Pak Lurah

Pak Lurah was intussen op zijn sawah verderop bezig met zijn span karbouwen
en weer of geen weer, hij liet zijn beesten de ploeg door de grond heen douwen.
Een scherpe flits, een harde knal...... en een wachthuisje op de velden werd getroffen
en in paniek sloegen de karbouwen op hol maar Pak Lurah was niet geraakt, dat was boffen.
De lezer/-es zal echter wel gedacht hebben dat Bu Lurah wel door de bliksem werd geraakt.
Nou, dat viel ook wel mee, want slechts een klapperboom werd door het hemels vuur gekraakt.
Maar pal naast haar denderde wel een klappernoot op de grond in het struikgewas;
hemeltjelief, dacht ze en trok bleek weg en liet van schrik in d'r sarung een plas.


Volgende keer verder, want het drama is nog geen eens begonnen.

Pak Lurah en zijn vrouw togen na het onweer richting huis dwars door de ladang en alas.
en zagen tot hun verdriet, dat de rijstschuur geraakt was en weg was al hun voorraad beras.
Bu Lurah foeterde: "Heb het nog zo gezegd tegen je dat je moest offeren aan de godin van de padi,
ach hoe ze nu alweer, ben het vergeten. Heet ze niet iets van Dewi of Sri?"
"Ja, ja" zei Pak Lurah, "'k Zal het morgen meteen doen, maar ga nu eerst opruimen,
kom help me liever en sta daar niet zo in de regen tegen me te zuurpruimen."


Volgende keer verder.

Pak Lurah en zijn vrouw kregen hulp van de overige tetangga desa
en al snel was de puinhoop opgeruimd en kreeg na afloop een ieder een bakje hollandse vla.
(Voor de onwetenden: Pak Lurah heeft familie in Holland en die stuurt soms wel 's wat op;
hollandse ouwe kaas, de Libelle en de Privé, en nog wat zakjes van die autodrop.)
Er restte niets anders voor Pak Lurah om te wachten op de nieuwe oogst en deze te bewerken.
Zelfs het zoontje-inmiddels ook al groot- moest ze laten wapperen, zijn vlerken.
en toen het zover was, toog men met zijn allen naar de sawah om de godin te eren:
de sedekah werd in orde gemaakt en de hele desa toog uit om Dewi Sri te honoreren.

Volgende keer meer....of misschien gaat Pak Lurah eerst op vakantie?

Pak Lurah smeedde plannen; snode plannen om 's te gaan libur in Holland.
Ze hadden wat kunnen sparen en het idee beviel hem wel zo'n reisje naar dat koude land.
Logeren was geen punt, want hij had toch familie daar wonen in een soort paleis;
het waren zijn verre oom en tante en zijn oom was al oud en soms zelfs niet goed wijs.
Maar dat kon Pak Lurah er niet van weerhouden om driester over zijn plannen te denken;
hij moest wel eerst Bu Lurah over zien te halen en dat deed die slijmerd door haar een cadeautje te schenken.
Bu Lurah kon wel eens een probleem worden, want ze sprak en schreef geen woord Nederlands.
Ja toch wel: één woordje en dat was hoe Pak Lurah zijn vroegere gerobak betitelde;namelijk "aftands."


En zo begon een nieuwe avontuur van Pak Lurah in een omgekeerde wereld, want normaliter gaan de Nederlanders op vakantie naar Indonesia.
Het zal me benieuwen wat ze daar te wachten staat.

Pak Lurah riep zijn vrouw bij zich op de veranda na hun dagelijkse dagindeling
en vroeg voorzichtig: "Eh Bu, we zitten hier 's avonds vaak uit verveling.
Wat zou je denken van een leuk vakantietripje naar mijn familie in Nederland?
Ze hebben daar regelmatig een pasar malam en cebok doen ze daar ook met de linkerhand.
Je neemt wat spullen van je warung mee en die kan je daar verkopen met untung
en daar draagt men westerse kleding, dus je kunt gaan en staan zonder je sarung of kerudung.

Volgende keer verder.

Pak Lurah en zijn vrouw werden het eens over het vakantieplan;
de warung, het huis en veestapel kwamen onder de hoede van de buurman
en de velden lagen voorlopig dan toch nog braak te wachten.
Het gezin kon rustig op vakantie met behulp van desa's vereende krachten.
Pak Lurah nam de zorg van de paperassen op zich en Bu Lurah begon in te pakken.
Via een warnet werden tickets geboekt en betaald want ze hadden genoeg rupiahs te makken.

Bu Lurah vergaarde tassen en lege dozen voor hun barang om mee te nemen.
Abon, ebi, krupuk, terasi, telur asin, tingting, kopiko, ja zelfs knoflooktenen,
sarung, baju kaos, fruit zoals blimbing en mangga en sawo werd ingepakt;
Eindelijk was het zover; de desa zwaaide hen uit op weg bepakt en bezakt.

Volgende keer meer.

Pak Lurah en zijn gezin vlogen natuurlijk met de Garuda,
want hoewel er goedkopere vluchten waren, sprak toch de nationale trots, jaja.
In het vliegtuig keken ze hun ogen uit en konden de luxe niet geloven,
ze vlogen namelijk 1ste klas en lagen van de service helemaal ondersteboven.
Comfortabele stoelen, toegestopt door de stewardessen, goed eten en drinken en aparte TV,
koffie in porceleinen kopjes voorzien van koekjes en lekkere thee.
Het werd opgediend op zilveren schaaltjes met mooie kanten servetjes
en tegen het slapen gaan werden hun stoelen zomaar lekkere bedjes.

Volgende keer meer.




(Eh sorry lui, beetje reclame maken voor de Garuda mag wel toch?)

Pak Lurah heeft vast meer dan alleen een erfenis
want de prijzen van 1e klas Garuda zijn niet mis
Had Pak Luhra het juiste lot gekocht?
Of stiekem een gokhol bezocht?

Pak Lurah en het gezin waren veilig geland op Schiphol airport en opgewacht door sopir Piet Snoo;
Ze hadden bijna nog problemen bij de douane met hun barang en bungkusan, tetekbengek zus en zo.
Maar tot hun geluk stond daar een Indo douane beambte in de buurt die hen knipogend doorliet
en zo kwamen zij dus door de douane poort en gaven de beambte als dank een homemade vergiet.

Al ras stapten ze bij de chauffeur in de auto van Pak Lurah's oom en togen de snelweg op
en keken hun ogen uit toen zij op de weilanden koeien zagen, dik en groot en met een dikke kop.
Het gras was zo groen en mals, zo anders als het thuis was bij hen daar in de zon.
"Wah" dacht Pak Lurah, "hier is ook veel regen. Dat zou thuis ideaal zijn voor mijn regenton."

Bu Lurah was stil, overdonderd door al die westerse en moderne toestanden en geordend file verkeer.
Brommers en fietsers apart; maar geen warungs langs de kant van de weg en dat deed haar een beetje zeer.
"Ya ampun", dacht ze ook toen ze de mensen zag; sommigen groot en sommigen dik en sommigen zwart en velen blank,
daar waar ze thuis alleen mensen zag waarvan bijna allemaal zon gebruind en zo rank.


Volgende keer verder.

Pak Lurah had familie werken bij de Garuda en kreeg een fikse korting
en Bu Lurah had nog zegelboekjes en had ook verkocht haar grote diamantenring.
Nee nee, gokholen bezoeken was hem niet toegestaan;
Bu Lurah zei altijd: "Je blijft er ver vandaan."

Pak Lurah en het gezin arriveerden bij de rijke oom en tante in het paleis.
Nou, die oom was nog steeds hetzelfde, zo mogelijk nog erger onwijs.
De oleh oleh / berkat werd uitgepakt en overhandigd en op een hoopje gemieterd,
geen dank je wel, en zelfs het verse fruit lag daar verpieterd.
Nah, zei die onwijze oom, dat is hier ook allemaal te koop dus meenemen was percuma.
En Pak Lurah en Bu Lurah keken beteuterd en dachten: krijg toch wat aan je kurkuma.

Tante was een lief mensje en nam Bu Lurah apart en zei: "Kom we gaan naar de pasar
en daarna naar de supermarkt, maar blijf wel dicht bij me, anders straks jij kesasar.
Pak Lurah dacht: Ik ga dus echt niet mee en ga liever de straat verkennen,
's hier en daar rondneuzen, cuci mata en netjes oversteken hier, want dat is wel wennen.

En in de supermarket pakte Bu Lurah diverse grootverpakkingen van waren,
scheurde ze open en haalde van alles een beetje eruit, want teveel is toch niet te bewaren.
"Nee mevrouwtje, dat mag niet", zei de chef. "Hier is het alles of niets en niet een klein beetje."
"En u mag ook niet in het fruit knijpen om te voelen of het goed rijp is. Hier loopt u in ons gareeltje."


Zak aardappelen van 15 kilo.



Losse verkoop sayuran op de pasar.

Pak Lurah en zijn mevrouw hielden 's avonds beraad over de meegenomen Indonesische spullen,
die ze wilden verkopen op de pasar malam en waarvan de opbrengst hun dompet zal vullen.
Standhuur hadden ze nog nooit van gehoord maar niet getreurd, er was ruimte over op het Malieveld terrein,
dus werd alras een tafel en een dingklik versierd en reisden zij vroeg af, beladen met hun spullen, met de intercity trein.
Aangekomen bij het paadje langs het hek van het hertenveld, drapeerden zij hun bumbu's en andere zooi
en al snel werden zij leeg gekocht door vele (Indo)- voorbijgangers richting pasar malam tenten; nou, dat was toch mooi.

Zij togen weer huiswaarts richting het paleis van Pak Lurah's oom en telden hun centjes keer op keer na
en rekenden met behulp van een rekenmasjien, wat de euro's waard waren in de valuta van Indonesia.
De daarop volgende weekjes maakten zij wat uitstapjes maar vonden dit hollandse leven koud en niet aangenaam
en ze waren dan ook dolgelukkig, toen zij weer huiswaarts keerden richting desa, zon, bos en hun desa santekraam.
Uiteraard namen zij voor hun desagenoten een hele boel soeveniertjes mee zoals chocola, molentjes en klompen.
Thuis aangekomen, riep Pak Lurah zijn buurman: Hier voor jou, met die klompen kan je Pak Rampok mee stompen.


En toen al ya die vakantie van Pak Lurah. Nu moet ie hard werken, want de sawahs staan te wachten om bewerkt te worden.
Dag dag en misschien tot ...... ? Jambu air tijd? Of als de ketela gaar gekookt is? Of als ik terug ben van...... Surabaya?

Pak Lurah en het internet.

Pak Lurah werkte hard en breidde zijn sawahs uit,
nam pachters in dienst en vergaarde een grote spaarduit.
Had nu meer tijd over en moderniseerde Bu Lurah's warung en hun huis;
abonneerde zich zelfs op glasvezelaansluiting en speelde elke dag met de pc-muis.
Met zijn snelle PC struinde hij het web af en werd lid van zowat elk forum,
rookte ook geen kretek meer, maar originele shag uit Holland: merk Drum.


Volgende keer meer.

was sl bang dat Pak Lurah het voor gezien hield

Pak Lurah draaide een shaggie, lachte ie zich soms kriput over wat ie op het internet las:
leden van een forum die elkaar in de cyber-haren vlogen omdat men het niet met elkaar eens was,
of die met kapitale krachttermen elkaar onheus bejegenden en pijn deden,
of allerlei nonsens aan het rijmen waren, of zelfs grote K....- woorden elkaar toedeelden.

Regelmatig trok ie wel eens naar de grote stad en bezocht zijn niet vergeten oude vrienden,
sommigen waren nog steeds Pak Becak en anderen verruilden hun baantje en werden huisbedienden.
De armen vergat ie niet en stopte hen wat toe en als ie huiswaarts keerde nam ie wat voor Bu Lurah mee
gekocht in de grote stads Mall en zo verliep het desa-leventje naar hun beider volle tevree.

https://youtu.be/Zi_JhDi-2HE

Pak Lurah schoof 's op een avond aan tafel bij Bu Lurah en knoopte een gesprek aan.
"He Cintaku, wat dacht je van mijn idee als volgt?" vroeg ie slijmerig en greep onderwijl een banaan.
Met volle mond mompelde ie wat meer tegen Bu Lurah en die rook meteen onraad.
"Kom op, eet je bakkes 's leeg en spreek 's wat duidelijker." foeterde ze en greep tevens een naald en draad.
Er moest nog wat stopwerk gedaan worden en dat kon dan meteen maar onder één noemer gebeuren.
"Eh, ik heb 's zitten nadenken en wat dacht je van ..... verhuizen?" zei Pak Lurah zonder zijn bakkes te verkleuren.

Volgende keer verder. Nu eerst samen met Pak Lurah ff langs de warung makan.

makan..

Pak Lurah kon net op tijd bukken voor het voorwerp rakelings langs zijn hoofd,
geworpen door een boze Bu Lurah: "Verhuizen? Gek geworden? Bank beroofd?"

"Eh luister nu even." zei Pak Lurah. "Hierover praten we morgen verder.
We moeten nu eerst naar de verjaardag van die ouwe kambing herder."

Mompel, mompel, mompel, borg Bu Lurah d'r spullen op en stapte van tafel,
wierp een dodelijke blik op de sode plannenmaker en Pak Lurah greep nog snel een rijstewafel.

En zo ging het span naar de verjaardag van de kambingherder toe,
zeulend met allerlei potten/pannen gevuld met gerechten...en zuchtte Pak Lurah: Wat een gedoe.


Volgende keer verder, tenminste als Pak Lurah zich niet het apelazerus heeft gezopen aan de towak en de arak en last krijgt van de overmatige verorbering van lumpia Semarang.

Pak Lurah vond het tijd om 's verder uit te weiden over inpakken en verkassen
en zette Bu Lurah neer in haar zetel nadat ze klaar was met de kleren wassen.
"Kijk, hier heb je een foto van een huis in de grote stad waar ik mijn oog op heb laten vallen."
Die ruimte links krijg jij om daar een fatsoelijke warung makan van te maken
en rechts in dat gebouw kunnen we wonen en daar beramen we onze verdere toekomstzaken."
"Oh ja, je krijgt ook nog nieuwe afwasmachines, mooi meubilair en 25 man personeel
en als klap op de vuurpijl laat je je helpen aan je oog, want met de dag kijk je meer en meer scheel."


Volgende keer meer.

Pak Lurah kreeg Bu Lurah overstag en zij stemde toe met het verhuis- en nieuwe warunggebeuren.
De oude stal kreeg de buurman als dank en wel 40 man hielpen mee met het verhuizen en opbeuren.
Achter het oude huis stond een mobiele wcpot
en die kreeg hun buurman van de overkant genaamd Pak Gatot.
Nieuwe keukenspullen werden besteld en á la minuut gebracht,
aangeleverd door Pak Sentot die daarmee meteen zijn fiets verkracht.

Pak Lurah had alles onder controle, regelde hier en daar nog wat en de dag der verhuizing brak aan.
Hij had een truck gehuurd waar al het huisraad in paste; bijna alles ging mee, zelfs de oude huis leguaan.
En passant ging ie nog langs bij de huidige eigenaar van zijn oude gerobak en stieren,
dolgelukkig was ie toen hij het karkas zag en die inmiddels oud geworden dieren.
Hij wilde nog één ritje met ze maken en hij spaarde ze door de gerobak leeg te laten.
Dwars door 't verkeer van de grote stad reed ie daar met de gerobak, getrokken door zijn 2 oude maten.


De afgeladen lori met sjouwers en huisraad en 25 man personeel voor Bu Lurah.



Pak Lurah in zijn oude gerobak met zijn twee oude stieren.

hahaha... ik heb in Indonesië menig becak gezien met een enorme vracht, op de Pantura, de vroegere Postweg op Java, laverend tussen de vrachtauto's, bussen, Kijangs, brommers en een enkele keer ook een grobak, voortgetrokken door trekdier of door man...


en die foto van het verplaatsen van een huis.... hilarisch!
Je hebt een mooi huis, je zag verderop een mooie plek en je hebt een hekel aan je buurman. Wat doe je dan?? Simpel: je vraagt een paar vrienden en familieleden en dan huppetee.. gotong royong.. pindah je rumah..


hmm.... een warung pojok... wat verkopen ze daar?

Pak Lurah en de rest van het verhuizersvolk arriveerden bij hun nieuwe rumah.
Natuurlijk stond daar de halve straat te kijken naar dat tuig getrokken uit de klei-sawah.
Spontaan boden meteen een paar van de kijkers hun hulp aan met het sjouwen
en zo liepen daar al gauw een stuk of dertig zeulers elkaar opzij te douwen.
Bu Lurah had ook niet stil gezeten en versnaperingen lagen klaar voor elk wat wils
voor de noeste werkers na afloop van het karwei maar ondanks de hitte beslist geen pils.

Pak Lurah zelf stond ook niet stil en deed wat ie aan Bu Lurah beloofd had;
de nieuwe warung voor haar werd verbouwd en ze kreeg zelfs een nieuw bad.
Al snel werd de warung geopend en kookte Bu Lurah allerlei hemelse gerechten;
ze kreeg naam en van heinde en ver kwamen de gasten voor een plaatsje vechten.
Ze kookte gebakken gurami(vis), rawon, sop kikil, sayur gudeg, capcai en nasi uduk
en nog veel meer; ze nam meer personeel in dienst waaronder een 15-jarige genduk.
Deze laatste viel onder haar persoonlijke hoede, want zij vergat haar afkomst niet;
net als dit jonge ding was zij zelf ooit eens ook zo'n vergooid geval uit het straatleven vergiet.

Pak Lurah's oude becakvrienden werden opgetrommeld, want hij was hen niet vergeten
en liet hen kleine klusjes en boodschappen doen en kregen hun dagelijkse portie gratis eten.
De auto's van de klanten werden door hen gewassen en geboend,
de tuin werd geveegd en op zijn tijd werd Bu Lurah zelfs uit dankbaarheid gezoend.
Het leven was Pak en Bu Lurah nu héél goed gezind en uitbreiding volgde al snel;
een bestel- en bezorgcentrum werd geopend evenals een warnet met PC's van Dell.