n Indo in Canada - 9

aflevering #9
1 nov 2008, 14:05
aflevering 9

Het is nu aanstaande vrijdag de dag waarop men in heel noord Amerika, het feest van Halloween viert. Ik wist hier al over, voordat we uit NL weg gingen. En ik dacht van wat ik erover gelezen had, dat t zo'n beetje wel op dezelfde manier gevierd werd als daar in Noord Holland het feest van Sinte Maarten.

Maar dat zou toch anders uitvallen. De eerste keer dat we ermee te maken kregen was toen we nog in Cabbagetown woonden. We wilden maar liever niet zo laat op de avond met de kinderen langs de deur gaan en bleven thuis. We kozen inplaats om dat wat men in de winkels verkocht om uit te delen met Halloween, aan de deur uit te geven. Wel het was n ervaring die ons eigenljik niet zo plezierig overkwam. In NL, als je niets geeft aan de deur, dan kreeg je allerlei liedjes te horen die niet leuk voor je waren. Maar men zong ook leuke liedjes als je dus de kinderen wel hun snoepgoed overhandigde.

Zoooo, toen men bij ons aan de deur klopte. verwachtten we ook dat ze zouden zingen toch? Maar nee, dat was niet het geval. Er werd wel gekeken, naar wat men kreeg en hoeveel, en n bedankje kon er nauwelijks af. Toen ik de eersten ook vroeg om men in Canada dan niet dezelfde gewoonte had als in NL met de gevers te belonen met n leuk liedje, werden we aangekeken of we stapelgek waren en men draaide zich om en liep weg. Nou dat beviel ons helemaal niet. Wat we ook probeerden, we werden gewoon aangekeken en men liep weg. Dus het jaar erop, besloot ik, om niets te gaan geven en mijn eigen kinderen wel leuk te onthalen en dat we dat feest dan maar in besloten familiekring zouden vieren.

Het jaar erop, waren we echter in Don Mills en daar werd t heel leuk in t flatgebouw door alle bewoners gevierd. Volwassenen kwamen ook mee met de kinderen, en men was vrolijk, en bedankjes hoorde je overal in de lucht klinken. De buren die mekaar de rest van t jaar, nauwelijks aankeken of zelfs maar begroeten, waren zelfs met mekaar aan t praten en drankjes aan t aanbieden.

De management van het flatgebouw had ook wat aan de kinderen te geven. En dat kwam via de superintendant en zijn vrouw dus.

Je zag dat alle mensen zelfs hun flatdeuren die allemaal op de gemeenschappelijke gang uitkwam, hadden versiert. Ik heb dat nooit gedaan, want de kleuren trokken me echt niet aan, moet ik zeggen. Doodgewoon omdat je er al zo heel vroeg mee gebombardeerd word.

Later toen ik bij n kerk gemeenschap behoorde, werd ons geleerd dat het n heidens feest was en dat het beter was dat onze kinderen het niet vierden. Maar daarentegen, ging de kerk dus iets zelf voor de kinderen doen. Er was dan voor de kinderen van de kerk gemeenschap waarbij wij hoorden n filmavond. Dus wij trokken daarheen. Er was dan ook n koud buffet met soup.

Later toen mijn man en ik n huis hadden, heb ik t alleen maar twee jaren gedaan. Het eerste jaar, ging mijn man met de kinderen de buurt langs en ik deelde thuis uit. Het jaar erop, had onze joodse buurman DE grootste scheit aan ons, omdat wij onze seringen struiken die in onze tuin helemaal uitgegroeid waren tot bomen, en die zelfs geen bloemen meer gaven, door mijn man waren omgekapt. Hij begon de hele buurt tegen ons op te zetten. Iets dat langzaam tot ons door kwam.

Dat tweede jaar, echter, kwam onze buurvrouw met wie, wij het gemeenschappelijke dak deelden, want we hadden n semi-detached huis gekocht. Dat is twee huizen onder een dank, zogezegd. Zij was n lerares van de eerste klas en haar man was n emigranten zoon, uit Engeland. En hij werkte voor n grocery bedrijf dat nu al n decennia niet meer bestaat.

Ze vroeg of ik t leuk zou vinden om t samen te doen dat uitdelen. En t bleek namelijk zo die avond dat mijn man avond dienst had en haar man niet. Dus John ging met mijn kinderen de buurt langs. Hij had zichzelf net als de kinderen verkleed. En Georgia kwam naar ons huis met n hele mand vol met die met rode gesmolten suiker beslagen appels die hier zo geliefd zijn en jaren en jaren te koop waren in alle grocerywinkels. Ze bracht ook n grote zak met die halloweensnoep mee, waarvoor ik haar geld had gegeven. Dus daar zaten we samen, met n kopje koffie bij mijn voordeur, al dat snoep uit te delen.

Toen t allemaal over was, lieten de kinderen hun loot zien (spreek uit: loet, dat betekend buit), en gingen naar boven toe, naar hun slaapkamer. Terwijl John, Georgia en ik beneden nog wat aten, want John had goed honger gekregen die avond met de kinderen die lange lange straat waar we allebei samen woonden, doorheen te lopen. Ze waren 3 uren op stap geweest.

Enfin, terwijl we daar zo gezellig in de keuken samen zaten te eten, werd er gebeld en ik deed de deur open en daar stond de politie. Die wilden mij meenemen omdat de buurman mij had beschuldigt dat ik die appels met scheermesjes had gevuld en die aan zijn kinderen had gegeven. ........ John en Georgia waren gelijk naast mij bij de voordeur en ik liet die agenten binnen. ... Het was John die voor mij sprak en voor mij opkwam. En de joodse buurman kreeg n process verbaal van de politie voor miscief! Enne, John en Georgia raadden me aan dat ik heel wat poen van die man kon krijgen want dat was.... (en hier leerde ik weer echte Canadese termen! )Slander, dafamation of character, discrimination, mischief.. en ga zo maar door.

Toen ik later met mijn tweede man getrouwd was, die dus door en door British Canadian was, hoorde ik die termen om de haverklap in die familie. dat deze of gene die en die had aangeklaagd voor dafamation of character, slander, racial discrimination, intimidation en ga zo maar door. Ik leerde ook al heel gauw, dat zo gauw ik dat zelf uitte, dat het als n wonder werkte, want men begon dan meteen terug te krabbelen!
Het was niet leuk dus en ik heb die andere korte tijd dat we nog samen waren in dat huis, nooit meer iets aan de kinderen van de buurt uitgedeeld.

wordt vervolgd