aflevering #10
2 nov 2008, 19:42
Toen we in dat flatgebouw op Parkwoods Village drive woonden, kwam ons leven hier eigenlijk pas goed op gang.
Er was n shoppingplaza ernaast en dus was t gemakkelijk om boodschappen te doen. Alles was er daar zo dicht bij de hand. Zelfs de arts die er zijn praktijk had, wilde ons als patienten aannemen. En dat bleek heel handig te zijn, want mijn kinderen waren erg vaak goed ziek.
De oudst had vaak van die onverwachtte hoge koortsen. De jongste had steevast erge verkoudheden en nou jaa, ik kreeg door verschrikkelijke hoesten. Waardoor ik mijn stem steeds verloor.
Dat vroege opstaan om naar de babysitter in Cabbagetown te gaan, liep ook niet goed. Dus daar moest overal verandering in komen. Ik weet nog dat we erover spraken om te vragen of de Philipijnse vrouw van Rv/dV zou gaan babysitten voor ons, maar we zijn ervan terug gekomen. Ik vond altijd dat je nooit zaken moest doen, met familieleden en/of goede vrienden. Er is altijd wel iets dat eraan gaat haperen en ik wilde liever dat we t tot op n bepaald punt toch wel zakelijk hielden.
Wat natuurlijk tot gevolg had, dat dit vele ziekzijn van de kinderen, funest was om mijn banen hier vast te houden. Dus er kwam ook n dag, waarbij men mij bij Crown Trust, waarschuwde dat ik te veel thuis bleef waneer de kinderen ziek waren. Ja dat begreep ik allemaal, maar ik wilde toch echt niet dat anderen voor mjin kinderen gingen zorgen, uiteindelijk was ik de moeder.
Zo kwam dus de tijd ook dat mazelen en chickenpox uitbrak en dit achter mekaar. Dus allebei de kinderen kregen het en ik zat thuis vast. Het was zelfs zo erg geworden bij de jongste dat ie opgenomen moest worden. DAT op zich was n grote ramp, want de kleine was bijzonder aan mij gehecht. En elke ochtend bij de babysitter was het altijd al n groot gebrul dat ik hem daar steeds maar weer met zijn oudere broer achterliet.
Enfin, het was echt verschrikkleijk die chickenpox van hem, want het ging etteren en zo. Dus daar zat ik elke dag, lange uren in t ziekenhuis ook, want meneertje was goed zwaar ziek. Ik was echt bang in die tijd, dat, omdat t zo erg was, dat we hem zouden verliezen.
Dit vele ziekzijn van mijn jongste zoon, zou decennia later uitkomen als de voorwaarschuwing van de zeer zeldzame ziekte die hij had. Doordat hij 2 negatieve genen had ge-erfd, zowel van zijn biologische vader's kant, dus mijn eerste man en mij, begon zich op latere leeftijd de echte verschijnselen te vertonen.
Leaking bile ducts die doordat die ducts lekten, de vergiftigde stoffen niet door de lever zouden doen geleiden, maar direct de bloodstream deden ingaan. Zodoende de lever verschrikkelijk beschadigen en er was geen echte hulp voor. Via Nederlandse medische tijdschriften en research materiaal vond ik veel uit..
We waren er allemaal hardstikke kapot van. Dat juist dit kind dit mee moet maken. Hij zou tijdens zijn jonge jaren ook te maken krijgen met dislexia. Iets waar ik al gauw iets van in de gaten kreeg. Toch was Victor, iemand die hard werkte om toch met de rest van de klas mee te komen. Het onderwijzend personeel, wist niet wat hun op hun bord viel, toen men mij probeerde te vertellen dat juist dit pientere kind, niet goed snik was omdat ie niet mee kon komen op school.
Verder kende men de franse uitspraak van de r niet. Dacht er niet aan, dat al ben je geen frans kind, dat je alsnog kunt brouwen. Wat ik er niet voor gevochten had, om mijn zoon gewoon met de gewone kinderen mee te laten doen. Wat ik al niet ontwikkelde, zodat ie leerde te lezen. Grote bladzijden met de letters heel groot te schrijven,van t alphabet, maakte ik, dan met een oog dicht bedekt, zodat ie toch alles in de juiste manier zou leren. Het duurde lang, maar wij zetten samen door. Telkens als mijn zoon, moedeloos werd, stelde ik hem gerust. Het zijn niet de mensen met DE hoogste cijfers die het ver brengen in t leven, zei ik aan hem. Maar juist zij die aan doorzettings vermogen werkten. Ik vertelde hem dat ikzelf ook niet De beste in de klas was, maar t feit dat ik altijd wel hard werkte, beleefd en voorkomend was, bracht mij succes. En WIE is er die echt kan zeggen, HOE success gemeten moest worden. t Gevolg hiervan wasssss. dat Victor elk jaar, net als zijn moeder indertijd in NL, met de hakken over de sloot, overging!
Ik zette beide jongens op pianoles. Hopende dat dit lenigheid in de vingers en handen van mijn jongste zoon zou brengen. Mijn oudste doch was degene met talent voor muziek die hij weer van zijn natuurlijke vader, mijn eerste man had ge erfd. Beide kinderen deden mee aan allerlei recitals en waren echt successvol. Iets dat mijn jongste zoon, goede moed gaf, dat er iets was in zijn leven, dat hij wel goed wist te doen, door standvastige oefeningen. Maar dat hangen aan mij, omdat ik zijn veilige haven was, moest ik voor zijn eigen bestwil breken. Steeds als ik hem ergens voor inschreef, was t n heel gevecht, want Victor wilde niet gaan natuurlijk. MAAR,waneer die thuiskwam na n uitje of zo? Dan was t steevast: Wat ben ik blij dat je me gedwongen hebt te gaan, want ik heb erg veel plezier en lol gehad mamma.
De dag dat hij mij belde, wat er eigenlijk met zijn gezondheid aan de hand was, zal ik nooit vergeten. Ik was duf voor n goed aantal weken erna. Ik moest echt vechten, aan mijn wetenschap en kennis, dat n moeder, haar kinderen alleen ter leen krijgt.
Nog herinner ik me die tijd, van wanhoop, van valse hoop. En t vooral niet willen aanvaarden dat ik, bij de gratie gods, mijn kind misschien zou overleven. Ik was kwaad, goed woedend... en dan weer helemaal aan de kant van de sloot. Lager kon ik geestelijk niet gaan.
Dat juist DIT kind, die zooo hard in zijn jonge jaren gevochten heeft om in leven te blijven. Die bij zijn geboorte door zijn biologische vader t leven was ingeblazen, want Victor was niet levend maar doodgeboren. Hij was puur blauw al, met de navelstreng om zijn nek vele malen gewikkeld en met n oogdruppel pipetje gevoed door mij in die eerste weken na zijn geboorte, dat juist HIJ, dit moest overkomen.
Maaaaar, ik moest me eraan herinneren. Dit leven is n leven van mijn ziel die t menseleven aan te leren is en aan t ondergaan is. AL dat op mijn pad komt, is iets dat mijn ziel, had willen ervaren en dat ik moest beleven. OOK Victor had hiervoor gekozen, voordat we samen als zielen t overeenkwamen, om mekaar in dit leven, n deel van dit leven te zijn. Alhoewel ik dit wist. was t niet gemakkelijk om deze philosphy of kennis van het zijn, in de praktijk nu te brengen.
Daar begon ik weer, met wat ik al eerder had gedaan, als ik mezelf niet naar de bovenkant van de put kon brengen. Ik begon uren en uren te lopen. s Nachts kon dat niet op straat. Trouwens deze Canadese man van me, voelde zichzelf machteloos en kon het niet aan,dat ik, zijn sterke geestelijke vrouw nu echt geen tijd had voor zijn zwakte in dit. Uiteindelijk ging t om MIJN kind.... en steeds moest ik mezelf eraan herinneren, dat het NIET MIJN kind was, maar n ziel die mij ter leen was gegeven, om hiervan te leren, hoe n mens omgaat met travesty en zijn/haar gevoelens.
Het was n lange strijd... en t duurde ook n tijdje voordat ik kon zeggen: Not my will, but thine be done... Maar toen ik ook zover was gekomen, kon ook mijn zoon weer zijn eigen leven aan. t Was net, alsof t was, dat ik t had aanvaard, en daardoor ook de struikelblok voor hem was weg gehaald en opeens was er goeie medicijn die deze weg voor hem wat langer goed zou houden, tot de onvermijdelijke dag..... de eerste 10 jaren begonnen er beter door uit te zien..... of zo zeiden we dat tegen mekaar.
Mijn zoon leeft nu echt voor NU. Vandaag hebben we nog allemaal en veel dat lang strained was tussen ons, is nu helemaal verbeterd. En ook hij, ziet nu het leven anders. Dat je het kunt bevechten, maar wat onvermijdelijk is, is onvermijdelijk. Alleen heeft hij natuurlijk nog niet de kennis, die ik heb opgedaan.
Doordat ik n reiki en ReiJu master en shinpeden ben, ben ik door de energieen hiervan ook erdoorheen geholpen en kan ik ook t leven van mijn zoon met al die moeilijkheden die deze ziekte met zich meebrengt, doorheen helpen.
Ik kijk dus niet, naar dat wat ik weet op ons en vooral zijn pad komt. Maar dat we NU het nog goed hebben en NU telt. De zorgen van morgen, komen morgen aan de beurt. En het visioen dat ik soms voor ogen krijg, van n zoon in de war geraakt door de aandoening van die bile ducts en bedlegerig, een zoon die niemand en niets zal herkennen? DAAAR heb ik deze dagen minder moeite mee, opzij te schuiven.
Maar indertijd, wisten we het nog niet. En gingen we gewoon door n leven, met n kennis dat geen een baantje lang zou duren, want waneer mijn kinderen ziek waren, liet ik alles in de steek, om voor ze te zorgen. Het was vooral voornaam voor mij, dat ik er altijd zou zijn voor hun. Dat hun verzorging zo min mogelijk door anderen gedaan zouden worden. EN DAT waar ik in geloofde en voor stond, ook aan mijn kinderen geleerd zou worden. Dat mijn zonen, niet tzelfde zouden meemaken wat er zich in mijn jeugd had voortgedaan met mij toen. Dat maakte dat ik opoffering ging maken, en bepaalde zaken onder ogen wilde zien. MAAR ik was first and foremost een moeder en daar hadden mijn zonen er alleen maar een van. Ik wist niets over moederen, dus kon ik alleen maar mijn instincten volgen. Keek zoveel mogelijk om me heen, om te zien hoe andere vrouwen het deden, En voor de rest, volgde ik mijn intuitie.. Ik zou vele fouten maken maar aldoende leert men.
En mijn jongste, meest hard vechtende zoon, voor normaalheid in zijn leven, iets waar die als jong kind aan bloot gesteld was, is iets waaraan hij nu profijt trekt.. hard werkende voor zijn gezin en dochter, levende voor heden. De zorgen en verantwoordelijkheden voor morgen niet te vergeten, maar ook te weten, dat we NU, vandaag leven, en morgen daar weten we eigenlijk minder over nog.
Zo Don Mills, zou ons n ander leven laten zien. n Leven vol met angsten en onzekerheden, maar ook n leven, dat ons later, de zekerheid zou geven, dat we er n scholing mee gehad hadden.
wordt vervolgd.
do 25 jun 2009 - 22:04