n Indo in Canada - 21

aflevering #21
29 nov 2008, 21:03


Mijn tijd bij de Forresters, zou me later toen ik er al weg was, goed te pas komen. Want wat wilde nu het geval? Dan dat, mijn dept. manager, de docter en nurse, er getuige van waren, hoe mijn eerste man, mij vaak sloeg,terwijl hij aan t rijden was en mij op t werk afleverde.

Een keer had ie me zelfs uit de auto geduwd, terwijl er verkeer langs reed. omdat de hele buitenkant van t gebouw, glas was, kon je dus alles in 350 graden om t gebouw, alles buiten zien. Op n dag, wilde het toevallig dat de company arts voor ons reed en alles door zijn spiegeltje waarmee hij achteruit kon kijken, kon zien bij ons op de voorbank. En toevallig reed mijn dept. manager, naast ons, die wachtte op n gegelegenheid om de stroke van verkeer in te gaan, waar wij reden om links af te slaan. Zodoende waren ze er getuige van. Doordat ze tot upper management staff behoorden, hadden ze preffered parking spaces en zooo toen ik uit de auto geduwd werd door mijn man op de weg in dat drukke verkeer, waren ze er ook gelijk bij.

Ik werd meteen naar boven gebracht door hun, naar de ziekenboeg. En die dag, hoefde ik niet alleen geen werk te doen, maar ik werd zelfs van t een en ander op de hoogte gebracht en Ms Kay, bracht me naar het advocaten kantoor op n lagere verdieping. Zo leerde ik Meneer Uukivvi kennen. (spreek uit: oe oe kiffie) Mr. Uukivvie was van Letvia. En hij maakte me van n heleboel dingen wijs wat betrefd de childwelfare act. EN de family laws in Ontario en Canada, dus provinciaal en federaal. Doordat dit? had ik dus later toen ik getuigenis nodig had, van mishandeling van mijn eerste man, bij onze echtscheiding, bewijs, die ik hoog nodig had. Ik moet eerlijk zeggen, dat Ms. Kay, streng leek, maar ze had n hart van goud. Ze kon echt goed voor de underdog vechten! en was niet bang haar tanden te laten zien, in n tijd in Canada en Ontario, waar vrouwen helemaal niet telden. Alhoewel het de tijd van de hippies was. waren de wetten en de houdingen van de anglo-canadees nog echt volgens de victoriaanse wetten van de jaren 1800 tot de tweede wereld oorlog.

Enfin, toen ik dus bij de bibliotheek ging werken, en gerechtelijke hulp nodig had, keerde ik dus terug naar hun allen en er was helemaal geen probleem om die hulp alsnog te krijgen. Zelfs al werkte ik niet meer voor de Forresters.

Nog denk ik terug aan die paar mensen, die mij indertijd bijgestaan hadden. Want ik wist toen weg noch steg. En als je al meteen als vrouw zijnde niet telt en geen waarde hebt, valt t echt niet mee, om je staande te houden en jezelf en je kinderen te moeten beschermen.

Ik heb toen zoveel meegemaakt en geleerd, dat ik zelfs mee ging werken aan t opzetten van veiligheids huizen voor mishandelde vrouwen en kinderen, in latere jaren.

Het veranderen van de provinciale en federale wetten is niet iets dat gemakkelijk is te doen al je de wegen die er bewandelt moeten worden door n citizen en n leek, niet kent. En NOG is t niet genoeg om n wet verandert te krijgen en zie ik dat er nu weer n paar stappen terug genomen zijn door invloedrijke en domme mensen. Maar NU, staan wij vrouwen niet meer alleen als enkele pionnen op t schaakbord van gevoels en lichamelijke oorlog voor ons en onze kinderen. Er zijn nu ook andere emigranten groepen die zich samen gebonden hebben om samen sterker te zijn en samen meer invloed te hebben en zo wetten te kunnen verandert krijgen. Het is DE hoogste tijd dat Canada in de 21st eeuw komt en niet hardnekkig in die victoriaanse tijd blijft hangen. Vooral niet met wetten die ten nadele zijn van the common folk. De Canadees? bevecht alle veranderingen in t leven met de tand. Dus t laat staan, ons die van andere culturen komen en eronder lijden, geen andere weg, dan samen te binden en samen te vechten. Eenheid maakt macht!

Zodoende leerde ik net voordat ik ging scheiden door n voorval dat mij en mijn kinderen overkwam, ook dat t echt waard was, om hard te werken en mee te strijden, dat misinformatie door gemene mensen die erop uit zijn n ander te necken en zodoende kinderen en ouders grote anxiety kunnen bezorgen met verdere gevolgen in hun verdere leven, te besparen.

Dat kwam toen we al ons huis hadden. Ik had toen helaas van babysitter moeten veranderen. We hadden n fantastische babysitter gehad. Deze dame was n hindoestaanse uit India. ZO goed als zij voor mijn jongens zorgde, hun huiswerk, hun welzijn, hun manieren en zo? Zou ik later ondervinden dat dat alleen maar bij emigranten zou gebeuren.

Dus toen we in dat huis zaten op Three Valleys drive, had ik eerst geen andere keuze om n Anglo-Canadese buurdame te vragen om mijn kinderen op te vangen tussen de schooluren en erna.

Zij wilde niet dat wij aangaven bij de belasting dat wij haar betaalden. En laat ik zeggen, dat ik haar zwaar betaalde onder de tafel, zoals dat hier heet. Alleen maar om te ondervinden, dat ze helemaaal niet goed niet alleen niet voor mijn kinderen zorgde, maar met gespui van andere Canadese en onze joodse buur meewerkte. Ze heeft er duur voor betaald en geleerd dat de tijden aan t veranderen waren in Canada en dat de nieuwe emigranten in dit land, zich niet door de anglo-canadesen lieten mishandelen noch als gewillige slachtoffers door t leven gingen of dachten te gaan!

Zo kwam ik op n dag, aan haar deur om de kinderen op te halen, toen ik n stapel kleding van mijn kinderen in mijn gezicht gesmeten kreeg en de mededeling dat mijn kinderen door de Children's Aid Society waren weg gehaald. Boem deur dicht. Ik stond daar helemaal beduusd. Het voelde aan alsof ik n douche met koud water over me heen kreeg. En hoe ik ook belde of klopte ze wilde de huisdeur niet meer openmaken.

Gelukkig voor mij, was ik toevallig door n oud collega en nu vriendin met haar man, thuis gebracht, want zij zouden die avond bij ons eten. Ik leerde Jennifer en Larry kennen door mijn werk indertijd bij de Forresters en we klikten goed en werden dus ook naast t werk, goed bevriend. Jennifer had gezien wat er gebeurd was bij de deur en zij ook heel hard bonken op de deur en later kwam Larry eruit en hij dreigde de huisdeur in te trappen en de politie erbij te halen.

HOE ik die dagen en weken doorheen gekomen ben, kan ik me tot de dag van vandaag niet meer goed onthouden. Ik was verdoofd. Ik liep als n zombie rond en ik leefde in n donkere cirkle van angst. Ik kon er gewoon niet onderuit komen. Ik voelde me alleen. En alhoewel er mensen waren die me aanmoedigden en vertelden wat te doen, voelde het aan, alsof ik alleen de hele wereld moest bevechten. NU nog, van tijd tot tijd, waneer ik aan die tijd terug denk, komt dat gevoel van alleen n hopeloze oorlog te moeten vechten terug. En ik moet dan echt eventjes de tijd nemen, om diep adem te halen en me eraan te herinneren, HOE ik dat gevecht indertijd, ondanks alles, heb gewonnen en zo meegeholpen had, om andere moeders, ditzelfde wat mij was overkomen, te besparen.

Dankzij Jennifer, Larry, onze naaste buren, met wie we het dak deelden omdat we n semi detached huis hadden met hun samen en Ms, Kay en de arts en nurse en Mr. Uukivvie heb ik alles gewonnen En werd mijn reputatie als n goed mens en goede moeder geschoond voor t gerecht. Gelukkig voor mij, had ik net n document in mijn handen gekregen van de Human Rights Commission waarin zij bevestigden dat de hele buurt tegen ons was opgezet, door wie en dat men ons discrimineerden. DAT wist men nl niet en WAT n verbazing men onderging, toen men ontdekte dat ZIJ, die zooo graaag tegenover anderen door wilden gaan als zoooo vriendelijk, opeens hun ware aard van discriminerende Canadesen uit de bus kwamen. En dat hun eigen woorden erin gedrukt stonden, nog wel door n onpartijdige aantal mensen die mijn rechten onder die wet moesten onderzoeken en raporteren!

GODDANK dat ik mijn kinderen voor onverwachtte momenten ook goed had voorbereid. Ze liepen altijd met n klein beursje rond, waarin klein geld zat. EN t telefoon nr. van onze buren die naast ons woonden, Georgia en John, van Jennifer en Larry en natuurlijk ook van ons thuis en mijn werk.

Het was hierdoor dat mijn oudste zoon, het had klaargespeeld om met zijn jongere broertje weg te lopen en mij te bellen en ook Georgia en Jennifer. Dat betekende nog niet dat ik de kinderen direct terug kreeg, Het zouden 3 harde en moeilijke weken duren, voordat ik ze terug had.

Het is eigenlijk na al die jaren nadat dit gebeurd was? Doordat die Joodse buur, n valse klacht had ingeleverd aan de Children's Aid Society, mij nog n nachtmerrie en erg muulijk om dit eigenlijk op schrift te stellen. Dat rare gevoel van wanhoop en disaster en machteloosheid om mijn eigen kinderen niet te kunnen beschermen, voel ik NOG. Het is gewoon niet te beschrijven, waar je als moeder doorheen gaat. Je voelt je als n drenkeling, als iemand die helemaal alleen op de wereld ermee staat. Waar je ook kijk, zie je alleen maar huizenhoge golven, waar je niet eens tegenop kunt zwemmen. Zo'n ervaring, komt steeds weer bij je terug en je gedrag in de komende jaren is dan ook niet echt normaal meer. Als je maar een moment je kind niet ziet, ga je gelijk in grote paniek en verlies je als moeder en mens je hoofd. DAT gevoel? is niet te beschrijven.

Toen die dame van The Children's Aid Society, eindelijk thuis kwam bij mij. Wist ze niet wat haar te wachten stond. Want ik had tijd genoeg gehad, om erover na te denken hoe ik haar zou aanpakken. Ik wist toen al dat ze mij niet zou vertellen, WIE het was geweest die die aanklacht had gemaakt. MAAR ik kon t natuurlijk wel op mijn vingers natellen, want we hadden al n goed aantal vervelende dingen met die Joodse buur meegemaakt. Break and illgeal entry bijvoorbeeld. Dat we aan de politie konden berichten en waarvoor die man ook is beboet geworden. Zo stom, niet eens wetende dat het huis achter ons. 2 vriendinnen had wonen, die vooral mij, heel goed gezind waren en vriendschap voor mij voelden. Dat zij alles gezien hadden toen wij niet thuis waren toen onze joodse buurman, de fence beklom om bij ons in de tuin schade aan te richten en omdat ze mij mochten, ons opbelden en het vertelden wat ze gezien hadden.

Toen die vrouw ook kwam, deed ik iets dat ik in de lopende jaren wel meerdere keren zou doen. Ik had nl gezien bij de bieb, en bij de forresters, HOE Canadesen die dachten dat ze wat waren, met minderen om gingen. Hoe men soms anderen kon intimideren en ik besloot om dat te volgen. Maar met een verschil. Ik ging niet in de gezichten van die mensen gelijk heel hard te keer. Wat ik deed, was iets dat n mens behoorlijk bang maakt en verschrikkelijk intimideert.

Toen die vrouw dus binnenkwam.... bracht ik haar naar de huiskamer... ik wees haar n stoel aan, aan de verste muur waar ze op kon zitten. En omdat die stoel in de hoek stond, kon ze nergens heen en ik wist dat ze er vast in zat. We spraken, naar haar idee, gewoon. Tot ik geheel onverwachts opstond, n paar vlugge passen nam en 2 cm. voor haar gezicht stond. Ik sprak eerst zooooo zacht dat ze haar oren moest strekken om naar me te luisteren. MAAR! aldoende sprak ik harder en harder en harder en harder. Ze probeerde achteruit gaande in die stoel me te ontwijken. Behalve dat ik haar volgde... Ik kon zien, dat ze hoe langer hoe banger en banger werd. En ze kon nergens heen en was zo gedwongen om naar me te luisteren. Dat niet alleen? ik had allang geleerd, door mijn werk tussen die Canadesen, dat je ze moet laten herhalen, om er zeker van te zijn, dat ze dat wat jij gezegd hebt, het niet zo gaan intrerpreteren naar eigen goeddunken. Toen ik met haar klaar was... WIST ze gewoon, WAT voor grote stomme fout ze gemaakt had en de 10 jaren erna, totdat die wet verandert werd? Kon ze me niet vergeten, WANT elke 2 weken kreeg ze vn mij n verslag, WAT ik had geschreven en verstuurd naar mijn vertegenwoordiger bij t Ontariose Parliament en naar de minister van Justitie en naar de Kinderrechter. Ik zorgde ervoor dat ik voor haar zo'n nachtmerrie werd, dat ze gewoon mij en haar fout die ze met mij en mijn kinderen had begaan, niet en nooit zou vergeten. Ik zei aan haar? Dat ik geen Canadese was en dat ze met mijn Indonesische aard kennis zou maken en zou willen dat ze nooit geboren zou zijn! Toen wees ik naar n shelving unit, wat n boekenplank is in de Nederlandse taal, en die stond aan een eind in de kamer. Daar zag ze dat we n reel to reel recorder hadden en alles dat zij aan mij had gezegd en dat ik aan haar had gezegd, stond erop. Dus ik kon dat als bewijs gebruiken, als zij mij nog meer moeilijkheden ging bezorgen! Ik kon dat zelfs voor de rechtbank en de politie gebruiken en ik deelde haar niet mee, dat we er n copie van gingen maken en dat in de kluis in de bank gingen bewaren. Dus als men die reel to reel in beslag dacht te leggen, hadden we nog n andere in onze bezitting, waarover we geen stukje zouden verder vertellen dat we die bezaten! JA! ik had toen al veel van de Canadese manieren geleerd! Inbegrepen, hoe me verder te dekken voor t gerecht en eventuele aanklagingen.

Het heeft me 10 jaar geduurt, om te vechten dat die wet verandert moest worden. Want in die tijd, hoefde de Children's Aid Society niet op te geven, WIE eigenlijk n klacht had ingedient over kinder mishandeling EN of het ook n echte klacht was en niet kwaadaardigheid voor eigen wraakneming.

De mishandeling was volgens die Jood door mij gedaan. Dat IK mijn eigen kinderen uithongerde! Nog zie ik me dagen en nachten bivakeren voor de minister van Justitie voor de Ontariose parliament gebouwen, downtown Toronto, voor t huis van de vertegenwoordiger van de ward waarin ik woonde, deed ik hetzelfde. Ik ging uitzoeken waar de kinderrechter woonde en daaar deed ik t van tijden ook. Dan sloeg ik hun halfdood met brieven, vol met handtekeningen van mensen die naast me stonden hierin. En ze kregen elke 2 weken zo'n brief van me! De brieven waren altijd aangetekend door mij verzonden met n kaartje die ze moesten tekenen en die de posterijen aan mij terug stuurden, zodat ik bewijs had, mocht dat nodig zijn, dat ze die brieven hadden ontvangen. Ze konden het dan ook nooit ontkennen. Ze werden dood en dood en dood en doodziek van me.

Tien jaar is n hele hele hele hele hele lange tijd, om voor recht te vechten. NU, als iemand zulke mischief begaat, krijgt die persoon niet alleen n hele hoge boete, maar kan zelfs gevangenis straf krijgen.

Een van de eerste dingen die ik deed, was mijn kinderen laten onderzoeken door de huisarts, of ze aangerand waren geworden. Want DAT? was nl iets dat erg veel gebeurde met kinderen die onderdak kregen bij pleegouders. Want de Children's Aid Society, keek niet zoooo nauw naar pleegouders of zelfs maar wat voor soort ouders het waren die kinderen gingen adopteeren. DAT is NU weer voor de wet in t parliament, vanwege de dood van n kind n paar maanden geleden. Ik zorgde ervoor dat ik de children's aid zooo doodziek maakte dat ze uiteindelijk die rekening betaald hebben, anders had ik hun voor t gerecht gesleept.

Er is n woedend gevoel in me deze dagen, als ik terug denk aan DIE tijd. Al dit was gekomen, omdat WIJ, n paar uit de voeten gelopen struiken in onze eigen tuin, kapten. En DAT vond die jood, niet goed!Want hij vond dat die struiken die nu raar gegroeide bomen waren geworden, HEM privacy gaven en HIJ wilde dat wij, hem betaalden om zijn cedar bomen te planten tussen onze tuin en zijn driveway, privacy te geven. Wij wilden dat niet, omdat wij n architect hadden aangenomen en n plan hadden die door de gemeente was goedgekeurd geworden, om de voorzijkant en achter te verbeteren en te vermooien. Dat wij alles in onze tuin mooi mochten maken en DAAR had die vent grote scheit aan, dat wij dus NIET hem wilde betalen voor die cedarbomen die hij geplant had.

But the powers that be in the universe, waren mij genadigd, want toen mijn man en ik al uit mekaar waren? n Paar jaar erna? ontdekte ik t een en ander en moesten die joden ZELF hun huis verkopen. Want ze hadden zichzelf met al hun gestook en gedonderjaag, onaangenaam gemaakt op de school, waar ook onze kinderen op zaten en de buren hadden toen door, wat er allemaal gebeurd was. En dat was ook weer iets heel fijns, want achterburen hadden veel gezien van wat die man achter onze rug om had gedaan en hoe anderen ons hadden geneckt.

DAT kwam OOK, omdat mijn eerste man heeeel donker was. hij had kritieng haar en wij waren GEEN blanken, noch Canadesen.

Die buren? die wensten me ook naar t einde van de wereld, want OOK zij, ontvingen al die jaren om de twee weken diezelfde brieven die ik naar the member of parliament stuurde en naar de justice dept. en de kinderrechten. Ze konden mij wel wegspugen.

Maar het kon me niet schelen. Ik vond dat ze maar eens moesten uitvinden wat die mob character van hun, hun kon brengen.

Toen ik al zo'n 4 jaar bezig was, kwam ik op n dag dus weer op mijn plekje bij de Minister van Justitie zijn woonhuis, hier in Toronto. Om tot mijn grote verbazing daar n hele groep mensen tegen te komen. Vanaf die dag werd mijn werk gemakkelijker en was ik niet meer alleen in t bevechten van n wet waar veel aan haperde en nog van de Victoriaanse tijdperk stamde van de 1800s.

Doordat ik in de bibliotheek werkte, werd ik ook vaak uitgezonden naar de kleinere bibliotheken die ons, at hoofdbibliotheek, waar ik werkte, stonden. Dus waar die oud buren ook maar heen gingen? Iedereen van mijn collegas kenden hun. EN zagen ze mij! Ze leerden echt dat ze met hun Canadese discriminatie, bij mij aan t verkeerde adres hadden geklopt! En t kon me gewoon niets schelen dat ze me naar de hel of t einde van de wereld toewensten.

Deze eigenschap, dit doordouwen en me niet laten kisten? als ik er NU aan terug denk? dan denk ik altijd, gut waar haaaaal je het vandaan. HOE heb je het al die jaren doorgeduwd en volgehouden. Het zou ook iets zijn in mijn character, waar mijn eerste man en tweede man mee kennis zouden maken en me ook ermee naar t einde van de wereld mee zouden wenzen.

Ik ben altijd vriendelijk en behulpvaardig... verdraag veel, MAAR als je aan mijn kinderen kom? Dan heb je n ware duvel aan me.

Er is nu n verandering in de wet, die ervoor moeten zorgen, dat zij die bij de Children's Aid Society werken, ervan overtuigen? dat ze wel degelijk als werkers gecontroleerd kunnen worden en dat hun verplicht om de pleegouders en zij die kinderen willen adopterern, dat er n onderzoek wordt uitgericht naar het soort mensen die die mensen zijn, die kinderen willen adopteren. MAAR helaas, moest daar niet alleen een kind pas geleden onder verschrikkelijke embarmelijke omstandigheden voor vermoord worden. Maar wie weet hoeveel anderen het ook hebben moeten lijden in t verleden. Deze member of parliament van mijn ward waarin ik woon? Wenst me nu al naar de maan. Maar hij weet, als hij niet stemt voor deze nieuwe wet tot uitvoer te brengen en tot wet te maken? dan maak ik zijn leven zuur.

Kinderen hebben niemand om hun te beschermen, dan ons volwassenen alleen. Als kind heb ik ervaren wat het betekend als je aan overheersing van anderen bloot staat en er niemand is die je beschermt of als niemand voor je wilt opkomen. En ik had me toen al voorgenomen, dat ik ervoor zou vechten, als het mogelijk was, om dat wat ik had meegemaakt, andere kinderen te besparen.

Angst is iets dat heel moeilijk weg te werken is. Het is iets, waar je erg lang over moet vechten, om het te overwinnen. Het verkleurd het uit/inzicht die je dan hebt als mens en het bepaald de verkeerde keuzen die je maakt in t leven. De mensen met wie je relaties aangaat en ga zo maar door. DAT is iets waar ik erg hard aan gewerkt hebt met mijn kinderen en waar ik nog steeds voor in de bres spring.

Daar in dat huis dat mijn eerste man en ik hadden, mijn ervaringen tijdens dat eerste huwelijk en mijn tijd in de bibliotheek, hebben me geleerd, wat n mob mentaliteit tot gevolg kan brengen en dat over t algemeen ik de mens in dit land maar lafaards vind. Nooit durft men iets alleen te doen. Men verteld de mens van wie men aan zijn/haar zijde wilt hebben, eerder leugens, want men weet heus wel dat als men de echte waarheid zou spreken dat men dan geen mens achter zich zou krijgen.

Die jood? ha! hij kan me echt niet uitstaan. Hij had t niet meer toen ik The Jewish Family Association aanschreef en hem aanklaagde voor valse verklaringen, mischief, discrimination, defamation of character en slander! Hij kreeg zelfs van zijn eigen geloofs genoten en cultuur genoten geen steun! En zelfs ZIJ, werden dood en doodziek van mij, toen ook zij in de volgende 10 jaren, dezelfde copy-brieven bi-weekly ontvingen die ik naar officiele instanties stuurde.

Het WAS De enigste manier, om ervoor te zorgen, dat die wet doorkwam. Het is gewoon, n manier die niet anders gedaan kon worden en ik had alleen maar mezelf om op terug te vallen om DAT te doen, dat hoog nodig was.

Het is n hele hele hele lange tijd, om n woede te koesteren. MAAR het is ook iets dat niet te beschrijven is, als je denkt dat je gewoon veilig ergens woont en dan opeens ontdekt dat niets en niemand, jou noch je kinderen, ECHT beschermt. En dat n mens zo maar leugens kan vertellen en anderen ontiegelijke angst kan bezorgen.

Ik zou op deze zelfde manier, ook meewerken aan de verandering van Family Law in Ontario. Nog zie ik me met andere vrouwen daar bivoukeren voor de parliaments gebouwen in downtown Toronto. Om dan s morgens de minsters die naar t werk gingen te hacklenen lastig te vallen met allerlei petities en vragen en ga zo maar door. Maar ik hoefde het tenminste niet alleen te doen! Er waren meerdere vrouwen die die ontiegelijke en vooral Victoriaanse wet, gemaakt in de 1800s hielpen te veranderen.

Door de school waar de kinderen opzaten, kreeg ik hulp dat ze me t adres gaven van n familie die muslims waren en uit India kwamen. 7 van de 9 kinderen zaten op dezelfde school als mijn jongens. Albeit in de lagere klassen.

WAT n verschil het was voor mijn jongens om door die oma van die kinderen verzorgt te worden. Ze kregen niet dat armzalige blikjes soep voor lunch met n sneetje brood, maar ze kregen rijst, met behoorlijke gerechten. Hun kleren werden goed onderhouden. Oma lette op hun manieren en hoe ze met anderen omgingen. Ze werden tesamen met de andere kleinkinderen, van school gehaald en gebracht. Er was hulp met hun huiswerk en ga zo maar door. Op vrijdags en donderdags avonden, als ik laat moest werken, dan gingen ze net als de andere kinderen in dat gezin mee naar de moskee. En leerden zo over t leven en t geloof van de Moslims. Iets dat me heeel goed beviel. Beter kon t niet, vond ik. Het verbreedde hun horizon vond ik en bracht respect voor mensen van andere culturen en geloofs systemen. Daardoor heeft mijn jongste zoon ook vrienden onder allerlei culturen en geloofs systemen, tot de dag van vandaag. Ik zou ondervinden dat t telkens maar de moslims waren die uiteindelijk voor mijn kinderen gingen zorgen, terwijl ik werkte. Zoals het gezin die navolgelingen waren van de Agha Khan. Die mensen kwamen uit Africa, ten tijde van de Mau Mau. Ook daar liepen ze in t gareel en werden opgevoed naar hoe wij dat in Indie gewend waren als Indische mensen. Met aziatische manier van denken en doen. Deze volgelingen van de Agha Khan waren van India naar Africa gegaan, in de 1800s want men moest belasting betalen van het Engelse koloniale bewind. Om dat te ontwijken, verhuisden die mensen naar verschillende landen in Africa dat ook wel onder t Engelse koloniale bewind waren, maar waar de wetten anders waren dan in India. Ten tijde van de mau mau, zijn ze africa ontvlucht. Een van die moslim dames, werkt op t Nederlandse consulaat. En is DE engel van al zij/wij die wuvs en wubos ontvangen van de Pensioen en Uitkerings Raad in NL.

Het helpen opzetten van opvangshuizen voor mishandelde vrouwen en kinderen, was ook iets waar ik aan mee geholpen heb. Wah, op n dag was ik zelfs hostage gehouden, maar wist gelukkig te ontsnappen. daarover n andere keer.

wordt vervolgt.