n Indo in Canada - 7

aflevering #7
31 okt 2008, 06:19


vandaag liep ik door t natuur reservaat, zoals gewoonlijk en opeens herinnerde ik me weer, HOE ik mijn volgende baan bij Crown Trust had gekregen! DAT was ook weer zo iets bijzonders! DAT kan ik je wel zeggen.

We woonden dus nog daar in Cabbage town. En opeens kwam er n telegram van Mr. Tom Brown. Wil ik hem aub eventjes bellen. Ja, hij wist dat wij geen telefoon hadden.

Maar voordat ik op Mr. Tom Brown terug kom, wil ik eventjes zeggen, dat wij dus niets wisten over HOE dat allemaal toe ging in Canada met telefoontjes bezitten. Daarom gingen we altijd naar n telephone booth. Waar we opbelden voor onze baantjes. En DAT bracht natuurlijk de nodige moeilijkheden met zich mee, want men kon ons dan niet terug bellen en nou jaaa, dat was altijd n hele uitleggerij.... maar gek genoeg? Men begreep dat we pas in dit land waren en niet bekend met de zeden en gewoonten. DAT we nog werk kregen en de manieren waarop men met ons in contact kwam, was buitengewoon gentlemen's business! Het was TOEN n Heeeel ANDER Canada... het had zijn goede kanten, maar ook de minder plezierige, iets dat al doende ik ermee zou kennis maken! En dat hier en daar gerust wel in mijn verhalen naar boven/voren zullen komen denk ik. Dat telegram kwam niet via de post telegram dienst maar via n koerier. We wisten niet eens over koeriers! Laat staan dat er zulke diensten bestonden in de stad Toronto! NU nog? kan ik me heeeel goed terug VOELEN over HOE dat overkwam. Dat telegram. Dat iemand DIE moeite nam, om mij tegemoet te treden, omdat die wel wou dat ik voor deze of gene zou kunnen werken, of dat ik n goede werkkracht zou wezen, ondanks dat ik pas in Canada was gekomen en lang zo vloeiend niet was in mijn engels.

Ik ZIE me NOG heel naive en verbaaasd naar onze superintendant kijken, toen die me dat telegram in handen gaf en me zei, dat ik gerust van hun prive telefoon gebruik mocht maken! Soms? dan denk ik terug aan DIE mensen in mijn leven die mij n levens stengel toe staken. WAAR heb ik dat aan verdient, want ik weet hoe t hier is in dit land. Ieder voor zichzelf en God voor ons allen. OF: don't rock the boat... OF OOK WEER!!!: I don't want to know... AND erbij hoorde: I don't want to get involved!

Ik denk soms NOG terug hoe beduusd en onbegrijpend ik dan was, want ik wist helemaaal niet waar men t over had dan! HOE kan n mens nu involved raken, door alleen maar te luisteren! en HOE kan n mens nu uninvolved blijven, als je over dingen hoort die op sociaal gebied voor je medemens niet goed is?! Het zou zltijd tot op heden, boven mijn petje gaan, maar ik heb ermee leren leven. Het maakt echter geen verschil hoe ik over de mens(en) in dit land denk. Want ik heb ook ervaren, dat waneer de zaakjes thuis bij zij die nergens iets over willen weten of horen, komen kloppen? dan is deze aarde waarop we wonen/leven? TE Klein voor HUN geschreeuw over ongerechtheid dat HUN dan bevallen is.............

Enfin, dus toen we naar die andere basement apt gingen, was ik dus door Mr. Tom Brown aangeroepen... Zo ik hem bellen. Hij wilde weten, of ik al loonsverhoging had gehad..... nee dat had ik not niet gehad... Ja maar ik ben er toch nog geen jaar? Nou dat vond ie maar niets. Meld je ziek en kom naar mijn office was t antwoord en hij hing op. IK? als n gehoorzaam kind, deed precies wat die zei. En daar begon t hele gedoetje weer, van voren af aan. Weer al die testpapieren en toen kwam ik voor hem te zitten. Wel, zei die, ik heb n betere baan voor je, met meer geld en dichterbij, dus niet meer helemaaal at the west-end of the city. Ik heb n interview voor je gemaakt en ik weet zeker dat ze je op staande voet zullen aannemen, net zoals dat bij National Trust was gebeurd. Zooooo, ik ging naar dat interview.. En natuurlijk liep ik weer mijlen en mijlen, omdat ik bang was, dat ik omdat ik de weg in Toronto niet kende, het adres zou missen en niet op tijd op dat interview zou verschijnen.

Ik moest daar weer n test doen en meteen kon ik beginnen. Maar jaaa, ik zat wel dus met die baan van de National Trust in mijn maag...... Dus ik vroeg of ik over n week kon beginnen. Ja dat kon ,maar als ik t klaar kon spelen om nog vlugger bij de National Trust weg te gaan, dan moest ik meteen bij hun naar binnen lopen. Zo nu zat ik ermee. WAT te doen. Enfin, ik was eigenlijk wel bang. Want men had me goed behandelt daar bij National Trust. Ik deed er mijn werk. Kon niet zeggen dat ik t daar leuk of niet leuk vond. Het was gewoon n baan waar ik geld verdiende. En ik wilde toch niet vergeten, beter een vogel in de hand dan tien in de lucht. Enfin, ik naar de baas en zei dat ik toch wel elke dag erg ver moest reizen en dat ik n andere baan via n uitzendbureau was aangeboden en die had aangenomen. Men begreep het heel goed. Maar men zei ook aan me? DAT? mocht ik t niet leuk vinden bij die nieuwe baan, dat ik dan gelijk hun moest bellen en kon ik werk bij hun krijgen. Want ik was n goede werker.

Zo kwam ik dus bij Crown Trust terecht! jeeetje.... daar zou ik anderhalf jaar blijven... Crown Trust. Daar zou ik nog meer over stocks and share leren. Zoveel zelfs dat ik later toen ik bij de bibliotheek terecht zou komen n investerings clubje zou beginnen.... dat weer jaloezie zou maken met de medewerkers en dat ze me uit MIJN investeringsclubje wilde keilen. Alleen ze hadden pech! Want de stocks and shares brokers waarmee we ingeschreven stonden? KENDEN mij nog van National Trust en Crown Trust.... EN ze kenden hun eigen volk met hun spelletjes spelen en politiek spelen....

Enfin, daar was ik bij Crown Trust. t Beroerde was? dat als ik ge agiteerd raakte? dat ik dan in de Nederlandse taal verviel, tot grote hilariteit van de klanten, de lopers die de certifikaten van het stock exchange gebouw naar ons toe brachten om de oude eigenaars naam op die certifikaten te veranderen naar de nieuwe... Maar OOK de bazen onder wie ik werkte, hadden DE grootste lol. Ze lieten me dan uitrazen... en dan vroegen ze: Would you kindly translate that for us? De eerste keer dat ik dat hoorde, hhihiih, waaah, ik zit me hier terwijl ik dit zit te tijpen, weer half dood over te lachen! hihihi. ik keek hun zooooo stom aan.. deze je bent weer tolol geweest dacht ik.... DIT gaat jou je baan kosten meid, blijf in t engels denken....

MAAR die paar eerste keren, dat ik dus in t Nederlands verviel, en dus eraan herinnert werd dat ik t naar t engels moest vertalen, keek ik me toch die mensen oer en oerstom aan..... ik moest dan effies bijkomen en dan stond ik daar met n stomme grijns op mijn gezicht, verontschuldigde me dan en begon dan weer opnieuw.. Wat de heleboel dan in n deuk bracht. Dit had tot gevolg dat DE hoogste baas, op de bovenste verdieping van de 50ste etage, over kwam te horen. Ik werd naar de hoge pieten geroepen en mijn hart klopte in mijn keel. DIT was HET, dacht ik bijzelf toen... Je bent je baan kwijt, omdat je door in t Nederlands vervalt, als je aggregated raakt...

MAAR tot mijn stomme verbazing, begon er eentje tegen me in t frans te kletsen.. en ik keek die man verbaasd aan. Waarop ik zei, dat ik wel op school franse les had gehad, maar dat t canadese frans toch echt wel anders was... deze notabenen in t FRANS!! en IK die DE slechtste cijfers had op school! Terwijl dit zo ging, sprak iemand anders me in t duits aan en zo zat ik daar, van de ene taal naar de andere tussen die heren en dames... Men kwam tot de conclusie dat mijn talenten verloren gingen daar en dat ik naar de toonbank moest waar niet alleen de lopers van de stock exchange kwamen met hun certificaten maar ook de klanten en waar men de cheques uitbetaalde van de jaarlijkse extra contributies die bepaalde stocks and shares aan hun aandeelhouders uit betaalden. Men gaf me n test over accounting en ook daarin slaagde ik...... Ondertussen liep ik die dag met mijn buik in mijn keel.. Want ik wist tuurlijk niet wat er aan de hand was........

Alleen het rekenen in t engels? DAT kon ik helaas NIET, ik deed dat in t Nederlands. IETS dat ik tot op de dag van vandaag NOG doe! en IETS waarover n Nederlandse emigrant die zelf nooit Canadese was geworden, over dacht te moeten vallen later toen ik bij de bieb ging werken, dat de hele union in rep en roer bracht en al mijn Canadese, Engelse en vooral Schotse medewerkers!

Enfin. Na n maand dus bij Crown Trust..... waaah, ik kreeg positie verhoging en ook loons verhoging. Dus ik belde Mr. Tom Brown op en vertelde wat er was gebeurd. OH ja? zei die? gelijk in je file zal ik dat opschrijven..... enne, hij achter die lui aan ook nog, en hij kreeg n groter gedeelte aan commission uitbetaald. Ik kalang kibut. Voor zij die geen maleis verstaan, kalang kibut issss, dat je in rep en roer raakt of in beroering maar niet op n goede manier. Enfin, ik belde hem weer op. Vannne... WAT doet U NU? Straks kom ik weer zonder baan te zitten en HOEmoet dat dan? DITgeeft me geen goede reference man.... OOOOH, zei hij, maak je maar niet ongerust. JIJ?!!! Zal ALTIJD werk vinden en krijgen! Let maar op mijn woorden....

Enfin, het ging heel goed daar bij Crown Trust. Toen werd ik jarig... 27 jaar werd ik en ik werd door mijn collegas echt onthaald! Er was toen n bepaald soort restaurent dat Canada binnen begon te komen. Ik ben de naam van dat restaurent genre vergeten. Maar het had met cowboys en country food te maken. De steaks waren zooo groot, dat het je hele bord besloeg. Er was bijna geen aardappels op, en wat men erbij serveerde was n baked potatoe.. Wij indischen kenden dat eigenlijk al die baked potatoe van die mensen hier. Wij kookten die aardappels al lang zo, al in Indie zo. Dat was aardappel in de schil gekookt.

Maar HIER werd dat in de oven gebakken, men maakte dan n sneetje in t midden erna, en deed er sour cream en boter bij.... sug sug, daar had je dat WEER! ECHTE HELE HELE ECHTE boter, werd er bij je eten geserveerd.... Daar kon ik nooit over uit!

Oh en dan kreeg je n piepklein bakje met iets afschuwelijks erin. In DIE tijd had je nog niet de betere kwaliteit van coleslaw zoals Kentucky Fried chicken dat zou serveren.. Maar de echte joodse coleslaw. ug, tot op de dag van vandaag als ik dat ergens zie, kokhals ik er nog van! Later in mijn eerste schoonfamilie waarin ik terecht zou komen. Zou ik n aangetrouwde tante van mijn tweede man leren kennen, die me aan haar coleslaw verslaafd zou maken! EN!? In mijn gezin staat t dus ook bekend als: Aunt Olive's coleslaw!

Enfin, we gingen wel vaker met mekaar niet in de kantine van Crown Trust eten. Maar buiten. Dan gingen we met n groepje wandelen en pikten dan hier of daar langs de kant van de weg, dit of dat soort eten op en al wandelend at je dat op.... ALS DIT niet op Indie leek, dan weet ik t niet meer. Enfin, we gingen naar die bepaalde restaurent heen. Oh ja, nu herinner ik t me weer, het heette: The Ponderosa... wah, ik vond dat leuk, want zo heette de ranch toch ook van die tv serie: Bonanza? Dus ik keek altijd erin, als we langs kwamen en las dan met grote wonderlijke ogen van si Alice in Wonderland, dat menu....

De collegas, besloten onder mekaar dat ik n Canadese verjaarsparty zou krijgen. Iedereen deed mee. Men ging achter mijn rug om, rond met de hoed en 3 dametjes, namen me mee.. Waarvan eentje n Ierse emigrante was. Man oh man, wat was DAT n schat van n mens! En lachen dat je kon met haar. We stonden vaak bijna letterlijk in onze broek te plassen als madam al haar mond open deed! Maar t was heel triest met haar en haar man afgelopen. Waneer ik aan haar denk? dan word ik echt weer helemaal verdrietig. Zie je, haar man? werkte in Hamilton en nou jaa, iedereen die toen begon, die ik kende he? als emigrant? Zat tuurlijk goed op de centjes te passen. Uiteindelijk kwamen we hier allemaal maar met onze kleding aan. WIJ waren DE enigsten die nog spullen uit NL hadden meegenomen en zo tussen zij die ik kende als emigrant uit andere landen dan NL, waren rijke emigranten.

Enfin, die man van haar, werkte dus in Hamilton... dus om naar t werk te gaan, reden hij en zijn collegas die in Toronto woonden, met de auto erheen......... Op n dag, zag ik haar zitten, helemaaal verstijfd voor haar telefoon, Er was geen kleur op haar gezicht. Er was n hele rare blik in haar ogen..... en ik had gelijk door dat ze in shock was..... Ik schopte haar bazin tegen haar kuiten van voren van haar bureau aan. En die dame die druk aan t werk was, keek verschrikt op naar me.. Ik wees naar die Ierse dame en zei, wat is er met haar, waarom is ze in shock... na jaaaa, niemand die ooit vlug reageerde. Tenminste, ik vond uit, dat alles altijd in very very slow motion ging bij die mensen hier. Dat bekende: I don't want to get involved gedoetje dus.... Dus zei ik aan die bazin: Shall I? En zij knikte heeel hard van jaaa.. Dus ik stapte naar die Ierse dame toe en zei: " sorry ja, maar wat ik NU ga doen, is voor je eigen goed!" en ik gaf haar n harde mep in haar gezicht.

Er was n moment dat er niets gebeurde en opeens stond ze op, nam n stap naar me toe, en viel bewusteloos in mijn armen... niemand die zich roerde.... ik legde haar heel zorgvuldig op de grond en begon op haar wangen zachtjes te klappen. Ik riep haar naam en toen ze bijkwam zei ze.....

MY husband is dead! Ze begon te huilen en te huilen. En daar ging ik weer. Ik greep haar gezicht vast en ik zei weer: I am sorry, but I have to slap you again! En gelijk gaf ik haar weeeer n harde mep in haar gezicht. NU had ze twee hele hele rode handen van mij op allebei haar wangen.

Ik kon ook niet los van haar komen. Want ze had echt n beren greep aan me. Opeens voelde ik n hand op mijn schouder en daar was een of andere hogere piet en die vroeg me, of ik haar op kon tillen en dan zouden we haar naar zijn kantoortje nemen.

gut ja, zij woog erg zwaar en ik was zooo'n magere kriel van n mens! maar HOE ik haar opgetild heb, mag joost weten. Ik sloeg haar om mijn schouder... Soms ja? dan denk ik nog aan die dag, en dat zit ik me nog steeds af te vragen, HOE ik me dat in godsnaam heb klaargespeeld.

Die man reed haar uiteindelijk naar Hamilton en de volgende dag, kreeg ik vrij van t bedrijf, omdat die dame geen familie hier had wonen en ze was in shock. Men vond dat ik degenen kon wezen die haar kon bijstaan en kon helpen met t lijk en haar kind terug te keren naar Belfast..... Een week lang, rende ik heen en weer naar de Ierse officiele contacten en haar opzegging van haar flat, ze kreeg tijdelijk onderdak bij Ierse vrienden en ze ging terug met dat lijk van haar man en haar zoon, onder diepe shock naar Belfast.... nooit meer heb ik iets van of over haar vernomen.....

Enfin, toen ik weer op t werk terug kwam.... kreeg ik n uitnodiging om bij de 50ste verdieping te komen... Ik kreeg er n hele dure lunch aangeboden en loonsverhoging.....goede grutten! hihihi. DEZE keer belde ik si Mr. Tom Brown niet op hoor voor n nieuwe contributie naar zijn commission! hihi

We waren allemaal heel lang triest, maar langzaam maar zeker, gaat t leven door.

Enfin, zoals ik al zei? was die dame dus ook een van zij die meegingen naar die Ponderoza restaurent. Nou ik keek mijn ogen uit. Het zag er echt zo western out weet je. Echt zoals ik dat in NL altijd op tv of in de films zag. Hier was ik dus weer Alice in Wonderland... Enfin, hier was ook de eerste keer dat ik met een van de meest geliefde deserts van de Canadesen kennis maakte! Het is n heel klein stukje angelfoodcake, waar men aardbeien op doet met echte slagroom.... TOEN kreeg je nog echte slagroom in de restaurents, nu niet meer.... er zit altijd een of ander goedje in dat het goed houdt en je kan t ook echt proeven....

MAAR! toen we klaar waren met t etentje? Opeens? hoorde en zag ik die kelners en kelnerinnen (zeg je dat zo? in t neerlands, want dat weet ik dus niet meer wat de naam is van n vrouwelijke waitress) Enfin, ze droegen me toch n grote taart met kaarsen erin! En ik dacht: oooooh wat leuk er is er iemand jarig! Wist ik veel dat die taart voor mij bestemd was. De dametjes bij mij aan tafel, genoten echt van mijn gezicht. Mijn ogen waren het, waar ze het over hadden. DIE geven je echt weg, zei men. Wel ik had van mijn leven nog nooit n vrjaarstaart gehad, laat staan met echte brandende kaarsjes erop! och och, dan ook nog erna, hoefde ik niets te betalen voor het eten dat ik at. Het was t cadeau van alle andere collegas en we namen die taart mee naar t bedrijf! Dus nu zat ik met 2 dozen. Een doos met n verjaarstaart die ik zelf had meegenomen en die ik in de middag bij de thee zou uitdelen en deze.

Mijn eerste verjaardag was ook nog echt speciaal, in dat ik geld kreeg en mijn eerste pierced ears oorbellen. ja hoe moet je dat nu zeggen. oorbellen voor mensen met gaatjes in de oren. Ik kreeg n adres, waar men n afspraak had gemaakt voor mij, waar ik die gaatjes in mijn oren kon laten doen. En de volgende dag ging ik er in mijn lunchpauze heen, met een v/d dames van t werk... en zooo sinds mijn 27ste verjaardag heb ik de door mij zooo lang stil verlangde gaatjes in mijn oren!

NOG denk ik soms terug aan die tijd. Waar had ik t aan verdiend, dat men zooo lief en aardig voor me was, dat ik zo werd geholpen om mijn weg te vinden in dit land... niet wetende, dat waneer ik Crown Trust zou verlaten... dat ik dan die ene boom zou worden. Die sterk als n eik werd, maar buigzaam als n wilg... Die leerde door de winden van t leven mee heen te buigen, zonder te knappen. Ik was bijna geknapt..... maar de soepelheid van de wilg, zou me goed te pas komen.

wordt vervolgd