te gaan praten, genegen, om te proberen om onze flat, eerst nog voor de anderen die nog niet verkocht waren, te verkopen. Waneer dat gebeurde, dan kregen we onze Cdn$500.00 terug. Elke andere week, ging ik erheen om poolshoogte te nemen en inderdaad op n dag, nog voor we alle papieren van de aankoop van het huis op Three Valleys drive moesten tekenen, kregen we n cheque thuis gestuurd met t bedrag dat we bij die flat hadden ingeleverd.

En dus de Dutch Credit Union heeft nooit geweten dat we ons eigen spelletje hadden gespeeld. Het was n groot risico dat we namen. Of eigenlijk dat mijn eerste man besloot te nemen. Dit soort spelletjes spelen, had hij zijn hele leven gedaan. Over t algemeen, met funeste afloping. Dit zou ook iets zijn, waar zijn Nederlandse advocaat tijdens de scheiding zich niet van bewust was en tijdens n confrontatie, bij onze scheiding, tussen mijn advokaat, mij en mijn man en zijn Hollandse advocaat, ik hun allemaal te slim af kon zijn. Het hielp OOK, dat mijn advocaat indertijd, voor t eerst van zijn leven begon te ervaren, dat ik niet van plan was, om helemaal naar zijn advies te luisteren maar dat ik op t werk bij de bibliotheek, daar in de wetboeken van Family Law, goed mijn huiswerk deed. En zelfs vaker nog beter iets wist, waar zich al n presidence had afgespeeld in Canada, met goede wettelijke gevolgen, dat ie kon gebruiken als argument voor de rechter!

Niet verbazendwekkend dus, dat die Hollandse advocaat van mijn man, mij niet zooo mocht.... want hij liep nog steeds, ondanks jaren in Canada, met de oude Hollandse gewoonte, dat vrouwen niets waren en vooral niet als t erop aan kwam, dat ze iets beter wisten met de wet en hun voor schut kon laten staan! Dit zorgde er bij de voortbereidingen voor de scheiding ook voor, dat ik wel degelijk wist HOE de gestelde vragen door die Hollandse advocaat in mijn voordeel te laten werken! Dit zou er ook voor zorgen, dat mijn pleitbrief aan de kinderrechter er voordeliger uit zou komen dan die van mijn man. Dat ik zelfs de kinderbescherming tot op t kleinste punt toe, kon vertellen HOE die eerste man, van mij zijn brief zou opstellen. Wat dus ook bewaarheid is geworden. En zo, kwam t ook dat ik tot de eerste weinige vrouwen in Canada behoorde, die voor t eerst sinds de onafhankelijkheid van dit land, geheel onbetwiste voogdijschap van en over mijn kinderen kreeg. Iets waar n vrouw in de provincie, Saskatchewan,25 jaar lang voor heeft moeten vechten. Om DIE wet verandert te krijgen! Dank zij haar doorzettings vermogen, heb ik de kinderen dus uit zijn mishandelende handen kunnen houden indertijd en konden wij uiteindelijk n ongestoord leven leven.

Iets dat indertijd in NL niet kon gebeuren. Want toen ik de wet aanriep ter bescherming in 1966 in Wormerveer, me dat verteld werd, op t politiebureau, waar ik heen gegaan was, om mijn man aan te klagen wegens lichamelijke mishandeling. De man kreeg dus wel n process verbaal, maar werd dan gelijk los gelaten en kon dan gewoon weer naar zijn eigen huis terug keren om dan zijn vrouw en kinderen, weer lekker af te rammelen. Totdat het later in de jaren 70 ging veranderen in NL.

Het was die ervaring in Wormerveer, dat me het idee gaf, als ik ga emigreren, kan ik met mijn kinderen met de noorderzon verdwijnen en kunnen we allemaal veilig zijn van zijn mishandelende handen! Er waren nog meer ideeen die ik had indertijd, om uit Nederland weg te gaan, maar deze rotte wet in NL, was het doorslag gevende voor mij!

wordt vervolgd.