Pak Lurah

Pak Lurah's portemonnaie vulde zich gestaag met vele Rupiah's en die hij snel inwisselde voor Euro's.
Bu Lurah zorgde goed voor zijn inwendige mens en hij groeide dicht ondanks veelvuldig bezoek aan de doos.
Het goede leventje had echter ook zijn keerzijden en Pak Lurah verveelde zich rot.
Weinig te doen had ie, behalve dan zijn dagelijkse kletspraat met Pak Gatot en Sentot.
Hij zocht naar iets nieuws en uitdagends in zijn leven en besloot een boek te gaan schrijven
over de gebeurtenissen en avonturen in zijn leven, voordat Bu Lurah tegen hem begon te kijven.

Pak Lurah schreef zich het lebbes en kreeg kramp in zijn vingertoppen van het tikken
op de toetsen van zijn laptoppie en zat af en toe wat uit de onde onde schaal te bikken.
Hij tikte verhalen uit zijn jeugd over zijn avonturen in de dichte bossen,
over macan, panters, beruang, luwaks, bajings, kijang, slangen en vossen,
over zijn Arabische, Palestijnse, Chinese, Javaanse en Armeense vrinden
en vooral over die laatsten die soms zo moeilijk in de historie zijn terug te vinden,
over het jatten van mangga, pisang, blewa, sawo en het slopen van buurman's hek,
over z'n eerste vriendinnetje en zij dan zegt - na het bedelen om een kusje: "Je bent gek."

Pak Lurah kreeg wat te pakken: een jitak op zijn kop en een slentik op zijn oren.
Helemaal gratis gekregen van Bu Lurah, aangezien hij al weken lang niets wilde horen
als zij hem vroeg iets te repareren in het huis of in de warung.
Neen, uit bed, kop koffie en meteen achter zijn laptop en ook nog gekleed in zijn slaapsarung.
Dat kon zo niet langer doorgaan en besloot maar Bu's zin te volgen en alvast het huis te kapur.
Deed zelfs samen de was met een van de diensters en hing daarna het hele zooitje in de zon te jemur.
Ja, dat samen wassen zag Pak Lurah wel zitten, want het dienstertje was aardig aan de maat
en zelfs het ngobrol met zijn vrindjes liet ie even wachten, want die vermaakten zich toch wel op straat.

Pak Lurah werkte een paar weekjes keihard door,
spijkertje hier, schroefje daar, zelfs de wc pot voorzien van chloor.
En zo brak de dag aan dat ie niets meer te doen had;
heel de dag niksen en maar zitten op zijn gat.
Dus ontsproot er al ras een nieuw idee in Pak Lura's otak.
Hij wilde eruit, de staat op en dacht:...Dat is 'm, ik bouw een warung martabak.
Om den brode of bordje nasi werd hij hier toch niet toe gedwongen;
hij trommelde al zijn vriendjes op, begon te bouwen en werd door hen luidkeels gezongen:
"Ho lupis kuntul baris, ho lupis kuntul baris,
als de warung eenmaal draait, is het al snel laris."

gohh.... dat 'ho lupis kuntul baris..' da's een bekend zinnetje..
geen idee wat het betekende, maar ik zie het weer voor me: met een speelgoedgeweertje rondmarcheren..

Pak Lurah en zijn vriendjes timmerden en zaagden en bouwden dat het een lieve lust was,
en met de dag schoot de bouw van de warung op; hout genoeg, dat haalden ze uit de alas.
En zo brak de dag aan dat de nieuwe warung martabak klaar was en in gebruik genomen kon worden,
maar eerst nam Pak Lurah nog een foto van het gebeuren en er kwamen zelfs toeristen kijken uit Coevorden.
Vol trots liet Pak Lurah de foto zien aan zijn lieve mevrouwtje en als dank kreeg ie een schop onder zijn kont.
"Sukkel" beet ze hem toe. "Wat zit er in je ogen? Een hoop ........?" ( Moet dus op voorgaande regel rijmen.)

Baris..... marcheren..... Barisan.... soldaten in gelid aan het marcheren.

Men gebruikte het vroeger OOK (hoor het tegenwoordig niet meer) om met zijn allen op een rijtje bijvoorbeeld iets zwaars te tillen en op te lichten of om er mee rond te lopen naar de plaats waar het moest zijn.
De mandur (voorman) gaf het tempo aan.


Laris = uitverkocht.... laku....gewild = ook meisjesnaam in Europa.... Snappie waarom nu een bekend iemand ook zo heet

Pak Lurah had echter het geluk aan zijn zijde en al snel werd zijn bouwsel bekend.
Van heinde en verre kwamen de toeristen aangevlogen of aangerend
om - uiteraard tegen betaling van een toegangskaartje - het krot te aanschouwen;
men fotografeerde dat het een lust was en liep elkaar in de verdrukking te douwen.
Goedhartig als hij was, mochten zijn oude arme vriendjes de opbrengsten hou(d)en
em menigmaal werd hem toegewenst: "Allah belone u, het zal u niet berouwen."

En zo verliep ook dit avontuur van Pak Lurah weer goed af
en holde hij weer naar het volgend avontuur in gestrekte draf.

Volgende keer een ander avontuur.

Pak Lurah's faam als becakvriend was inmiddels tot het stadskantoor doorgedrongen.
De president van het machtige USA kwam ff langs en heil en zegen werd in het hele land gezongen,
want uiteindelijk was de President toch wel een pietepeuterig klein beetje van Indonesische komaf
en daarom werd Pak Lurah ontboden en dat moest ie maar snel doen, compleet met zijn hele becakstaf.
Hij en zijn maatjes vielen de eer te beurt om het hoge gezelschap een rondrit in de becak te bezorgen,
dus werden alle becaks schoongewassen en gepoetst en dat duurde de hele nacht tot de vroege morgen.
Zelfs het pas opgerichte standbeeld van de President werd van zijn sokkel gehaald om het op te poetsen
en Pak Lurah werd uitverkoren om het beeld op te halen, maar oh jee: onderweg moest hij heel erg hoesten.....


Op weg naar de pasar om poetsmiddelen te kopen.



Het beeld wordt opgehaald om op te poetsen.



En het onvermijdelijke gebeurde....

Pak Lurah zat op zijn dingklik in de schaduw van een boom te nglamun en doezelde even weg,
schrok wakker want hij droomde dat ie aan het fietsen was en toen belandde in een heg.
Hij besefte dat ie inderdaad niet kon fietsen en liet er geen gras over groeien.
Ging naar Pak Bengkel, kocht daar een oud wrak en zei: Goh, wat staat je anggrek mooi te bloeien.
Geholpen door zijn maten zette hij er maar meteen de volle vaart erin om het goed te leren.
En dat ging allemaal heel goed op de rechte stukken, maar niet de bochten en het keren.

En zo kwam het dat Pak Lurah de oude fiets wegsmeet in het kippenhok
en tegen zich zelf zei: Nooit meer op zo'n ding, al sudah, ik ben kapok.

Pak Lurah, de domme oen, zat te grinneken in een hoekje.
Bu Lurah was kwaad, hij kreeg geen eten meer en zelfs geen koekje.
Wat was er gebeurd? Pak Lurah werd door vrouwlief bevolen om de manggaboom te snoeien,
want hij had toch niets te doen en zat daar in zijn oude becak; werkelijk niets kon hem boeien.
Blij dat ie wat te doen had, riep ie zijn maatjes bijeen en begonnen zij vol goede moed aan het werk;
dat ging zoals gewoonlijk weer grandioos verkeerd en met veel geluk miste de boom de nabije kerk.
Maar oh oh, quel malheur; de boom raakte wel een achterkamer van hun kamar tidur,
nou en sindsdien zegt Bu Lurah nu elke keer: Opzouten, ga maar 's lekker ergens anders libur.

Verveeld zit ie te niksen in zijn becak.



Boom snoeien.


Boom op dak.

Pak Lurah moest bij vrouwlief op het matje komen,
want hele dagen zat ie maar te niksen en te dromen.
Huiskarweitjes deed ie altijd verkeerd met zijn 2 linkse handen
en de laatste keer viel ie van de ladder en dat kostte hem bijna al zijn tanden.
Dus zei Bu Lurah: De warung zaakjes draaien nu als een tierelier,
kom ik zal 's uitkijken voor je naar een stukje grond en ik ben je bankier.
Ga zelf maar wat ondernemen met je vriendjes in plaats van hier rond te doedelen,
doe wat je wilt, maar voortaan moeten jij en je vriendjes van deze warung ver weg ophoepelen.

Pak Lurah speerde als een bliksemschicht naar zijn maatjes om het nieuws te vertellen;
er zaten zelfs een paar tussen die meteen een mobieltje leenden om het door te bellen.
Ze raadpleegden Pak Sungan een dukun uit een nabij gelegen desa dusun van de gunung Kawi
om te weten waar en wat ze zouden kunnen doen; alles was prima, als het maar niet lag naast een kali.
Want dat herinnerde hen teveel aan die tijden van toen,
zonder eten, zonder dak en vaak zelfs geen poen.


Volgende keer meer.

Pak Lurah is even voor een paar weekjes afwezig, maar komt wel weer boven water om zijn mislukte avontuurtjes
te vervolgen.

Tot de volgende keer.

PS: Hij wenst een ieder een leuke TTF tijd daar op dat grote plein. En niet al te veel lumpia semarang eten heer Tick.

Pak Lurah was zoals eerder geschreven, even afwezig;
is weer in den lande maar nog met andere zaken druk bezig.

Zijn geliefde rijmelarij-bezigheden worden daarom nog even opgeschort.
Niet getreurd, zijn avonturen zijn weer te lezen en wel binnenkort.

En voorlopig alvast een voorproefje van zijn belevenissen van de afgelopen weken.



Op de terugweg staarde hij door het kleine vliegtuigraam naar het wolkendek
en overdacht: Terug naar de hollandse zomer? Wat, welke zomer? PL, je bent gek.
Hij zag slechts een grauwsluier hangen boven het westeuropese land
en bij het landen dacht ie: Ja hoor, we zijn weer back in nat Nederland.

Hij dacht aan de becaks die met doodsverachting tegen het drukke verkeer in reden,
zich her en her een weg banend door de verkeersmenigte en toch door alles heen soepel gegleden.
Hij dacht aan de straatverkopers die allen iets aparts aan te bieden hadden aan hun klanten,
de een pisang goreng, de ander rujak, en weer een ander diverse koekjes en anderen enkele kranten.
Hij dacht aan de geluiden van luie sretsrot voeten over het asfalt en het geraas van de motoren
die al kriskrassend zich met grote snelheden een weg baanden heel de dag, avond, nacht tot het ochtengloren.
Hij dacht aan de vertrouwelijke accenten van klanken en taal en geuren en kleuren;
mijn hemel, wat een grimis regen hier in dit land: wie wil me opbeuren?

Tja Pak Lurah zal het beslist niet ontkennen,
hij heeft Indon bloed in zijn aderen en schroomt niet het te bekennnen.

Zullen de goede oude tijden ooit terugkeren? Die goeie ouwe tijden, toen alles en iederen op zijn elfendertigst rondsjokte in die bloedverzengende hitte.

De tijden van es pasra gekneed tot een balletje en met stroop overgoten.
De tijden van een bibik rujak met haar waren op een tempe patsboem plompverloren uitgestald op de stoffige straat?
De tijden van Pak Di met zijn stalletje gevuld met onde onde, lumpia en wat semangka en alles overdekt met zwarte vliegen.
De tijden van Pak Dul met zijn pikulan afgeladen met soto Madura of soto ayam.
De tijden dat je als bocak op je blote kakken met je vriendjes de straten afstruinde.
De tijden dat je van Ma op je kloten kreeg omdat je te laat thuis kwam.
De tijden dat je lag te kreperen van de buikpijn omdat je weer iets rots van de straat had gegeten.
De tijden in de lome hitte dat een straathond ergens sjokte met zijn tong uit zijn bek richting niemansland.
De tijden dat pa en ma 's middags lagen te rusten en dat je dan meteen kattenkwaad uithaalde wat het ook geweest moge zijn.
De tijden dat de babu cuci haar ouderwetse strijkijzer gevuld met arang ineens niet kon gebruiken, omdat je de arang eruit had gehaald en dat ding gevuld had met stenen.
De tijden dat je bij Pa op het matje moest komen die klaar stond met de rotanstok, want je had iets geflikt en wist niet meer wat.
De tijden dat je een bisocoop indook via de zij-ingang en zonder kaartje, want je moest ten koste van alles de Tarzan film zien of Jungle Jim of Bionda de tijgervrouw of Gene Autrey en Roy Rogers.
De tijden dat je je vrienden optrommelde, want er zou een knokpartij plaats vinden ergens waar dan maar ook.
De tijden dat je met de katapult de mangga of jambu uit de bomen mikte en soms een ruit raakte.
De tijden dat je op blote kakken zomaar ineens onverwachts op een glasscherf trapte en al vloekend pincang verder hinkte.
De tijden dat je op school plaatjes ruilde; plaatjes van Batman of Superman.
De tijden dat het weer knikkertijd was en dat je altijd wel probeerde om een watje zijn knikkers afhandig te maken.
De tijden dat je wel 1000 keer de boekjes van Kapitein Rob of Erik de Noorman doorbladerde, totdat de baldzijden er niet meer uitzagen.
De tijden dat je de deur van de hondenkar stiekem opendeed en de gevangen honden er weer van door gingen en de hondenmepper achter je aan zat met zijn stok.
De tijden dat je klei zat te zoeken onder de bielsen van de spoorrails en de stationsemployees je met stenen probeerden te raken.
De tijden dat je je huiswerk niet had gemaakt en bekant in je broek poepte van angst, want juffr. De Raat was niet mals.
De tijden dat.....................en nog veel meer.

Tja, daar dacht die gekke Pak Lurah allemaal aan, toen hij zo 's naar de grimis regen staarde.

Bob Angsat schreef:

Verveeld zit ie te niksen in zijn becak.

Soms zitten ze ook te lang aan het pauzeren i hun beca i.p.v narik muatan ( passagiers vervoeren).
Jaren geleden wilde ik van ROXY MAS (een kleine Mall )naar mijn logeeradres in Tanah Abang II(Laan Trivelli) Jakarta Pusat .
De normale ritprijs is ongeveer 10.000 rupiah ( royaal afgerond).Maklum lijkt op een orang turis.
Kost me echt moeite om becakrijders te vinden die voor die prijs wilenl rijden, moet eerst nawar (pingelen).
Heb toch een andere manier bedacht , gewoon instappen en na de rit het bedrag betalen. Geen komentaar achteraf gekregen.
Volgens info kon hij ongeveer 30 tot 50.000 rupiah verdienen , en zijn beca is ook in eigen bezit.
Dus echt cukup , vandaar (?) dat ze vaak zitten te niksen of lange siesta houden.

Ooit loopde ik vanaf Harmonie brug richting Pasar Baru.(Jakarta)
Vroeger heb je veel straatventers die hun waren verkopen , van batu akik ( voor je cincin) , kalenders , schilderijen en van alles en nog wat.
Leuk om te kijken kijken en soms ook iets kopen.
Omdat je afgeleid werd door al die "mooie"spullen en veel berenti(berhenti) dus even uitrusten kom ik dan in de buurt van pintu air(met spoorweg overgang).
Vandaar heb je geen kraampjes meer en ik begon al moe te worden.
Had een paar beca aangehouden , en geen een wil mij vervoeren( ben alleen) voor 10.000 rupiah .
Terwijl als ik van Laan trivelli ujung naar Pasar Baru ging moet ik gemiddeld 20.000 rupiah(met tawar).

Voor zo'n kort afstand willen ze mij niet vervoeren .Terwijl ze leeg rijden , het is een 1 richtingsverkeer, een korte rit die nog geen 5 minuten duurt.
Het is echt niet logisch , voor 5 minut pedal trappen kunnen ze al een deel van hun daggeld verdienen.

In 2007 hadden we gelogeerd in Hotel Sapoy Jln A.A.
We ( met zijn 3-en) willen naar B.I.P ( Bandung Indah Plaza ) , niet zo ver omdat het goed te lopen is via Jln Braga .
Ze zaten (mangkal) voor de Sapoy , gelijk Mister Mister, eentje zeide zelfs Menir ( heb ik zeker een Hollandse kop ?) , dua ero ke BIP.
Kennelijk logeren veel Orang Belanda bij Hotel Sapoy en als ze met de beca gingen betalen ze 20.000 rupiah (koers van 2 euro) .
Heb ik"keihard" getawar , in het Sundanees ook nog . En toen gingen we met 2 beca richting Jln Braga , tegen het verkeer in .

Krijg wel de biberatie , gelukkig tidak ketabrak .

Terug van weggeweest.


Pak Lurah kreeg zijn lapje grond van Bu Lurah en tevens zijn vrijspel
Hij kon daar doen en laten wat ie wilde, zei ze; voor mijn part verkoop je daar ketewel.(soort eetbare knol.)
Pak Lurah floot zijn vriendjes bij elkaar en beraamden hun strategie en plannetjes;
ze zouden van alles aanpakken: fietsen repareren, becakvrachtjes, klusjes; tot en met solderen van pannetjes.
Het ging ze er maar om dat er wat te doen was en dat ze geen vlieg kwaad deden;
ja zelfs anderen wilden ze helpen, zomaar, zonder enige geldelijke reden.

En zo kwam het dat op een dag Pak Lurah en zijn vrienden de ouwe bengkel barang,
gelegen naast Bu Lurah's warung, ledigden en verkast werd incl. een ouwe baal arang.


De verhuizing van Pak Lurah's rotzooi:



Al snel werd Pak Lurah's nieuwe bengkel geopend en kwamen vrienden en kennissen van verre aan
om het grote gebeuren mee te vieren en was het een drukte van belang en van komen en gaan.





Volgende keer meer.

Pak Lurah en zijn vrienden waren na het openingsfeest hondsmoe en namen eerst wat rust,
alvorens zij de bengkel verder zouden inrichten en konden denken aan: "Nu wordt er geklust."


Een buitenplaatsje werd ingericht voor de simpele reparatieklussen,
gesitueerd op een stoepje en niet binnen bereik van de uitlaatgassen van de bussen.


Pak Lurah's becakvrienden namen allerlei vrachtjes en ritjes aan en niets was hen te dol.
Alles werd vervoerd, torenhoge vrachtjes, balen, service werd verleend en kindertjes kregen gratis dodol.
Een vastgelopen brommertje? Geen nood, Pak Lurah zorgde voor een oplossing:
geen vervoer aanwezig? Pak Lurah verzon wat en bouwde een soort voertuig geschikt voor motorcrossing.




Volgende keer meer.

OmSid, ister veel Orang Belanda in Hotel Sapoy ik wilde daar persé logeren 1e keer Bandung. De 2e keer Bandung hadden we het Preanger... maar die haalt het niet bij het Sapoy



Heeft Pak Lurah ook de tari lilin op het programma staan om over te vertellen? Ik heb vroeger, als klein meisje, op school de tari lilin en de tari payung gedanst...
en heeft Pak Lurah ook weleens bidadari2 gezien?....

Pak Lurah zat eens te mijmeren op een vroege lente avond en keek in de schemerige luchten,
zag het diepe avondblauw, restanten van een heldere dag en wat vroege zwanenvluchten.
Ergens uit een nabije schoorsteen van een hoog wit gebouw kringelde rook omhoog
en Pak Lurah's oog werd getroffen door een schimmige gedaante die omhoog vloog.
En aan haar langgerekte arm hield de schim een ander klein schimmetje vast,
die blij fladderend meevloog, ontdaan van haar lange droevige aardse levenslast.

Pak Lurah pakte de telefoon op toen dat ding langdurig aan het rinkelen was.
"Pak Lurah" zei de stem aan de andere kant. "Ze is niet meer. Ze speelt nu op het hemels gras."

Pak Lurah keek op de kalender en zag de datum die gemarkeerd stond op zondag 13 april.
Pak Lurah dacht: Verdomd, die rottige maand doet wat ie wil en neemt zelfs leven oh zo stil.

Heeft Pak Lurah bidadari2 gezien? Ja, dat heeft ie héél vaak en zelfs met ze gesproken
en af en toe maakten ze zich kenbaar en heeft Pak Lurah hun hemelse bloemengeuren geroken.

Pak Lurah vond dat zijn vriendjes een dagje rust mochten hebben en dat zou hij dan wel belonen;
hij had vernomen, dat er ergens nabij een paar dansgroepen hun kunsten zouden vertonen.
En zo trok het illustere gezelschap van klussers en pretmakers naar de danspartij
en ja hoor: daar waren ze allemaal die mooie danseressen op hun beurt wachtend in een rij.



De tari lilin danseressen waren druk bezig met zwierende en zwevende bewegingen hun dans uit te voeren;
hun ogen uitkijkend plaatsten zij neder tussen het andere toeschouwersvolk waarvan er ééntje zat te boeren.
Kapot getrapt werden de schoteltjes en de danseressen liepen geen schrammetje op;
hoe zwierig was dat in vergelijking met een dansgroep uit Hawaii gekleed in een bovenstuk van glimmend klapperdop.
( )



Toen kwamen de kuda lumping dansers aan de beurt die een eeuwenoude traditie voortzetten
en in trance hun dans uitvoerden en gras en zelfs glasscherven aten en niets kon hun beletten.
Vol bewondering keek men toe en aan het eind van de rit deden zij nog de MacDonalds aan,
bestelden daar een paar hamburgers en een milkshake van banaan.



En toen voorlopig al ja luitjes, pak Lurah al capek deh.

terima kasih, Pak, voor alles...

Gelukkig hoefde kleine Wuce niet op scherven van schoteltjes te dansen, niet op haar blote voetjes en ook niet met schoentjes of slippertjes aan.... de zusters waren niet zo 'gevoelloos'... haha (op die foto van toen had ik trouwens blote voeten, een prachtig roze glimmend satijnenpakje en een zwarte topiah - met getekend zwart snorretje... want wij hadden op school alleen meisjes, geen jongens.. foto, pakje en topiah heb ik nog..)

En over die kuda lumping, mijn vader heeft in zijn jonge jaren in Semarang ook een voorstelling van kuda kepang (= oude naam?) gezien inclusief het eten van gras en glasscherven... daar was hij ook flink van onder de indruk.

Kuda kepang nog steeds in gebruik die naam, maar zoals immer waar dan ook ter wereld krijgen oude begrippen soms nieuwe namen en is het ook vaak afhankelijk van de streek. Maar kuda kepang is (bijna) alom in Indonesia een herkenbaar begrip.

In de na-oorlogse tijden (in welke ik opgegroeid ben) kwamen de kuda kepang dansers vaak aan huis, maar velen waren "palsu/jiplak" boys en deden hun eigen tromgeroffel en aten geen gras of glas. Maakte niets uit: als kleine bocak vond je het machtig en interessant.

Andere "artiesten" kwamen ook langs huis en die waren dan begeleid door een dansend aapje (aangekleed) en een dansende hond (niet altijd) aangekleed en de hond moest dan het paardje voorstellen en het aapje was de ruiter. De dansjes van de beestjes werden begeleid door het monotone geroffel op een trommel(tje)....doengtakkatakkadoeng.......

tang ting tang brot kendulawawawa, siapa yang kentut ditumbak raja tua...
(hahaha, dat laatste rijmpje heeft geen ene bliks....m te maken met de dansende beestjes. Was zomaar een tussendoortje.

Maar de straatartiesten zie je nog maar zelden..... dierenbescherming? Blinde ogen van de huidige mensen die het niet meer willen zien?
Yo no sé.

Wat wel tegenwoordig gangbaar is, is de nieuwe trend van de MonkeyBoss ook wel 's genoemd Boss Monyet.....Ach ja, tijden veranderen toch?

Pak Lurah werd ontboden bij de boss van wijk politie;
er was aangifte gedaan door een slachtoffer tegen een lid van zijn becak militie.
Wat bleek: één van zijn becakvriendjes had zijn becak volgeladen met zooi,
zag geen ander verkeer en een lorri moest uitwijken, volgeladen met tebu hooi.
De lorri chauffeur was echter verkeerstechnisch zelf schuldig, bleek uit het rapport
en Pak Lurah's becakrijder werd vrijgesproken en de papierafwikkeling kostte slechts wat strafport.

Pak Lurah's en zijn vrienden's rommelzaakjes floreerden prachtig
ze dachten zelfs aan uitbreiding, dat maakte hun positie alleen maar krachtig.
Het plan was geboren: ze gingen schooljeugd en andere groepen vervoeren op weg naar hun school en baan
en schaften zich daartoe nieuwe soorten vervoermiddelen aan.

Maar om de service helemaal op en top te presenteren werd er eerst zangles genomen
om de passagiers het allemaal tijdens de ritjes maar goed te laten bekomen.
Pak Lurah wist nog een oude Indische mevrouw te wonen die genegen was
om Pak Lurah en zijn vriendjes liedjes te leren van toen van vroeger uit de schoolklas.

En zo togen voortaan de becakbestuurders op hun vervoermiddelen op sjouw,
terwijl zij het de passagiers naar de zin maakten zongen zij vrolijk en blij: Lieverd, ik hou van jou.
Maar het meest naar de zin had Pak Lurah zelf,
die het beste lied zong hoorbaar tot aan het hemelgewelf:

"Ik heb mijn wagen volgeladen, vol met ouwe wijven.
En toen we op de markt kwamen, begonnen zij te kijven.
Nu neem ik nooit meer van mijn dagen,
ouwe wijven op mijn wagen.
Paardje ho, paardje ho."