n Indo in Canada - 24

Aflevering #24
16 mrt 2009, 19:52


Die aantal maanden dat ik bij de technische dienst van de bieb zat, begonnen me n inleiding te geven, voor de tijd, die voor me zou komen te liggen/lopen

Ten eerste, vroeger als ik naar de bieb ging, dan leende ik gewoon romans. Soms n non-Fiction, zoals bv n bio or autobiographie over t leven n ander mens.

Maar bij de Technische dienst, op n dag, op weg naar de lunchroom, keek ik zo opzij, want n boek stak n beetje uit. Dus n ieder die er langs kwam, kon dat zo op de grond laten vallen.

Dus ik stak mijn hand uit, om t netjes op de plaats terug te duwen, toen ik de titel zag. Het was n series boeken, die t begin zouden zijn, van de eerst 'self-help' boeken die er in Canada, via de VS binnen begonnen te komen.

Het boek dat uitstak? had n titel over 'Family Law' en ernaast lag er een stapeltje met "Child Welfare Act" Er lagen nog andere titels ernaast. Bijvoorbeeld: Real Estate Law, Corporate Law. Criminal Law, Labour Law en ga zo maar door.

Ik besloot om die twee over Family law en de Child Welfare Act eens onder de loep te nemen. Je mocht ze niet mee naar huis nemen, maar je mocht ze daar dus wel lezen.

En zo begon ik de wet in Ontario en Canada te kennen. Wat weer tot gevolg had dat ik daardoor over mijn eigen rechten in dit land begon te leren en hoe ik mezelf en mijn kinderen en onze belangen kon beschermen maar ook kon behartigen.

Doordat ik dus dit had gelezen, kon ik dus informatie opschrijven en dat bij me houden. Ik had n locker op t werk en daar photocopieerde ik van alles en nog wat van en over en bewaarde het in n oude map in mijn locker.

Die nijgingen van mij, om alles en nog wat te bewaren, met de gedachte van: je kan maar nooit weten. Misschien kan er ooit iemand nog mee helpen. Zouden uiteindelijk, tijdens de scheiding en t vechten tot voledige voogdijschap over mijn kinderen helpen.

Maar het zou me ook helpen, om achter mijn advokaat aan te gaan. Te leren HOE ik kon bluffen op n indrukwekkende manier. Want ik had al heel gauw door, dat ik heel wijs had gedaan, door GEEN ge emigreerde Hollandse advokaat aan te nemen, om mijn belangen te behartigen. Ik nam die advokaat die mij kende, van de tijd, toen ik nog bij de Forresters werkte.

Maar zelfs zouden er tijden zijn, dat Mr. Uukivvi, het zou verwenzen dat ik de wet zooo goed had geleerd en alles bij naam, dag,en statuut kon opnoemen.

Ik wist precies waar er n precident was gezet. Ik merkte ook op, dat de meeste precidents van n verandering in n wet, in Saskatachewan altijd gebeurde of in Alberta. Van het oosten van t land en van BC, Ont en Manitoba daar scheen gewoon nooit n precident te bestaan, laat staan in Quebec. DIE provincie had zelfs nog wetten aan de gang, in de jaren 70 van de tijd van Koning Louis 14de en 15de!

hihi, n vrouw? was geen waarde en stemrechten was meer geluk dan wijsheid in die provincie.

Enfin, dus 2 dagen nadat ik mijn kinderen onder mijn tijdelijke hoede had gekregen. Ging ik naar Mr. Uukkivvi en vroeg of hij mij wou vertegenwoordigen. Hij herinnderde me nog van die tijd, toen de department manager en de arts van de Forresters mee naar hem hadden genomen, toen ze hadden gezien hoe mijn eerste man, me tijdens het rijden naar t werk, had zitten meppen en uit de auto had gegooid.

Enfin, de 4de dag na dit hele gedoe, ik naar de stad Toronto en naar wat hier dus bekend staat als: Legal Aid. Dat is de organisatie van de Provinciale regering van Ontario, die mensen op financiele manier helpt, voor hun rechten te vechten.

Ik kreeg n formulier en ik dat invullen en toen op mijn beurt wachten. En ik wachten en wachten en wachten en wachten... Ondertussen zag ik een dame, die door maar haar kantoortje uitkwam en dan rondkeek in die zaal waar al die mensen en ik dus ook, zaten.

Op n gegeven moment stevende ze regelrecht op me af. En vroeg hoe lang ik al in die zaal had gezeten en op mijn beurt wachtte. Gelukkig wist ik precies hoe lang ik daar gewacht had.

Ze nam die formulieren uit mijn hand en kondigde aan om haar te volgen. Dus ik achter haar aan.

Ze las die formulieren en wilde toen weten waar ik vandaan kwam. HOE lang ik in Canada was en over mijn huwelijk met mijn man.

Sudah ik vertellen. Gek genoeg? weet ik echt niet, HOE lang ik daar heb zitten praten met haar. Toen ik uit verteld was, vroeg ze naar de kinderen en waar die nu waren.

Enfin, na dit alles, keek ze me recht in de ogen aan en zei aan mij: Hier in Canada, vechten we tegenwoordig voor de rechten van vrouwen en kinderen. "YOU!" en ze wees naar mij, "WILL GET JUSTICE!"

Hieraan terug denkende van toen, wist ik dat ik heel naive en onervaren was, in t omgaan met advokaten, mijn eigen rechten en ga zo maar door.

Enfin, nadat ik allerlei andere formulieren had getekend. Die die dame voor me had ingevuld, kregen die formulieren allerlei stemples en ze zei: "THIS! Will take you a long way!"

Enfin, erna ik meteen naar de advokaat met die formulieren en toen hij die enveloppe opende, keek die me stom verbaasd aan. Hij wilde nl weten, of ik wist WAT voor soort formulieren ik gehad had? Ja ik dacht gewoon toch? die legal aid?

Oh jaaa, DIE had ik inderdaad gekregen! MAAR ik had zelfs alvast n formulier gekregen die mijn geding naar t hoogste gerecht van t land kon en zou brengen.

huh! ik had nog helemaal niet in die boeken die ik had zitten door struien, gehoord, over Supreme Court of Canada. Laat staan dat ik wist wat ik daarmee zou moeten doen!

Enfin, het was nl zo, TOEN, dat je eerst altijd met n legal seperation begon. Dat was in NL indertijd: scheiden tussen tafel en bed.

Dus na n paar jaar, kon je hier dan overgaan naar de echte scheiding, maar daar moest je ook nog voor in aanmerking komen.

Nou DAT? wist ik van de boeken die ik had gelezen. MAAR ik zou toen, op die bepaalde tijd, dat ik die formulieren aan die advokaat gaf, nog niet weten, HOE handig die me zouden van pas komen!

Mijn man had natuurlijk door gehad, dat hij aan t korste eind had getrokken. Dus hij ging voor hereniging werken met mij. En dat gebeurde via de kinderen met gevoels chantage te bewerken.

Alleen had ie niet door, dat ik gerust wel wist, waarmee en met wie ik te maken had. Niet voor niets waren we 12 jaar getrouwd geweest en had ik voor dat huwelijk al 4 jaar mishandeling van hem ondergaan!

Zooo, ik dacht aan die voorwaarden van scheiden tussen tafel en bed. en dacht, nee, we gaan gelijk scheiden. Alleen moet je aan niemand, dus zelfs aan de kinderen, mijn vriendin, op t werk en aan de advokaat, niets laten merken.

Daarom ook, toen ik DIE stap van zogenaamde reconsilliation begon, waren ze allemaal in rep en roer.

Ja ik kon het van de kinderen begrijpen. DIE waren uiteindelijk doodsbang voor die vader van hun. Maar ik verzekerde, vooral, mijn oudste, om vertrouwen in me te blijven hebben. DAT we van die man af zouden komen. Ik had alleen maar tijd nodig.

Zodoende, wist dus ook niemand met de afspraak met de superintendant van dat flat gebouw en met de vrouw van die man.

Doordat ik die zogenaamde re consilliation had gedaan. Kon ik gelijk met de scheiding beginnen. EN, mr. uukkivvii zou leren, dat hij bij al zijn klanten het voor t zeggen had, maar IK zou heel definitief met alles dat met mijn man en t gerecht te maken had. ten nauwste betrokken zijn.

En zo, na 2 jaar was ik n gescheiden vrouw.

Het was niet allemaal over een dakje gegaan hoor. Er was die dag van de kidnap bedreiging. Maar ook DAT liep helemaal ten onze goede en tegen hem.

De brief die ik aan de kinderrechter moest schrijven, daar deed ik heel niet lang over. Die had ik al van tevoren klaar liggen. Ik besteedde, bijna 2 jaar, bijna dagelijks aan HOE ik die zou opstellen en WAT ik als bewijs zou aangeven. EN, WELKE mensen ik als getuigen kon gebruiken. Zelfs helemaaal tot de huisarts in Wormerveer, in NL toe!

Uiteindelijk, kreeg ik ook totale voogdijschap over de kinderen en konden we ons verdere leven heel fijn beleven.

Ik denk dan terug aan HOE, in n tijd, dat er GEEN echte en waarlijke hulp was voor vrouwen hier in dit land en in die tijd? Er n hand van boven over me heen was.

bv, te denken, dat ik op eigen kracht en krediet n eigen flatje kon huren. Dat ik ZELF geheel bij de scheidings procedure input had. Dat ik n advokaaat had, die naar mij luisterde, wat ik wilde.

Dat zelfs de rechter aan mijn kant was. Ik kan terugkijken, naar t feit, dat doordat er n boerendame was in de provincie Saskatchewan, die met medewerking van n Pro Bono advokaat, voor 25 jaar lang voor haar recht had gevochten, ik een van de eerste vrouwen in Canada was geworden of tot de eerste vrouwen in Canada behoorde, die totale recht van voogdijschap en van het deel dat van de verkoop van t huis, MIJN deel was? OOK kreeg!

Jaren liep ik met n stille sudderende woede rond. Ik was op wraak uit. En helaas, DIE woede, heeft mij geen goed gedaan en heeft OOK gevolgen gehad in mijn leven, waar ik voor heb moeten betalen.

MAAR! Toen ik door had, HOE ik mezelf zat te beschadigen en HOE die man dus, zelfs na jaren dat we uit mekaar waren gegaan, NOG van mijn energie leefde? en genoot? TOEN ben ik ermee gestopt!

Ik denk dan terug aan die dag. Dat ik vergeten was, om geld uit de bank te halen. Toen had je nog niet die machines, waar je later en nu, zo gemakkelijk terecht kunt. Dus ik moest rennen. Want ze stonden op sluiten.

Enfin, die shopping mall, waar die bank in was, behoorde tot een,die helemaal ingesloten was. Enfin, ik aan t rennen. En opeens, bleef ik stokstijf staan.

Daar vlak voor me, met zijn rug naar me toe, stond mijn ex man. Die angst van al die jaren, speelde me WEER parten en ik begon al mijn knieeen weer zo raar te voelen als van die tijd, na die laatste rammeling.

Ik KON NIET van buiten om, omlopen naar die bank. Ik MOEST langs die man heen. Anders had ik geen geld en dus ook niets om eten mee te kopen, voor n heel weekend. En WIE zou me dan helpen? Ik kende toch geen mens hier? en ik kon niet mijn vriendin Margaret om hulp vragen. Die was toevallig dat weekend bij familie van haar in New York City.

Er stond niets op, dan dat ik langs die man heen moest. ZO hard als ik op DAT moment heb gebeden, dat die man zich niet zou omdraaien? Denk ik niet, dat ik dat ooit van te voren zo hard en smekend,had gedaan.

Terug denkende aan die angst van toen, voor die man. WAT die me eventueel kon doen, och, DAT? is NIET te beschrijven.

Enfin, ik had geluk. die man draaide zich niet om en ik bleef naar de winkelramen aan mijn rechterkant kijken en maar bidden, terwijl ik heeel vlug langs hem heen liep.

Een beetje verder, stond ik naast de vijver die er was en naast de bank. En net voor ik de bank binnen ging, forceerde ik mezelf, stil te staan en om te draaien. WAAR ik die macht vandaan heb gehaald? Weet ik echt niet. Maar ik stond daar zo. Haalde heel gejaagd adem en was doodsbang dat ik zou flauwvallen met alle rotte gevolgen van dien.

Maar terwijl ik daar zo stond, gejaagd adem te halen? Draaide die man zich om. En de man die zich omdraaide? Was NIET mijn ex-ega.

Sudah, lah, ik ben me omgedraaid. De bank in. Gelukkig weer voor mij, was er een locket met n teller vrij. Ik kreeg mijn geld en ik rende als n gek die bank uit en naar de toiletten. Waar ik prompt de diarhee kreeg. Ik had t nog op tijd gehaald.

NU, terugkijkende, denk ik aan die angst van toen, voor die man, die ik had gehad. En aan die woede die toen over me heen kwam.

Ik maakte toen n beslissing. Dat GEEN een mens, mij ooit zooo bang meer zou maken noch dat ik van mijn woede zou gaan leven, om me overeind te houden.

Helaas maakte ik OOK nog n andere, minder goed voornemen. Dat, ALS, ik n ander mens kon helpen, zulke angst vooral niet te hoeven te beleven? Dat ik die dan zou helpen. t Gevolg hiervan was, dat mijn onderbewustzijn, zich op n hele eigennaardige manier ging bezig houden en ik begon met sociaal werk, dat heel goed was, natuurlijk, maar het is niet realistisch om te denken dat, ik, als een klein stukje mens op deze aarde, alle problemen van deze aarde kan oplossen, nog MOET oplossen. DAT te leren, zou bijna n heeeel leven duren. MAAR toen ik t ook had doorbroken, kon ik genieten van rust en vrede in mijn hart. Dat ik mezelf verder goed had opgevoed. Op n goede wijze volwasssen was geworden. En ondanks alle negatieve voorspellende waarschwingen van diverse nichten in mijn kleuter en kindertijd, heb ik me goed opgevoed en zelf veel bijgebracht. MAAR OOK, ben ik de wereld om me heen van goede nut geweest en ben ik niet zo kortzichtig en oppervalkkig geweest, om alleen maar aan mezelf te denken.

Ik heb meegeholpen, om de Family Law and Child's Welfare Act, te helpen verbeteren en te veranderen. Ik heb meegeholpen, veiligheids huizen voor mishandelde vrouwen en kindern op te zetten en te bemeubelen.

Ik heb zelfs kunnen meewerken, dat er belangstelling begon te bestaan, voor t feit dat er OOK mishandelde mannen waren en niet dat dat alleen maar vrouwen en kinderen waren. En DAT, was veel harder werk, om recht en hulp voor dat gedeelte van de mensheid, te verkrijgen.

NU, heb ik de baton voor dit soort mensenrechten, neergelegd. NU is het de tijd van de jongere generaties.

wordt vervolgd.