De laatste dagen van mijn Hollandse jeugd.

Men vraagt mij vaker, waarom schrijf je zoveel over jouw verleden tijd en niet over
het heden?
Het antwoord erop weer ik niet, misschien omdat de tegenwoordige tijd het niet toelaat om je zaken te doen herinneren die belangrijk genoeg zijn om over te schrijven.

Net als vele van jullie van de tweede en eerste generatie heb ik mijn kindertijd in Indonesië doorgebracht. Het is natuurlijk daarom dat ik daar zovele mooie en verdrietige herinneringen aan over heb gehouden.

Niet ieders leven is hetzelfde, gelukkig maar en aan de andere kant, helaas niet. Gelukkig maar in de zin van dat niet iedereen hetzelfde hoeft mee te maken.
Anderzijds zou het voor de ongelukkigen misschien wel uitkomen.

Ik heb in ieder geval een hectische tijd meegemaakt in datzelfde Indonesië van voor 1960.

Er is veel gebeurd, veel heb ik moeten zien en veel heb ik moeten achterlaten, het is een heel leven in een korte periode, want de verandering, het leven hier in Holland is geheel anders. Heel veel anders zelfs zo anders, dat je kunt spreken van een tweedeling van jouw leven.
Mijn leven is inderdaad een deling van toen en nu, heel verschillend alsof ik tweemaal geboren ben en een maal gestorven.
Een deel van mij is gestorven toen ik op de boot naar Nederland vertrok, daar is mijn nieuwe leven begonnen.

Ik ga terug naar mijn eerste leven kort voor het vertrek van ons gezin, waar onze familie leden nog aanwezig waren, mijn nichten, neven etc., sommige ver van elkaar wonende en enkele heel dichtbij in de buurt.

Jakarta was toen nog geen metropool met zijn hoge torenflats die de bewoners van New York jaloers zouden maken.

De visites van jouw familie en vrienden was langzaam aan het afnemen, iedere maand was er wel weer iemand vertrokken.
Het is alsof je in een trechter terecht bent gekomen waaruit heel langzaam jouw bekende omgeving wegsijpelt.

Vrienden, vriendinnen, familieleden, geliefden en kennissen, ze vertrokken allemaal en daarmee lieten ze een lege plek achter, niet alleen in de voormalige wijken en hun huizen, maar heel erg in jouw leven, je mist ze en realiseert je dat jouw bekende veilige omgeving aan het verdwijnen is.

Als er iemand is vetrokken dan moet je soms even diep ademhalen, want als kind begreep je het niet allemaal zo goed. Waarom moest alles zo veranderen wat je jaren lang als normaal hebt beschouwd, ineens voel je de kille dreiging van de politieke situatie.

Ineens geeft het een signaal af dat er iets heel ergs gaat gebeuren.
Ineens merk je ook dat je niet meer zo veilig meer over straat kan.
Ineens krijg je zo maar van de ene op de andere dag vreemden die je uitschelden om jouw afkomst en ineens werd het je pijnlijk bewust dat je toch niet dezelfde bent die je zo kort van te voren wel bent geweest, namelijk een kind wonend in een land waar je geboren bent. Je bent ineens een vreemde.

Vriendjes van vroeger zijn ineens jouw tegenstanders, vriendjes van vroeger waar je kortgeleden nog mee op school zat, zijn er niet meer, weg uit jouw leven van de ene op de andere dag.
Jouw school loopt leeg, jouw buurt verandert, jouw dierbaren verdwijnen, en dat binnen een paar maanden, weken of dagen. Je kunt het niet bijhouden en het is verwarrend, het maakt je onzeker en angstig.

Ik herinner mij de laatste dagen van mijn nichtje met wie ik een heel goede band had. Ze haalde mij heel vaak op met haar zuster en moeder om een paar dagen bij hun te logeren.
Ik was er altijd een beetje verlegen door want ze was op haar manier verliefd op mij. En meisjes kunnen een jongens hartje ook op jonge leeftijd op hol doen slaan. Ze zijn heel kameraad schappelijk, winden je om hun vinger en laten ja als een poppetje aan touwtjes dansen. En natuurlijk voeren zij de regie.

Ze woonden in de wijk kemajoran, het was toen nog een wijk in aanbouw, de vrijstaande woningen staan ver van elkaar verwijderd en er is nog heel veel braak terrein ertussen in.

Verderop zie ik nog de blauwe omtrekken van de gunung agung (vulkaan) aan de horizon.
Ik heb er altijd met veel respect naar zitten kijken, een puntige berg met vele kleuren afhankelijk van het uur van de dag. In de morgen was hij blauw grijs, in de middag blauw met bruin aan de top en in de avond kleurt hij groen en wordt dan zwart naarmate de zon ondergaat.

DE laatste dagen van het samenzijn met mijn nichtje die ik al vanaf de tweede klas van de lagere school heb leren kennen en waar ik gelijk mee bevriend was, waren heel mooi. Het was fijn om met haar samen te zijn en wij wisten dat zij binnenkort weg zou gaan naar Nederland.

De dingen die wij samen deden als twee kinderen waren leuk, zo ontdekten wij de omgeving, de ruige onaangeroerde natuur rondom de wijk met de vele diertjes die er leefden, het gewoon heerlijke samenzijn, gelukkig in elkanders nabijheid, wetende dat je om elkaar geeft. Ook wetende dat je afscheid gaat nemen op het moment dat ik weer terug naar huis moest.
Ik hield van haar, mijn lievelingsnichtje waar ik op school zoveel meemaak, we zaten in dezelfde klas.


Natuurlijk niet zoals in de volwassen wereld, maar het kind zijn in alle onschuld en onbevangenheid.
Ik heb nooit meer zo’n onbevangenheid meegemaakt in mijn volwassen leven, waar de haast en het jachtige leven van alledag je de gelegenheid niet voor gaf.
Of was het de volwassenheid die je anders maakte?

Mijn nichtje was een verre nicht en een sierlijk meisje, heeft een willetje waar ik vanaf het eerst moment dat ik met haar kennismaakte mee in botsing kwam.
Ze was heel open en eerlijk en dat was wat mij zo aan haar bond, ze werd mijn beste kameraadje op school en in de klas, wedijverden met elkaar om de goede cijfers en daarmee hielp ze mij onbewust om goede resultaten te behalen, want wie wil er nou onderdoen voor een meisje? Ik niet, want ik wilde indruk maken en jochies zijn toch stoer en veel slimmer?

Nee dus, ze manipuleerde mij bij het leven en ik deed onbewust alles wat zij wilde, al ging het soms tegen mijn stoer zijn gevoelens in.
Me Tarzan, you Jane, nou wie was dan de sterkste? Ik dacht….dat ik het was.

Ineens was ze weg, weg uit de klas, weg van de school en weg uit mijn leven.
De klas was niet meer wat het was, ik had niet meer zo’ n behoefte om de beste resultaten te behalen. De bank net naast mij was verlaten.
Het magnetisme van de persoon die daar rustig zat te schrijven, mij ondertussen uitdagend aan te kijken zo van, ik ga jou overtroeven, was er niet meer.
De plaats was kil en onwerkelijk leeg.

DE sfeer werd allengs grimmiger op school naarmate de Nieuw Guinea kwestie vorderde.
Leraren verdwenen en Indonesische vreemde leerkrachten vervingen hun.
Wij moesten Indonesisch praten en de lessen werden in Indonesisch geven, velen van ons die nog op school zaten van de oorspronkelijke samenstelling konden de lessen niet meer volgen. De taal was vreemd de manieren van de leraren waren vreemd, de hele sfeer en atmosfeer was ineens zo anders, zo onbekend geworden en ook zo dreigend.

Dat duurde niet lang, want een voor een gingen mijn vroegere klasgenootjes weg en werden de banken opgevuld met Indonesische kindertjes die heel anders waren dan ik.
Die paar overgebleven kameraadjes van vroeger en ik, wij hechten ons aan elkander om veilig te zijn en tenminste een begrijpbare kleine gemeenschap te hebben, die ook uiteen viel door vertrek, de een na de ander.

Het vertrek van mijn nichtje en beste kameraadje was het symbool van de verandering.
Ik miste haar vreselijk, het gaf mij binnen in een leegte van jewelste, niet te begrijpen op dat moment.
Het maakte je eenzaam, het gaf een onbeschermd gevoel en je weet niet meer of je haar ooit terug zal zien, waar ze heen is gegaan en hoe het haar zal gaan.
Vragen waarop je geen antwoord wist en die maakten dat je de persoon nog erger gaat missen wetende dat ze definitief uit jouw leven is gehaald.

De klas was niet meer mijn klas en de stoere jongen was ik niet meer, waar moest ik nog stoer voor doen?
Wie moest ik zo nodig nog imponeren? Mijn twee benen die zij op de grond hield, waren deels verlamd, ik wankelde verder alsof ik voor een deel verlamd was.

DE school was niet meer de plek waar ik iedere dag graag naar toe ging, de sportuurtjes, de pauzes, het uitgaan van de school, het schoolplein, de weg naar huis van school. Alles was anders, leeg.

Zo, ging het met vele dierbaren in die tijd, ze vertrokken en lieten je achter.
De anderen die de plaatsen overnamen waren vreemden, met een andere cultuur, andere taal en andere mentaliteit. Je werd niet door hun geaccepteerd, eerder werd je als vijand bejegend.

Mijn onbevangen Hollandse jeugd veranderde in een nacht merrie door de opeenvolgende vervelende en trieste gebeurtenissen totdat ook voor ons het moment aangebroken was dat wij moesten vertrekken.

Ik sloot met mijn jeugd ook het ene deel van mijn leven af en werd volwassen in een heel andere omgeving, die net zo vreemd bleek te zijn als die van de verandering in de laatste dagen van mijn Indonesië tijd.

Ik heb nooit meer wat van mijn kameraadje en nichtje gehoord.
Die laatste dagen bij haar als loge, waren de laatste dagen van ons samenzijn.
Wij beiden sloten een leven af, in een tijd waar vrede in een oorlog veranderde.
Van het en op het andere moment is ons kind zijn ons afgenomen.

Albert van Prehn (ICM Moderator) 10 maart 2010.

Albertvan ICM schreef:

Net als vele van jullie van de tweede en eerste generatie heb ik mijn kindertijd in Indonesië doorgebracht. Het is natuurlijk daarom dat ik daar zovele mooie en verdrietige herinneringen aan over heb gehouden.

Ik heb in ieder geval een hectische tijd meegemaakt in datzelfde Indonesië van voor 1960.


DE sfeer werd allengs grimmiger op school naarmate de Nieuw Guinea kwestie vorderde.
Leraren verdwenen en Indonesische vreemde leerkrachten vervingen hun.Wij moesten Indonesisch praten en de lessen werden in Indonesisch geven, velen van ons die nog op school zaten van de oorspronkelijke samenstelling konden de lessen niet meer volgen. De taal was vreemd de manieren van de leraren waren vreemd, de hele sfeer en atmosfeer was ineens zo anders, zo onbekend geworden en ook zo dreigend.

Ben je geboren voor 1940 ?
Mijn oud studiegenoot had ook dezelfde probleem , hij moet "plotseling" de bahasa Indonesia gebruiken als voertaal op school.
Dat geldt ook voor mijn ooms en tantes , hun MULO school werd SMP , maar dat is begrijpelijk .Ze waren van 1930.
De Nederlands Indische Onderwijs werd Indonesische onderwijs m.i.v 1945.
Vanaf die tijd bestaat ook een 2 soorten onderwijs , de staats onderwijs , S.R (Sekolah Rakjat = Basis School) . De SMP (om MULO te vervangen ) en SMA om AMS-HBS te vervangen.
Daarnaast heb je nog particuliere scholen waar een " 2 talig" onderwijs gegeven , een soort overgangsperiode.

Ten tijde van Irian conflict , tussen 1950- 1957 heb je in Jakrta geen Nederlandse scholen meer .
Hoogstens de I.E.V school , Jln Tjilamaya en Jln Kebon Sirih.
Daar hebben ze geen Nederlandse leerkrachten .
De weinige Nederlandse leerkrachten (in de minderheid) kon men alleen vinden bij de Santa Ursula, Ursulinnen en Canisius school in Menteng Raya .
Zelfs in 1963 zie je nog die paar Hollandse leraren met hun zwarte jurken.
Mijn ouders wilde toen mij daar plaatsen na mijn SR I.E.V , had toen eerst gewild omdat ze goede sport accomodaties hebben. Basketbal velden.
Ben uiteindelijk naar SMP Negeri V gegaan Pasar Baru , ook met een goede basketbal team.
In mijn IEV tijd heb je geen Nederlandse leerkrachten meer , mss Indisch (moet wel een Hollandse naam hebben) of Ambonese leraren.
In mijn froebelschool tijd heb ik naast Indische kinderen ook Nederlandse kinderen(bule) als klasgenoten gehad .

Citaat van Albert:
Ze woonden in de wijk kemajoran, het was toen nog een wijk in aanbouw, de vrijstaande woningen staan ver van elkaar verwijderd en er is nog heel veel braak terrein ertussen in.

In 1960 was Kemajoran geen nieuwbouw wijk meer. Daar was het vliegveld.
Bedoel je misschien Kebajoran? Dat was toen wel een nieuwbouw wijk, ik heb er van 1956 t/m 1958 gewoond:
Bossen, kali, moeras voor de deur.
Nu is Kebayoran helemaal volgebouwd, Jakarta is enorm gegroeid.

Groetjes,
DK

welke straat, DK?

Beste Wu,
Die straat had zelfs nog geen officiële naam, zo nieuw was het.(2 jaar gewoond)
De straat was nog steeds niet (1958) ge-asfalteerd, gewoon puin dat door (stoom)walsen vlak was gemaakt.
Het huis waar wij woonden heette Blok M nr 8.
Nu is Blok M een komplete woonwijk, met veel straten die een eigen naam hebben.

groetjes,
DK

Beste Wu, hier een impressie van het huis in kebajoran in 1956:




Bij de palmboom begon het bos, tussen huis en de pohon kelapa ligt de kali en het moeras, maar is niet te zien op deze ouwe foto's omdat die lager liggen.
De zwarte bult links van de foto is een reuze mimoza (met scherpe stekels en roze bloemen) boom die op een eilandje in het moeras groeide.
De foto's zijn niet best.

Groetjes,
DK

Jeee.... Blok M...
je hebt nu een Blok M Mall, nogal oud, met vreselijk druk en stinkend verkeer daar. Wat een verschil met de foto's....

En Blok M is niet zo gek ver van de Jl Panglima Polim vandaan, wij hebben in de Jl P.P. 5 gewoond zo rond de jaren '55/'57.
Jullie huis lijkt wel op die waar wij in woonden (was een complex van de B.Ind.)

Prachtig! die foto's

Ik heb even via google maps de Jl Panglima Polim opgezocht.
Maar ik kan mij niet eens meer oriënteren waar wij toen gewoond hebben.
Dat moet denk ik toch in de buurt van de Jl Panglima Polim kunnen zijn.
Is er een kali in de buurt, of hebben ze die gedempt?

Overigens een heel stuk aan de linkerkant van mijn foto's lag een kaal gekapt terrein.
Daar werd 1 à 2 keer per jaar een tijdelijk podium gebouwd, waar Bung Karno zijn toespraken hield.
Omdat het een heel groot open veld was konden daar duizenden mensen staan.
De hele omgeving werd afgezet, een grote kring van soldaten, ook bij ons huis.
Ik zat in het moers vaak te vissen: op de hollandse manier een stukje moeras afdammen en dan het water eruit scheppen.
Dan bleven de vissen in de modder achter.
Ik sorteerde ze. Mijn vader een heel rek vol aquariums had (ik had er ook een paar).
Mooie kleine vissen voor het aquarium, eetbare vissen voor de dapur en de rest voor de bebeks (in de achter tuin liepen die daar rond: ze aten ook de kleine slangen die uit de rawa kwamen).

Ik was toen 12 jaar en was blij als de soldaten er waren, die hielpen mij met het water hozen. (als de soldaten er waren maakte ik een groot afgedamt gebiedje, hoe groter, hoe meer vissen).
Als dank kregen de soldaten een aantal (eetbare) ikans van mij en ze waren heel aardig tegen mij!

Van mijn vader kreeg ik een pak slaag, omdat hij het veel te gevaarlijk vond met al die soldaten: ik mocht het huis eigenlijk niet uit als Bung Karno en zijn soldatenleger er was. Maar ja ik was een brandal (stoute bandietje), en ging toch de rawa (moeras) in.
Samen met de soldaten was immers de vangst veel groter!

Groetjes,
DK

Het is nu één grote steen massa: oude huizen met allemaal bouwsels in de tuinen / tegen de hekken zodat je nog weinig van de huizen ziet. Krotjes, straten, hoge gebouwen, er is een oude pasar Blok M ingeklemd tussen de mall en de naar uitlaatgassen stinkende straten. Busterminal. Heel veel auto's en brommers - een herrie van jewelste..

We hebben in 2007 nog gevraagd of onze chauffeur door de Panglima Polimbuurt wilde rijden. Onherkenbaar! De bomen zijn groot en nemen een hoop licht weg. Eenrichtingsverkeer overal, en voor je het weet ben je weer op de grote doorgaande weg..

Eerlijk gezegd heb ik daar geen kali gezien, maar ik heb er dan ook niet naar uitgekeken.
Op de kaart zijn wel 2 kalis in de buurt te vinden, ik kan de namen ervan niet ontcijferen...

Ten noorden van Blok M heb je wel een grote groene vlakte waar het Olympisch Stadion is. Misschien dat daar vroeger Bung Karno stond te preken?

Misschien dat OmSid het weet ?

Duinkonijn schreef:

In 1960 was Kemajoran geen nieuwbouw wijk meer. Daar was het vliegveld.
Bedoel je misschien Kebajoran? Dat was toen wel een nieuwbouw wijk, ik heb er van 1956 t/m 1958 gewoond:

DK

Waarschijnlijk wel , anders kan Albert niet vertellen over de uitzicht naar de "Gunung Agung" (?).
Ik denk niet dat het Kebayoran Baru is met Blok M, N , Blok A etc .
Mijn oom woonde in Blok N (naast blok M) , en mijn tante woonde bij Jalan Brawidjaja .
Daar heb je toen nieuwe wijk , vaak " herenhuizen".
Wij kwamen vaak tot ongeveer medio jaren 60 .

Er is ook een ander Kebayoran, froeher was het Kebajoran Lama . In die tijd was het nog " kampung" gebied .
Ik denk dat Kebajoran Lama wel grensde aan kabupaten Bogor , waar men in de verte de bergen van Bogor kon zien (Gede, Salak , Pangrango).

Die GBK (Gelora Bung Karno) was de Senayan komplex , voor de Asian Games van 1961 of 62 werd gehouden .Nu staan 2 grote Malls naast die sportcomplex.
Daar speelde Ferry Sonneville in de kleine sporthall zijn badminton wedstrijden.
Zelfs Blue Diamonds speelde ook , wah rame toen .
De oude Hotel Indonesia werd tegelijk gebouwd.
Adoeh , dat heet dan tempo doelloos .
Krijg je heimwee naar froeher.Nostalgia dese.

Die huizen van Orang B.I (Rumah Dinas) zijn vaak groot .

D.K
Als je in Blok M woont heb je in de buurt alleen de dienstwoning van de Luchtmacht bevelhebber Omar Dhanie.
Een groot bakbeest van een huis .

Of de Markas Besar van de POLRI.

.........de uitzicht naar de "Gunung Agung" (?).......

Salah ngerti OmSid. Wel degelijk uitzicht op de gunung Agung, maar dan wel eerst helemaal naar boven klimmen op het uiterste topje van de MONAS en dan kan je heel in de verre verre verte net het topje van de Gunung Agung zien ergens in noord B..... en dan moet het ook nog onbewolkt zijn.

Monas is hoog genoeg??
Welke zie je dan, de Gede of de Salak?



Kan het zijn dat DK aan de westkant van de jl PP heeft gewoond? De jl PP -die verderop (richting noorden) zich splitst in de jl Asia Afrika en jl Jendr. Sudirman- loopt zo'n beetje dwars door het midden van Kebayoran Baru.
Je hebt daar een wijk met Blok M aan de oostkant en een riviertje/kanaaltje aan de westkant ervan.
Op onze foto's van toen kan ik zien dat we echt al begroeide tuinen hebben met heggetjes en bomen en op de foto van DK is het nog kaal.... pas opgeleverd..

Op de onderste foto kun je net boven dat mimosabosje daken zien. Dat zou dan best Kebayoran Lama kunnen zijn...

Hallo luitjes, ik zie net de vele reacties, ja het kan kebajoran zijn, want ik heb als kind ook vlak bij een vliegveld gewoond en dat was richting tandjoen priok. Dat was inderdaad kemajoran.
het kan bebajoran zijn, ik kan mij het niet meer herinneren, maar de huizen zij wel dezelfde. En de wildernis op die foto ook, daar heb ik nog gelopen. De berg die ik zag, daar weet ik de naam niet echt van kan zijn dat het de agung was. Blauw en puntig in de verte en overdag een beetje bruin.
Ik heb op de adressen gewoond: jalan sawo luntur, jalan sukabumi, een straat naar priok toe (Drukke weg) kemajoran Raja of zo iets, jalan gondangdia lama, later in de wijk van het stadion ikade, bij de raio siara Indonesia en nabij het paleis van bung bij de diverse grote ambasades. Die weg weet ik niet meer te herinneren, het had een lange naam.
Ik weet wel dat het toen wij weg moesten een grote militaire toestand was met slagbomen grote kazernes zijn er ingericht, wat waarschijnlijk voorheen nederlandse gebouwen waren. Wij moesten er in ieder geval langs en je kon er niet zo maar langs gaan, ik weet nog wel dat een militaire auto met daarin een hoge officier die een vriend van mijn ouders was ons erdoorheen loodsde naar de haven. Het was in ieder geval zeer beangstigend. Als je het grote complex af was dan had je de vrije lucht weer en bij de haven aangekomen ging het vrij snel, we hadden niets bij ons dus met sokkong hier sokkong daar kwam mijn vader rap aan boord. Alles achter gelaten anders was je zuur als men van te voren wist dat je weg ging.
Ik weet ook nog dat ik naar een zwembad mangarai ging met vriendjes,rook altijd erg naar gloor en je had er een 4 meter bad en hoge duikplank.
Verderop had je een palmen plantage die copra leverde, daar woonde ene Bart Visser een hollandse jongen waar ik op school mee had gezeten.Die zijn later vertrokker vandaar en ik heb dat gezin nooit meer gezien.
Verder herinner ik mij menteng pulu, dacht dat het een station was.
Mijn tante woonde in de jalan theresia tegen over een kerk en verderop had je een winkel centrum, een goed restaurant en een italiaans ijs restaurant.
Leuke he? Ik was ook padvinder en wij zaten ook heel veel nabij het lembangmeer. Jalan lembang of zo?
Ja leuk is dat , vlakbij de jalan sukabumi had je een lange doorgaande weg waar een vis (siervissen) markt was. Daar kon je veel visjes kopen bij de tukangs. Als je door ging kwam je op een grote weg met groot taluud en op de hoek was de nederlandse bank, daar speelde ik met twee hollandse vriendjes thijs en peter shute. De rood wit blauwe vlag wapperde er altijd tot de dag dat alles nationalistisch werd en er ineens de tweekleur wapperde, die dag begon de ellende voor ons.
Bij thijs en peter shute vierden wij vaak verjaardagen en het was heel leuk. Hun vader was de directeur van die bank, ze waren ook weg op de dag dat de driekleur werd vervangen, nooit meer wat van die jongens gehoord.
Rottijd was dat. Die Bung karno had zich beter kunnen richten op zijn eigen bevolking.
Wie noemt mij nog namen? Ik ben ze vergeten, mijn laatste straat is door de vervelende gebeurtenissen vager geworden.
Wij zaten heel veel binnen de laatste tijd voor het vertrek. jammer.
Ik kon geen goed afscheid van mijn geboorte land nemen, dat speelt nog steeds parten bij mij.

nee joh Albert, de Agung kan het niet zijn want die is op Bali en vanaf Jakarta kan je die echt niet zien, zelfs niet vanaf de Monas


De laatste keer dat ik in Jakarta was, logeerden wij vlakbij de Theresiakerk, we hoorden haar klokken luiden en dat was heel opvallend...

OmSid vertelt wel meer over de straten die je genoemd hebt, volgens mij (bijna) allemaal bij Menteng..

Beste Wujud, ik denk dat je gelijk hebt: Albert heeft het over een markt waar je siervissen kon kopen, nou die verkopers stonden in de 50-er jaren op pasar Menteng. Overigens niet alleen siervissen, maar ook levende vissen om op te eten. Er waren zelfs handelaren die jonge hondjes verkochten. (hopelijk niet om op te eten!).


DK

DK het was een straat geen markt, ik geloof in de buurt van jalan probolongo. Ze zaten aan de straatkant en verder was er niets, met hun pikulans.
Ik geloof da las je door gaat dat je op de oranjeboulevard komt.
Ik ge meer herinneren, ik weet niet hie die berg heet maar vanuit jakarta bij magarai bijvoorbeeld kan je hem zien

de Jl Sukabumi is in Menteng, 2 straten verder is de Jl Malang, daar hebben wij gewoond.

Een lange doorgaande weg daar in de buurt is o.a. de Jl Latuharhari - die loopt ongeveer tussen stasiun Manggarai in het oosten en de Jl Jendral Sudirman in het westen. de Jl Sukabumi komt op de Jl Latuharhari uit.
Die jalan Jendr. Sudirman gaat naar het welkomsmonument en Hotel Indonesia. Verderop (richting noorden) gaat die de jalan Thamrin heten, en daar heb je de Bank Indonesia - vroeger Javase Bank.
Ik weet niet welke bank jij bedoelt met je 'nederlandse bank'..?
De jl Thamrin verder naar het noorden volgend kom je bij de Monas en het presidentieel paleis uit.

De Jl Thamrin is een beetje ver om te lopen vanaf de straten die je noemt, dus ik denk niet dat je daar hebt gespeeld vroeger...

Een zijstraat van de jl Latuharhari is de jl. Lembang, en die gaat naar een park(je), het Lembangpark. Maar ik zie er geen meer bij. Misschien is die dichtgegooid en volgebouwd?

Evenwijdig aan de jl Sukabumi is de jl Surabaya, die loopt zo'n beetje evenwijdig aan de spoorbaan Manggarai / Kota (in het noorden, richting zee).
In de jl Surabaya, bij kruispunt met de straten jl Sutan Syahrir, jl Probolinggo, jl Cikini Raya heb je de vlooienmarkt/antiekmarkt.. misschien was daar die vissen van je te vinden? Mijn kaart is van jaar 2000 of zo, 50 jaar geleden had het er vast anders uitgezien
(daar in de buurt heb je het Marco Polo hotel, hebben wij in 2005 gelogeerd..)

Volg je de spoorbaan naar het noorden, kom je bij de Monas terecht, en dus ook weer bij de Istana Merdeka, het presidentieel paleis

Jl Sawo Luntur kan ik niet vinden, wel de Jl Sawo. Die is een verbindingsweg tussen de Jl Sutan Syahrir en de Jl Cut Nyak Dien, het verlengde van de Jl Probolinggo.
Allemaal Menteng.

De Jl Cut Nyak Dien doorrijden en je bent in Gondangdia, bij Kebon Sirih....


Evenwijdig aan de Jl Thamrin loopt de Jl Haji Agus Salim. Daar heb je de Theresiakerk.
Daar vlakbij heb je Sarinah, een oude mall.


Ik denk dat je echt daar moet rondkijken Albert, om het verleden een plaatsje geven.
Het KIT heeft oude stadsplattegronden, online te bekijken..

Sweet, bedankt, ik ken die straatnamen niet behalve een paar, waarschijnlijk is alles herbenoemd.
De java bank, indien het een hoog gebouw is met veel tuin eromheen grenzend aan de oranje boulevard, dan is dat de NL bank geweest.
Ik weet zeker dat je vanaf de sukabumi weg linksaf en dan rechtsaf vroeger een straat hebt waar tukang ikan siervissen zich verzamelden en daar had je alleen die verkopers verder niets. Ik was daar heel vaak met de bedienden die mij begeleiden of kennissen.
Ik kocht daar altijd tjpangs, anabantiden oftwel vechtvisjes.
Wu, ik ga op earth kijken, alleen moet ik zeggendat het mij heel veel pijn doet om zo via earth naar jouw geboorte grond te kijken, ikwou dat ik erheen getraald kon worden op zo'n moment. De heimwee groeit dan.
Misschien tijd om volgend jaar terug te gaan.
Ik kan het verleden niet los laten, en daarvoor ben ik in therapie.Ik heb een bzogezegde en benoemd PtS syndroom, sommigen komen ervan af en sommigen helaas niet.
Indonesie is altijd een soort trekpleister van mij geweest en ik heb spanje uitverkoren als vervanging.
Bedankt voor de uitleg, jalan palembang ken ik nog wel,wat leuk dat jij bij mij in de buurt hebt gewoond, Bij jalan sukabumi had je een pleintje daar ging ik vliegeren en vlieger vechten doen. Ik was toen een jaar of 6.
Terimah kasih banjak nona.

was even vergeten... ik heb nog een mooi boek, met allemaal oude stadsplattegronden waaronder ook van Batavia - met de oude straatnamen..


Als ik het wel heb, dan is de tegenwoordige Jl Diponegoro de voormalige Oranje Boulevard, en dan is de Javase Bank/Bank Indonesia aan de Jl Thamrin niet de bank die jij bedoelt. Is gewoon te ver weg voor kleutertjes om er alleen naartoe te mogen gaan om te spelen.

Op de oude kaart zie ik een vijver/meertje in het Lembangpark, op de nieuwe kaart is dat niet meer ingetekend (wat niet wil zeggen dat die er niet meer is)

De Oud Gondangdiaweg heet nu Jl Teuku Cik Ditiro (waar dat hotel staat waar wij waren in '05)

De vroegere Theresiakerkweg heet nu volgens mij de Jl Haji Agus Salim. De tegenwoordige Jl Gereja Theresia is de vroegere Soendaweg. (lekker ingewikkeld hè? Maar het ligt allemaal bij elkaar in de buurt van die kerk.)

De plek van jouw vissen, dat kan ik niet thuisbrengen. De Soekaboemiweg links en dan rechts geeft aan de noord- en zuidkant geen uitkomst. De enige die het eventueel kan herkennen ben jijzelf.

Helaas.... Kebayoran en Kemayoran staan niet op die oude kaart, en het vliegveld is alleen als idee/ontwerp op de kaart geknald. Alles is braakliggende grond


Mijn mening? Spanje is leuk, als vakantieland. Voor vroeger dan moet je echt terug naar Indonesia. Ik geef toe: je moet geluk hebben als je oude huis er nog staat, het verkeer is schrikbarend, maar dat deel van jezelf dat daar is grootgebracht komt thuis als je daar op oude grond rondwandelt.

De nada, Albert.
Ik heb genoten van mijn rondwandeling in Menteng, al is het maar via (oude) stadsplattegronden.

Lieve Wu, wij hebben al kleutertjes het geluk dat mijn ouders ons lieten brengen door chauffeur of bedienden, of wij werden opgehaald.
De reden is dat wij teveel de anak anak belanda waren.
Ik mocht vroeger niet met indonesische kindertjes spelen, maar deed het stiekem toch wel, was veel leuekr. Zij hadden spannender speelgoed, ze maakten alles zelf, wij hadden speelgoed uit de winkels, made in germany of made in england (dinky. Toys) of made in japan.
Die indonesische vriendjes speelden met jankriks en allerlei zaken die ze zelf maakten..
het zou heel leuke zijn als je mij een keer de kaart kan scannenb en toezenden al is het maar voor mijn gevoel en misschien kan ik stilletjes ervan afschaid nemen. Ik kon het toen niet.
Heb jij ook een kaart van de omgevinbg vanb het paleis? Daar is een buurt waar de radiozender was, het ikada stadion, een paar ambasades en ik meen een grote kranten gebouw. later is veel ervan militait terrein geworden en moesten wij er vertrekken.
Mijn vader reed eens een keer verkeer naar huis en kwam over militair terrein, wat ahden wij in angst gezeten, ze liepen ons achterna en mijn vader maakte dat hij wegkwam. Vreselijke tijd was dat alles wat europees was werd ingepikt door die gasten.
Ik kijk nog regelmatig met google eath naar de omgeving maar kan niets meer herinneren, de kathedaal staat er nog maar alles eromheen is hoog bouw nu.
Jlana madioen ken ik ook nog.
Weet jij nog de dierentuin en Garden hall? Hoe heet die weg ook weer?
Oh ja, ik herinner het me weer bij de radio, het merdeka plein was dat.
Of was het kebon tjiri?
Wah leuk deze, ik moet maar niet verder gaan anders vanavond ik sakit hati again als ik ga tidur, mijn herinneringen komen dan weer los.
Wat is herinnering in het indonesisch?

Wij werden ook gehaald en gebracht naar school, met de auto van de Bank Indonesia, mijn vader had een privéchauffeur. Als we de auto nodig hadden.. dan stond die voor de deur. Een prachtig zwarte glimmend gepoetste.. ehh... weet niet welk merk.. en dat was in Djakarta, Bandung én Ambon...
terwijl mijn vader ook een eigen auto had in Bandung.



Ik kan je wel de scan sturen, maar ten eerste krijg ik geen mooie scan omdat mijn atlas vrij stug is, dan moet ik mijn scanner verbouwen of de bladzijde uitscheuren - en ten tweede: ik moet grote bestanden per mail sturen... ik weet niet of dat wel lukt.

Beter is dat je naar de KIT gaat: http://www.kit.nl/
rechtsboven zie je een button met de Ned. vlag, daarop klikken, krijg je de Ned.talige uitvoering
je ziet een rozekleurige menubalk, zet je muis op 'Bronnen'
je ziet in daarna een keuzemenu, klik op 'Nederlandse Koloniale Kaarten'
de zoektermen 'Batavia' en 'Indonesië' gebruiken/invullen
je krijgt een hele ris kaarten te zien
kies bijvoorbeeld de kaart 'Batavia 1945'
linksboven kun je inzoomen en je kunt ook de kaart verschuiven zodat je gerichter kunt zoeken/kijken.

Probeer maar eens, het is niet zo moeilijk

Je kunt ook de kaart(en) kopen...................



herinnering... ingatan?

kenangan..... terkenang-kenang.


Herinneringen met weemoed.

ik twijfelde al tussen die twee....

maar gelukkig: de redding is nabij

Hei kanjers, bedankt he? Wu-tje waar kan je die kaarten kopen?
Ik ga direct surfen, adoeh wat is dit leuk zeg.
terima kasih.
Eh wu-tje misschien wij hebben op de zelfde school gezeten.
Dimana sekolah mu di jakarta?
Weet je dat ik mijn maleis heb moeten ophalen hier in negeri blanda?
Nog niet perfekt, afgelopen zondag moest ik spelen in de Bilt en daar was een delegatie indonesische jogeren/studenten aan de landbouwschool Niet in wagenigen maar in Velp vroeger de landbouwhoge school, niet de universiteit.
Er zijn twee studieinstanties. Deze is van larensteijn, maar toch leuk en ik realiseerde mij dat ik heel moeilijk uit mijn woorden kon komen, ik spreek beter spaans dan indonesisch, erg he?

Si Albert:....Ik ga direct surfen, adoeh wat is dit leuk zeg.


Inderdaad Albert, op zo'n manier is het toch veel leuker !!!!
(In plaats van altijd te schelden en tegen schenen te schoppen.)

Hoop dat je er wat van opgestoken hebt.