n Indo in Canada - 23

Aflevering #23
15 mrt 2009, 22:11


Enfifn, nu zaten we dus bij mijn vriendin. We sliepen op n deken op de grond, bij haar in dezelfde slaapkamer. Want ze had alleen maar een slaapkamer.

Ik had toch verteld, dat ik kennis begon te maken met de onzichtbare hand van boven? Wel HET eerste dat ik meemaakte was dat de pharmacy, me op t werk opbelde, dat n cheque die ik had uitgeschreven, voordat al dit begon, en voor n recept van de huisarts was voor mijn jongste zon, niet ge incaseerd kon worden, omdat mijn man dat account had gesloten.

hmhm, daar zat ik dus, geen rooie cent. Meteen al in de schuld, omdat mijn vriendin me het reisgeld van de bus, om naar t werk te gaan, had voorgeschoten. En laat ik niet vergeten te vertellen, dat zij 2 dingen in dit land tegen zich had.

Ze was n vrouw en ze was n NEGER vrouw. Dus ze kreeg twee keer zoveel minder betaald, voor n zelfde soort werk, als n blanke vrouw zou verdienen. Dus om ook nog ns n vrouw met 2 kleine kinderen van haar kleine salaris van drie keer per dag eten te voorzien en reisgeld, was niet iets dat gemakkelijk was.

Enfin, ik kreeg te gelijkertijd ook nog ns, n telefoontje van de bank, waar ik indertijd, mijn salaris op had moeeten laten storten door mijn werkgever, dat die ook gesloten was, die andere was ook gesloten en dus, die bank had een heleboel geld van mij waar ze geen weg mee wisten.

IK? ik was stil, helemaaal sprakeloos. Opeens was er geld. Geld dat ik eerlijk had verdiend en ik kon mijn vriendin, gelijk het bedrag dat ze me had voorgeschoten, vergoeden EN ik kon mijzelf en mijn kinderen ZELF voeden.

WAT n opluchting dit nog was. MAAR!!! NU moest ik OOK nog geld sparen, zodat ik de kosten van de eerste maand en de laatste maand huur in n spaarbank account had. Anders kon ik toch geen eigen flatje huren?

In die tijd? kon n alleen staande vrouw, zeer beslist geen eigen flatje huren. Er waren zooo weinig vrouwen met goede banen. Dat het gewoon iets was, waardoor geen een huisbaas, met geld te goeden van vrouwen die hun huur niet konden betalen, wilden blijven zitten.

Gek genoeg? wist ik dat, maar waagde het toch, om naar n paar flatjes te gaan, niet al te ver van deze vriendin, die ons hielp. Zoals ik wel had verwacht, kreeg ik de lege flatjes wel te zien, maar geen een wilde me zelfs maar n formulier geven om in te vullen, om n aanvraag te doen bij de huisbaas, om erin te kunnen wonen.

Ik had n sponsor nodig, iemand die voor me borgstond. En jaaa, er was natuurlijk geen mens die ik kende die financieel daadkrachtig was, die mij als n last op zijn/haar nek wilde nemen.

Gek genoeg, was ik zooo stom, om gewoon door te blijven gaan, met zoeken en ik vond er eentje, tegenover mijn vriendin.

Wat wilde nu het geval? dat de superintendants van dat gebouw, zelf n dochter bij zich in hadden wonen, met de kleinkinderen, die zelf ook n mishandelend huwelijk achter de rug had. Dus die twee oudjes, wisten precies waar ik voor en mee stond, toen ik hun vertelde, waarom ik geen borger kon geven. Ik kende geen mens in dit land.

Wel, die man en die vrouw, maakten gelijk dat als mijn aanvraag, goed gekeurd zou worden? dan zouden ZIJ, op mijn kinderen passen. Ze wisten precies hoe de wet hiervoor en hierover, in mekaar zat.

Zo ik kon hun 2 cheques geven. voor de eerste maand en de laastste maand.

n Hartkloppende tijd begon en ik at vrijwel niet natuurlijk, van al deze spanning. Ik dronk wel veel en mijn slapeloosheid, waar ik al mijn leven van had geleden, werd nu nog erger. In die tijd, voordat ik helemaal alleen en ge isoleerd tussen de Canadesen en aan hun macht overgelaten, zou zijn, kon ik af en toe nog wel wat doezelen. Maar vanaf die tijd, kon ik dat dus niet meer.

OOK begon ik goed last te krijgen van mijn 2de IK. Ik weet niet hoe dat begonnen was. MAAR ik merkte op n gegeven moment als kind al op, dat ik eigenlijk altijd op mezelf van boven bij het plafond, aan t neerkijken was. Ik kon dingen zien, die aan de ruggen v/d mensen was,die n mens zelf niet kon zien.

DIT zou pas eruit komen, toen ik jaren en jaren later, met mijn psychotherapeut erover zou beginnen. DIT zou haar DE grootste schok geven! Ik zou komen te ontdekken, dat mensen die aan dit soort dingen lijden, meestal opgesloten werden in n straight jacket in psychiatrische inrichtingen, zulke patienten werden totaal ongenezen idiott verklaard........

Maar goed, dat ik al heel jong had geleerd, om mijn mond te houden!

Enfin, het bericht kwam door, dat ik die flat had gekregen en dat ik erin kon trekken met 1 April, 1976.

Echter, voordat het zover was. Begon het bij mijn exman, te dagen, dat zijn vrouw, heel wat pienterder was geweest en dat er hulp naar mij toe gekomen was.

Hij dacht heeeel slim te zijn en met mijn kinderen, zoete broodjes te bakken. Het begon wat te helpen.

Ik kende de wet zoverre wel degelijk, dat ik wist, dat als ik niet meewerkte, ik alsnog mijn kinderen, kwijt kon raken. En DAAR moest ik heel goed op letten, dat ik geen fouten maakte.

Zo ik begon het spelletje mee te spelen en zo kwam het dat ik alsnog n 'reconsilliation' met hem begon. Helaas, wist hij NIET wat hem op zijn bord zou komen te vallen.

Dat spreken is silver en zwijgen is goud? Had ik goed geleerd. Ik heb altijd heel goed kunnen kletsen, maar DAAR waar t om ging? DAT zei ik NOOIT. Zo al vanaf heel jongs af aan, dacht men in de familie dat ik n stommeling was! En zo dus OOK mijn echtgenoot.

Helaas, mensen die anderen mishandelen en denken over hun macht uit te vieren, vooral met angsten, slaan en rammelen en dreigementen, weten NIET, dat juist ZIJ zichzelf open gesteld hebben. Want juist deze mensen, alhoewel, ontoerekenbaar in hun gedrag, zijn OOK heel echt dat ze regelmatig HETZELFDE gedrag gedragen. Dus hun doen en laten is obvious.

'n Slachtoffer? weet dus altijd precies waar ze aan toe zijn. EN, als men lang genoeg n slachtoffer is geweest, dan weet je al van te voren, WELKE rotte grappen ze zouden kunnen uithalen. Dus je kunt je erop voorbereiden. Door op ALLES ALTIJD voor bereid te zijn.

Ik had al heel lang heel zorgvuldig in mijn hoofd, mijn plannen met mogelijke plotselingen veranderingen erin, gemaakt. Ik had er alleen nooit met iemand over gesproken. DUS, toen ik mijn stappen nam? Wist mijn man helemaal niet wat HEM te wachten kon EN kwam te staan!

Verder, was hij n persoon, die nooit verder over zijn eigen stappen nadacht. Wat hem dus zelf in moeilijkheden zou brengen. Jaren erna zou ik familie leden van zijn zogenaamde verloofde, maar meest perfecte slachtoffer ontdekken en hun kunnen helpen, HOE hun dochter en zuster in de gaten te houden. WAT ze konden verwachten van die man. HOE hij zou reageren en dat ie in feite n lafaard was.

Ik dacht altijd, bij mezelf, op n dag? draai jij jezelf de nek om. EN? op n dag? kom je mensen tegen, die jouw gedrag niet moeten en dan krijg je het wel van hun.

DIT was OOK de tijd, dat ik n bijbel te pakken zou krijgen en ik begon die op mijn gamak te lezen en ik zou er regels in vinden, die me door hele hele moeilijke tijden heen zouden helpen.

Een stuk vooral, viel me op, op n dag. Het was in de psalmen. Waarin Jaweh zei: dat ik in de palm van zijn hand was gekerft. EN dat hij de bewaker en beschermer was, van zij die wezen en weduwen waren.

Ik liep heeel lang met dit rond en begon te zien, HOE het kwam, dat ik, die dacht n nacht onder struiken zou moeten doorbrengen, n open hart en haard had gevonden. Dat ik door die Jaweh, n eigen flat zou krijgen, waarbij ik geen waarborg noch n financiele waarborger, voor nodig zou hebben. Ik zou uiteindelijk deze Jaweh, The Infinite Source gaan zien en ondervinden en ontmoeten.

Zo, ik besloot tot n zogenaamde bijlegging met mjn man en t huis zo verhuurd worden. We zouden het samen eens voor n jaar proberen in die flat van me. Er was wel n moeite in de weg, want die flat was aan MIJ verhuurd en hij zou dus onwettelijk bij me inkruipen.

Meneertje dacht dat ie alles goed had uitgevost... helaas voor him ging t toch niet goed. n Vos kan van kleur veranderen, maar zijn streken zal die altijd wel behouden. Dus mijn man ook. Voordat we in die flat trokken, kreeg ik natuurlijk wel weer n goede aframmeling. Bloed overal, mijn gezicht nog meer in de kreukels.. telkens als ik met mijn vingers over mijn gezicht ging, dan kraakte het. Mijn neus was krom, net als van n bokser. Uiteindelijk zou dit ongeveer 10 jaar duren, voordat het allemaal zou helen. hihi, ik moet er nu wel eens om grinneken, want mijn collegas op t werk, kregen er wel eens de griezel van, dat als ik mijn neus krabte of mijn neus snoot, dat zij dan zelf ook dat kraken konden horen.

We trokken die flat in en t duurde natuurlijk niet lang, dat ik weer n pakrammel kreeg, Gelukkig mijn oudste zoon niet in deze tijden.

Het was t begin van April en ik weet nog, dat ik zooo de zenuwen had gekregen, dat ik gewoon niet op mijn benen kon staan. Mijn man was ondertussen naar bed gegaan en ik drufde het bed of zelfs maar in de buurt van de slaapkamer niet te benaderen.

Ik had mezelf, tijdens die aframmeling, tussen het buffet en de muur gedrukt. Nou moet je weten, dat dat bufet zooo zwaar is, dat IK het nooit kon verschuiven. Zelfs mijn man had er grote moeite mee. Dus kan je nagaan? HOE verbaasd, ik in de weken erna was? Als ik voor die plaats stond en mezelf wist ertussen gedrukt te voelen?

Ik was zooo bang voor mijn man geworden, dat ik de controle over mijn blaas en mijn ingewanden niet kon behouden en gewoon al daar, op mijn hurken, mijn ontlastte.

Toen gebeurde er iets heel fantastisch. Ik zal DAT moment van mijn leven NOOIT vergeten!

In die stilte, bad ik t Onze Vader. Half in t engels en half in t Nederlands. Ik kon zelfs gewoon niet meer in een taal denken... Ik was helemaal ontredderd en het draadje dat aan mijn ziel vast zat, trok heeeel hard, om los van mijn lichaam te komen. Ik had zooo'n moeite om eraan vast te blijven houden.

Ik bad dat Onze Vader, over en over en over en over.... tot het opeens tot me door drong, dat het muis en muis en muis stil om me heen was geworden. Ik had ook opgehouden met mezelf te bevuilen...
HOE lang ik daar in dat hoekje heb gezeten, weet ik echt niet. Ik had helemaal geen gevoel in mijn benen, noch in mijn lichaam. Ik had overal blauwe plekken en ik kon nauwelijks uit mijn ogen kijken, want die waren door al die rammelingen, opgezet.

Ik had ook grote moeite om uit die hoek te komen. Al huilende vroeg ik Jaweh, om aub. mijn man zoo'n diepe slaap te geven, dat ik mezelf kon baden en dan naar bed kon gaan. Als ik tenminste nog maar kon liggen. Dan kon ik in de ochtend misschien nog wel naar t werk.

Ik nam mijn douche en ging t bed in, naast mijn man. Die stond s morgens gewoon op. En ging naar t werk. Toen hij weg was, maakte ik de kinderen wakker en zorgde ervoor, dat ze tenminste wisten, dat er heeel gauw n einde aan dit zou komen. We hebben n klein beetje tijd nog nodig, zei ik. En dan komt alles ECHT goed.

Voor ik naar t werk ging, bracht ik de kinderen, naar de superintendant en zijn vrouw. Die schrokken zich n aap, over HOE ik eruit zag. En gelijk werd ik naar binnen getrokken en we maakten plannen. Ik kreeg de sleutel van hun flat en alles stond klaar om mijn man uit de flat te gooien, bij de eerst volgende keer. Hopenlijk was dat dus overdag en waren de kinderen NIET in de flat. De superintendant, reed me met zijn auto naar de bieb.

Daar zag men de toestand waarin ik was en werd gelijk door de manager, in haar kantoortje geroepen. Men zond me naar huis en ik belde de superintendant, die draaide gelijk om en haalde me op en bracht me thuis.

Twee maandagen erna, kwam het einde....... We waren dus vrij van werk. Het was n stralende warme zonnige dag. De kinderen speelden buiten. En mjn man kreeg weer zijn woede. MAAR! DEZE keer, kon ik me uit t flatje rennen en buiten greep mijn kinderen. Gelukkig voor mij, wist mijn man, niets van wat ik al had afgesproken met de superintendant.

Die exman van mij, dacht dat ie lekker hoog en droog in MIJN flatje zat en de kinderen weer onder zijn voogdijschap had gekregen.

Terwijl ik de kinderen zo greep, waren heel toevallig de Superintendant en zijn vrouw, ook buiten. Ze waren aan t begin van t gebouw en toen ik mijn kinderen greep, was ik bij t einde van het gebouw. De man kwam naar me toe rennen en mevr. rende naar binnen en belde de politie. Ik rende de Super tegemoet. Hij droeg mijn jonste en ik mijn oudste en wij samen naar zijn flat gerend.

Daar kwam de politie, en gek genoeg, weer n aantal autos en niet alleen maar eentje.

Enfin, verhaal vertellen en een paar gingen met mij naar boven toe, naar de flat. De super ging ook mee. Want ja, uiteindelijk was HIJ de authority figuur, vertegenwoordiger van de huisbaas.

Mijn man werd zonder pardon gezegd, dat hij onwettelijk in die flat van mij en de kinderen woonde en dat ie zijn boeltje moest pakken.

Hij was nog niet de deur uit, toen de super gelijk de sloten veranderde. Ik keek dat met grote ogen aan. Deadbolts en nog meer van die dingen, die ik alleen maar in movies had gezien die mensen in New York City, aan de deuren van hun flatjes hadden zitten.

Ik hield de kinderen die dag thuis. Van n oud collega, hoorde ik de volgende dag, dat mijn exman om half 10 s avonds bij hun aan de deur had geklopt. En hij was onderdag geweigerd. Zo spendeerde hij n goed aantal weken in zijn auto en had geen woning.

Zo leuk, n aantal maanden erna, 'k weet niet meer hoe, raakte ik via de telefoon in gesprek met RvdV. Die man die met die Philipijnse was getrouwd... en HIJ die van niets af wist, beschuldigde mij van alles en nog wat en schold me van alles en nog wat uit. Ik hing de telefoon op en bemoeide me nooit meer met hem. Inwendig keek ik omhoog en zei: U bent mijn verdediger, U zult hiervoor ook wel zorgen. Jaren later, hoorde ik dat die man aan kanker was overleden.... en ik wist toen, hoe dit kwam....

Ik begon n ander leven... of beter gezegd, de rest van de jaren, zou ik door het leven geleefd worden. Ik was geheel gevoelloos van binnen. Ik ging door de motions, die men meemaakt en doet en laat, om dat wat nodig is te doen. En ik begon me van verschillende dingen in mezelf bewust te worden, maar t zou heeel lang duren, voordat ik door zou hebben, WAT er eigenlijk met mij aan de hand was.

Het zou, psycho therapy zijn, die mijn ogen voor mijn eigen Post Traumatic Stress Disorder, zou openen en The Infinite Source, me zou helpen van alles af te komen en n voledig gezond mens te worden.

wordt vervolgd.